Tales of

Sinnoh

Ze hadden nog een tijdje rond Solaceon town gehangen. Nu was ze dan eindelijk van plan om de pokémon lure in te zetten. Haar band met Casper werd wat beter en ze hoopte hem te kunnen gebruiken mocht de lure een pokémon aan trekken. Om die reden had ze Lieve in haar pokéball gelaten. Iets had haar naar route 209 getrokken, om haar lure te gebruiken. Ze wist ook niet zo goed waarom dat was. Het was gewoon een gevoel. Haar Togepi zat zoals gewoonlijk weer tussen haar armen en keek vrolijk rond. Soms keek hij eventjes naar boven, naar Yasmin. Maar hij keek vooral om zich heen. Toen ze een eindje route 209 opgelopen was stopte ze. Nora wilde uiteindelijk naar het festival, dus zouden ze waarschijnlijk dan de andere kant langs gaan. Dus heel ver wilde ze ook niet van Solaceon town aflopen. Ze zette Casper even neer om de rugtas van haar rug te kunnen halen en de pokémon lure te gebruiken. Daarna keek ze Casper met een glimlach aan. “Spannend hè?” Vroeg ze toen aan haar Togepi die een rondje om haar benen heen rende. “Niet al je energie op maken hè?” Lachte ze terwijl ze hem snel weer oppakte, voordat hij zichzelf uitputte.

Ooh! Er glom iets heel fels vanaf de grond. Ze knipperde even met haar ogen en hoorde hoe Casper zijn adem inhield. Hij herkende de steen natuurlijk. Een Shiny Stone, de steen die hem naar zijn volle evolutie zou kunnen brengen. Ja, daar ging haar aandacht toch nu wel heel erg naartoe. Ze kon het daar niet laten liggen. Het was veel te mooi en ze zou het kunnen gebruiken wanneer Casper daar helemaal klaar voor was. ‘Togepi.’ Zei Casper verwonderd. “Ja, ik weet het Casper. We nemen het mee. Dat wil jij ook graag hè?” Haar Togepi zwaaide blij met zijn armpjes. Ze interpreteerde dat als een ja. Dus pakte ze de fel schijnende steen op, wauw wat was het enorm mooi! Echt gewoon wauw. Ze was nu helemaal afgeleid. Ze lette niet eens meer op de lure en of hij nog effect had. Daarom moest ze zich dus altijd alleen maar op haar doel richten. Ze raakte snel afgeleid.

Ze zat veel te lang naar de Stone te staren. Totdat Casper weer een geluidje maakte, alsof hij wilde zeggen. Hallo ben je er nog? Ooh ja, was ook zo. Eerst zette ze haar Togepi op de grond. Ze haalde de rugzak van haar rug, stopte de Shiny Stone erin en draaide zich weer om naar de lure. Daar was ze eigenlijk mee bezig. Kijken of het al een pokémon aan had getrokken. Ze fronste haar wenkbrauwen en staarde strak naar de pokémon lure. Hij zou nog maar heel kort zijn werk doen. Hij ging het wel doen toch? Wat zenuwachtig begon ze van haar ene been op haar andere been te wippen.

Gosh nee hè… Foei Yasmin niet doen. Ze had zichzelf beloofd om niet weer geïrriteerd te raken als iemand haar hulp nodig had. Even keek ze wat zielig naar de lure, ze slikte, maar zette zichzelf er toen overheen. Als iemand haar nodig had moest ze gewoon helpen, ze wilde niet asociaal zijn. Zelfs als ze er geen zin in had, of te enthousiast over iets anders was. Dus toverde ze een glimlach om haar lippen. “Wat leuk! Jullie zijn een tweeling of niet? Ik heb ook een tweelingzus. Ze heet Nora en mijn naam is Yasmin.” Toen wees ze naar haar Togepi. “Dat is Casper. Hij kan wel helpen om nieuwe bessen te plukken en mochten er ook in de bomen zitten dan heb ik ook Lieve nog. Lieve is een Bulbasaur met lange lianen.” Vertelde ze vervolgens enthousiast aan de twee jonge meisjes. “Kom.” Ze dacht dat ze onderweg aan de rand van het pad een kleine open plek had gezien met wat struiken en bomen met bessen. Ze liet Togepi dit keer lopen, het was niet heel ver en hij liep gezellig naast de tweeling. Het duurde niet lang voordat ze inderdaad bij de plek kwamen die ze had gezien. “Casper pluk je wat bessen uit die bosjes daar?” Ze liet ook Lieve uit haar pokéball. Haar Bulbasaur keek even chagrijnig naar Casper, maar rende vervolgens vrolijk naar de twee meisjes toe om ze te begroeten. “Lieve ze willen graag wat bessen uit die bomen. Kun jij Vine Whip op de bomen doen?” Lieve knikte en trippelde toen naar de bomen toe. Ze sloeg enkele bessen uit de bomen en ook Casper had wat bessen in zijn pootjes die hij met twinkelende oogjes aan de tweeling gaf. Lieve legde de bessen op de bladeren op haar rug en bracht ook die naar de meisjes toe. Wat een lieverd waren het ook. Met een glimlach liep Yasmin naar de tweeling en de twee pokémon toe. “Hebben jullie hier genoeg aan?” Vroeg ze toen aan hen.

Ze zag de kinderen op hun handen tellen. Hun ouders en broertje waren ook mee. Logisch dat ze er dan nog wat meer nodig hadden, daar had ze ook nog geen rekening mee gehouden. Ze glimlachte en knikte toen. “Natuurlijk! Komt goed.” Ze draaide zich weer om naar Casper en Lieve. “Casper kun je anders een paar keer pound doen op de bessen die wat hoger zitten in de bosjes. Niet de hard want dan maak je ze straks nog stuk.” Casper knikte blij en trippelde weer naar de bosjes toe. “En jij Lieve wil jij er nog een paar uit de bomen halen?” Ook zij knikte en rende weer naar de bomen toe. Ze besloot er zelf ook een paar te pakken. Dus liep ze naar de bosjes toe en plukte er een paar waar ze zelf bij kon. Het was een heerlijk geluid om haar pokémon zo bezig te horen en ook wel ontspannend trouwens. Ze was de lure eigenlijk helemaal vergeten. Het was oké zo. Nu had ze ook nog een schattige tweeling leren kennen. Ze keek op en zag hoe haar Togepi en Bulbasaur alweer met wat extra bessen naar de meisjes liepen. Dus kwam ook Yasmin weer overeind met de bessen in haar armen die ze had verzameld. Ze legde ze voor de tweeling neer, net als haar pokémon gedaan had. “Kijk eens aan!” Vervolgde ze toen vrolijk.

De meisjes begonnen haar mee te slepen, wat ze bereidwillig liet gebeuren. Toen kwamen ze bij een mooie picknickplaats aan, wat hadden ze een leuk plekje uitgezocht. Lieve en Casper liepen achter hen aan. Ze glimlachte toen ze mee mocht picknicken. Wat gezellig! Dat liet ze zich geen twee keer zeggen. Ze schoof gezellig tussen het gezin in en liet haar pokémon er ook bij zitten. Toen kreeg ze ineens een ei in haar handen. Haar rode ogen werden groot. Voor haar? Wauw wat bijzonder. Ze knipperde even met haar ogen, voor een moment sprakeloos. Iets wat heel zeldzaam was voor Yasmin. “Omg heel erg bedankt!” Vervolgde ze toen blij. Ze nam het ei voorzichtig aan. Een eigen ei, voor haar! Wat super lief. Ze liet het ei aan Lieve en Casper zien. Die ook allebei nieuwsgierig het ei bekeken. Toen liet ze haar pokémon terug in hun pokéballs. Zei het gezin gedag en liep overgelukkig met het ei in haar handen weer terug richting het dorp. Dit moest Nora zien!

[Topic uit]