Tales of

Sinnoh

Elijah maakte een wegwuifgebaar naar haar toen ze zei dat hij voorzichtig moest doen, al mocht hij de gevolgen van dat ene gebaar al snel ondervinden toen er weer een hevige pijnscheut door hem heen ging. ”Maak je geen zorgen,” zei hij zachtjes tegen haar met één oog open en eentje dichtgeknepen. ”Ik ben een taaie.” Toch begon hij zich eerlijk gezegd wel een beetje zorgen te maken toen hij teken opving van haar Pokémon dat ze nog steeds geen groen licht hadden om te vertrekken. ”Je denkt toch niet dat we hier moeten overnachten, hè?” vroeg hij aan haar en hij deed zijn best om de bezorgde ondertoon uit zijn stem te houden. Zijn blik gleed naar voren en hij moest eerlijk zeggen dat hoewel het licht door de ramen van buiten naar binnen scheen, het er nog steeds niet erg uitnodigend uitzag. Hij wilde er dan ook liever niet achter komen hoe het interieur er uit zou zien als het buiten donker zou worden. Armor zag eruit alsof hij van frustratie op elk moment door het glas heen kon beuken en de Beedrill een lesje wilde gaan leren, maar Elijah deed teken naar hem dat hij zich koest moest houden. Tegen één Beedrill vechten was een ding, maar tegen meerdere vechten zou Armor zelf met zijn Steel type niet kunnen.

Blijkbaar waren zijn skills alsof er niks aan de hand was niet erg overtuigend; Blake reageerde dat hij zich rustig moest houden en Elijah onderdrukte een zucht. Hij was nu niet zo’n erge macho dat het zijn trots erg schaadde, maar hij moest eerlijk toegeven dat het niet echt chill voor hem aanvoelde dat hij hier in een redelijk zwakke positie bij haar zat en dat hij zich niet van zijn sterkste kant kon laten zien. Het voelde niet bepaald goed aan om te flirten met haar als hij er zelf zo belabberd bij zat en dat was jammer, want ze was zeker een mooie verschijning. ”Armor, ga maar met haar mee,” zei hij tegen zijn Beldum, welke hem aankeek alsof hij gek was. Toen hij echter de strenge blik van Elijah opmerkte, maakte hij een afkeurend geluidje, maar ging toen wel achter de Alolan Vulpix aan. Elijah zuchtte zachtjes toen Blake hem de harde waarheid vertelde en hij gaf een knikje, besluitend dat er vrij weinig aan te doen was. Hij hoopte dat het gif niet sterk genoeg zou zijn om zich te verspreiden in zijn lichaam als ze de nacht hier moesten blijven. Het idee dat er dan een koud lijk naast Blake zou wakker worden en dat dat lijk dan het zijne was, voelde nu niet bepaald rustgevend aan. ”En ik wilde je nog wel op een date mee vragen,” zei hij op een licht plagerige toon, al was hij ergens ook wel benieuwd naar hoe ze zou reageren. Hij zou het zeker niet afwijzen als ze het hierna namelijk nog wel zou willen. Of als ze er op in zou gaan.

Elijah knipperde lichtelijk verward met zijn ogen toen Blake eerst aangaf dat het niet ging, maar dat het nu wel kon. Het klonk meer als een soort innerlijke monoloog waar hij zich misschien beter van kon onthouden, maar Elijah zou Elijah niet zijn als hij zijn nieuwsgierigheid niet de bovenhand liet nemen en hij daar niet op in zou spelen. ”Waarom zou dat niet kunnen?” vroeg hij op een verwarde toon aan haar. Misschien had ze hem in eerste instantie gewoon vriendelijk af willen weigeren, maar dan zou ze daarna toch niet gezegd hebben dat het wel ging? ”Heb je soms een strenge vader die niet wil dat zijn dochter zomaar met iemand op date gaat?” vroeg hij vervolgens grappend, al lag er wel een hint van serieusheid in zijn ogen. Hij had gehoord van die families die echt heel streng waren voor hun kinderen en die hun echt van alles probeerden te beschermen, ook als ze niet in de directe buurt van hun kind waren. Klonk vrij verstikkend als je het hem vroeg, maar ja. Wie was hij?