Tales of

Sinnoh

Dit waren van die momenten dat ze wilde dat ze iets meer ervaring had in het leven dan dealen met een alcoholistische vader en een serie aan therapiesessies die waren gevolgd. Natuurlijk was ze wel eens op een date gegaan met een jongen, maar dat was voor haar gevoel ook weer zo lang geleden. En dan wist ze niet eens of ze dit als een date moest beschouwen. Misschien was het ook gemakkelijker als ze daar niet te veel over nadacht. Haar pols was inmiddels goed genezen. Het zag nog een beetje blauw, maar het deed niet zo heel veel zeer meer. Aurora had voor de gelegenheid een donkerblauwe jurk uitgekozen die om haar hals bevestigd was en haar schouders bloot liet. Het gedeelte achteraan kwam gelukkig hoog genoeg, dus Finn zou haar litteken niet zien en dat was precies zoals ze het graag had. De jurk eindigde vlak boven haar knieën. Niet te chique, maar ook niet alsof ze er geen moeite voor had gedaan. Aangezien Aurora nooit make-up droeg, had ze dat nu ook minimaal gehouden tot wat mascara en een lijntje over haar onder ooglid. Daar had ze trouwens een kwartier over gedaan en dat was ook alleen maar omdat ze uitgeschoten was met het potlood en haar oog had geraakt. De tranen die daarna volgden waren genoeg om heel de boel uit te laten smeren zodat ze weer opnieuw had kunnen beginnen. Maar goed, ze stond hier, aangekleed en wel, voor de eettent. Staravioli. Aurora grinnikte licht en keek naar beneden, waar ze Blizzard aan haar voeten had zitten. Thunder en Shadow had ze in het Pokémon Center gelaten, waar ze deze nacht ook zou doorbrengen. Blizzard leunde tegen Aurora’s been aan en beiden wachtten rustig tot Finn er zou zijn.

Het duurde niet al te lang eer dat ze Finn zag verschijnen. Ze was blij dat ze een simpele jurk had uitgekozen en dat ze niet voor iets chiquer was gegaan; Finn bleek ook gewoon simpele kleding te hebben uitgezocht. Als dit effectief een date date was geweest, dan had Aurora waarschijnlijk meer haar best gedaan, maar ze was blij om te zien dat ze niet over the top was aangekleed. Ze liet haar blik naar Finn glijden en schudde haar hoofd bij zijn vraag. ”Geen zorgen, ik ben hier ook nog maar net,” stelde ze hem gerust. Ze had niet echt op de klok gekeken, maar ze vermoedde dat het nu ongeveer iets na zeven moest zijn. Dan waren ze in dat geval prima op tijd. Blizzard klapte vrolijk met haar pootjes tegen elkaar toen ze begroet werd en ook Aurora boog zich naar voren zodat ze de Rockruff van Finn een aaitje over zijn bol kon geven, een warme blik in haar ogen verschijnend. Toen ze weer rechtkwam, ving ze nog net Finn’s blik dat gleed over haar jurk en ze voelde kleine blosjes op haar wangen verschijnen toen hij haar complimenteerde. ”Jij ziet er anders ook niet verkeerd uit,” zei ze met een flauw grijnsje om haar lippen. Het was niet dat hij zich overdreven netjes gekleed had, maar hij zag er toch wel goed uit in de outfit dat hij droeg. ”Zullen we dan maar?” Ze glimlachte en draaide zich om, waarna ze voor hem naar binnen liep. ”Een tafeltje voor twee alstublieft,” zei ze beleefd tegen diegene die hun stond op te wachten. Ze rook meteen al de lekkere geuren van het eten en ze voelde dat haar maag begon te knorren, hopende dat Finn het niet hoorde. Dat zou wel een beetje afgang zijn. Ze werden naar een tafeltje bij het raam geleid en kregen het menu aangereikt. ”Ze hebben bij de gerechten met Pokémon namen gespeeld, dus houd je lach al maar in,” grinnikte ze tegen Finn. Blizzard kwam naast haar stoel rollen en bleef daar zitten, een vrolijke blik op de Rockruff van Finn gericht.

Het menu, dat simpelweg bestond uit een hoop puns wat Pokémon namen betrof, zag er op zijn zachtst gezegd vrij bijzonder uit en Aurora was blij voor Finn dat ze in cursieve letters onder elk gerecht hadden gezet wat het gerecht precies moest voorstellen en wat er allemaal in het gerecht verwerkt was. Ze liet haar ogen snel over de tekst glijden, maar eigenlijk wist ze het al wel. ”Ik neem de Butterfrilini,” grinnikte ze. Het was een bord met een soort van vlinderspaghetti gedoopt in tomatensaus en afgewerkt met lekkere stukjes salade, tomaat en kaas. Als je het bord zag, dan leek het niet heel erg veel, maar eigenlijk vulde het wel goed. Maar ja, dat was met de meeste pastasoorten wel zo. ”En jij?” grinnikte ze vervolgens. Ze klapte het menu dicht en richtte haar blik kort naar beneden, waar Blizzard al even vrolijk terug keek naar de Rockruff. Ze wist wat haar Spheal lekker zou vinden en zou dan ook het speciale Pokémonvoer bestellen dat ze hier hadden voor de Pokémon die eventueel mee waren. Ze liet haar blik kort door het restaurant glijden en zag dat Finn en zij zowat de enigen waren die hun Pokémon mee hadden genomen, ook al was het buiten duidelijk vermeld dat ze weldegelijk binnen mochten. ”Hoe is het met je?” vroeg ze nadat hij had besloten wat hij zou bestellen, haar blauwe blik weer naar hem gericht. Ze hadden elkaar slechts een paar dagen niet gezien, maar op een paar dagen kon best veel gebeuren. Zeker met het beroep dat hij deed.

Aurora kon een glimlach niet onderdrukken toen Finn zei voor welk gerecht hij ging. De namen waren dan ook vrij humoristisch en eigenlijk nog een factor waarom ze hier graag kwam. ”Geen slechte keus,” liet ze hem dan ook weten. Omdat ze hier opgegroeid was, ging ze hier vooral met verjaardagen vaak naartoe met haar ouders en ze vermoedde dat ze bijna alles van die kaart al wel eens geprobeerd had. Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei over zijn werk en ze gaf een knikje ten teken dat ze het snapte. ”Dat moet vast ook wel spannend zijn,” zei ze met een frons. ”Jullie zijn immers diegenen die alles mee moeten helpen om het in goede banen te laten leiden.” En ook het aanspreekpunt als er mensen zouden zijn die zich niet gedroegen. Het zou niet voor haar weggelegd zijn, dat was één ding dat zeker was. Aurora bestelde haar gerecht, een Fanta en pokévoer voor haar Spheal toen de ober zijn blik naar haar had gericht en met een knikje pakte hij de menukaarten en verdween hij weer naar achteren. Aurora richtte haar blik weer naar Finn toen hij naar haar pols vroeg en ze liet haar hand aan hem zien. ”Het ziet nog een beetje blauw, maar het verband heeft echt goed geholpen,” zei ze op een opgewekte toon tegen hem. ”Het heeft ook niet heel erg veel pijn gedaan de afgelopen dagen, dus eigenlijk valt het allemaal wel mee.” Ze lachte en gaf Finn een plagerig knipoogje. ”Wat had je anders verwacht met zo’n getalenteerde dokter?” vroeg ze op een licht plagerige toon. Ze was echter wel heel erg blij dat de jongen zich over haar had willen ontfermen toen, want anders was ze er qua dokterskosten wel een stuk duurder uit gekomen als ze specifieke hulp had moeten gaan zoeken.

”En het feit dat het het eerste festival is na de lockdown in Sinnoh maakt het natuurlijk net wat specialer. Dan is het logisch dat er veel mensen er naartoe willen gaan,” sprak Aurora met een klein glimlachje. Zij was immers ook van plan om te gaan, al dacht ze dan wel dat ze Shadow in zijn bal zou laten. Veel mensen betekende ook veel flauwe grapjes dat hij uit kon halen en ze kon het zich niet permitteren om ruzie te krijgen met iemand op een festival, al gaf het haar wel een veilig gevoel dat er genoeg mensen rond liepen om in te grijpen als er iets zou gebeuren. Ze glimlachte toen Finn zich meteen aan een stukje stokbrood hielp dat op tafel werd gezet en zij volgde, waarna ze een stukje afbrak en aan Blizzard gaf. ”Goed kauwen, lieverd,” sprak ze op een warme toon tegen haar Spheal, welke een vrolijk geluidje maakte en het harde brood maar wat graag aannam. Aurora richtte haar blik weer op Finn toen hij zei dat het een leuke tent was en ze glimlachte. ”Ik dacht al wel dat het je zou bevallen,” zei ze op een tevreden toon. ”Al is dit niet de enige tent waar je lekker kunt eten.” Aurora lachte. ”Eigenlijk ben ik met het meeste eten wel tevreden. Ik vind hoe de bediening met je omgaat belangrijker dan het eten zelf.” Haar blik betrok een beetje. ”We zijn voor mijn moeders verjaardag eens naar een tent gegaan waar we echt afgesnauwd werden door één van de bediening. Dat is voor mij meer reden om niet terug te komen dan dat het eten niet lekker is.” Ze grinnikte weer en smeerde wat kruidenboter op haar broodje, waarna ze dat op at. Hmm. Heerlijk!

Aurora glimlachte toen Finn zijn vraag stelde. ”Ik zou niet veel voorstellen als trainer zijn als ik dat niet deed, wel dan?” Ze lachte. ”Al zou ik het mezelf ook nog wel zien skippen. Ik ben eigenlijk niet zo heel ambitieus wat heel dat trainersdoel nastreven betreft. Ik denk dat ik dit al eens eerder tegen je heb gezegd, maar ik vind de reis zelf veel leuker dan het bereiken van een doel.” Ze haalde haar schouders op. ”Maar het is onderdeel van het festival, dus daar wil ik zeker wel bij zijn.” Ze kwam nu niet erg over alsof ze echt een goede trainer was, maar eigenlijk maakte haar dat ook niet zo heel veel uit. Ze vond het fijn om een doel te hebben, maar aan de andere kant vond ze het ergens ook wel eng om dat doel na te leven omdat haar Pokémon misschien gewond zouden raken in heel het proces. Het strategisch uitdenken van aanvallen en daarbij zorgen dat haar Pokémon zo weinig mogelijk schade opliepen, was voor haar soms vrij stressvol. Ze werd uit haar gedachten gehaald door Finn die haar gelijk gaf, maar haar gedachten waren nog bij haar… gedachten. ”Hé, Finn,” begon ze twijfelachtig, maar voordat ze kon zeggen wat ze wilde zeggen, werd het eten al naar hun gebracht. De frons ging van haar gezicht en een blije uitdrukking verscheen op haar gelaat toen ze het gerecht zag verschijnen dat ze besteld had. Tegelijkertijd werden hun gerechten neergezet voor hun en een bakje pokévoer voor haar Spheal. ”Eet smakelijk,” maakte ze er dus maar haastig van, want haar moed om haar gedachten met hem te delen, zakte al net zo snel weg als dat het gekomen was. Misschien toch ergens omdat ze schrik had wat hij van haar zou vinden? Ze had geen idee.

Ergens gaf het haar wel moed dat hij zei dat hij al die commotie rond de champion niet echt snapte en dat hij haar in elk geval niet zou veroordelen als ze niet zou gaan. Ze vroeg zich af of ze haar gevoelens dan misschien toch niet met hem zou moeten delen. Ze liet haar blik naar haar eten gaan en nam, tegelijkertijd met hem, haar eerste hap. Ook al wist ze inmiddels wel hoe dat het smaakte, toch sloot ze even genietend haar ogen nadat ze de eerste hap had doorgeslikt. Het was echt lekker, zoals ze wel verwacht had. Ze kon aan Finn’s gezicht zien dat hij zijn eten ook lekker vond en ze was blij dat ze hem deze plek had aangeraden, want het leek succesvol te zijn. Dat was beter dan dat hij het eten niks zou vinden. Hij vroeg aan haar wat ze net had willen zeggen en ze raapte al haar moed bij elkaar terwijl ze wat met haar vork speelde. ”Ehm,” was dan ook het eerste briljantste wat blijkbaar in haar opkwam en ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan nadat ze het gezegd had. Ze nam snel nog een hap van haar eten om zich wat tijd te geven en nadat ze het door had geslikt, voelde ze zich al iets moediger. ”Ik vraag me soms af of trainer zijn wel mijn roeping is,” zei ze op een voorzichtige toon, hopend dat hij haar nu niet zou gaan beginnen uitlachen. Ze had haar blik op haar bord gericht en voelde hoe lichte blosjes op haar wangen kwamen. ”Ik vind het heel erg om te zien als mijn Pokémon gewond raken tijdens een gevecht en ik ben soms zo boos op mezelf als ik niet de juiste strategieën kan bedenken om te voorkomen dat ze zo gewond raken. Soms vraag ik me af of ik beter niet iets anders was gaan doen.” Ze lachte schaapachtig. ”Alleen zou ik dan niet weten wat ik in de plaats zou willen doen, dus daar heb je dat ook nog eens.” Ze speelde wat onhandig met haar vork en durfde Finn niet aan te kijken. Hij zou haar nu vast wel erg dom vinden, bedacht ze zich sip.

Aurora keek hoopvol op toen hij begon met spreken. Ze zag dat hij in elk geval niet de intentie had om met haar te lachen, wat haar wel goed leek. En achteraf gezien leek het haar ergens ook wel logisch. Ze kende hem natuurlijk niet door en door, maar wat ze al van hem had gezien, had eigenlijk al wel duidelijk gemaakt dat hij niet het persoon was dat je uit begon te lachen. Of toch tenminste niet om dit soort dingen. Ze wist natuurlijk niet hoe hij dat hij verder was en ze hoopte wat meer over hem te weten te komen door dit etentje, maar in elk geval deed het haar al goed dat hij hier geen stevig oordeel over leek te vellen. Ze knikte toen hij aangaf dat hij het zelf ook niet leuk zou vinden als zijn Pokémon gewond zouden raken en ergens vroeg ze zich af of dat de reden was dat hij geen trainer wilde zijn. Ze nam aan dat tijdens de missies die hij moest doen ook wel de kans bestond dat zijn Pokémon gewond zouden raken, maar… tja. Ze wist het niet goed. Misschien dat de kans daar kleiner was dan als hij trainer zou zijn? Haar blik gleed naar hem toen hij zijn vraag aan haar stelde en ze voelde een brok opkomen in haar keel. Dit was voor haar best wel een zwaar onderwerp, zelfs al was het nog zo’n simpele vraag. ”Ik heb…” Ze twijfelde kort. Ze voelde niet aan dat ze al op het level waren dat ze echt haar hart bij hem uit kon storten, maar aan de andere kant kon ze moeilijk om de vraag heen draaien en had ze haar twijfels al voor een deel bij hem neergelegd. ”Ik heb best wel heftige dingen meegemaakt,” besloot ze er uiteindelijk van te maken. ”En trainer worden is eigenlijk meer een keuze geweest om bepaalde dingen achter me te laten dan een weloverwogen keuze van wat ik met mijn leven wilde gaan doen. Ik heb nooit iets gevoeld voor het een show maken van de moves van mijn Pokémon zoals coördinators en ik zou niet weten in wat ik me zou willen specialiseren als ik een researcher zou worden. Ik hou ook niet van geweld en agressie, dus trainer worden leek me de beste optie.” Ze voelde weer hoe lichte blosjes opkwamen. ”Ik heb er eigenlijk nooit zo goed over nagedacht, blijkt nu wel. Ik wilde gewoon… iets om handen hebben.” Ze nam snel weer een hap van haar eten en slikte het door voordat de brok in haar keel door kon zetten. Ze mocht niet huilen. Niet nu.

Aurora werd een beetje ongemakkelijk van het feit dat Finn zich schuldig leek te voelen. Het was niet eens zijn schuld en ze had het gevoel dat ze zich nu vreselijk aan het aanstellen was. Haar therapeute had tegen haar gezegd dat ze bepaalde emoties niet mocht inhouden en dat ze zich niet mocht schamen voor eventuele emoties waar ze geen controle over had, maar het voelde niet juist aan om in een restaurant in tranen uit te barsten. En dan zeker niet bij iemand in de buurt die ze nog maar net ontmoet had. ”Dat doe je niet,” loog ze. Het was soms makkelijker om te liegen dan om de waarheid te vertellen, al dacht ze wel dat Finn heus wel in de gaten had dat het niet goed ging met haar op dit moment. Ze liet haar blik naar hem glijden toen hij zijn woorden sprak en ze dacht er kort over na. Een breeder worden. Ze zou zichzelf helemaal in moeten wijden in het vak, maar in principe was het wel mogelijk. Toen dacht ze aan Thunder en grinnikend schudde ze haar hoofd. ”Ik denk dat Thunder het fijner vindt om gewoon te kunnen vechten tegen andere Pokémon,” grinnikte ze, haar brok in haar keel verdwijnend. ”Maar misschien ontmoet ik wel ergens een breeder hier in de buurt waar ik mee kan overeenstemmen dat ik eens mag komen kijken naar baby Pokémon. Het werkt therapeutisch, dat is één ding dat zeker is.” De blosjes verdwenen van haar wangen en ze voelde zich merkbaar beter. ”Ik denk dat ik mezelf gewoon over die angst heen moet zetten. Mijn Pokémon vechten te graag om ze nu iets anders te laten doen. Vooral Thunder zou het me kwalijk nemen als ik nu een ander pad zou volgen dan trainer,” zei ze naar waarheid tegen Finn. ”Ik heb een paar dagen geleden een jongen ontmoet waar ik tegen vocht en hij heeft me helemaal ingemaakt, maar hij had me wel wat waardevolle tips meegegeven over hoe ik het de volgende keer het beste kon aanpakken. Maar toch…” Haar mondhoeken trokken wat naar beneden. ”Ik denk dat ik altijd wel een beetje die schrik ga blijven behouden om ze gewond te zien raken, hoe veel ervaring ik ook opdoe.”

Aurora grinnikte lichtjes toen Finn vroeg wat Thunder was. ”Een Pikachu,” zei ze snel. ”Hij doet niks liever dan ruzie zoeken en is mijn grootste beschermengel.” Als er één iemand anderen fysiek kon belagen, dan was het haar Pikachu wel. Hij liet het dikwijls dan ook niet over zijn kant gaan als Aurora gepest werd door anderen. Aurora hield veel van hem en ze vertrouwde hem soms meer dan dat ze zichzelf vertrouwde. ”Je hebt ook wel gelijk,” zei ze nadat hij zijn woorden had gesproken. ”Ik denk dat ik gewoon des te meer moet oefenen en het door te doen wat moet leren en het mezelf aan moet wennen. En niet te snel de handdoek in de ring moet gooien.” Dat was immers wat Morgan haar ook duidelijk had proberen te maken nadat ze met hem had gevochten. Ze vroeg zich af of hij inmiddels al een gym had uitgedaagd. Zijn strategisch vermogen kennende wel al. Haar blik gleed ook even naar Blizzard en ze zag dat deze ook alles al op had gegeten. Zijzelf had haar bord inmiddels ook al bijna leeg en een vol, tevreden gevoel nestelde zich in haar maag. ”Ik geloof niet dat ik hierna nog een dessert aankan,” zei ze met een zucht. ”Pastagerechten zijn heerlijk, maar ze vullen wel snel en goed.” Ze glimlachte naar hem. ”Ik moet zeggen dat ik het echt naar mijn zin heb,” zei ze tegen hem, waarna ze na nog even geglimlacht te hebben weer een hap nam van haar gerecht. Het was al bijna op, jammer genoeg.