Tales of

Sinnoh

Met een klein huppeltje liep Hazel naar Jubilife City, waar ze met haar zusje had afgesproken. Ze had haar zusje namelijk wel wat nieuws te vertellen en dat wilde ze liever persoonlijk doen. Ze kwam net van Oreburgh City af, waar ze met Shiro had afgesproken. Ze waren nu officieel een koppel en nu dat ze er een naam op hadden geplakt, vond Hazel wel dat het tijd werd dat haar zusje het te weten zou komen. Ze had Shiro ook nog wat dingetjes over zichzelf verteld en zijn reactie daarop – en het feit dat hij haar nog geen week geleden gered had van een gevaarlijke, dronken man – bewees voor haar wel dat het goed zat tussen hun en dat ze zich over haar bindingsangst heen moest zetten. Ze vond het fijn dat het een naam had en ze wilde ook graag zijn vriendin zijn. Het was op een relatief korte tijd opgebouwd, maar er had toch nog genoeg tijd tussen gezeten voor hun om hun gevoelens te ontdekken en ze vond het prima zo. Ze vond haar zusje gemakkelijk en liet net zoals haar het merendeel uit hun Poké Ball, behalve Lapras en haar andere gloednieuwe aanwinst. Ze zag hoe Aether ergens random naar toe vloog en hoe Rex al kirrend naar haar zusje rende. Lustre zweefde naar de andere Litwick toe en Kai hield zich met over elkaar geslagen armen afzijdig. Hazel rende al even blij naar Scarlet toe en gaf haar een korte knuffel voordat ze zich op het bankje naast haar zusje liet zakken. ”Scar,” sprak ze met een brede glimlach om haar lippen. ”Ik heb je eigenlijk best wel groot nieuws te vertellen.” Haar goudkleurige ogen fonkelden en ze keek haar zusje afwachtend aan, afvragend of ze het misschien al wel wist of kon gokken.

Hazel’s Pokémon deden niet echt iets toen de Growlithe hun kwam besnuffelen. Rex was te druk bezig met hallo te zeggen tegen Hex, Aether die trok zich nergens iets van aan, Lustre was dan weer druk bezig met Cinder en Kai opende één oog toen de Buneary naar hem toe kwam. Hij verschoot zichtbaar van kleur en hoewel hij nonchalant probeerde te doen, was het nu duidelijk dat hij zich eerder ongemakkelijk voelde dan dat hij wist wat hij moest doen. De Pokémon kon zichzelf geen houding geven en keek daarom ook maar met een blos weg van de Pokémon dat voor hem stond. Hazel grinnikte toen haar zusje niks zei en in plaats daarvan naar haar keek, duidelijk wachtend op wat Hazel haar ging vertellen. ”Kun je je nog die jongen herinneren helemaal in het begin toen dat we aan onze reizen begonnen en ik zei dat het gewoon een onenightstand was en daar niks uit ging komen?” Ze haalde even diep adem nadat ze dat gezegd had. ”Wel, we zijn elkaar daarna steeds vaker gaan zien. Eerst toevallig en daarna hebben we via de Holo Caster vaker afgesproken met elkaar.” Ze twijfelde kort. Ze zou maar niet vertellen over de dronken man in Oreburgh City. Dat leek haar niet zo’n goed idee. ”We hadden wel de hele tijd zo’n soort van spanning tussen ons hangen, maar we wilden er beiden niet echt aan toe geven. Totdat hij me een paar dagen terug begon te zoenen. En nu zijn we een koppel.” Hazel keek toch wel wat gespannen naar Scarlet. Ze vond de reactie van haar zusje wel heel erg belangrijk en de twee, Shiro en Scarlet dus, hadden elkaar nog eens niet ontmoet. Ze had echter wel een foto van Shiro op haar Holo Caster, dus die kon ze in elk geval aan Scarlet laten zien.

Rex kirde vrolijk toen Hex goed op hem reageerde waarop Aether één oog opende en in de richting van Rex keek, maar algauw zijn blik weer naar opzij richtte. Lustre stootte Cinder aan en knikte naar een veldje verderop waar hij wilde gaan spelen en Kai richtte zijn blik uiteindelijk toch naar de Buneary toen ze zijn aandacht leek te willen blijven trekken. Hij gaf haar een knikje en wreef toen ongemakkelijk met zijn hand over zijn kopje heen. Hij zei haar dus maar gedag en probeerde zijn blik op haar gefixeerd te houden, maar het was duidelijk dat ze hem verlegen maakte. Hazel richtte haar blik naar haar zusje toen deze zei dat het goed nieuws was en ze knikte grinnikend. ”En dan te bedenken dat het niet eens het plan was om elkaar weer te ontmoeten,” grinnikte ze. Ze haalde haar Holo Caster uit haar zak tevoorschijn toen Scarlet zei dat ze hem wel eens wilde ontmoeten. ”Ik kan je al wel een foto laten zien van hem,” zei ze tegen haar zusje, waarna ze de foto van een lachende Shiro tevoorschijn haalde die hij haar had gestuurd vlak voordat hij de gym ging uitdagen en zij met Kai aan het trainen was in Eterna Forest. Daarna was ze in allerlei naar het Pokémon Center gerend omdat ze was aangevallen door een groep Murkrow en had ze hem daar weer aangetroffen, waar de stagiair die daar zijn eerste stagedag had al duidelijk had laten merken wat hij van hun dacht. Ze glimlachte om de herinnering en draaide de Holo Caster naar Scarlet toe. ”Hij is vier jaar ouder dan mij en, zoals je weet, ook een trainer. Volgens mij is hij nu druk aan het trainen voor zijn tweede gymgevecht, net zoals ik.” Ze kon een trotse grijns nauwelijks onderdrukken terwijl ze tegen haar zusje sprak. Shiro bracht dan ook wel het beste in haar naar boven, dat was één ding dat zeker was.

Hazel humde instemmend toen haar zusje aangaf dat hij er goed uit zag. Op dat vlak had ze daar altijd wel een goed oog voor gehad en had ze nooit lelijke jongens aan de haak geslagen, al hadden die een stuk minder inhoud gehad dan Shiro. Ze vond een oudere jongen sowieso ook wel fijner omdat die meer ervaring in het leven hadden en in elk geval niet zo kinderachtig meer reageerden, wat je met een knulletje van negentien algauw wel weer had. Ze liet haar blik naar Scarlet glijden toen zij haar vraag stelde en knikte. ”Maar maak je geen zorgen,” sprak ze op een nonchalante toon en met een wegwuifgebaar. ”Hij zal het niet ver brengen als ik zijn tegenstander ben.” Ze kon het niet laten om een lichte arrogante lach om haar lippen te laten verschijnen. Op dat vlak was ze nog niks veranderd, hoe erg ze haar hart ook aan iemand zou geven. Ze zou altijd competitief zijn en zou altijd de beste in alles willen zijn. Ze liet maar achterwege dat ze de eerste keer van hem verloren had, al was dat waarschijnlijk een feit dat ze haar zusje al wel verteld had. ”En jij?” vroeg ze op een licht plagerige toon. ”Heb je onder al dat researchen überhaupt nog wel tijd om leuke jongens op te merken?” Ze schatte de kans klein in, maar wie weet zou Scarlet haar nog wel verbazen. De twee Litwick’s waren inmiddels uit het zicht verdwenen, Aether was nog altijd niet met zijn omgeving bezig en Rex sloeg speels met zijn staart naar de Shuppet. Kai kon het dan weer niet laten om hooghartig te doen en zijn arm voor de Buneary te showen om haar te laten zien hoe veel spieren hij had, waarbij hij een lichte arrogante lach om zijn lippen kreeg. Zo was hij dan ook wel weer.

Hazel grinnikte toen Scarlet haar woorden sprak en gaf een knikje. ”Dat was ik immers wel van plan,” lachte ze. Het was niet omdat ze veel om Shiro gaf dat ze hem maar gewoon die titel ging laten grijpen. Ze zou hem van de troon stoten als het zou moeten, maar Champion was de titel dat naar haar ging en niet naar hem. Was dat egoïstisch? Misschien, maar ze dacht dat hij er ook wel zo over dacht en dat ze daar geen harde gevoelens over zouden hebben. Haar blik gleed naar Scarlet toen deze aangaf nog niemand te zijn tegengekomen en hoewel dat haar niet verbaasde, vond ze dat toch wel een beetje jammer. ”Je moet er natuurlijk ook wel voor open staan, Scar,” grinnikte ze, want ze wist hoe erg haar zusje opgeslokt kon worden in haar eigen doelen, op zodanige manier dat ze geen oog meer had voor haar omgeving. ”Misschien handig als je iemand tegenkomt die ook researcher is. Dan zitten jullie een beetje in dezelfde branche en snapt hij het ook sneller als je geen tijd voor hem hebt,” zei ze tegen de roodharige, waarna ze kort haar blik op Rex richtte. ”Op wat voor types val je eigenlijk?” vroeg ze met een grijns toen ze weer naar haar zusje keek. Nee, aan dit gesprek ging ze niet ontsnappen.

Hazel kon aan de reactie van haar zusje zien dat ze het echt niet leuk vond dat het onderwerp verlegd werd naar haar liefdesleven. Voor zo ver Hazel wist, had Scarlet nog nooit een relatie gehad. Hazel had wel enkele losse scharrels gehad, maar niet echt iets heel serieus. Dat dat nu met Shiro wel zo was, beangstigde haar dan ook wel een beetje. ”Wat denk je dat je voorkeur zou zijn?” vroeg ze, iets serieuzer nu. ”Zou je iemand gespierd willen of maakt dat je bijvoorbeeld al niks uit? Of een bepaalde haarkleur?” Ze kon het niet laten dat ze toch wel een beetje begon te gniffelen. Dit waren het soort gesprekken die ze vroeger niet al te veel hadden gehad door het gedoe met hun vader en het overlijden van hun moeder, maar nu dat het iets rustiger was in hun leven, wilde ze dat wel oppakken. Haar Holo Caster piepte een paar keer en Hazel pakte het apparaatje uit haar zak om de berichten te bekijken. Ze trok een gezicht toen ze zag dat het haar vader was en ze trok een wenkbrauw op, waarna ze haar blik naar Scarlet richtte. ”Van pap,” zei ze, met de twijfel duidelijk hoorbaar in haar stem. ”Wat moet die nu weer?” Zonder het bericht te openen, stak ze de Holo Caster uit naar haar zusje. Zij moest de berichten maar lezen. Hazel moest niks van hem weten.