Tales of

Sinnoh

Met haar hoorapparaten veilig opgeborgen in haar tas wandelde Jennifer rond op het festival. Emily en Lark liepen elk langs een van haar zijden en ze wist dat zij haar zouden waarschuwen als er iets gebeurde dat ze niet kon horen. Ze was eerder naar de speech van de kampioen gaan kijken. Zijn pokémon hadden er heel sterk uitgezien en ze wist zeker dat hij een uitdaging zou zijn voor al de trainers met plannen om zelf kampioen te worden. Nu liet ze haar ogen over al de verschillende dingen die op het festival te doen waren gaan. Er was een standje waar je evolutie items voor je pokémon kon winnen en eentje waar je je pokémon kon laten verzorgen. Misschien dat ze dat later zou uitproberen. Ze wist zeker dat Emily en Lark van zo’n verzorgingsbeurt zouden genieten. Voor nu was er echter iets anders dat ze eerst wou doen: iets vinden om te eten. In alle haast om naar het festival te gaan, had ze geen tijd gehad om te lunchen en dus moest ze hier iets zien te vinden. Met al de verschillende standjes zou dat echter geen probleem zijn. Enkel kiezen wat ze wou kon moeilijk worden. Tot een tentje waar hamburgers verkocht werden haar aandacht trok. Dat was perfect. “Lark, Emily, deze kant op,” sprak ze waarna ze zonder te kijken naar links ging en zo iemand de pas afsneed.

Zonder te kijken sloeg Jennifer af naar links. Een zeer foute keuze in een menigte zoals deze en het was dan ook niet verbazingwekkend dat ze iemand de pas afsneed. Te laat zag ze uit haar ooghoeken hoe ze vlak voor een meisje in een rolstoel kwam te staan. Automatisch kromp Jennifer ineen; klaar voor de impact. Maar die kwam niet. Net op tijd had het meisje kunnen stoppen waardoor ze nu een kwartslag gedraaid stond tegenover eerder. Het meisje grijnsde en een kleine glimlach verscheen op Jennifers gezicht; blij dat het niet tot een botsing was gekomen. Ze haalde haar hoorapparaten weer uit haar tas en stak ze in zodat ze met het meisje kon praten. De apparaten gingen in haar oren en in een keer veranderde het geroezemoes van eerder in een kakofonie van stemmen. “Het spijt me zo erg,” verontschuldigde ze zich. “Ik had moeten kijken waar ik ging.” Niet alleen had ze er bijna voor gezorgd dat het meisje tegen haar was opgebotst, ook zouden Emily en Lark geraakt zijn als de ander niet op tijd had kunnen stoppen. Haar pokémon vertrouwden haar en dat vertrouwen had ze nu geschaad. Gelukkig dat niemand effectief was geraakt.

Jennifer had helemaal niet gekeken toen ze plotseling naar links ging. Het was dan ook haar schuld dat de vrouw bijna tegen haar was opgebotst en dus verontschuldigde ze zich. Die wuifde de verontschuldiging echter direct weg. Dankbaar dat de ander het niet erg vond, luisterde ze naar de vrouw. Ja, dit is Lark,” antwoordde ze. De pokémon zette zich vlak voor de rolstoel neer zodat de vrouw hem nog beter kon bekijken. Hij genoot duidelijk van de aandacht. Het deed Jennifer lachen. “Ik ben net van Alola terug naar Sinnoh verhuisd en hij krijgt hier meer aandacht dan hij gewend is.” In Alola was iedereen het gewoon dat een vulpix er zo uit kon zien, maar hier vond iedereen hem speciaal. ‘Dit is Emily.” Ging ze verder met voorstellen terwijl ze naar de eevee die nog steeds naast haar stond wees. “En ik ben Jennifer,” eindigde ze uiteindelijk met zichzelf. “Leuk om je te ontmoeten. Al was het misschien niet op de beste manier,” lachte ze.

Lark genoot van de aandacht en ook Emily kwam dichter naar Chloe toe. Jennifer knikte. “Ja, ik ben in Hearthome city geboren en opgegroeid. Maar mijn ouders zijn ook breeders dus toen de strenge regels op pokémon er kwamen, moesten we verhuizen voor hun werk,” legde ze uit. “Ik ben echt blij dat het hier nu wat relaxter is rond pokémon en dat ik terug ben.” Ze had een grote lach op haar gezicht bij die woorden. Natuurlijk was ze graag in Alola geweest, maar Sinnoh was en zou altijd haar thuis blijven. Daarbovenop kon ze nu haar droom waarmaken om de familiefokkerij in Hearthome city weer op te starten. De vrouw tegenover haar begon te lachen toen ze weer over hun ontmoeting begon. En ook Jennifer had een lach op haar gezicht; ze was blij dat de ander er zich niet druk om maakte en dat ze het voorval konden vergeten. “Je hebt echt heel mooie pokémon,” complimenteerde Jennifer toen Chloe’s deerling haar hoofd op de schouder van haar trainer legde.

Het was inderdaad heel fijn om weer terug te zijn. En niet alleen voor haar, maar ook voor Emily. Ze had de pokémon al gehad toen ze nog in Sinnoh woonde en de eevee had haar thuis ook gemist nadat ze hadden moeten verhuizen. Waar Lark en Emily daarnet alle aandacht opeisten, waren het nu echter Kian en Ceylin die de show stalen. De twee waren prachtig en dat liet Jennifer dan ook aan Chloe weten. “Kom je uit Unova?” vroeg Jennifer. Het kon natuurlijk ook dat het meisje daar een tijdje had gewoond of dat ze daar even op vakantie was geweest. “En ben jij ook een breeder?” vroeg ze daarna. Met zo’n mooie pokémon zou de ander het alleszins ver schoppen als breeder.

Het meisje kwam inderdaad uit Unova en haar grootvader woonde in Castelia city. Jennifer was daar nog nooit geweest, maar het klonk alleszins als een prachtige plaats. En de vrouw was ook een breeder. “Je racet?” vroeg ze eerst bij het horen van de woorden van de ander. “Breeden is echt fantastisch,” beaamde Jennifer. “Heb je al een plan van wat voor pokémon je wil breeden?” Ze had zelf wel al een idee en een droom. De familieranch terugkrijgen en nog groter worden in de regio dan haar ouders waren.

Ze was opgegroeid in de fokkerij van haar ouders en was al van jongs af aan geïnteresseerd in breeden. Ze vond het dan ook fantastisch om te doen. “Mmm…,” dacht ze na. “Er is zo veel moois aan. Helpen om een nieuwe pokémon op de wereld te zetten en deze bij een trainer onderbrengen staat wel bovenaan de lijst. Maar kijken welke pokémon je gaat breeden en wat er uit die combinatie komt is ook leuk.” Ze lachte. “Het is nogal moeilijk om een iets te kiezen.” Het was haar droom om haar eigen fokkerij te hebben en ze verlangde naar alles dat met die droom te maken had. Het meisje gaf aan dat ze nog niet echt een plan had van wat voor pokémon ze wou breeden. “Pokémon die kunnen racen lijkt me een goed plan.” Er waren vast mensen geïnteresseerd in racen. En ook voor trainers en coördinatoren waren snelle pokémon interessant. “Ik ben van plan om vooral pokémon met regionale vormen te breeden. Bijvoorbeeld met een alolan vorm zoals Lark hier.” Ze wees naar de alolan vulpix die zijn oren spitste toen hij zijn naam hoorde.

De ander begon helemaal te stralen toen Jennifer vertelde over wat ze allemaal zo fantastisch vond aan pokémon breeden. Het leek haar dan ook dat de vrouw helemaal niet moest twijfelen en zeker haar passie moest volgen om pokémon die konden racen te breeden. “Precies, doe wat je graag doet,” beaamde Jennifer de woorden van de andere breeder dan ook waarna ze verder sprak over haar eigen droom om regionale vormen te breeden. “Hij gaat zeker een goede vader maken,” sprak ze terwijl ze liefdevol naar de vulpix keek. “En hopelijk kan ik binnenkort ook aan een galarian pokémon geraken om ook naar die regionale vormen uit te breiden.”