Tales of

Sinnoh

Ethan nam verveeld een trek van zijn sigaret, richtte zijn hoofd naar de hemel en blies de rook uit. Het was maar een saaie dag, al had hij wel een ticket weten te bemachtigen om naar een eiland te gaan. Hij had gezien dat je daar een Rookidee kon vangen en een Corviknight leek hem nu echt eens een ideale vangst om de eerste gym mee te verslaan. Natuurlijk moest hij dat dan doen met die Rookidee omdat Corviknight pas veel later kwam, but you get the point. In elk geval was hij aan het zoeken voor een waardige tegenstander, maar het veldje was vrij leeg en Ethan wilde dan ook weer net weggaan toen hij opeens een stem hoorde. Zijn blik gleed kort opzij, waar hij een gast met een vrouwenkapsel zag staan. Zijn blik gleed kort naar de Charmeleon en hij hoefde geen expert te zijn om te weten dat deze van een hoger level was dan zijn Pokémon, maar er was no way in hell dat hij op ging rotten. En dus knikte hij. Rage kwam al naar voren gelopen en gromde uitdagend en Ethan knikte goedkeurend. ”Is goed joh, Ponytail,” zei hij tegen de jongen en hij liep naar het uiteinde van het veld, waar hij de sigaret nonchalant op de grond liet vallen en plattrapte. Caspar rende naar hem toe en verborg zich angstig achter zijn broekpijp. ”Ik was toch op zoek naar enige competitie. Misschien voldoe jij wel aan die voorwaarde.” Hij lachte arrogant naar de jongen en knikte naar zijn Lillipup, welke onbevreesd het veld op sprong. ”Aan jou de eer,” zei hij nonchalant met een wegwerpgebaar. Kon het hem ook wat.

”Edgelord?” Ethan dacht kort na. ”Ik ben het gewend dat de vrouwtjes me Hotshot of babe noemen, maar dit kan er ook wel mee door,” zei hij met een arrogante grijns. Dat Ponytail zelf half op een meisje leek, was dan wel niet echt een compliment. Voor Ponytail én voor Ethan dan. Toen Ponytail zei dat zijn Lillipup stof ging happen, snoof Ethan arrogant. ”We zullen wel zien.” De volgende commando’s werden zo snel geroepen dat Ethan even met zijn ogen moest knipperen. Een gigantisch rookgordijn kwam opzetten en uit dat rookgordijn kwam de Charmeleon gevlogen, wiens Thunder Punch natuurlijk vol raakte omdat Ethan geen Thunder Punch had verwacht. Maar zij konden ook wel wat schade aanrichten. ”Rage, gebruik Tackle!” riep Ethan. Zijn Pokémon wilde een stap naar voren zetten, maar elektriciteit dartelde om hem heen en Ethan trok een gezicht. ”Paralyzed? Op zijn eerste beurt? Wat is dit voor een bullshit,” zei hij op een boze toon. En dan had je nog het feit dat Rage maar 3 aanvallen kende waarvan eentje ook effectief een aanval was. Hm. Misschien had hij zichzelf toch wat overschat. Niet dat hij dat ging toegeven aan Ponytail. ”Rage, gebruik die Smokescreen naar je voordeel en verdwijn erin. Ga daarna weer voor Tackle!” Deze keer bewoog zijn Lillipup wel en Ethan keek toe hoe de Pokémon in de rookwolk verdween. Nu, als het goed was moest hij er dadelijk ook weer uit komen.

”Ik heb al beter gezien,” zei Ethan op een schampere toon. Hoewel hij zijn reis door Johto onafgemaakt had, had hij daar ook wel de nodige ervaring op gedaan bij het vechten. Je zou dan denken dat hij slimmer was dan dit, maar Ethan en zijn ego waren twee aspecten die niet los van elkaar konden gezien worden en die ook wel eens in gevecht waren met zijn gezond verstand. Ethan keek tevreden toe hoe zijn Lillipup de Charmeleon tackelde nadat de Smokescreen weggeblazen was, maar het leek vrij weinig te doen en Ethan zuchtte diep toen zijn Lillipup geraakt werd met een Fire Fang. Het levelverschil was heel erg duidelijk tussen de twee toen Rage verzwakt op de grond viel. ”Rage, doe Tac… oh.” Zijn Lillipup had geen energie meer en viel zwakjes neer op de grond. Caspar zat er met grote ogen naar te kijken en toen Ethan met een frons over zijn schouder naar Caspar keek, begon deze angstige geluidjes te maken en rende hij weg van zijn trainer, waar hij zich achter een bankje verborg. Het waren zijn angstige rode betraande oogjes die Ethan diep deden zuchten en zich neer Ponytail deden keren. ”Goed, goed,” zei hij en hij stak zijn handen omhoog. ”Jij wint voor deze ene keer, Ponytail. Maar wacht maar tot ik een volledig geëvolueerd team heb. Dan maak ik je af.” Zijn arrogante grijns kwam terug en hij keerde Rage, die uitgeput op de grond lag, terug in zijn ball. Ponytail mocht deze gewonnen hebben, maar de volgende keer zou Ethan hem terug pakken. En hard.

Dat was al de tweede persoon die zijn Bulbasaur een kropje sla noemde. ”Dat kropje sal gaat mij anders wel helpen om de Champion te worden, dus ik zou uitkijken met wat je zegt,” zei Ethan op een arrogante toon. Hij was er honderd procent zeker van dat Caspar sterker en beter zou worden dan wie dan ook. Oké, misschien zou hij Caspar dan niet tegen de starter van die jongen laten vechten, maar er was tegen die tijd vast wel iemand anders in het team van de jongen tegen wie Caspar een goede kans maakte. ”Zeg je dat omdat je zelf half op een vrouw lijkt?” vroeg Ethan op een uitdagende toon. ”Ik denk dat ik jou er meer mee kan helpen dan jij mij, mister.” No way dat deze jongen al wat chicks had weten te scoren. Ethan kon ze op meer dan één hand tellen, maar dat zou hij van dit jochie niet geloven. Hij mocht misschien goed zijn met Pokémon, maar vrouwen waren echt wel een heel ander level. ”Ik ook,” zei hij op een droge toon tegen de jongen, want concrete plannen maken was iets dat niet aan Ethan Moore was besteed. Hij deed meestal zomaar iets en zag wel of het goed kwam of niet, wat waarschijnlijk de reden was dat hij de afgelopen minuten zo op zijn bek was gegaan met Rage. ”Ik zit te overwegen of ik me zo’n ticket koop en dan naar het eiland ga om me een Rookidee te vangen, maar dat weet ik allemaal nog niet zo zeker. Ik denk nooit te ver vooruit,” zei Ethan met een grijns tegen Ponytail.

”Wat is er met mis met mijn kropje sla dan?” vroeg Ethan op een verontwaardigde toon. ”Hij heeft je nog niet één keer lastiggevallen.” Nee, dat vond hij een totaal misplaatste opmerking. ”Het is niet omdat hij een beetje verlegen is dat hij alle haat over zich heen moet krijgen.” Hij keek naar beneden en zag dat Caspar met glimmende oogjes naar hem aan het kijken was, verbaasd zijnde dat zijn trainer het zo voor hem opnam. Really? Ethan had toch wel gedacht dat zijn Bulbasaur beter zou moeten weten dan dat. ”Ah, maar je hoeft geen medelijden met me te hebben, hoor,” sprak Ethan op een arrogante toon. ”Mijn goede looks maken echt al veel goed, dus maak je niet te veel zorgen over mijn humor. Daar merken ze na een paar glaasjes alcohol toch niks meer van.” Dat was een… gedeeltelijke leugen. Hij liet een vrouw alleen zelf veel drinken als hij dat zelf ook deed, dus technisch gezien was het geen misbruik maken van de situatie. Ethan gaf een knikje toen Ponytail zijn woorden sprak. ”Dat omschrijft Corviknight wel zo’n beetje ja, denk ik,” zei hij vervolgens op een droge toon. Maar ho, Ponytail had ook nog eens goed advies voor hem. Zelfs twee “pro-tips”. ”Oké, almachtige Ponytail,” sprak hij op een sarcastische toon. ”Ik zal er zeker eens over nadenken.” Ponytail had wel een punt, maar dat ging hij echt niet hardop toegeven. Never. ”Ik vind dat ik al aardig ver ben gekomen met het vooruit denken voor één Pokémon toe te voegen aan mijn team, laat staan dat ik een heel team van zes bij elkaar opstel,” zei hij op een droge toon tegen de jongen. Voor hem mocht dat allemaal prima werken dat samenstellen van een team, maar dat was niet aan Ethan besteed. Hij zocht gewoon iets op in een gids en als iets hem beviel, dan ging hij ervoor. Het was zo simpel als dat.

Ethan trok een verontwaardigd gezicht naar Ponytail toen deze leek te denken dat hij enkel vrouwen in zijn bed kreeg met drank. ”Dat is niet waar,” sprak hij op een geïrriteerde toon. ”Ik heb heus geen drank nodig om ze in mijn bed te krijgen. Ik zeg alleen dat ze van mijn húmor niks merken na een paar glaasjes drank. Ik weet niet waar jij de valse accusatie vandaan haalt dat ik vrouwen enkel in mijn bed lok met drank, maar dat is dus fout.” Hij hief zijn hoofd hoog op in de lucht. ”Ik durf trouwens mijn hand ervoor in het vuur te steken dat jij nog maagd  bent.” Hij opende één oog en keek slinks in de richting van de jongen. Yeah, defenitly a virgin. De opmerking over Champion worden wuifde hij weg met één hand. ”Waar maak je je zelfs zo druk om?” vroeg hij met een frons. ”Je kent me niet eens en je denkt nu al dat ik het niet ga redden. Misschien moet je je meer op jezelf focussen. Je hebt het prima voor elkaar, dus waarom zou je je druk maken of ik het red of niet?” Nee, dat begreep hij even niet. Wat hem nog meer verbaasde, was dat de jongen zijn Bulbasaur niet uitlachte, maar dat hij hem juist wilde aanmoedigen. Hij fronste toen de jongen een Dratini tevoorschijn haalde, eentje die blijkbaar dol was op Grass types. Dat was bevestigd toen de Dratini naar Caspar begon te lopen, welke schichtig naar Ethan keek. Ethan liet zijn blik kort naar opzij flitsen, maar gaf zijn Bulbasaur toen een knikje. Hij dacht wel dat het in orde was. Caspar zette voorzichtig wat stapjes naar de Dratini toe en boog zich voorzichtig naar voren om aan de Dratini te snuffelen, waarna zijn blik een klein beetje op klaarde. ”Bedankt… voor dat,” mompelde Ethan en hij knikte naar de Dratini. Dat had de jongen niet hoeven te doen. Ethan richtte zijn blik kort naar opzij. Misschien was Ponytail nog wel oké. Voor nu.