Tales of

Sinnoh

Het was inmiddels meer dan een week geleden dat het incident in Lake Verity had plaatsgevonden. Hoewel ze soms nog last had van nachtmerries begon haar angst doorheen de dag af te nemen. Evelyn was nooit iemand geweest die lang bij ernstige toestanden stil bleef staan. Als ze dat wel had gedaan, dan ging ze nu nog steeds gebukt onder de dood van haar moeder. Toch nam het de angst om ’s avonds over straat te lopen niet altijd weg en het meisje vermeed dan ook dat ze ’s avonds nog over straat moest. Ze had haar Pokémon altijd uit hun bal zodat die naast haar konden lopen en ook nu liepen haar Piplup en haar Charmander aan weerszijden van haar. Ze hadden zich beiden beschermend opgesteld en daar was de researcher wel blij mee. Het was momenteel overdag en het was een aangename drukte in Jubilife City, de stad waar ze nog maar enkele weken haar appartement had. Haar blik gleed naar opzij en ze keek nog eens goed toen ze een Alolan Vulpix zag zitten. Ze zag dat de Pokémon onderdeel uitmaakte van een klein team en een meisje. Evelyn liep hun tegemoet en pakte ondertussen haar blocnote al tevoorschijn. ”Hallo,” begroette ze het meisje vriendelijk. ”Wat een leuk uitziend team heb je daar. Heb je die Vulpix in Sinnoh gevangen?” Was dit een beetje straight to the point? Misschien, maar ze was een researcher en ze wilde graag zo veel mogelijk antwoorden zoeken op haar vragen. En dat ging niet als ze steeds rond de pot draaide.

Pebble en Inferno keken terug toen de Pokémon van het meisje hun aankeken, maar maakten niet echt aanstalten om vriendjes te gaan maken. Dat was niet omdat ze verlegen waren, maar eerder omdat ze er beiden niet veel behoefte aan leken te hebben. Evelyn had soms het idee dat haar Charmander het nog steeds erg jammer vond dat hij van de Friend Safari weg was gehaald en dat hij zijn vriendjes nu niet meer zou zien. Ze hoopte dat Cassian zijn eigen Charmander nog steeds in zijn team had, want dan konden ze eens afspreken zodat Inferno de Charmander die Cassian had gevangen weer eens kon zien. Misschien zou hij dan ook wat meer open worden naar andere Pokémon. Evelyn liet haar blik naar het meisje glijden en zag dat deze een knikje gaf. ”Zou je me misschien willen vertellen welke moveset ze momenteel heeft?” vroeg ze op een nieuwsgierige toon aan het meisje. ”Ik ben een researcher en ik vind het echt enorm gaaf om te zien hoe Pokémon vanuit andere regio’s zo erg verschillen met hun originele vorm.” Misschien kon ze daar wel eens iets mee gaan doen. En dan later een lab openen waarbij ze dat soort Pokémon aan kon bieden en op kon voeden. Ja, dat zou wel iets zijn.

Pebble en Inferno grinnikten licht toen ze in de gaten hadden dat het meisje zich niet helemaal op haar gemak voelde bij Evelyn. Ze vonden het ook wel grappig om te zien dat Evelyn zo opging in haar onderzoek dat ze dat niet in de gaten leek te hebben. Evelyn keek het meisje aandachtig aan toen ze de moveset van haar Alolan Vulpix op begon te sommen en een glimlach ontstond om haar lippen. ”Dat is echt maf als je je bedenkt dat ze in Kanto enkel Fire type moves kennen voor het grootste gedeelte,” lachte ze, waarna ze haar Pokédex tevoorschijn haalde en de Alolan Vulpix snel scande. Een Fairy en Ice type, helemaal het tegenovergestelde van de Kantonian Vulpix. Nu pas begon ze in de gaten te krijgen dat ze het meisje misschien wel wat overdonderd had met haar vragen en verontschuldigend hief ze haar handen op. ”Sorry voor dat,” zei ze en ze grinnikte. ”Soms kan ik me er helemaal in laten opgaan als ik iets interessants zie. Mijn naam is Evelyn,” stelde ze zichzelf voor en ze stak haar hand uit naar het meisje tegenover haar.

Evelyn gaf een knikje toen het meisje zichzelf voorstelde als Paige en liet haar hand weer zakken toen het meisje haar Pokémon voorstelde. Ze gaf drie namen terwijl er vier Pokémon waren en Evelyn trok kort een wenkbrauw op. ”Geen naam voor de Wooloo?” flapte ze er al uit voordat ze zichzelf in kon houden. ”Niet dat het mijn zaken zijn,” liet ze er vluchtig op volgen. Ze knikte naar haar Piplup en haar Charmander. ”Dat zijn Pebble en Inferno,” zei ze met een licht trotse glimlach nadat ze haar Pokémon voor had gesteld. ”Ben je ook naar Sinnoh verhuisd om een bepaalde droom na te volgen of woonde je hier al?” vroeg ze nieuwsgierig aan het meisje. Inferno wandelde inmiddels een tikkeltje verlegen naar de Alolan Vulpix toe om kennis te maken, een kleine glimlach om zijn lippen. Pebble had haar armpjes gekruist en keek een tikkeltje arrogant in de richting van de Pokémon van Paige, duidelijk makend dat ze hun niet ging begroeten. Daar had ze geen zin in.