Met een laatste tik duwde ze de kader iets naar links zodat hij mooi recht kwam te hangen. Zo, nu was het hele huisje ingericht. Tevreden liet ze zich op de bank neerzakken terwijl ze haar ogen over de ingerichte woonkamer slash keuken liet gaan. Het was een kleine woning, maar ze was er best wel tevreden mee. Dit was een goede plaats om haar avontuur in Sinnoh te starten. Lang om te rusten had ze echter niet, want Emily kwam voor haar voeten zitten; haar oren op een manier gekanteld die Jennifer vertelde dat de pokémon wou wandelen. Ook Lark kwam naast de eevee zitten toen hij doorhad wat die van haar trainer vroeg. “Het is al goed,” zei Jennifer met een lach waarna ze rechtstond en haar pokémon gebaarde om haar naar buiten te volgen. De twee sprongen overeind en gingen haar achterna. “Rustig,” maande ze hen nog aan, maar de pokémon waren al te enthousiast en haasten zich naar buiten. Eenmaal het huis uit draaide Jennifer zich om om de deur op slot te doen. Ze had al een paar keer door de stad gelopen en daarom besloot ze om nu naar route 208 te gaan. Wie weet zou ze daar nog een interessante pokémon vinden die ze kon vangen. En zo liep ze met Emily en Lark voor haar uit door de straten tot ze aan de rand van de stad aan een pad kwamen en route 208 betraden.
Met Emily en Lark die de omgeving in de gaten hielden zodat er geen wilde pokémon hen zomaar konden benaderen, focuste Jennifer op de natuur om haar heen. Die was helemaal anders dan in Alola. Even prachtig, maar toch anders. Ze probeerde de namen van de haar bekend voorkomende planten te herinneren, maar merkte dat ze veel vergeten was. Een blaf en daaropvolgend een snuit die tegen haar been gedrukt werd, alarmeerde Jennifer dat Lark haar voor iets wou waarschuwen. Ze keek om zich heen en zag iets achter haar een zangoose van tussen het hoge gras verschijnen. Emily stond tussen haar en de pokémon in en beantwoordde diens gegrom met haar eigen geblaf. Even stond Jennifer stil. Zou ze de pokémon proberen te vangen? Ze wist dat hij in de juiste egg group bevond en dus geschikt zou zijn om mee te breeden. Maar tegelijkertijd hoopte ze dat als ze de route verder volgde ze iets specialers tegen zou komen. “Emily, Lark, kom rustig mee.” Langzaam gingen zij en haar pokémon verder op het pad om zo afstand tussen hen en de zangoose te creëren. Hopelijk zou ze er geen spijt van hebben dat ze de pokémon niet probeerde te vangen.
- Jennifer probeert de zangoose niet te vangen en gaat verder.
Een heart scale glinstert in het gras, waarschijnlijk verloren door een trainer! Laat je het liggen of neem je het mee? Laat het weten in je volgende post en vergeet niet het betreffende teamlid te taggen.
De zangoose liet hen gelukkig weggaan zonder problemen en liep terug het lange gras in. Emily keek nog even achter zich, naar de zangoose, maar voelde zich gerustgesteld toen de pokémon verdwenen bleek te zijn en versnelde iets om weer naast Jennifer te kunnen wandelen. De vrouw bukte zich even om haar pokémon te kunnen bedanken, de twee waren er altijd om haar te beschermen, voor ze weer verder ging. Het was ongeveer twintig minuten later, net toen ze besloot dat het tijd was om weer naar huis te gaan, dat iets op de grond haar aandacht trok. Lark zag Jennifer kijken en kwam naast haar staan toen ze door haar knieën ging om te zien wat er op de grond lag. Een heart scale. Hoe was die hier beland? Misschien dat een andere trainer hem was verloren. Maar die persoon zou het voorwerp toch nooit meer terugvinden hier zo aan de kant van de weg. En dus besloot Jennifer om het mee te nemen. Lark snuffelde nog even aan haar hand voor ze de heart scale in haar zak stak en weer richting huis ging.
![[journey, route 208] A walk in the park BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
Heart Scale