Tales of

Sinnoh

Ze had het lang kunnen ontkennen maar nu moest ze toch echt toegeven. Ze was verdwaald. Ze was begonnen met de berg in het zuid oosten, nu was de berg volledig in het zuiden. Yep, dat noem je toch echt wel behoorlijk verdwaald. Misschien moest ze toch maar de weg gaan vragen aan het eerste beste persoon dat ze tegen kwam. Ze had namelijk nog wat te doen rond Eterna dus moest ze toch echt terug. Dat kon ze beter dan maar recht doen in plaats van een hele omweg maken die nergens op sloeg. Voor nu was ze op een rots gaan zitten. Mist lag rustig op haar schoot terwijl Cloud en Sun aan het boxen waren. Of in ieder geval, daar leek het op. De Mienfoo was stoten aan het uitdelen met haar armen terwijl de Buneary dat deed met haar oren. Sun leek goed om te kunnen gaan met zowel Mist als Cloud dus dat was een heel voordeel. Het enige wat nog verbeterd kon worden was de band met haar trainer. De pokémon leek haar nog steeds niet helemaal te mogen. Aan de ene kant kon ze het begrijpen, aan de andere kant was het beter als ze er maar gewoon aan zou wennen dat ze nu niet meer een wilde pokémon was. De Alolan Vulpix op haar schoot maakte een geluidje, wat Blake er op alerteerde dat er iemand aan kwam. "Ehm hi? Weet jij de weg hier?" vroeg ze aan de toevallige passant.