Tales of

Sinnoh

Ethan liet zijn blik naar Caspar glijden, welke onzeker om zich heen aan het kijken was. ”Dude, we moeten vanavond echt wat chicks gaan scoren,” zei hij tegen zijn Bulbasaur. ”Bulba?” Caspar keek vragend omhoog naar zijn trainer. ”Misschien is er ergens wel een knappe Pokémon. You know… een Roselia of zo.” Wist hij veel hoe dat soort dingen werkten in de Pokémon wereld. Hij had daarnet een paar seconden staan kijken naar een knappe chick met lang blond haar en een veel te kort rokje en zijn Bulbasaur had niet eens zijn kop omgedraaid. Hij wist ook wel waarom: zijn Bulbasaur moest ook gewoon een knappe chick tegenkomen, maar dan in Pokémon-vorm. ”Bulba,” hoorde hij opnieuw zachtjes naast zich, maar deze keer klonk het bewonderend en Ethan keek naar beneden. Hij zag dat zijn Pokémon aan het blozen was en keek weer naar boven, waar hij een knap meisje met een Vulpix naast zich zag lopen. Eentje van Alola, zo te zien. Met een broer als researcher had hij wel het één en ander opgestoken en Cassian zou hem maandenlang uitlachen als Ethan ooit een Alolan Pokémon zou verwarren met een shiny. Maar goed, de knappe vrouw en haar Vulpix dus. ”Zie je wel dat je het begint te leren?” Er klonk iets van trots door in Ethan’s stem. ”Nu gaan we over naar de stap die ik je al vaker geleerd heb.” Caspar keek hem onzeker aan, waarna hij wankele stappen begon te zetten naar de vrouw en haar Vulpix. Ethan rolde met zijn ogen, boog zich voorover en pakte Caspar op, waarna hij naar de vrouw begon te lopen. ”Kijk en leer,” fluisterde hij naar zijn Pokémon, waarna hij een arrogante lach plakte op zijn gezicht. ”Goedenavond, schoonheid,” zei hij tegen de vrouw en gaf haar een flirterige knipoog, waarna hij zijn Bulbasaur zonder pardon op de grond voor de Vulpix zette en hem een knipoogje gunde. Caspar kleurde rood en keek onhandig weg van de Vulpix. Hij was veel te verlegen.

”Niet zo fronsen,” zei Ethan met een grijns. ”Je wordt er niet knapper op en je krijgt er ook nog eens rimpels van.” Kijk hem eens een gentleman zijn. Hij gaf haar goed advies én hij vermaakte zich er kostelijk mee. Twee vliegen in één klap. Caspar leek het een stuk slechter te doen en Ethan schudde zijn hoofd afkeurend. Hij maakte een niet al te subtiel gebaar naar zijn Bulbasaur ten teken dat deze iets moest zeggen tegen de Alolan Vulpix en richtte zijn blik weer naar de dame voor zich, waarna zijn ogen kort gleden naar de boodschappentas die ze bij zich had. ”Ben je soms van plan om een feestje te geven?” vroeg hij toen hij de hapjes zag. ”En ben ik ook uitgenodigd?” Hij gaf haar een plagerig knipoogje en sloeg zijn armen over elkaar heen. Het was zijn eigen manier om te vragen waar ze heen ging, maar hij liet geen moment aan zich voorbij gaan dat hij niet kon bewijzen aan mensen hoe arrogant hij wel niet was. En dit was er weer zo één.

Het leek erop dat hij weer te maken had met een ijskoningin. Dat was zijn geluk weer, maar die konden in elk geval wel met de beste reacties komen. Caspar leek niet echt terug te flirten met de Alolan Vulpix en Ethan had de hoop zo half en half al opgegeven voor het arme beestje. Zijn blik gleed naar de blauwharige en hij grinnikte toen ze haar woorden sprak. ”Nou, ik denk dat de gemiddelde gozer het nu wel opgegeven zou hebben, ijskoningin,” zei hij met een grijns tegen jou. ”Gelukkig voor jou ben ik niet zo.” Net alsof de hint dat ze hem absoluut niet in haar buurt wilde hebben hem ontgaan was. Zo was hij dan ook wel weer. ”Ik begin nu ook een beetje te geloven dat mijn standaarden vrij laag zijn, ja,” sprak hij met een pruillipje. ”Ik sta hier namelijk nog steeds met jou te praten.” Oeh, dat was echt even een inkoppertje. Caspar leek het allemaal niet zo goed te begrijpen en wilde duidelijk weg onder de blikken van de Pokémon van de vrouw, want hij kroop achter het been van Ethan en keek er voorzichtig omhoog. ”Goed, goed,” zei Ethan en hij stak zijn handen in de lucht ten overgave, al was er niks van spijt te lezen in zijn blik. Eerder spot. ”Ik geef toe dat ik verkeerd begonnen ben. Laten we opnieuw beginnen.” Hij stak zijn hand naar haar uit. ”Ethan Moore, aangenaam.”

”Wat kan ik zeggen?” Ethan liet een gepijnigde zucht horen, al was die natuurlijk gespeeld. ”Soms weet ik niet goed hoe ik mijn prioriteiten moet stellen.” Dat was helaas wel een ding dat waar was. Als hij dat wel kon, dan zou hij nu waarschijnlijk al bezig zijn aan zijn eerste gym. Of op zijn minst toch een derde teamgenoot hebben gevangen. Zijn blik gleed naar Caspar, welke nog steeds dekking zocht achter zijn been. De dame gaf aan dat ze Lucie noemde en Ethan gaf een knikje. ”Dus, ijs… Lucie,” verbeterde hij zichzelf snel, al kroop er wel een grijns om zijn lippen. ”Waar houd jij je zo mee bezig in het dagelijks leven?” Als ze een trainer was, dan kon ze het al wel schudden. Tegen zijn team zou ze het nooit redden als ze Champion wilde worden.