Tales of

Sinnoh

Alicea trok de voordeur met een klap achter haar dicht en stapte de betegelden straat op met een fel geklik van haar schoenen op de plavuizen. Azulon sprong de laatste twee treetjes omlaag en landde soepel naast zijn trainer. Ze gooide haar rode krullen over haar schouder en sprong vlug op haar fiets met de intentie om zo snel mogelijk haarzelf uit de voeten te maken voor haar one-night stand zou ontwaken. Het was pas zes uur in de ochtend maar ze wilde geen risico’s nemen. Het allerlaatste waar ze zin in had, was in de blauwe ogen van haar grote, door alcohol beïnvloedde date staren en dat ongemakkelijke ‘ochtendritueel’ te hebben. Nee, daar was Alicea niet van gediend. Azulon sprong achterop de snelbinder en hield haar stevig vast met zijn handjes om haar middel. Ze trapte af en voor ze het wist had ze de keurig gelegden straten omgeruild voor een aardepad die recht voor route 215 liep. Ze begon langzamer te fietsen nu dat de directe bedreiging geweken was. De zon begon omhoog te klimmen, starly’s begonnen ontwaakten en zij was veilig. Bij een scherpe bocht die dieper het bos in leidde stopte Alicea om van de stilte te genieten. Met wat geluk zou ze een Houndour tegen het lijf lopen, dát was de echte reden waarom ze in deze richting was gereisd. Hoe kon ze nou nee zeggen tegen een gratis overnachting met alle toeters en bellen? Ze had niet eens heel veel alcohol nodig gehad om in het appartement van de vrouw te belanden. Alicea streek een rode lok uit haar gezicht en nam de omgeving in haarzelf op. Ze besloot om de rest van de weg te voet af te leggen met haar fiets aan de hand. Azulon was op zijn kont gezakt en leunde lui op de snelbinders, blij dat hij niet hoefde te lopen.

“Hallo poppetje, zou je voor ons een pokémon kunnen vangen met net zulke vurige haren als jij die hebt?” Klonk er plots achter haar. Alicea bleef abrupt staan en draaide zich langzaam om met ogen die vuur schoten. Twee jongens van rond haar leeftijd grinnikte smalend bij het zien van haar blik. Voor even liet ze haar blik op Azulon vallen en overwoog ze om hun broek in de fik te steken. Als ze geluk had kregen ze elk flink wat brandwonden en zouden ze wel twee keer erover nadenken om een vrouw zo aan te spreken. Maar dat weerstond ze. “Wat krijg ik er voor terug?” Vroeg ze hen koeltjes. Beiden grinnikte ze. “Een kus.” suggereerde de één. “Twee kussen!” riep de ander gretig. Ze wist dat ze haar gewoon aan het sarren waren. Maar- waarom zou ze het niet doen? Ze vond het niet erg om haarzelf een beetje uit te sloven voor hen. Ze had zo’n vermoeden dat ze niet een al te hoge dunk van haar hadden en ze zou hen graag het tegendeel bewijzen. Alicea schudde haar hoofd. “Als ik die Ponyta voor jullie vang, verwacht ik iets van waarde terug te krijgen. Dat of ik bezorg jullie derdegraads brandwonden met mijn charmander.” Stelde ze voor met een achteloze schouderophaal. Azulon blies een dreigend wolkje vuur hun kant op. De meesmuilenden grijnzen van de jongens verging hen een beetje terwijl ze zich afvroegen of ze het meende of niet en licht beledigd dat ze een kus of twee niet een waardevol geschenk vond. Alicea leunde kalm tegen haar fiets terwijl ze Azulon een veelbetekenende blik toewierp. Rook kringelde uit zijn neusgaten. Tja, als ze haar niet iets goeds ervoor terug wilde geven, dan hield ze die Ponyta gewoon zelf. Tenslotte zei de meest linkse kruiperig: “Oké, deal.”

Alicea zette haar fiets op de standaard en liep de heuvel naast het pad af. Azulon volgde haar. De twee jongens bleven boven rond haar fiets staan en leken heel erg in hun sas. Ze vonden het vast prachtig. Nou, best. Ze zou hen eens iets prachtigs laten zien. Azulon was nog lang niet zo sterk als ze wilde maar dat betekende niet dat een gevecht tegen een wilde Ponyta geen hoge inzet had. Tussen het hoge gras schoot er plots een gespierde nek met vlammende manen omhoog en keek Alicea recht in de donkerbruine ogen van een wilde Ponyta. Ze zag dat tussen de bomen de rest van de kudde stond. Ze sloegen nerveus met hun koppen en schraapte met hun hoeven over de grond. De Ponyta die voor Alicea stond, keek haar trots aan en leek te weigeren angst te tonen. Dat moet de leider van de groep zijn. Dacht Alicea. Ze vond het bijna zonde om zo’n magnifiek beest aan die twee nietsnutten te geven. Azulon week al van haar zijde en ging tussen haar en de Ponyta instaan. De Ponyta schudde met zijn kop en keek hem uitdagend aan, klaar om zijn kudde en zijn trots te verdedigen. “Begin maar met een smokescreen,” riep Alicea met een zwaai van haar arm. Azulon sperde zijn bek open en braakte een dikke, zwarte mistbank uit. De groep Ponyta tussen de bomen steigerden angstig en schoten alle kanten op weg van het gevecht. De Ponyta voor hen sprong omhoog met een krachtige inspanning van zijn dunne beentjes. “Snel uit de weg!” Riep ze haastig naar Azulon. De Ponyta sprong met een harde stoot van zijn benen omhoog, moeiteloos over de hoge rookbank heen en landde op dezelfde plek waar Azulon een fractie van een seconde eerder nog had gestaan. Zijn hoeven sloegen kuiltjes in de harde grond. Ponyta’s hoeven zijn zo hard als diamant. Dacht Alicea. De Ponyta herstelde vrijwel meteen en vuurde een kleine vuurstraal op Azulon af. Azulon voelde het vuur pijnlijk langs zijn flank schampen en hij siste boos. Hij sprong al naar voren terwijl Alicea haar commando riep. “Heel goed, doe nu een scratch!” Achter haar hoorde ze de jongens joelen en bemoedigende dingen roepen. Alicea voelde haar lippen een beetje opkrullen. Azulon sprong naar voren terwijl de Ponyta met gebogen kop op hem af rende. Azulon’s scratch raakte de Ponyta tussen zijn ogen en de pijn zorgde ervoor dat zijn eigen tackle enigszins in kracht afnam. Desondanks werd Azulon achteruit gestoken door de tackle maar wist hij zich op te vangen. Hij stond een beetje dubbel gebogen met zijn kleine handjes tegen zijn maagstreek gedrukt. Alicea wilde nog vragen of het goed ging maar hij stond alweer rechtop. De Ponyta maakte zich klaar voor een tweede tackle en rende met verbluffende snelheid op Azulon af. Alicea kreeg een idee. “Azulon, probeer op zijn rug te komen..” Azulon keek even opzij naar haar en kreeg een vastberaden blik in zijn blauwe ogen, sidderend van opwinding terwijl haar stokstijf stil bleef staan en de Ponyta op hem af kwam. “Oh jee, geef je het nu al op?” Riep de ene jongen naar haar. “Dat gaat fout!” Joelde de ander. Alicea schonk hen geen aandacht té gefocust op haar charmander. Toen er nog maar een meter of twee tussen hem en de Ponyta in zat, zette hij zich af en rende hij op volle kracht op zijn tegenstander af. De Ponyta boog zijn kop en stootte. Azulon sprong en wist, onhandig, zich af te zetten tegen het voorhoofd van de Ponyta en zo over zijn nek naar zijn rug te springen. Het was eigenlijk meer een soort lancering door de kracht van de tackle maar Azulon landde op de kont van de Ponyta. “Scratch!” riep ze triomfantelijk terwijl een gigantische glimlach over haar lippen trok. De nagels aan Azulon’s klauwen leken iets langer en puntiger te worden alvorens hij ze over de fluwelen vacht van de Ponyta liet gaan en begon te krabben. Die slaakte een schril gegil uit, steigerde en probeerde toen al bokkend Azulon van zijn rug te gooien. Hij wist heel even zichzelf vast te houden voordat hij de grip verloor en gelanceerd werd. Een uitzonderlijk sterk gemikte schop van de Ponyta raakte hem en Azulon zeilde een eindje door de lucht en landde in het gras. Achter haar hoorde ze de jongens wat roepen maar ze hoorde het niet. Alicea snelde naar haar charmander toe en bukte zich naar hem toe. “Azulon?” vroeg ze voorzichtig en ze legde haar hand op zijn bolletje. Hij kreunde, opende moeizaam zijn ogen, duwde haar hand gedecideerd weg en begon op te staan. Ze keek hem met een mengeling van schok en boosheid aan. Ze keek achterom naar de jongens die een hele zelfvoldane uitdrukking op hun gelaat hadden. Alicea balde haar handen tot vuisten. Ze hadden nooit gedacht dat ze dit had kunnen winnen.. Maar Alicea merkte op dat moment de Ponyta op. De scratch aanval had hem duidelijk helemaal geen goed gedaan. De huid op zijn onderrug lag open en bloedde. Hij stond met half toegeknepen ogen en zijn kop laag bij de grond naar haar en Azulon te staren. Witheet vuur smeulde in zijn ogen. Hij leunde nauwelijks op zijn linker achterbeen. Alicea vermoedde dat hij hem gekneusd had toen hij zo hard was neergekomen nadat hij Azulon van zijn rug had gestoten. Alicea keek Azulon vragend aan al wist ze het antwoord op haar vraag al voordat ze hem nog maar had gesteld. Ze hoefde hem niet eens te stellen. Het was nu of nooit. Alles of niets. Ze zou die verrekte nietsnutten maar eens laten zien hoe serieus ze was. “Laat hem op je afkomen. Hij is niet heel wendbaar meer nu dat hij zijn achterbeen heeft bezeerd. Op het laatste moment spring je opzij en schiet je hem in zijn maag met een ember aanval, goed?” Mompelde ze zacht tegen haar charmander. Die gromde nijdig naar de Ponyta en stond wankelend overeind. Alicea duwde haarzelf abrupt van de grond en gooide haar rode haren in haar nek. Ponyta begon te rennen. Ondanks zijn gewonde achterbeen was hij nog verassend snel. Azulon bleef staan en keek onverschrokken in het gelaat van zijn briesende tegenstander. “Growl, Azulon!” Gilde ze over het ritmische hoefgetrappel heen die onheilspellend in haar oren bonkte. Azulon sperde zijn bekje open en slaakte een schelle, dreigende kreet uit. Alicea zag even vertwijfeling door de ogen van de Ponyta schieten alvorens hij een beetje vaart minderde maar niet uitweek. Hier had ze al op gerekend. De Ponyta hief zijn kop op, zwenkte die gevaarlijk naar rechts. Azulon sprong opzij met zijn laatste krachtinspanning, opende zijn bek en vuurde een dunne straal fel gekleurd vuur uit die de Ponyta recht in zijn gevoelige buik raakte. De Ponyta struikelde en viel. Alicea wierp de pokébal die ze al in de aanslag had gehad en keek toe hoe de Ponyta in de bal werd gezogen. De bal viel met een zachte tik in de aarde. Het gras was in brand gevlogen en hier en daar zaten schroeiplekken en de pokébal schudde.

De pokéball stopte met schudden en Alicea liet een gestikte ademstoot ontsnappen die ze onbewust had ingehouden. Het was voorbij. Ze liep naar Azulon toe en pakte hem voorzichtig op. “Gaat het nog een beetje?” Vroeg ze zacht omdat ze wist dat hij te trots was om het tegendeel op te biechten waar andere bij waren. Hij knikte schokkend met een van pijn vertrokken gezicht. Ze liep vervolgens naar de pokébal toe en pakte hem uit het gras. Ze liet het koele oppervlak over haar handpalm gaan en streek met haar duim over de knop. Hij had zo hard gevochten dat ze het bijna moeilijk vond om hem te moeten weggeven. Maar een belofte was een belofte. Zo lang die twee ook aan hun einde van de afspraak hielden. Ze beende met grote passen terug naar waar ze stonden te wachten, om haar fiets geschaard en met een blik van pure verbazing op hun gezicht. Alicea toverde een zelfingenomen smirk tevoorschijn. “Nou, klaar is kees. Zo doen we dat.” zei ze luchtig. Ze liet haar blik van de één naar de ander te gaan. “Mijn beloning. Ik wacht.” spoorde ze hen aan met toegeknepen ogen.

De twee gasten werpen elkaar een blik toe die Alicea allerminst beviel. De meest linkse graaide diep in zijn broekzak, trok een klein papiertje tevoorschijn en overhandigde die. Hij griste vlug de pokébal uit haar hand en liep gauw met zijn vriend langs haar heen. Ze wierp een vlugge blik op het papiertje en had het gevoel alsof iemand haar een klap in het gezicht had gegeven. Roerloos staarde ze naar de twee namen en hun telefoonnummers, geschokt. Haar zelfingenomen glimlach verdween. “Hey, wacht-” riep Alicea ze nog na terwijl ze zich met een ruk omdraaide. Het bulderende gelach dat opsteeg riep een withete woede bij haar op. Azulon was niet in staat om ook maar een klein vlammetje over zijn lippen te krijgen. Als ze de gewonde charmander niet bij zich had, dan had ze hen waarschijnlijk te lijf gegaan. Met een gezicht die uit steen leek gehouwen draaide ze zich langzaam om en stak ze het verfrommelde briefje in haar zak. Een zacht getinkel klonk op van ergens bij haar schoenen. Ze keek verrast naar beneden toen een klein belletje met een ferme tik tegen de punt van haar laars stootte. Alicea pakte het van de grond en liet het even door haar vingers glijden. Een shell bell? Ze keek de twee jongens na maar die schenen helemaal niet te beseffen wat ze zojuist haar kant op hadden geschot. Zek knoopte het belletje om Azulon's hals en probeerde het honende gelach van de jongens uit haar ogen te krijgen. Haar blik stond op onweer en haar handen trilde van woede. Ze liet Azulon terugkeren in zijn pokéball, stapte op haar fiets en fietste zo hard weg dat zand en steentjes alle kanten op vlogen. Die arme stakkers. Oh ja, ze zou hen zéker nog een keertje bellen. Ze zelfs uitnodigen om gezellig bij haar te komen chillen. Oh, oh, wat zouden ze daar snel spijt van krijgen. Als ze eens wisten wat er door haar hoofd ging momenteel zou het lachen hen wel snel zijn vergaan.

END.