Hij liet een pokéball door zijn vingers heen glijden. De Sinistea zat rustig op zijn schouder, hij had aardig wat progress gemaakt met de pokémon sinds ze elkaar voor 't eerst hadden leren kennen. Nu vroeg hij zich af hoe hij dit moest gaan aanpakken, om de pokémon officieel aan zijn team toe te voegen. Vince zuchtte eventjes, terwijl hij zich achterover liet leunen tegen de rug van de bank waar hij op zat. Ondertussen waren Tegyr en Obann, zoals hij de Weedle had genoemd, elkaar te irriteren, terwijl Yasha met een afkeurende blik zat toe te kijken. De worm had zich redelijk goed gesettled in zijn team, ondanks dat hij er zo veel moeite voor had gedaan. De jongeman opende zijn bruine ogen en keek naar het theekopje, dat nu boven zijn gezicht zweefde. Rustig hielt hij de pokéball bij de pokémon. "Hoe gaan we dit aanpakken, Arcadium?" vroeg hij vermoeid aan de pokémon. Als hij nou gewoon de pokéball tegen het theekopje zou gooien, zou dat werken? Hij had geen idee, om eerlijk te zijn. Vince z'n aandacht werd getrokken toen Lily, die lag te slapen, opeens overeind schoot en wegrende voor 't felle licht dat onder het bankje vandaan kwam. Snel keek de jonge researcher onder het bankje, om nog net te zien hoe zijn Weedle evolueerde. Lichtjes fonkelde in zijn ogen, terwijl hij van het bankje af sprong, zijn notebook erbij pakte en snel notities begon te maken. Blijkbaar waren de spelletjes met Tegyr voldoende geweest om de pokémon te laten evolueren. Geweldig. Dit zorgde er meteen voor dat zijn aandacht van zijn probleem naar een nieuwe observatie ging, en dat zijn achterwerk nu uitstak onder het bankje vandaan.
Elara keek met een diepe, diepe frons naar het tafereel voor haar. Enige momenten geleden had het er allemaal nog goed en wel uitgezien, maar nu stak de jongen zijn kont boven het bankje uit om… de evolutie van zijn worm te zien. Elara had één wenkbrauw opgeheven terwijl ze toekeek, geen woord zeggend. After all, zou het waarschijnlijk leuker zijn om de jongen zijn reactie te zien wanneer hij eenmaal door had dat hij niet alleen was.
De Rockruff was het hier echter niet mee eens. Deze vond het wel interessant en zette zich naast de jongen, om door zijn voorpootjes te zakken en zo ook zijn kont in de lucht te houden. Door het tafereel kon Elara zich niet inhouden en begon ze zachtjes te lachen. Oké, vooruit. Dit was wel een mooi moment.
Tegyr rende rondjes rond het bankje waar Vince onder was gekropen, terwijl Obann hem aanstaarde. Vince greep naast zich, naar zijn tas, waar hij zijn notebook uit haalde en er driftig in begon te schrijven. Snel maakte hij een paar korte, houterige tekeningen erin en voelde opeens iets naast zich. Hij haalde een hand uit naar hetgene naast hem, er van uit gaande dat het Tegyr was. Maar toen hij opeens stenen voelde, draaide hij zijn hoofd en kwam zo snel overeind dat hij zijn hoofd stoten tegen de onderkant van het bankje aan. "Ah, Arceus," bromde hij tegen zichzelf, gevolgd door een paar vloekwoorden waarbij Yasha haar handen voor de oren van Lily hielt zodat ze Azurill ze niet zou horen. Snel kroop hij onder het bankje vandaan en keek naar de hond pokémon die naast hem stond. "Waar kom jij vandaan?" vroeg hij daarna, terwijl hij op zijn hurken ging zitten en zijn hand uitstak om diens aandacht te trekken. "Wil je een snoepje?" Vince greep naar zijn tas en haalde er een zakje uit. Met een zachte ritseling stonden opeens al zijn pokémon rond hem en deelde hij de snoepjes uit, voordat hij er een voorhielt bij de Rockruff. Ondertussen had Vince niet eens door dat iemand hem had zitten uitlachen.
De jongeman leek haar niet eens door te hebben, terwijl Elara zijn kant op keek. Hij bood een snoepje aan aan de Rockruff, welke eerst even de kat uit de boom leek te willen kijken, voor hij toch besloot dat het snoepje het waard was en deze enthousiast aannam. Zodra hij het snoepje op had, liet hij een enthousiaste blaf horen. De blauwe strik op zijn nek bewoog hierdoor zachtjes heen en weer. Gezien Elara hem nog niet had gevangen, had ze op die manier besloten hem te onderscheiden van een wilde Pokémon.
“Niet iedereen weet Shay’s vertrouwen zo snel te winnen,” sprak ze kalmpjes, om haar aanwezigheid aan de jongeman bekend te maken. Gezien hij enige momenten geleden nog met zijn kont in de lucht had gezeten, kon ze zich voorstellen dat hij daar misschien een beetje van zou schrikken.
Nu pas had hij door dat er iemand tegen hem aan het praten was en hij keek eventjes omhoog naar de jongedame die op hem af was komen lopen. De Rockruff had ondertussen het snoepje uit zijn handen getrokken en zat er lekker op te knabbelen, terwijl de rest van zijn pokémon rustig onderling aan het dollen waren. Vince viel bijna achterover toen hij de jongedame zag en glimlachte wat onwennig toen ze zei dat niemand anders zo snel het vertrouwen van de pokémon had gewonnen. Snel krabbelde Vince overeind en klopte het vuil van zijn kleding af, terwijl hij langs haar heen keek. Zijn blik gleed even naar zijn pokémon, maar Lily, Yasha, Obann en Tegyr waren rustig aan het eten, terwijl Arcadium bij hem bleef hangen. "D-Dankje," stamelde hij moeizaam. "I-iedereen kan o-omgekocht w-w-worden met snoepjes." Vervoglde hij daarna, terwijl hij zijn wangen rood voelde gloeien.
Waar de jongen eerder vrij zeker had geleken in zijn omgang met de Pokémon, sloeg dit compleet over. Elara kon het niet helpen uit verbazing kort te lachen, gezien hij het complete tegenovergestelde was van haar. Op een afstandje kon ze met de Pokémon dealen, maar wanneer één Pokémon te dicht in haar buurt zou komen, kon ze de paniek niet tegenhouden.
“Heb ik je laten schrikken?” vroeg ze, een hand door haar donkere haar halend terwijl ze naar de Rockruff keek. De reden dat de Rockruff de Pokémon was wie haar zo hielp vooruit te komen, was omdat de Rockruff hetzelfde had als zij: onnodige angst. De Rockruff leek vaak bang voor mensen en vreemde Pokémon, al ging dit al steeds beter. Vroeg of laat zou deze er geheel overheen zijn. Ze kon enkel hopen dat hetzelfde voor haar waar was.
