Tales of

Sinnoh

Hier was ze dan. Moest ze hier wel mee doorgaan? Ze kon zich ook omdraaien en… Nee, Elara! Je kan dit, verzekerde ze zichzelf. Toch kon ze het niet laten om haar grip om de deurklink te versoepelen, een blik over haar schouder werpend. Wat nou als ze het toch niet deed? Wat nou als ze een andere droom vond, één waarbij ze niet met die verschrikkelijke monsters opgescheept moest zitten?

Je kan dit, vertelde zij zichzelf nog een keer, voor ze de deur open duwde. Godverdomme. Nu kon ze niet meer terug. “H-Hallo!” sprak ze, duidelijke twijfel - en angst - hoorbaar in haar stem. Toen een Eevee haar kant op rende, zette ze geschrokken een stap terug. “Ik…” begon ze, maar ze slikte haar woorden snel in. Ze ging niet terugdeinzen. “Ik kom hier voor een Pokémon,” ging ze door, nog een angstige blik werpend op de Eevee.

Waar de professor enigszins verward leek door haar verschijning, leidde deze haar toch door het laboratorium. Haar papieren werden gecontroleerd en uiteindelijk was het moment daar. Drie Pokéballs werden op de tafel gelegd en Elara beet op haar lip. Wat een horror. Om te kiezen tussen drie kwaden.

Eén, twee, drie. Normaliter zouden de Pokéballs geopend worden en zou de professor hen vertellen over de Pokémon in deze balls. Maar, Elara wilde dit moment niet delen met deze Professor. Ze wilde haar niet laten zien hoe incompetent en angstig ze was betreffende haar nieuwe Pokémon. Deze zou de Pokémon waarschijnlijk direct weer afnemen. Dus, ze zette een glimlach op haar gezicht terwijl ze de middelste ball pakte, zonder ook maar enig idee te hebben wat erin zou zitten.

“Het wordt deze,” sprak ze, hopende zekerder van haar zaak te klinken dan ze was. Toen de professor op het punt stond een vraag te stellen, schudde ze haar hoofd. “Hoe dan ook, is dit de Pokémon waar het allemaal mee gaat gebeuren. Ik laat dat niet afhangen van zijn of haar uiterlijk of een eerste indruk,” ging ze door, alsof dat echt de reden was. Het was veel minder nobel dan dat.

Scyther it is