Tales of

Sinnoh

Hazel liet haar blik naar Rex glijden, welke met een vrolijke tred aan het lopen was. Een kleine glimlach gleed om haar lippen terwijl ze dacht aan die eerste dag dat ze hem ontmoet had. Er was veel veranderd op korte tijd. Ze had nu een volledig team van zes en een paar dagen geleden, toen Shiro haar gered had van één of andere enge creep, hadden ze een relatie gekregen. Dat herinnerde haar eraan dat daar nog eens met haar zusje over moest praten. Scarlet zou het vast leuk voor haar vinden. Momenteel liep ze door Jubilife City. Ze had veel werk met het trainen van zes Pokémon, maar het ging goed vooruit en Hazel dacht wel dat ze binnenkort haar tweede gym kon gaan uitdagen. Ze liet haar blik naar opzij glijden toen Rex een vrolijk geluidje maakte en zag dat hij een paar Pokémon op had gemerkt. Hazel gaf een knikje ten teken dat hij kennis met ze mocht gaan maken en haar Jangmo-o stoof al vooruit. Hazel grinnikte en volgde hem op een iets rustigere tred, waar ze naar het meisje knikte dat op het bankje zat. ”Interessante verzameling van Pokémon heb je daar,” sprak ze op een nonchalante toon. ”Ben je ook van plan om alle gyms uit te dagen?” Ze had het meisje nog niet eerder gezien op haar reis, maar dat wilde niet veel zeggen. Er waren er nog wel meer die zichzelf omhoog aan het werken waren en die Hazel nog niet gezien had, alleen al maar om te spreken over het volk dat zich in het oosten bevond. Daar was zij nog niet eens echt fatsoenlijk geweest.

Hazel gaf een knikje ten teken dat ze het begreep toen het meisje aangaf dat ze Breeder was. Zoiets zou nooit echt haar roeping zijn en ook niet worden, maar gelukkig waren ze allemaal niet hetzelfde. Ze zou wat Scarlet deed ook nooit haar roeping kunnen maken, al vond ze dat wel een stuk interessanter klinken dan een stel Pokémon bij elkaar zetten en hopen op het beste. Ze liet haar blik naar de drie Pokémon glijden die het meisje bij zich had en probeerde uit te zoeken met wie ze dan zou willen breeden. ”Heb je al veel succesvolle breeds gehad?” vroeg ze dan maar omdat het meisje voor de rest zelf niet echt veel zei. Ze tikte met haar nagels tegen de zijkant van haar dijbeen en fronste kort. Hoewel ze grote stappen vooruit had gemaakt wat de sociale omgang met anderen betrof, vond ze het nog steeds lastig om een gesprek op gang te brengen en te behouden zonder een paar snerende of sarcastische opmerkingen te maken. Dat was echt een aanpassing voor haar. Rex liep inmiddels naar de Alolan Vulpix toe en begroette haar vrolijk door zijn neusje tegen de hare te duwen, het sociaal ding dat hij dan ook was.