Tales of

Sinnoh

Het was soms vreemd hoe het leven kon lopen. Het ene moment liep hij over straat en vroeg hij zich al hardop vloekend af waar hij in Arceus’ naam een Charmander kon vinden, het volgende moment werd hij aangesproken door één of andere gozer die blijkbaar onderdeel was van één of andere politie-eenheid en moest hij meelopen naar het bureau. Momenteel zat hij met zijn armen over elkaar geslagen en met een kille blik in zijn ogen te wachten tot de gozer, één of andere arrogante knul die net zijn strepen had verdiend bij de politie, hem uitleg kwam geven. ”Goed,” begon de kerel toen hij binnenkwam en de deur achter zich sloot. ”Ik heb begrepen dat je onderdeel uitmaakt van Crescent Moon en dat je opzoek bent naar een Charmander.” Ace snoof sarcastisch. ”Wat liet je dat denken? Het insigne op mijn vest en mijn gevloek of misschien iets helemaal anders?” vroeg hij op een sarcastische toon. De blik in de ogen van de kerel tegenover hem werd serieuzer en hij gooide een map voor Ace op tafel, waar Ace met een minachtende blik naar keek. ”Wat is dit?” vroeg hij schamper. ”Het strafblad van mij dat jullie de afgelopen tijd bijgehouden hebben?” De gozer trok een geringschattende wenkbrauw op. ”Denk je dat je hier nog vrij zou rondlopen als die van jou was?” vroeg hij al even sarcastisch terug. De twee namen elkaar kort in zich op en uiteindelijk knikte de gozer naar de documenten. Ace liet zijn blik kort naar het naamplaatje op zijn borst glijden en zag dat de arrogante gozer met zijn achternaam Thomas noemde. Zijn blik gleed weer naar boven toen de man begon uit te leggen. ”Dit is het strafblad van Janvier Papillon. Hij is één van de hardnekkigste drugsfiguren in het oosten van Sinnoh en hij loopt nog steeds op vrije voeten rond.”

”Dus we zijn op zoek naar een vlinder?” vroeg Ace op een droge toon. ”Luister, je kunt hier grappen over maken zo veel als je wilt, maar die kerel moet de cel in,” zei Thomas op een nijdige toon. Ace rolde met zijn ogen. ”Allemaal goed en wel, maar wat krijg ik daarvoor terug?” vroeg Ace op een arrogante toon. ”Een goed pak slaag,” hoorde hij de man mompelen. ”Dat wil ik je wel eens zien proberen,” zei hij op een droge toon. ”Je wilde een Charmander hebben voor een quest, toch? Daar kan ik je wel mee helpen. Als jij die man weet te vangen, dan help ik je aan die Charmander.” Ace overwoog het kort, maar gaf toen een knikje. Het was beter dan niks en hij had eerlijk gezegd ook geen andere manier om aan die Charmander te komen. ”Ik ga terug naar de basis om een Growlithe te lenen. Dat zijn goede speurhonden en het beste bij jullie eenheid passend,” sprak Ace op een kille toon. Rechercheur Thomas gaf een goedkeurend knikje en Ace stond op. ”We moeten elkaar weer in het centrale gedeelte van Hearthome City. Dit is mijn nummer.” Ace kreeg vervolgens een nummer waarvan hij vrij zeker was dat hij het de vuilnisbak in zou knikkeren vanaf het moment dat hij klaar was om speurhondje te spelen voor de politie. Dat hij lid was van een organisatie dat mensen hielp, wilde nog niet zeggen dat hij fan was van de politie. Hij knikte naar de rechercheur en liep vervolgens met zijn handen diep in zijn zakken weggestoken naar de basis, waar hij zich aanmeldde om een Pokémon te mogen lenen. Hij zou Igneel ook meenemen, maar Inpulsa zou hij achter op de basis laten. Het laatste wat hij kon gebruiken, was een Elekid die overal de lol van inzag en om de haverklap over haar eigen armen struikelde.

Zoals afgesproken kwamen hij en rechercheur Thomas weer bij elkaar. Ace zag dat er nog drie andere agenten waren die ook hun Growlithe’s bij hadden en hij knikte naar de rechercheur. ”Hoe gaan we dit aanpakken?” vroeg hij op een kille toon. ”We hebben een anonieme tip gekregen dat Janvier zich met een paar handlangers zou bevinden in een warenhuis, hier niet ver vandaan. Twee agenten gaan dadelijk op een motor uitrukken naar daar en één zal met de auto gaan.” Ace trok een wenkbrauw op. ”En wij?” vroeg hij kil. ”Wij gaan te voet. Die andere agenten zijn er om de handlangers te arresteren en Janvier is voor ons.” Het klonk allemaal niet heel erg moeilijk en Ace gaf een knikje. Nu had hij in elk geval een interessant verhaal om te vertellen aan Finn als hij terug zou komen van zijn quest. Rechercheur Thomas gaf hem ook een knikje en liet een kaart zien, waar hij op aantoonde waar het warenhuis zich bevond. Dat was niet zo gek ver vanaf hier en Ace gaf een knikje ten teken dat hij het begreep. Zijn Growlithe en die van de rest kregen een lijntje cocaïne te ruiken en al blaffend begonnen ze hun weg te maken door de straten. Ace en rechercheur Thomas renden achter hun aan terwijl de andere agenten ervandoor gingen op hun motors. ”Dit doe je echt gewoon om me te kwellen,” gromde Ace. ”Waarom konden we niet gewoon met hun mee rijden? Dat was veel sneller geweest.” Rechercheur Thomas keek hem voor één moment arrogant aan. ”Omdat we niet willen dat Janvier weet dat we een extra man bij hebben en omdat we hem zo makkelijk te pakken krijgen, daarom. Houd nu op met je domme vragen en volg me.”

Ace zou de arrogante zak een klap hebben gekregen ware het niet dat hij op een quest was en dat hij die succesvol wilde uitvoeren. Hij fronste kort toen rechercheur Thomas zijn pistool tevoorschijn haalde toen ze dichterbij het warenhuis in de buurt kwamen. ”Zoek jij een andere kandidaat uit voor de basis als ik het niet red?” vroeg hij op een droge toon, waarop hij een giftige blik toegeworpen kreeg van de man. Hij besloot dat hij de man echt niet mocht en nam aan dat dit ook wel wederzijds was. Het warenhuis was nu nog maar een klein beetje om de hoek en zowel Ace als rechercheur Thomas drukten zich tegen de muur toen dat de agenten op motors voorbij het warenhuis scheurden. Zoals verwacht kwamen de handlangers polshoogte nemen en Ace dook achter het muurtje in elkaar toen hij zag dat ze geweren bij zich hadden. Zijn blik gleed naar rechts toen hij een beweging in zijn ooghoek zag en hij fronste toen hij een schim vanuit de achterkant van het warenhuis naar buiten zag glippen. Janvier. Ace schoot in actie nog voordat rechercheur Thomas dat kon doen en hij rende achter Janvier aan. De man had niet bepaald schone kleding aan en een flinke bos zwarte krullen, dus hij was makkelijk te herkennen. De man kreeg in de gaten dat hij achtervolgd werd en Ace verwachtte half en half een wapen op zich gericht te krijgen, maar dat gebeurde niet. ”Growlithe, haal hem in en haal hem onderuit!” riep hij naar de huur-Pokémon. De huur-Pokémon gromde laag en schoot naar voren, waarna hij in het been van de man beet. Ace kwam naar voren gerend en sprong vervolgens op de man.

Een elleboog werd niet bepaald zacht in zijn gezicht gegooid en Ace verloor momentum. De man kroop op hem en haalde opnieuw uit met vuist naar het gezicht van Ace. Ace, die al wel wat straatgevechten mee had gemaakt, reageerde door naar opzij te draaien en sloeg zelf met zijn vuist naar de man zijn kaak, welke hij vol raakte. De man viel van hem af en Ace droeg zijn huur-Pokémon opnieuw op om hem in bedwang te houden. Ace kwam overeind en gaf de man een harde trap tegen zijn maag aan, waarna hij hem met zijn knie hardhandig tegen zijn rug in bedwang hield. Zijn neus was inmiddels flink aan het bloeden, maar Ace voelde de pijn niet eens en wierp een nijdige blik op rechercheur Thomas die hijgend aan kwam rennen. ”Ik denk dat ik me maar laat promoveren in jouw plaats,” zei hij op een kille toon. ”Wat was dat nu weer voor een zwakke vertoning?” De man onder hem zag kans om vrij te komen terwijl Ace aan het bekvechten was met de rechercheur naast hem, maar Ace’s huur-Pokémon beet hem genadig hard in zijn been en met een schreeuw – en zijn hand reikend naar zijn kuit – bleef de man liggen. Rechercheur Thomas haalde zijn handboeien tevoorschijn en begon de boeien rond de polsen van de man te doen. ”Wat?” vroeg hij schamper toen hij Ace’s blik ontmoette. ”Je dacht toch niet dat je die Charmander zomaar kreeg te zien gratis en voor niks zonder wat moeite te doen, hè?” Als er op dat moment geen andere agenten achter hun door waren gekomen die de situatie wilden peilen, zou Ace hem daar en nu zo’n harde klap hebben gegeven met zijn vuist dat hij die dagen later nog zou voelen.

”Lekker typetje,” zei Ace schamper terwijl hij naar Janvier keek die boos naar hem aan het schreeuwen was. Zijn huur-Pokémon zat loyaal naast hem en rechercheur Thomas stond met over elkaar geslagen armen naast hem. ”Maar genoeg met die theeklets,” zei Ace op een kille toon. ”Ik heb gedaan wat je van me vroeg en ik heb de jongen uit mijn lijf gerend om die klootzak tegen te houden. Arceus, zelfs mijn neus en kin hangen onder het bloed door die onzin. Het minste wat je nu terug kunt doen, is me die Charmander geven.” Hij vernauwde zijn ogen wat. ”Dat meisje is ernstig ziek en haar laatste wens is om een Charmander te zien. Dat ga je haar toch niet ontzeggen, hè?” Rechercheur Thomas draaide zich volledig naar hem toe en de twee namen elkaar weer strak in elkaar op. Ace begon ongeduldig te worden toen er een paar seconden later nog geen antwoord kwam en hij peilend opgenomen werd. ”Kom dan mee als je me niet gelooft,” gromde hij uiteindelijk. Ging die Seedot nu nog overstag of hoe zat het hier?

Er werd hem gezegd dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat hij bij dit betrokken zou zijn geraakt en Ace haalde zijn schouders op. Hij was zich er al over aan het amuseren dat de arrogante zak naar het kantoor werd geroepen en daar waarschijnlijk de preek van zijn leven kreeg, misschien zelfs ontslagen zou worden. Nou ja, het was allemaal niet Ace’s probleem. Zijn blik gleed weer naar de Poké Ball die ham aangereikt werd en hij gaf een knikje, waarna hij het politiebureau uitliep. Hij klikte de Poké Ball van de Charmander aan zijn riem en knikte naar de Growlithe. Hij zou die straks maar terugbrengen naar de basis. Eerst zou hij naar dat meisje gaan zodat ze die Charmander te zien kreeg en dan was dit ook weer voorbij. Hij liep naar het huis waarvan hij wist dat het meisje woonde en was zich onderweg aan het bedenken wat hij kon zeggen. Hij was niet goed met dit soort dingen en hij hoopte dat hij ook redelijk snel weer naar buiten kon gaan zodat hij niet te lang bij het emotionele gedoe aanwezig moest zijn. Hij begon wel een beetje spijt te krijgen van zijn beslissing om Inpulsa achter te laten in de basis en hij twijfelde er kort over of hij haar dan toch niet moest gaan halen. Hij schudde zijn hoofd. Nee, dit moest hij maar alleen proberen te doen. De jongen draaide zich dan ook weer om op zijn hielen en liep naar het huis toe dat al snel in de zicht kwam, waarna hij op de deurbel drukte. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en zijn rode ogen gleden kort naar Igneel en daarna naar de Growlithe, welke nieuwsgierig zijn neusje in de lucht aan het steken was. Misschien kon hij daar wel iets mee.

Hij moest niet erg lang wachten eer dat er een man in de deuropening verscheen. ”Ik ben Ace Specter en ik ben lid van Crescent Moon. U had een oproep gedaan bij de basis in verband met een verzoek voor uw zieke dochter,” zei Ace op een formele toon. Hij begon zich al ongemakkelijk te voelen toen de ogen van de man begonnen te wateren. De man gaf een knikje aan hem en nodigde hem binnen uit. Ace klikte de Poké Ball van de Charmander los van zijn riem en liep wat vermoedelijk de woonkamer was binnen. Daar stond een bed en daarin lag een meisje die er erg mager en bleek uitzag. ”Lieverd, deze man heeft een cadeautje voor je meegebracht,” zei de man op een liefdevolle toon tegen zijn dochter. Ace gaf een knikje aan de man en kwam dichterbij, waar hij het meisje nieuwsgierig naar hem zag kijken. Hij vergrootte de Poké Ball en drukte op het knopje, waardoor de Poké Ball open ging en de Charmander eruit kwam. De Charmander schudde even kort met zijn kopje, maar opende zijn oogjes daarna en keek in de richting van het meisje. Het meisje begon zwakjes te lachen en strekte haar hand uit naar de Charmander, welke er naar toe kwam lopen en een tikkeltje klunzig op het bed klom zodat hij dichterbij het meisje kon zijn. ”Dank u,” hoorde Ace de man tegen hem fluisteren, waarop hij een kil knikje gaf. ”Dit was één van haar laatste wensen en ik zou niet weten hoe ik er overheen was kunnen komen als ik daar niet aan had kunnen voldoen.” Ace moest eerlijk toegeven nu dat hij de Charmander bij het meisje zag, dat hij het wel de moeite waard vond waar hij allemaal doorheen was moeten gaan om de Pokémon te krijgen.

Het had ongeveer een half uurtje geduurd en Ace had de Charmander terug in zijn bal gekeerd, waarna hij afscheid had genomen van het meisje en de man. Hij maakte zijn weg weer terug naar het politiebureau zodat hij de Charmander af kon gaan geven. Hij zou het natuurlijk kunnen riskeren om de Pokémon zelf te houden, maar hij wilde zijn insigne van de basis nog niet kwijt. En hij was zo dichtbij zijn volgende rank-up dat het dom van hem zou zijn als hij die beslissing zou maken. Hij liet de Charmander achter bij het politiebureau en liep vervolgens weer terug naar de basis, waar hij zichzelf aanmeldde en de huur-Pokémon terugbracht. De Growlithe had gelukkig niks geleden tijdens de achtervolging van de drugdealer en dus hoefde Ace zich ook geen zorgen te maken dat hij daar een preek over zou krijgen. Niet dat hij dat deed, maar goed. Hij tikte met zijn vingers op de balie terwijl hij wachtte tot ze terug zouden komen en hem of nog iets te melden hadden of hem zouden laten gaan. Hij hoopte op het tweede, want hij was hier eigenlijk echt wel helemaal klaar mee onderhand.