Ansley could not say he liked it here. Even with a light on his head it was too dark down here, no matter how well lit the hallways were. The air he was breathing was also different, ticker, less clean in some way. He had that weird monkey with him and the thing was happily running around, climbing every surface that was climbable. Ansley was not sure if he liked the pokémon or not. There was nothing special about it, but because Mina gave it to him, he wanted to give the pokémon a chance. Maybe he should also give that boy a present, but he was horrible when it came to presents. A piece of the wall came loose where the purple pokémon was hanging, resulting in him falling to the ground. “Try not to get yourself killed, will you,” Ansley breathed irritated. Mina probably won’t like it if he returned and had to tell him the pokémon had already died.
Uit een van de gangen komt een enorme Onix langs. Hij werpt je een schuine blik en blijft je kort aanstaren. Vergeet niet om het betreffende teamlid te taggen in je reactie!
Ansley stopped walking when he felt the ground shake underneath his feet. Even the stupid monkey was confused and- was he scared? He tilted his head at the pokémon as he looked at them with knitted brows. The pokémon noticed the attention and moved towards the blue haired man. “Oh no you won’t,” he warned the pokémon while he set a step back. They looked disappointed, but Ansley didn’t want that pokémon on his shoulders. An Onix passed by him through one of the many paths. It stopped for a moment to look at the man and his pokémon. The Aipom was hiding behind Ansley’s leg, but he wasn’t paying much attention to it. “Carry on,” he said to the wild pokémon with a hand gesture. The pokémon didn’t wait any longer and moved on. Ansley did the same, only this time his new pokémon stayed nearer.
if it wasn’t for the weird monkey pokémon, he wouldn’t have seen the claw laying on the ground where the Onix was mere seconds ago. Aipom ran right towards it and picked it up using their tail. They ran back to Ansley, looking all proud about the ‘treasure’ they found. With raised eyebrows he looked at the claw that was offered to him. “Thanks I guess?” he said to the pokémon while grabbing it. He had no idea what to do with it so he simply put it in his pocket. One of his pokémon might be able to use it as a toothpick, or it might indeed be something special, something worth researching. Apparently there were a lot more options than he first thought. Maybe it would be of use later. Aipom didn’t wait and ran further into the cave.
____
OOC: Aipom pakt het item op met pick up en Ansley neemt het mee
Wat was dat? Er klinkt vreemd, metaalachtig getik. Oh, twee Beldum zijn .. tegen elkaar aan het tackelen? Ééntje draait zich naar je om als hij je ziet en knippert langzaam met zijn ene oog.
Het was het plotse metalen geluid dat hem om deed kijken naar de twee Beldum die…iets aan het doen waren. Paringsritueel? Wist hij veel. Zijn aanwezigheid alleen was in ieder geval genoeg om de aandacht van één van de twee te trekken.
Ansley kantelde zijn hoofd terwijl hij keek naar de Beldum die zijn kant op vloog. Het was één van de vele pokémon die hij ooit wenste te hebben. Nu ja, niet per se een Beldum, maar wel zijn laatste evolutie. Wanneer het ene oog knipperder, vernauwde Ansley de zijne. Zijn armen sloeg hij over elkaar voor zijn borst en hij boog voorover om zijn gezicht dichter bij de pokémon te houden zodat hij een beter beeld kreeg. Eén hand liet hij vervolgens weer hangen enkel om vervolgens onder de pokémon te zwaaien en vervolgens er boven. Er was in feite niets dat de pokémon in de lucht hield, wat maakte het onmogelijk zou moeten zijn. “Eigenaardig,” mompelde hij zachtjes. Met één vinger porde hij de Beldum recht boven zijn hoofd om hem naar achter te duwen in een poging te achterhalen hoe de zwaartekracht werkte bij dit ding. Kon hij zijn wannabe lab, maar naar hier halen, zou alles veel makkelijker maken. “Hoe in Arceus naam blijf je zweven,” ging hij verder. Ondertussen stapte hij een rondje rond hem heen. “Jij gaat mee” besloot Ansley met een vastbesloten knik. Hij rechte zijn rug weer, sloeg zijn armen over elkaar en wreef dan over zijn kin. “Toch zeker voor even, tot ik dit,-” en hij maakte ronde gebaren naar de pokémon. “-, begrijp.” Nu moest hij hem enkel nog mee krijgen en dat was iets helemaal anders. Aangezien Ansley maar één mogelijk oplossing zat, pakte hij de Beldum met twee handen vast om hem vervolgens mee te proberen trekken. Dit ging werken. Hij voelde het. Al was het voor een zwevend ding zwaarder dan hij verwacht had. Maar geen nood, hij had genoeg vertrouwen in zichzelf.
Beldum begint wilt te trillen terwijl hij metaalachtige klanken uitslaat. Dan vliegt hij met een goed gemikte bewegen recht tegen je voorhoofd en rukt zich los. Hij blijft voor je zweven en staart je weer doordringend aan. Langzaam knipperend.
Met een redelijke ‘tik’ vloog de beldum tegen zijn hoofd aan. Het was hard genoeg om hem enkele stappen naar achteren te zetten om te voorkomen dat hij achterover de grond op zou vallen. Verbijsterd door de plotse ‘aanval’ keek hij naar de Beldum, om dan gelijk zijn ogen te vernauwen, want dat hielp altijd als je iets beter wilde zien. Had de pokémon zich nu... vermenigvuldigd? Ansley was er zeker van dat hij minstens drie beldums telde, of waren het er zelfs vier? Het was er in ieder geval meer als één, maar dat was niet mogelijk. Of wel? Hij bracht zijn hand naar zijn hoofd en voelde hoe dat het vochtig aanvoelde, en wanneer hij zijn hand weg trok, zag hij hoe zijn vinger rood gekleurd waren. “Oh.” Dat verklaarde veel. Het was vast niet zo erg. Een hoofd bloed gewoon veel. Binnen enkele minuten was de wonden vast weer gestopt met bloeden.
Ansley wreef zijn hand af aan zijn broek voor hij zich weer naar de Beldum richten en hem een waarschuwende vinger gaf. “Nee,” zei hij streng, maar wist niet meer waar hij verder heen wilde gaan met deze woorden. Uhm- klopt hij had de Beldum nodig voor- iets? Dat waren zorgen voor een ander moment. Hij zou zich vast wel weer herinneren wat zijn doel was. “Niets daarvan, je komt mee,” zei hij terwijl hij zijn handen weer eens tegen de pokémon aan zetten en tegen de pokémon aan begon te duwen. De wonde die zich in het midden van zijn voorhoofd bevond, was hij al volledig vergeten. Hij kon enkel druppels langs zijn neus naar beneden voelen glijden.
Misschien moest hij Equos om hulp vragen? Hij kon een touw rond hem en de Beldum binden en dan kon de ponyta hem vooruit trekken? Het enige probleem was dat hij niet standaard touw met zich mee droeg. Zijn plan kon nog wat verfijning gebruiken. "Kom op, het wordt héél leuk. Je kan rondjes zweven zoveel te wilt, kopstoten uitdelen aan andere mensen. Het gaat de tijd van je leven zijn!" Andere mensen konden er vast niet mee lachen, maar dat was niet zijn probleem.
Beldum maakt een geluid als een kerklok en knippert wild met zijn ogen. Misschien is dit zijn manier van communiceren? Hij lijkt nog niet helemaal overtuigd. Hij wilt echt betere beargumentering hoor anders dan sluit hij dit debat af.
![[Underground - Journey] Let's go mining BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
![[Underground - Journey] Let's go mining Animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889](https://animesher.com/orig/0/57/578/5788/animesher.com_pokemon-water-vaporeon-578889.gif)
Quick Claw
