Tales of

Sinnoh

De Solaceon ruins. De plek waar hij zijn eerste quest zou voltooien.

Althans, dat was de bedoeling.

Met zijn handen in zijn zakken struinde Finn door de ruïnes, terwijl zijn ogen de omgeving afspeurde. Het was gigantisch. En heel erg oud. Al vanaf het moment dat hij hier voet had gezegd merkte hij dat de atmosfeer om hem heen was veranderd. De lucht was kouder en de schaduwen om hem heen leken langer. Het vrolijke vogel gezang waar ze in het woud mee begroet waren was verdwenen. Zelfs de bomen leken hier hun wortels niet te durven vestigen. Ooit had er hier iets heel krachtigs gestaan en het was alsof sporen hiervan nog in de stenen zaten. Er trok een rilling over Finn's rug en hij tilde de kraag van zijn vest wat hoger. Het fijne, zonnige lenteweer was vandaag ver te zoeken.

Hij moest een Togepi vinden. Hoe moeilijk kon dat zijn? Finn wist niet precies waarom de basis zo graag een Togepi wilde. Misschien was het voor één van de researchers waar ze soms mee samen werkte, maar hij had geen tegenspraak gegeven. Het was zijn eerste officiële quest als ranger, dus hij kon maar beter zijn best doen. Ze hadden hem zelfs toevertrouwd de quest alleen uit te voeren.

Of nya, alleen. Hij had een Bellsprout meegekregen die hem zou moeten assisteren. Finn stopte en klikte de pokéball van de graspokémon van zijn riem. Hij wist nog niet zo goed hoe de Bellsprout hem ging helpen, maar in zijn bal had hij niet zo veel nut. Hij drukte het ding open en keek geboeid hoe het takje, want dat was was het was, tevoorschijn kwam. 'Bellsprout!' klonk er meteen enthousiast. Wolf, die een stukje vooruit was gelopen, keerde zich om en liep nieuwsgierig op de nieuwe, tijdelijke teamgenoot af. "Hallo Bellsprout," groette Finn de pokémon, terwijl hij door zijn knieën zakte om iets minder bedreigend over te komen. "Dus jij gaat ons helpen met het zoeken naar een Togepi?" Het takje wapperde even vrolijk met zijn twee blaadjes in antwoord. Finn dacht niet dat hij hem begrepen had.

Afijn. Zijn pokédex had hem verteld dat Bellsprout sterke roedes had, dus misschien dat dat nog van pas ging komen. Finn kwam weer omhoog en keek om zich heen. Het was nog steeds merkwaardig stil. Naast Wolf, de Bellsprout en hij, leek het hier behoorlijk uitgestorven. 'Urf!' blafte Wolf ineens. Finn schrok op uit zijn gedachten. Wolf's oren waren gespitst en hij keek strak voor zich uit. De Rockruff had iets geroken. "Wat is er?" vroeg hij hardop, terwijl hij de blik van de jonge pup volgde in de hoop iets te ontdekken.

Daar. Precies tussen een paar afgebrokkelde stenen, in een stukje wat hoger gegroeid gras. Een Togepi. Finn observeerde het beestje. Het lag vredig te slapen en leek hen nog niet opgemerkt te hebben. Al ging dat niet lang meer duren, vreesde hij. Wolf snoof en wiebelde even met zijn oren. Hij keek om naar zijn trainer en zijn staart schoot enthousiast omhoog. Finn wist meteen wat dat betekende. Kom, prooi!

Hij verstarde. "Nee! Niet d-," fluisterde hij, maar de Rockruff schoot al weg. De Bellsprout wilde volgen, maar Finn wist het takje nog net beet te pakken om hem tegen te houden. Gespannen keek hij toe hoe Wolf op de Togepi afrende. Dit was misschien wel zijn enige kans.. Als Wolf hem liet schrikken en hij rende weg.. "Wolf!" fluisterde hij weer, dit keer iets harder.

Arceuszijdank. De Rockruff stopte een paar passen voor de Togepi en keek vragend om. Geen prooi? Finn schudde wild met zijn hoofd, maar het was al te laat. De Togepi leek iets gehoord te hebben en opende voorzichtig zijn ogen. Suf knipperde hij een paar keer naar de wazige gedaante voor zich. Het duurde even voor de pokémon leek te beseffen dat hij niet meer alleen was. Hij sprong op en riep boos iets in zijn taaltje. Verrast keek Finn toe hoe de Togepi in plaats van weg te rennen, wild met zijn armpjes begon te zwaaien. Er verscheen een gloed rond zijn lijfje. En toen...

Opeens sprong het ei de lucht in, recht op Wolf af met zijn voetje vooruit gestoken. Finn fronste. Was dat... Een Jump Kick aanval? Oh, muk.

"Wolf, kijk uit!" riep hij nog, maar de Togepi had het voordeel van de verrassing. De arme Rockruff werd vol geraakt en klapte tegen de grond. Snel haastte Finn zich naar hem toe. De Togepi hobbelde ondertussen weg, maar daar had hij even geen aandacht meer voor. "Gaat het?" vroeg hij ongerust, terwijl hij bij zijn pokémon neerkielde en zijn hand op zijn zij legde. Wolf opende zijn ogen en kwispelde zwakjes in een poging hem gerust te stellen, maar hij kon zien dat de Rockruff zwaar door de aanval getroffen was. "Sorry.." mompelde hij bedroefd. Hij had beter op moeten letten. Een ervaren ranger had waarschijnlijk meteen gezien wat voor aanval dat was.

De Bellsprout kwam naast hen staan en wierp een blik op de gevallen Rockruff. 'Bell..' mompelde het takje, waarna hij met zijn blaadjes begon te schudden en een paarse poeder op Wolf liet neerkomen. Meteen zakte de ogen van de pup weer dicht en begon hij rustig te ademhalen. Sleep powder. Finn draaide zich om naar de Bellsprout en knikte even kort. "Dankje," bracht hij uit. Nu kon Wolf rustig herstellen in zijn slaap.

Hij tilde de diep slapende pup op in zijn arm en keek om zich heen. "Kom," zei hij naar de Bellsprout. "We geven niet op. De Togepi kan niet ver zijn." Finn was vastbesloten zijn quest goed af te ronden. Hij kon het ei misschien niet verslaan in een gevecht, maar er waren nog andere methodes om een pokémon te overtuigen met je mee te gaan. Met zijn vrije arm haalde hij een zak honingsnoepjes uit het zijvakje van zijn tas. Hij was niet helemaal onvoorbereid op pad gegaan..

Hij liep naar de plek waar ze de Togepi hadden gevonden en plaatste een aantal snoepjes in het gras. Vervolgens nam hij een eindje verderop plaats op een steen en wenkte hij de Bellsprout hetzelfde te doen. Hopelijk was de Togepi nog in de buurt en zou hij vanzelf weer terugkeren naar zijn vertrouwde slaapplek. Zo niet, zou hij verder gaan met het doorzoeken van de ruïnes, maar niet voordat Wolf weer een beetje was bij gekomen.

Finn stopte een honingsnoepje in zijn mond en bood er ook een aan aan het takje, die toch minder nutteloos bleek te zijn dan je op het eerste gezicht zou denken. Hij hield zijn blik gericht op de plek voor hen. En nu maar wachten.

Normaliter zou Wolf hem altijd waarschuwen als er iets naderde. Nu de pup diep lag te slapen op zijn schoot, kon Finn niet meer terugvallen op zijn scherpe neus en goede gehoor. De Unown kwamen als een verrassing.

De kleine, zwarte oogjes verschenen uit het niets en stonden boos. Ze waren waarschijlijk op het kabaal van net afgekomen en leken niet blij te zijn met hun aanwezigheid hier. Finn kwam omhoog en pakte de pokéball van Ark. De Bellsprout, goed getraind dat ie was, stond al klaar om aan te vallen. Finn hoopte dat het niet zo ver hoefde te komen. "We hebben geen kwaad in de zin," sprak hij naar de vliegende oogjes. Hij wist dat Unown afstamde van oude tijden. Misschien konden ze zijn woorden verstaan.

Of ze hem hadden begrepen of niet, het leek niet veel verschil te maken. Ze schoten een rode straal hun kant op. Finn en de Bellsprout wisten nog maar net opzij te springen en de rode straal sloeg tegen de steen aan. Snel klikte Finn de pokéball open en de Taillow kwam met een enthousiaste 'Ark!' tevoorschijn. De vogel keek neer op de slapende Rockruff en de Unown, en het hoefde niet lang te duren voor hij de ernst van de situatie begreep.

"Ark, gebruik je Peck. Bellsprout, Vinewhip!" riep Finn naar het duo voor zich. De pokémon kwamen gelijk in actie. Het takje sloeg met een Vinewhip naar de Unown en Ark, die gewendig tussen de roedes door vloog, wist er één vol te raken met zijn snavel. De Unown deinste achteruit en probeerde toen nog een Hidden Power af te vuren. Blijkbaar hadden ze niet meer aanvallen dan dat in hun arsenaal.

"Pas op!" riep hij naar de Bellsprout. Het takje was een stuk minder snel dan zijn Taillow, maar wist gelukkig te ontkomen aan de straal. Finn besloot meteen weer een tegenaanval in te zetten. Hij was geen trainer, en vocht daardoor niet vaak, maar het was dan ook niet de intentie om de Unown te verslaan of vangen. Enkel wegjagen was genoeg. "Doe nog een Vinewhip. En Ark, gebruik je Quick attack." Opnieuw werd een lange roede door de lucht geslagen. De Bellsprout wist beide Unown aan de kant wist te slaan, waarop Ark meteen reageerde met een Quick attack. Finn keek hoopvol toe. Was het genoeg?

Tot zijn opluchting leken de Unown te beseffen dat ze het met hun arsenaal niet gingen winnen en vlogen gehaast weg. Finn liet zijn adem weer los en wierp toen een glimlach naar de Bellsprout en Taillow. ”Goed gedaan jongens,” zei hij tevreden. Toch blij dat het takje met hem was meegestuurd.

Met Wolf nog altijd nietsvermoedend in zijn arm, raapte hij de zak met honingsnoepjes van de grond en liep hij naar de Bellsprout en Ark, die al verwachtingsvol op hun beloning zaten te wachten. Hij hurkte door zijn knieën en gaf hen beide een snoepje. ”Laten we hopen dat er niet meer komen..” verzuchtte hij toen. De vreemde vliegende letters waren vaak met meer en hij wist niet met hoeveel Vhine whip en Quick attacks hij ze dan nog op afstand kon houden.

Er klonk plots wat geritsel en snel keek Finn om. Maar geen Unown. Tot zijn verbazing zag hij dat er weer een Togepi stond. Het leek een andere dan die ze net waren tegen gekomen. Hoeveel van die eitjes zaten hier wel niet? ”Hallo daar,” sprak hij zo vriendelijk mogelijk, zich niet verroerend in de hoop dat hij de Togepi niet zou afschrikken. Hij seinde ook even zacht met zijn hand naar Ark en de Bellsprout om op hun plek te blijven. ”Wil je hier wat van?” Finn rammelde even met de snoepjes in de zak en legde er toen een paar voor hem op de grond, benieuwd of de Togepi er op af zou komen.

De Togepi leek even te twijfelen, maar kwam toen toch snel dichterbij gestapt. Hij pakte een snoepje en stopte die voorzichtig in zijn mond, waarna zijn oogjes groot werden en hij een blij geluidje maakte. Het duurde niet lang voordat de rest van de snoepjes waren verorberd. Finn kon het niet laten even te grinniken. "Had je zo'n honger? vroeg hij zachtjes, terwijl hij zich af vroeg wat de kleine eitjes hier in de ruïnes deden. Er leek niet veel te zijn behalve wat stenen en de agressieve Unown. Zouden ze gevlucht zijn voor iets? Het zou wel het geschrokken gedrag van de andere Togepi verklaren. Normaal waren ze heel vriendelijk.

Finn pakte nog een aantal snoepjes en gaf de Togepi er een paar, waarna hij Ark en de Bellsprout wenkte om die ook nog wat te kunnen geven. Ark zat al met grote, hongerige ogen toe te kijken. De Togepi deinsde even achterruit toen hij de Pokémon zag, maar de verleiding van de snoepjes was uiteindelijk te groot en hij kwam al snel weer terug. Met een glimlachje zakte Finn verder door zijn knieën totdat hij op de grond zat, en hij legde de slapende Wolf op zijn schoot. Een tijdje bleven ze zo zitten zodat de nieuwe Pokémon kon zien dat ze geen kwaad in de zin hadden.

De Togepi leek het wel goed te kunnen vinden met de Bellsprout. Die had met één van zijn roedes een snoepje gepakt en hing die nu speels boven het eitje, die omhoog sprong en vrolijke kreetjes slaakte om het snoepje te kunnen pakken. Toen hij hem tussen zijn armpjes had, propte hij hem snel weer in zijn mond. Zijn oogjes gleden zoekend over de grond naar meer en zodra hij niks zag, keek hij verwachtingsvol naar Finn. Die lachte. "Sorry, dat was de laatste," hij schudde even met het zakje om aan te geven dat die leeg was. De Togepi leek beteuterd. Dat bracht hem op een idee.

"Ik heb thuis nog meer voor je als je wilt." Hij kwam rustig weer omhoog en deed een paar stappen van hem weg. De Bellsprout en Taillow volgde braaf. Met zijn drieën keken ze om naar de Togepi en Finn wuifde met zjin arm. "Kom je mee?" Hij wachtte geduldig af, benieuwd of de Togepi zou besluiten hen te volgen.

Er verscheen een grote glimlach op Finn’s gezicht toen hij zag dat de Togepi hen begon te volgen. Niet alleen omdat dit goed uitpakte voor zijn missie, hij was blij dat hij in ieder geval één eitje van deze vreemde, duistere plek weg kon halen.

Rustig begon Finn weer in de richting te lopen waar ze vandaan kwamen. Ark vloog voorop, die zou hen helpen de snelste route te vinden uit de ruïnes. Met de kleine stapjes van de Togepi en Bellsprout, maakte ze niet veel vaart, maar Finn vond dat geen probleem. Hij had geen haast.

Wolf bewoog even zachtjes in zijn armen en tilde toen met een slaperige uitdrukking zijn kop. Verbaasd keek hij om zich heen. Wat was er gebeurd? ”Goedemorgen slaapkop,” zei Finn lachend, maar zijn toon was liefdevol. ”Hoe voel je je?” De Rockruff schudde even met zijn kop en liet een tevreden korte blaf horen. Het duurde niet lang voor hij met zijn gewriemel Finn duidelijk probeerde te maken dat hij niet meer gedragen hoefde te worden, en nieuwsgierig liep hij af op het groepje op de grond. Hij was eerst wat huiverig naar de Togepi, maar toen hij door had dat het niet dezelfde was als voorheen, ontspande hij en begroette hij het duo met wat  vrolijk gekwispel van zijn staart.

Finn was opgelucht, altijd verbaasd over hoeveel sneller zijn Rockruff wist te herstellen. Hij keek even glimlachend naar het tafereel en zette zichzelf toen weer in beweging.

Het was nog een lange wandeling, maar ze kwamen uiteindelijk aan bij de basis. De Togepi had zich zelfs op de rug van Wolf gekregen omdat hij met zijn kleine voetjes niet ver kon komen. Zijn handjes hielden de lange haren in zijn nek stevig vast. Wolf leek het niet erg te vinden. ”We zijn er,” sprak Finn opgelucht, en hij zakte door zijn knieën om de Togepi voorzichtig op te tillen. ”Geen zorgen, ze zullen goed voor je zorgen hier,” beloofde hij aan het eitje. Togepi’s waren zeer geliefd. Hier zou hij al het eten krijgen dat zijn kleine hartje begeerde.