Tales of

Sinnoh

Na haar wel geslaagde, maar zeer onbevredigende missie met dat rare figuur wat zichzelf Noah noemde, had Lucie nu toch echt aangegeven dat ze een missie in haar eentje wilde doen. Allemaal goed en wel, maar de middag had eindeloos geduurd en het was er niet gezelliger geworden met een persoonlijke onweerswolk die rond haar heen dwarrelde. Eenmaal teruggekomen in Hearthome van de City of Dreams was ze dan ook teruggegaan naar de base voor een nieuwe quest. Oftewel, een prachtig nieuw avontuur. Hoopte ze. De vorige keer was niet prachtig. In ieder geval was z'n Bulbasaur lief.

Drinkend van een milkshake die ze had gekocht, las ze het vel door wat ze mee had gekregen. Een vergiftiging van een Zubat, waarbij het Pokémon Centrum ook net geen Zubat antigif meer had liggen. Dat was ook wel behoorlijk zuur. Met een nieuwe slok van haar Milkshake, scande ze het formulier door en ze kwam er tot haar grote opluchting achter dat er geen andere naam genoemd werd. Thank Arceus en alles daarboven. Geen stuk chagrijn op sleeptouw nemen. En ze wist ook al precies waar ze de Zubat ging halen. Mt. Coronet wachtte op haar. Daar stikte het van die fladderende vleermuizen. Er was er vast wel eentje die mee kon. Ze liep nog eventjes naar de balie en kocht hier een assist ball aan. Ze ging er niet nog een keer intrappen. Ze ging dit keer slim zijn en niet nog een keer gehecht raken aan een Pokémon die tijdelijk zou blijven. Ruddles was de eerste en de laatste.

De druppels tikten van de druipstenen af en boven haar hoofd hoorde ze gefladder, maar voor de rest werd ze alleen vergezeld door haar eigen voetstappen. Ze keek omhoog en zag de schimmen van de Zubats. Het was iets. Er waren er zat, ze moest er alleen nog eentje naar beneden krijgen. Het liefste zonder het vergiftigen van een Pokémon. Maar tegelijkertijd.. Tja. Ze moest toch al naar het Pokémon Center... Dus dat risico kon ze wel nemen.

Ze liet de Pokéball van Ruddles open springen en zag in een lichtflits alle Zubats. Het waren er zoveel.. Ze had er maar eentje nodig, maar moest tegelijkertijd niet de hele zwerm op zich richten. Twijfelend beet ze op haar lip, die nadenkend hoe ze dat kon doen. Kleine Ruddles kon niet een hele zwerm aan. Ze keek eventjes naar de kleine chocoladebruine muis. Nee, slecht idee, geen optie. Ze richtte haar zaklamp nog een keertje omhoog naar de Zubats die wild rondfladderden. Tot haar verbazing leken de Zubats iets te wijken voor het licht, met hun primitieve ogen alsnog gestoord door het felle lamplicht. Dat kon misschien nog wel werken.

Met wat meer een doel scheen Lucie haar zaklamp wat meer heen en weer schuddend. Maar al snel genoeg keerden de Zubats weer terug naar de orde van de dag, niet meer gevend om de vrstoring. Blijkbaar kon je heel chill zijn als je maar in een grot leefde. Dan moest Lucie toch wat nieuws gaan verzinnen.

Maar ze kon nu in ieder geval alles zien, nu de Zubats het licht negeerden. Misschien dat het dan wel genoeg was om goed te kunnen mikken. ”Ruddles.. Ik wil dat je er eentje kiest, en die dan probeert te verlammen met een Thunder Shock. Richt op de vleugels,” murmelde ze tegen haar Pichu, al wist ze dat het jonge ding nog wel moeite had met mikken. Het was een gok, en anders moesten ze heel, heel hard rennen. De wangetjes van de Pichu lichtten op en een schok ging naar boven. Het miste zijn doel totaal en ketste, gelukkig af op de muur zonder de Zubats teveel te agiteren. Lucie haar hart klopte in haar keel terwijl ze afwachtte tot de zwerm weer iets rustiger was. ”Probeer het nog een keertje,” murmelde ze tegen haar Pichu, ”Rustig aan en focus.”

Opnieuw bouwde Ruddles elektriciteit op in zijn wangzakken, de vonken sprongen ervan af. Met een zacht kreetje, stuurde Ruddles een doelgerichte straal aan elektriciteit naar voren, de linkervleugel van een Zubat rakende. Deze zwierde naar beneden, wild flapperend met zijn rechtervleugel. Maar het was niet genoeg om hem zo hoog te houden en hij maakte zich los van de groep. Perfect.

”Gebruik nog een Thunder Shock!” beval Lucie haar Pichu onmiddellijk. De Zubat moest niet de tijd krijgen om weer naar boven te komen, te verdwijnen tussen alle anderen. De Zubat schreeuwde toen deze vol geraakt werd door de Thundershock en zakte nog verder af. Ondertussen had hij zijn doelwit geïdentificeerd en deed hij een Supersonic. Het hoge geluid was erg naar en Ruddles had er duidelijk last van, wankelend op zijn voetjes waardoor hij door een Astonish geraakt werd. Het enige positieve hieraan was dat Static activeerde. De Zubat stortte tegen de grond, zachtjes na schokkend van de paralysis die hij te voorduren had gekregen.

”Maak het af met nog een Thunder Shock Ruddles,” merkte Lucie kalmpjes op. De Zubat ging nergens heen, maar Ruddles leek het alsnog erg moeilijk te vinden in de Confusion. De Pokémon danste wat in het rond en deed uiteindelijk zichzelf pijn. Met een geïrriteerde blik keek Lucie toe hoe de Zubat een Absorb wist te doen en een klein beetje health zelfs nog terug wist te krijgen. Rotbeest. Jij hoorde niet zo’n probleem te zijn.

Maar uiteindelijk keek Ruddles door de opdonder van de Absorb weer wat helderder uit zijn oogjes te kijken. Dat was in ieder geval nog iets. ”Goed luisteren Ruddles, ik wil dat je nog een laatste Thunder Shock uitvoert!” zei ze, iets luider dan voorheen in de hoop de onverdeelde aandacht te krijgen van de Pichu. Mocht wel een keertje nu. De Pichu liet zijn wangetjes weer vonken, leek zich oprecht goed te focussen en liet vervolgens een straal aan elektriciteit naar de Zubat gaan, deze vol rakend met de elektrische aanval. De Zubat bleef hierna wat verslagen liggen. Vandaar ook dat Lucie de Assist Ball vergrootte en deze op de Zubat gooide. Gespannen wachtte ze af of deze genoeg gehad had.

De Pokéball leek eindeloos heen en weer te schudden, maar uiteindelijk bleef deze stil liggen op de stenen bodem van de grot. Opgelucht blies Lucie uit, terwijl ze naar voren stapte om de Assist Ball te pakken. Nog eventjes keek ze omhoog naar de massa Zubat's die boven leken te kolken. Dit hadden ze nog mooi weten te doen, zonder dat er ineens een pandemonium uitbrak in de grot. Ze gaf Ruddles een kleine aai over de bol. Vertrouwen had moeten groeien, maar het vertrouwen was er nu wel. Dit kereltje kon een deel uitmaken van haar team en zichzelf staande houden. En dat zou alleen maar beter worden wanneer hij zou evolueren. Lucie was trots op hem.

De Assist Ball voelde koel aan in haar vingers en ze glimlachte zachtjes terwijl ze deze in haar zak stak. Ruddles klom langs haar schouder weer omhoog en ging op haar schouder zitten, waarna Lucie zich omdraaide en de grot weer uitliep. Tijd om anti-gif te gaan creëren in het Hearthome Pokémon  Center. Het licht van buiten was fel en ze hield haar hand voor haar ogen tegen het felle licht van buiten. Het was makkelijk om te vergeten hoe fel het licht buiten was als je een tijdje in een grot stond. Geen wonder dat Zubat zulke primitieve ogen had.

De deuren van het Pokémon center schoven open en Lucie leverde met Ruddles op haar schouder de Zubat af aan de zuster. Deze scande de assist ball en nam deze mee naar achter. In stilte hoopte Lucie dat de Zubat afdoende was, dat ze niet nog meer hoefde te zoeken, er niet nog een keer eentje hoefde te vangen. Dus, zwijgend wachtte ze tot de schuifdeuren weer open gingen en de zuster naar buiten kwam om haar te vertellen dat het gelukt was en dat ze de Pokémon konden genezen.