Tales of

Sinnoh

Rustig keek hij naar Clara. De Silcoon lag er maar op de grond en af en toe aaide de trainer haar even kalm. Ze deed het goed, ja, maar ergens kon hij ook niet veel met haar momenteel. De man slikte en richtte zijn ogen op naar zijn Cutiefly, Charlotte. De shiny Pokémon fladerde even heen en weer en draaide toen haar lichaampje even wat. Ty glimlachtte zachtjes naar de bug type en zuchtte even zachtjes. Opnieuw aaide hij de cocon zachtjes, niet goed wetende wat hij nog kon doen met haar. Ze kon niet echt bewegen, dus trainen was erg moeilijk geweest de laatste tijd. Ze kon niks zelf doen en Ty moest haar overal dragen. Hij vond het echt niet leuk voor haar en vroeg zich daarom ook af of Pokémon evolutie wel fijn vonden. Hij slikte en leunde naar achter waarna hij een boekje uit zijn rugzak vistte. Hij pende zijn gedachten even neer waarna hij met het uiteinde van de pen even tikte tegen zijn kin aan. Hij had ook gelezen dat bepaalde Pokémon pijn hadden als ze evolveden. Was het dan wel verantwoordelijk voor hun mensen om dat te laten doorgaan? Twijfelachtig legde de jongen zijn bleek gekleurde ogen even op zijn cocon. Hij vroeg zich af of Clara pijn had. Die gedachte alleen bracht een rilling over zijn rug heen, spanning die hem bij de keel greep en hem versmachte. Hij had het haar beloofd en nu, nu twijfelde hij zo. Hij slikte, kon zijn ogen niet op haar fixeren en draaide zich weg, misselijkheid bekroop hem, zijn maag trok samen. Hij werd er ziek van.