Tales of

Sinnoh

Tevreden liet Finn zich zakken in het gras, blij even weg te zijn van de drukte van het festival. Niet dat in het stadspark geen mensen liepen, maar hier hoefde hij zich in ieder geval niet door een menigte te wurmen. Wolf kwam gezellig naast hem liggen en Ark vloog ergens boven hen hoofd rond. Finn had besloten dat de Taillow hier zijn vleugels wel even mocht strekken, daar waar hij hem in ieder geval niet zo makkelijk uit het oog kon verliezen. In de stad was dit een ander verhaal.

Het was een fijne lentedag. Er stond aardig wat bewolking, maar de zon brak zo nu en dan door en warmde hun gezicht. Nog een reden waarom er nu extra veel mensen op het festival waren. Finn fronste even. Hoe lang hadden ze bij de basis gezegd dat het zou duren. Twee weken? De rangers hadden het er maar druk mee. Finn had nog nooit eerder van een festival gehoord die zo lang duurde.

Zijn blik viel op de heldere waterpartij die door het gehele park liep. Het moest een soort kunstmatige rivier voorstellen. Er waren hier en daar kleine watervalletjes en voor hem speelde wat kinderen op een aantal grote stapstenen. Finn raapte wat kleine platte kiezelstenen van de grond en wierp die toen één voor één in het water. De steentjes ketste een aantal keer over het wateroppervlak, voor ze uiteindelijk zonken en op de bodem van de bak zonken.

Wolf spitste zijn oren. Net toen Finn het laatste steentje gooide, sprong er plots een oranje otter uit het water en ving deze het steentje enthousiast tussen zijn voorpoten. Met een plons kwam hij weer in het water terecht, riep hij wat in zijn taaltje, en gooide toen vrolijk de kiezelsteen weer terug. Finn tilde zijn hand op om hem te vangen. Hij lachte, wat een grappig beest. "Hallo daar," sprak hij vriendelijk. De Buizel keek hem voor een paar seconden aan en hief zijn pootjes toen de lucht in. Nog een keer! Finn gooide het steentje opnieuw en net als de vorige keer ving de otter hem weer keurig tussen zijn poten.

Met grote, trotse kraaloogjes keek hij naar de kiezelsteen, alsof hij net de mooie schat in het park had gevonden. Hij bewoog het steentje wat tussen zijn poten en stak hem toen in zijn bek, waarna hij uit het water kroop en nieuwsgierig naar Finn en Wolf kroop. Finn was verrast dat hij totaal geen angst toonde. Misschien was het park zijn leefgebied en was hij gewend geraakt aan de aanwezigheid van mensen. De Rockruff naast hem was ondertussen overeind gekomen en hield zijn kop scheef bij het zien van de nieuwe bezoeker. De Buizel deed hetzelfde. Ze snuffelde even aan elkaars snuit en leken toen te besluiten dat geen van beide een bedreiging vormde. 'Bwui, bwui!' riep de oranje Pokémon vrolijk, zijn stem gedempt door de kiezelsteen in zijn bek. Hij begon rondjes om Finn heen te rennen en het duurde niet lang voor Wolf de achtervolging in zette, vrolijk happend naar de vreemde, tweedelige staart.

Finn sloot tevreden zijn ogen en luisterde een tijdje naar het geravot van de twee spelende Pokémon. Het gebeurde niet vaak dat Wolf zo snel een andere Pokémon mocht, dus hij liet ze maar al te graag even rennen. Toen hij zijn ogen uiteindelijk weer opende zag hij dat de Buizel weer richting het water was gerend en nu enthousiast Wolf probeerde te overtuigen er ook bij te komen. De Rockruff stond kwispelend aan de kant, maar was gelukkig niet zo gek om er bij te springen. Finn had niet het idee dat Wolf echt van zwemmen hield.

De Buizel daarentegen was helemaal in zijn element in het water. Hij zwom met een verbazingwekkende hoge snelheid door de bak en Finn zag dat hij zijn staart als een soort propeller gebruikte om extra vaart te maken. Toen hij door leek te hebben dat Wolf echt niet het water in kwam, sprong hij weer op de kant en rende ze weer terug naar Finn toe.

De kiezelsteen lag in het gras voor zijn voeten en Finn pakte hem weer op op hem aan de Buizel te kunnen geven. De oranje otter ging staan op zijn achterpoten en begon het ding liefdevol langs zijn gezicht te wrijven. "Je mag hem houden hoor," zei Finn lachend. De Buizel's oogjes begonnen te stralen en hij riep blij iets terug in zijn taaltje.

Dat bracht hem op een idee. Hij klikte een lege pokéball van zijn riem en hield die toen voor de otter. "Hey, zou je het leuk vinden om met ons mee te gaan?" vroeg hij toen met een kleine grijns. Het werd hoog tijd dat hij zijn team eens ging uitbreiden, en deze Buizel leek een perfecte aanvulling. Wolf was er ook weer komen bij staan en blafte enthousiast, alsof hij wist wat zijn trainer van plan was. De Buizel keek even van de kiezelsteen naar de pokéball, en liet weer een vrolijk geluidje horen. Finn wist niet of dat een ja was, maar gooide de bal toen toch door de lucht. De Buizel liet de steen vallen en sprong weer omhoog, terwijl hij zijn voorpootjes uitstak om de bal keurig op te vangen. Hij bleef even in de lucht hangen en werd toen in een rode straal opgeslokt.

Met een plof viel de pokébal weer in het gras en begon toen rustig heen en weer te wiebelen. Wolf en Finn keken gespannen toe, benieuwd of de Buizel zou besluiten zich bij het team te voegen.

Toen de bal stil kwam te liggen en het witte lampje doofde, kon Finn het niet laten even breeduit te grijnzen. De eerste Pokémon die hij in Sinnoh had gevangen. Daar kon hij zich toch wel een beetje trots over voelen.

Hij liep naar voren en pakte de pokéball uit het gras. Meteen liet hij de Buizel weer tevoorschijn komen. Ze werden begroet met een blije kreet, waarna de otter bukte om de kiezelsteen weer van de grond opraapte. Die wilde hij niet vergeten.

Finn zakte door zijn knieën en gaf de nieuwe aanwinst een aai over zijn kop. Wolf kwam er ook enthousiast bij staan en kwispelde met zijn staart. ”Welkom bij het team” zei Finn toen. Hij had niet lang na hoeven denken over een naam voor de blije otter. ”Pebble.” De Buizel keek op en draaide vrolijk met zijn staart. De naam leek goedgekeurd.