Tales of

Sinnoh

Evelyn beet op haar onderlip terwijl ze naar de straatverlichting keek die donkere schaduwen wierpen op de grond. De avond was gevallen. Ze was langer bij de oude vrouw blijven plakken dan verwacht en nu moest ze daar de gevolgen van onder zien. Haar appartement bevond zich een paar straten verder en er was niemand dat op straat liep. Haar hart begon in haar keel te kloppen en ze voelde hoe de zenuwen opspeelden. Dit was nu precies het scenario dat ze had willen vermijden, maar de vrouw was zo lief en interessant geweest en had al Evelyn’s vragen beantwoord. Ze had er aantekeningen van gemaakt, aantekeningen die ze diep in haar rugzak had verborgen zodat niemand ze van haar af kon pakken. En nu stond ze met zwetende handpalmen en een angstig kloppend hartje zich te bedenken wat ze moest doen. Ze besloot om Pebble en Inferno uit hun Poké Ball’s te laten omdat ze zich veiliger voelde met hun aan haar zijde. Ze leken beiden meteen te weten waar het over ging en stelden zich beschermend aan weerszijden van haar op; Pebble links, Inferno rechts. ”Ik kan niet voor altijd bang zijn, toch?” murmelde ze en ze stapte naar buiten. Ze schoof haar twee handen onder de hengsels van haar rugzak en klemde die stevig vast terwijl ze door de donkere straten van Jubilife City liep. De stad had iets spookachtigs wanneer het laat in de avond was, of misschien verbeeldde ze zich dat maar. Het meisje was nog maar twee straten verwijderd van haar appartement toen ze een schim aan het einde van de straat zag staan. Ze bleef stilstaan en klemde haar rugzak nog steviger vast, een onzekere blik in haar ogen verschijnend. Nu ze hier stond, in het donker, was het maar al te gemakkelijk om zich het mes tegen haar keel en de verwondingen te herinneren die de tweeling bij haar hadden aangericht. Het maakte haar onzeker en voor één moment wist ze niet meer wat ze moest doen.

Iemand die haar naderde, haalde haar uit haar gedachten. Ze keek geschrokken op toen een onbekende jongen zijn hand op haar bovenarm legde en de drang om naar achteren te struikelen was groot, maar toen zag ze de bezorgde frons op zijn gelaat en ademde ze zachtjes uit. ”Het gaat wel,” zei ze zachtjes. ”Trek je maar niet te veel van mij aan.” Haar Piplup had haar pootjes kwaad in haar zij gezet en keek met een boze blik omhoog naar de jongen terwijl Inferno eerder een afwachtende houding aannam. Haar blik gleed over de grond naar de Pokémon die de jongen bij zich had en ze klaarde al wat op toen ze zag dat hij een Shiny Bulbasaur had. ”Wat een cool team heb je daar,” zei ze tegen de jongen. ”Heb je die Bulbasaur hier in Sinnoh gevangen?” Ze had geen zin om te denken aan de tweeling en wat haar was overkomen en ze had nog minder zin om erover te praten. Ze had er toen in die armen van die man over gehuild en het nadien nog eens aangehaald bij Cassian en zo was het wel voldoende. Ze ging niet iedereen opzadelen met haar zielige verhaal en ze wilde eigenlijk ook gewoon weer normaal rond kunnen lopen zonder angst.

Evelyn ontspande wat toen hij zijn hand van haar arm liet zakken. Sinds dat dat met de tweeling was gebeurd, vond ze het niet meer zo aangenaam om onverwachts aangeraakt te worden en zeker niet door iemand die ze niet kende. Mace was wel oké geweest omdat ze zijn intenties al vrij snel door had, maar ze wist niet hoe oprecht deze jongen was en dus wilde ze dat eerst even aftasten voordat ze zomaar alles toeliet. Haar blik gleed naar zijn Bulbasaur toen hij vertelde waar hij haar vandaan had gehaald. ”Bij een professor opgehaald en dan meteen een shiny? Wauw, wat zijn de kansen,” lachte ze. Ze knikte toen hij zijn Pachirisu en zichzelf voorstelde. ”Dat zijn Inferno en Pebble en mijn naam is Evelyn,” zei ze, knikkend bij elke Pokémon waar de naam naar was vernoemd, al leek het haar vrij duidelijk dat Inferno een Fire type moest zijn. Ze liet haar blik weer naar de jongen glijden toen hij zijn woorden sprak en ze beet kort op haar lip. ”Ik ben iets meer dan een week geleden aangevallen door twee mannen toen ik bezig was met aantekeningen maken in Lake Verity. Ik zal je de details besparen, maar het was vrij heftig.” Ze slikte haar opkomende tranen weg. Nee, niet nu. ”Ik ben nog steeds door een verwerkingsproces aan het gaan en ik schrik soms nog snel van dingen. Vat dat niet persoonlijk op als het nog eens gebeurt.” Het voelde ergens wel goed om het gewoon aan iemand kwijt te kunnen, al wilde ze niet weer in detail treden over die vreselijke dag. Dat wilde ze écht niet.