Tales of

Sinnoh

Het eerste wat ze deed sinds haar aankomst in Sinnoh? Weg van de mensen. Ze had genoeg mensen gezien de afgelopen tijd dus was een ommetje in Eterna Forest. Het probleem was dat lopen nogal tegen viel. Ze wobbelde eerder. Haar schoenkeuze had beter kunnen zijn. Wat ze op dit moment niet over had voor een paar sneakers. Dat zou het eerste zijn wat ze kocht als ze terug in de stad kwam. Voor nu bewoog ze met moeite op een paar hakken door het bos. Om het allemaal nog erger te maken liep Cloud naast haar. De Mienfoo keek haar zo verward aan. Gewoonlijk zo elegant in de beweging maar nu leek ze net een veulen dat amper op d'r benen kon staan. Cloud was het niet gewend, verward en besloot daardoor het ook nog eens na te doen. Het was geen training. Waarom deed ze dit haar aan. Mist leek er gelukkig minder interesse in te hebben en trippelde rustig voor hun uit. De Alolan Vulpix bewoog sierlijk zoals altijd terwijl ze de omgeving om zich heen bekeek. De ene was zo dom als wat en de ander had bar weinig interesse. Misschien moest ze maar een andere pokémon er bij vangen die wat... ja. Wat intelligenter en geïnteresseerd was? Wat dacht ze nou? Alsof dat makkelijk was. Haar eerste pokémon werd aan haar gegeven en de tweede stalkte haar een tijdje voor ze vrijwillig instemde om gevangen te worden. Ze had nog nooit een pokémon gevecht gehouden, laat staan er een gevangen. Ze had geen idee wat ze moest doen in zo'n situatie. Het was maar goed dat ze vrij kieskeurig was in welke pokémon ze in haar team wilde. Als ze rond zou gaan met alles vangen wat ze tegen kwam dan zouden er nogal wat problemen ontstaan. Toch zou het misschien wel handig zijn om wat ervaring te hebben in zo'n geval. Maar goed. Daar viel nu zo snel niets aan te veranderen en ze verwachtte ook niet dat ze al snel iets zou willen vangen. Ze zou allemaal wel zien wat er op haar pad belandde.

Haar ogen vielen op een pokémon die uit de bosjes vandaan kwam, het pad overstak en daar een bes van een struik haalde. Okay. Dat was echt enorm schattig. De pokémon ging doodleuk door met haar eigen gangetje, amper door hebbend dat er mensen naar haar stonden te kijken. Ze had deze pokémon eerder gezien, het was een Bunneary. Een van de meiden in haar unit had er ook een als partner. Het was altijd al een leuke pokémon geweest. Nu ze een 'echte trainer' was in plaats van zomaar iemand met een pokémon, kriebelde haar handen toch behoorlijk. Was er een regel tegen hoeveel pokémon je mocht vangen hier? Terwijl ze druk aan het denken was over de mogelijkheden, raakte Mist's geduld op. De Alolan Vulpix was doodleuk naar de andere pokémon toegenomen. De twee snuffelde vrolijk aan elkaar, ze leken elkaars gezelschap totaal niet erg te vinden. Tijd om de knoop door te hakken. Ze zou toch proberen om deze pokémon te vangen. Als het bleek dat ze er nog niet klaar voor was kon ze altijd nog proberen om de pokémon aan iemand anders te geven of haar in een box te houden. Dat was misschien niet heel lief maar waarschijnlijk wel voor het beste in zo'n situatie.

Dus eh, hoe ving je een pokémon? Het was een ervaring die ze nog nooit eerder had gehad. Ze had dan ook geen idee hoe ze dit aan moest pakken. Een gevecht vooraf leek haar niet echt passend. Zowel Mist als de Bunneary leken klasse te hebben. Iets wat bij Cloud een beetje ontbrak, maar goed. Waarschijnlijk was het leuker als ze de pokémon wist te vangen zonder dat ze deze echt aan hoefde te vallen. Dan was nu de vraag hoe ze dat het beste aan kon pakken. Mist was haar toegewezen en Cloud was fan geweest van haar vaardigheden. Oh, misschien kon ze daar de pokémon wel mee overhalen! Dansen op deze schoenen en deze grond zat er echter niet in. Als ze dat zou proberen dan wist ze vrij zeker dat de Bunneary geen extra aandacht aan haar zouden besteden. Haar tweede optie was zingen. Haar zangstem was zeker niet slecht maar ook niet wat je stijl achterover zou laten slaan. Toch was het haar beste keuze op het moment. Tijd voor een show.

Blake begon met haar vingers te klikken om een ritme aan te geven en de aandacht van haar pokémon te trekken. "Looking at me, naw come get it. Like what you see then you got good vision. Boy this beat, hit so different. Let me show you what you been missing. If you love to party, then the parties in the place. Got the boom, got the bass, I'ma shake it in your face. Yeah I love to party, and I love to make it rain. Got the boom, got the bang, you can take that to the bank." Terwijl ze zong namen de twee pokémon naast haar hun plek in voor het volgende deel van het liedje. Ze kon haar voeten niet bewegen maar dat betekende niet dat ze haar bovenlijf stil zou houden tijdens het volgende deel. Niets was zo leuk als met je pokémon mee dansen. "Going dum deedumdumdum, deedumdumdum, deedumdumdum. Watch the drum go dum, deedumdumdum, deedumdumdum, deedumdumdum. Watch the drum go dum."

Zingen en dansen tegelijkertijd bleef vermoeiend, ze kon merken dat ze niet meer in top vorm was. Het was op het moment niet nodig om in top vorm te zijn maar toch kreeg ze wel de neiging om wat meer te gaan trainen. Ze vond het niets zichzelf niet makkelijk bij te kunnen houden. Maar goed. De pokémon leek nog steeds aandacht voor haar en haar pokémon te hebben. Blake haalde een lege pokéball tevoorschijn. Hoe werkte die dingen ook al weer? Na een seconde had ze het voor elkaar en legde ze de pokéball voor de pokémon. "Als je mee wil dan is dit je kans. Ik zou je graag bij mijn team hebben. Wat denk je er van?" vroeg ze de pokémon. Naast haar keken Mist en Cloud afwachtend toe wat de Bunneary zou kiezen.

De pokémon kwam dichterbij. Dat was op zich al een heel goed teken. Haar kleine optredentje had de pokémon niet afgeschrikt. Dat was ook een mogelijkheid geweest. Een waar ze nu pas aan dacht. De volgende keer moest ze waarschijnlijk beter nadenken over hoe ze het vangen van pokémon aanpakte. Misschien kon ze het aan een paar andere coördinatoren of trainers vragen. Die hadden er waarschijnlijk meer ervaring mee dan zij had. Voor nu had ze er een schattige pokémon bij. Of niet.

Met een flinke klap werd de pokéball uit haar handen geslagen. Auw?! Oh, dat dacht ik niet. Ze was niet de enige die agressief kon doen en dat zou ze merken ook. Cloud was er al helemaal klaar voor om daarbij te helpen. Al was dat niet hele verhaal. Deze Buneary zou er spijt van krijgen en vervolgens alsnog de hare worden. "Mist, Ice Shard. Cloud, Fake Out." Op bevel schoot de Alolan Vulpix een stuk ijs af op de pokémon, die ondertussen weer wat afstand tussen hun had gecreëerd. De aanval raakte, waardoor er een stuk ijs aan de pokémon vast vroor. De Buneary raakte afgeleid door het plotselinge blok aan haar been en werd vol geraakt door de aanval van de Mienfoo. Natuurlijk bleef het daar niet bij. De Buneary gaf recht een Pound terug, vol in Cloud's gezicht. Blake zag net de pokémon achteruit geslagen worden terwijl ze de pokéball uit de bosjes viste. Damn. "Mist, Powder Snow", droeg ze de Vulpix op. Aangezien de Buneary nog steeds geen kant op kon, was er weinig te ontwijken. De pokémon besloot echter dat ontsnappen belangrijker was en sloeg met een Pound tegen haar eigen been. Hierbij deed ze zichzelf pijn maar wist ze ook aan het blok ijs te ontsnappen. "Ice Shard!" De poging om de pokémon opnieuw vast te zetten, miste deze keer. Mist kreeg ook een flinke klap in haar gezicht van de Buneary. Arceus, die vond het leuk om anderen te slaan. "Cloud, Detect en Pound", droeg ze de Mienfoo op. Recht schoot de pokémon in actie en gaf de Buneary een koekje van eigen deeg; een klap in het gezicht. Zo hard als ze kon gooide Blake de pokéball tegen de pokémon aan. Misschien wilde die nu wel luisteren. Eén tegen twee maakte ze toch geen kans, ze kon beter maar opgeven nu. Of tenminste, dat was Blake's redenatie.

De pokéball bleef dicht. Hij bleef dicht! Ze had haar eerste echte pokémon gevangen via een gevecht. Mist was gekregen, Cloud was zelf mee gekomen en nu had ze een Buneary gevangen. Blake voelde haar hart bonzen in haar borst terwijl ze naar de bal toe liep. Mist kwam trots naast haar staan en Cloud leek enorm nieuwsgierig naar de nieuwe toevoeging aan hun team. Een Buneary. Ze had dit allemaal nog nooit gedaan dus alles voelde bijzonder en speciaal. Tijdens het gevecht had ze stiekem al een naam voor de pokémon bedacht. Of, nouja, de naam was in haar opgekomen. "Welkom bij het team Sun!", riep ze enthousiast terwijl ze de pokéball omhoog gooide. De bal klapte open en haar nieuwe pokémon verscheen voor haar op de grond. Alleen de Buneary keek haar wel heel boos aan. Blake opende haar mond om er iets tegen te zeggen maar de pokémon draaide haar kop en begon van haar weg te huppen. Wat? Was dit normaal? Twijfelend liep Blake naar de pokémon toe, in de hoop dat deze haar nu wel aan wilde kijken. Dat geluk mocht ze niet hebben. In een hoog tempo begon de pokémon van haar weg te rennen. Wat? "Sun?! Kom terug?" riep ze terwijl ze achter de pokémon aan rende. Mist en Cloud op haar hielen.