De weg naar Jubilife was gelukkig niet zo kort. Hij was nog korter als je eenmaal haast maakte. En oh Lucie had zeker haast hier. De jongedame liep met een verbeten uitdrukking op haar gezicht door, haar ogen vernauwd. Wat had Am zich op de hals gehaald? Had ze een Rotom? Of was het andermans Pokémon? Ze kon enkel gissen. Maar als het genoeg was om haar erheen te sturen, was het zeker weten chaos.
En Chaos was het zeker. Het Pokémon Center was in rep en roer. Er sloegen vonken van de apparatuur af en er klonk zo nu en dan gelach. De verplegers renden in het rond. Te midden van deze chaos, vond ze Amélie. "Am!" riep Lucie bezorgd, naar haar toe lopend met haar nieuwe Eevee, Orion, achter zich aan. De Pokémon keek maar wat minachtend om zich heen, totaal niet blij met de huidige situatie.
Amélie keek met een frons toe naar de chaos die was uitgebroken. Zij vond dat de schuld lag bij de zuster. “Haal de Rotom niet uit zijn ball,” had ze hen nog gezegd. Maar dat konden ze wel. Dit was niet de eerste Rotom waar ze mee dealden, aldus zuster Joy. En nu stond Amélie hier, toekijkend hoe haar Rotom het hele Pokémon Center plat had gelegd. De televisie die in de wachtkamer hing liet nu de Rotom zien, die vrolijk tegen het glas geplakt leek te zitten.
Ze hoorde de stem van haar vriendin en Amélie liet haar een glimlach zien, voor ze naar het scherm wees. “Hi Lu, ontmoet Thor.” Haar Dreepy stak enthousiast een handje op naar Lucie, wie ze inmiddels wel herkende. Wat een situatie was het weer.
Alles was haywire hier en Lu ko het niet helpen om zuchtend haar hoofd te schudden. Desondanks was Amélie haar glimlach aanstekelijk en schonk Lu er eentje terug. Waarschijnlijk mocht de wereld vergaan voordat ze een keer echt boos werd op haar rozeharige vriendin. Haar blik ging naar de Rotom op het scherm, wie de tijd van zijn leven leek te hebben. Hij wel. "Aangenaam Thor," zei ze met een zuchtje.
Haar Eevee sprong omhoog en probeerde zijn pootjes tegen het scherm aan te zetten, om er vervolgens achter te komen dat hij veels te klein was. Met een fronsje liet hij zich weer op zijn achterste zakken. "Dus, wat is het plan de campagne? Zeg alsjeblieft dat hij naar je luistert," merkte ze op, waarna ze haar blik op de Rotom richtte. Iets in haar zei dat ze op dat vlak dikke, keiharde pech zou hebben.
Lucie leek niet al te kwaad te zijn en glimlachte terug, waarna ze tegen de Rotom sprak. Amélie kon het niet helpen om kort te lachen, waarna ze haar blik op de Eevee richtte. “Je gaat hard, he?” vroeg ze geïnteresseerd. Lucie leek ook snel meer Pokémon te bemachtigen. ‘There’s a time and place for everything, but not now,’ zou de Professor zeggen over Amélie’s smalltalk tijdens dit moment, maar ze gaf er weinig om.
“Oh, nee. Totaal niet,” merkte ze op met een schouderophaal. “Niet eens een heel klein beetje. Ik zei nog zo tegen de zuster. ‘Laat de Rotom in de ball zitten. Hij luistert niet en fuckt al je apparatuur op’. Maar luisteren? Ho maar. Zij kon het wel aan,” bracht Amélie uit, voor ze een neerbuigende pff liet klinken. Niet haar schuld dit. “Ik zie goed in hoe verre ze het aan kon.” Opnieuw gebaarde ze naar Thor, die weer uit de TV schoot en zijn weg maakte naar de computer, waarna etiketten rond vlogen. Indi leek maar al te geïnvesteerd in de Pokémon.
Lucie wierp eventjes een blik op Orion met de opmerking van Amélie en glimlachte zachtjes naar de Eevee. Ze zakte eventjes door haar knieën heen en krabbelde de Pokémon over zijn hoofdje heen voordat ze haar aandacht weer richtte op Amélie. "Mhm, ontmoet Orion." Ze noemde Ruddles niet, maar dat maakte niet zoveel uit. De Pichu ging naar de Ranger Base. Hij was niet helemaal van haar voor haar gevoel op het moment.
De Rotom, in een regen van vonken leek het wel, schoot naar een ander apparaat en Lucie voelde de moed haar in de schoenen zakte. Ze was hier gestuurd voor een missie, maar ergens vroeg ze zich af of ze hier bevoegd voor was. "Nou ja, wiens schuld het ook is.. We moeten hem eruit krijgen," zei Lucie, waarna ze in een rap tempo naar de computer liep, tussen de regen van etiketten door. Hoe kreeg je een Rotom uit het systeem? "Je hebt zijn Pokéball in ieder geval bij de hand?" Misschien konden ze hem ergens uitjagen, dat Am met reflexen de Pokémon ging vangen? Het idee klonk bijna onmogelijk toen ze het dacht. Voorzichtig legde Lucie haar handen op het toetsenbord. "Dus Thor, wat denk je ervan?" vroeg ze met een weemoedige glimlach. "Klaar om terug naar je trainer te gaan?" Een waardeloze poging voor nu, maar het was een poging. Ze had misschien nog wel een ander idee. Maar eerst het makkelijke proberen.
Orion, noemde Lucie de Eevee. Amélie liet haar een glimlach zien. “Een Eevee, hm? Al besloten welke evolutie je wil hebben?” vroeg ze geïnteresseerd. Eevee was zeker erg interessant en als de Rotom zich niet in haar team had gewerkt, had ze er zelf één willen bemachtigen. Nu leek de voorkeur echter uit te gaan naar een Steel Pokémon en zou Barry de enige Water-Pokémon in haar team zijn.
“Die hadden de zusters,” antwoordde Amélie. Waar de Pokéball nu was? Geen idee. Hetzelfde gold overigens voor de rest van haar balls. Ergens in de chaos. Gelukkig zat Indi gewoon op haar schouder en was zie in orde. Toen Lucie dacht het netjes aan Thor te vragen, wilde Amélie haar waarschuwen, maar hier was ze klaarblijkelijk te laat mee. De Rotom schoot uit het apparaat met een Thunder Shock, om vervolgens weer in een andere PC te schieten.
Of ze al besloten had welke eevee evolutie ze wilde hebben. Lu twijfelde. Eigenlijk had ze niet zoveel tijd om dit soort dingen te bespreken. Maar goed, het was sneller te antwoorden dan om dat uit te leggen. "Sylveon," noemde ze met een glimlach, al moest Orion het daar ook natuurlijk mee eens zijn. Maar goed, als ze de Eevee wel eens zag lopen, leek Sylveon hem op het lijf geschreven. Ze zouden het gaan meemaken.
In ieder geval was Orion opgevoed. "Arceus verdomme!"Lucie deinsde van schrik achteruit en schudde met haar hand, die tintelde waar de Thundershock haar geraakt had. Met een dikke staart sprong Orion achteruit terwijl de Rotom langs hem zapte. Met een grimas keek ze naar Amélie, nog altijd over haar hand wrijvend. "Fel opdondertje, of niet?" merkte ze op. "Orion, je bent een schat maar.." Eigenlijk zou ze deze Pokémon niet gebruiken. Hij zou meteen terug gaan naar de ranger base. Maar.. "Ruddles," zei ze, waarna de Pichu uit de Pokéball sprong. De nog jonge Pokémon hield zich stevig vast aan haar schouder terwijl hij met grote ogen om zich heen keek. "Zouden we hem er misschien ergens uit kunnen jagen of juist kunnen lokken met een piekspanning in een apparaat?" Of zo'n rare Pokémon een apparaat die op tilt sloeg nou fijn zou vinden of totaal verschrikkelijk wist ze niet.
Fel opdondertje. Dat was Thor zeker. Amélie hief haar schouders en keek haar met een grijns aan. “Zo is ‘ie al sinds ik ‘m heb,” vertelde ze Lucie kalmpjes. Het was dit keer niet haar schuld dat de Pokémon een scherp randje aan zijn persoonlijkheid had, zoals het geval was met zowel Indi als Fran en Selene. Het was een kwestie van tijd voor Barry die verandering ook door zou gaan.
Ooo. Amélie keek geïnteresseerd naar de bruine Pichu, compleet missend wat Lucie tegen haar zei. “Wat een schatje! En wat een aparte kleur!” riep ze uit. De wereld om haar heen kon haar gestolen worden: deze Pokémon was a-fucking-dorable.
Ze keek de Rotom na. Het was bijna alsof hij hen aan het treiteren was, daar zo bonnetjes uit de PC schietend. Ze zuchtte diep, heel diep en schudde vervolgens haar hoofd. ”Klinkt als jou om daar zo zorgeloos over te zijn,” zei ze met een grijns. Zijzelf stond hier met een beetje plaatsvervangende schaamte, maar de mensen waarvoor je je dan schaamde leken dat dan niet zo te merken. Of er niet om te geven. Nou ja, Amélie was Amélie.
Toen ze Ruddles uit zijn Pokéball had gehaald, leek Am helemaal niet geïnteresseerd meer in de totale chaos die ze gesticht had in het Pokémon Center. Sterker nog, haar volledige aandacht ging als een spotlight op Ruddles, wie spontaan plankenkoorts kreeg. De Pichu bevroor spontaan, waarna hij van haar schouder afsprong en wegdook onder Lucie. Met grote kraalogen keek hij omhoog naar Amélie, zacht vonkend vanaf zijn wangetjes van schrik. ”Ruddles,” verzuchtte ze. Wat was hij toch verlegen. Wat was hij toch fragiel. Wat was hij toch totaal niet geschikt voor een ranger.
KB
