Tales of

Sinnoh

Met Clara in zijn armen en Charlotte die naast hem aan het vliegen was wandelde hij het Pokémon center binnen. Met rustige passen benaderde de man de receptioniste van het gebouw waarna hij even de witte coccoon op de counter legde. Hij pakte zijn ID erbij en gaf deze aan, niet veel zeggen kunnende, opdat de ogen van de vrouw in hem aan het piersen waren. Sinds wanneer was hij zo verlegen geworden? Of was hij altijd zo geweest? Was Nina een buffer geweest voor zijn angsten? Hij slikte even haalde diep adem, maar het voelde aan alsof hij verstikt werd, alsof iemand hem bij de keel had vastgenomen. Hoe dan ook duurde het niet lang voordat de vrouw hem gebaarde mee te komen. DE man greep snel zijn bug type en liep achter haar aan waarna hij al snel een kamer in werd gebracht. HIer stond een vrouw die wat ouder was dan haar met een glimlach op hem te wachten. Ze vertelde hem dat er nog iemand zou komen, dat ze dan instructies zouden krijgen en dan samen zouden moeten werken. Hij slikte even en knikte enkel een keer naar haar... Ok...

Een nieuwe dame kwam erbij en hij slikte even toen hij zag hoeveel dominantie ze wel niet uistraalde. Hij wende zijn blik van haar af en knikte een beetje afwezig terug. Het was bedoeld als begroeting, maar de manier waarop hij het deed was gewoon compleet verkeerd. HIj waagde gewoon geen oogcontact met de vreemde te maken. Hij voelde zijn keel al toeknijpen bij de gedachte alleen. Toen een zuster binnen kwam, haalde de man de ball van de Silcoon boven waarna hij deze liet terugkeren. Clara kon rustig fladeren terwijl ze bezig waren. De Cutiefly was klein en daarbij kon ze wel wat ervaring opdoen buiten haar ball. Een zuster kwam erbij en expliceerde de situatie die momenteel aan de hand was. Zijn gezicht vertrok waarna hij rustig opkeek naar de medische professional. De vraag van de vreemdeling, liet hem even opkijken. Het klonk haast alsof ze dit eerder had gedaan. De verpleegster gaf aan dat het de normale zorg zou zijn en wel meteen fronste Ty. Hij wist eigenlijk niet goed wat dat inhield, maar ergens wilde hij ook niet echt vragen wat het precies was. Wat als hij buiten werd gegooid? Hij slikte dan ook even en knikte naar de dame waarna hij overeind kwam en even omkeek naar de onbekende vrouw. Zijn lippen waren droog, zijn handen klam, en hij kon geen woord uit zijn mond krijgen. Fantastische eerste indruk dus.

Ty wist helemaal niet goed wat hij moest doen en liet zijn bleke ogen dan ook afdwalen naar de andere dame. Deze leek gewoon meteen te weten wat er hier te doen was. Hij slikte dan ook even en kantelde zijn hoofd. Waarom was hij zelf gekomen? Hij zou toch alleen in de weg lopen, of niet? Toen de verpleegster uitgepraat was en verdween, volgde de vreemdeling haar. Hij kwam meteen overeind, waarop Charlotte ook even opkeek en achter haar trainer aan fladderde. Hij wandelde vluchtig de andere ruimte in en werd meteen geïntimideerd door de grootte van de ruimte. Hij slikte, een poging om de brok in zijn keel weg te werken. Afwachtend keek hij dan ook even naar de andere dame waarna hij rustig even een stap naar haar zette. "Uhm... ik heb mezelf nog niet voorgesteld. De naam is Ty," zei hij een zachte toon, een lichte glimlach op zijn fijn gevormde gezicht. Hij voelde echter meteen de zelfzekerheid wegzakken toen de verpleegster hem even aankeek, alsof het ongepast was dit nu te doen. Wel meteen sloeg hij zijn ogen van haar af waarna hij slikte. Hij voelde zich zo misplaatst hier. Hij was geen caretaker, hij was een techicus. Wacht es even. Had ze niet gezegd dat een Rotom een paar machines op stelten had gezet? Hm. Dit gaf hem wel een paar ideeën.