Tales of

Sinnoh

Aurora knikte toen Finn aan haar vroeg of ze nog meer Pokémon had. ”Ik heb nog een Gastly, maar ik laat hem altijd zo veel mogelijk in zijn bal als ik in publiekelijke ruimtes ben. Hij kan echt gemeen zijn soms,” zei ze met een zachte zucht, al moest ze wel een tikkeltje grinniken. ”Zijn favoriete bezigheid is het bezorgen van enge hallucinaties aan mensen die blijkbaar zo echt lijken dat ze opeens wegrennen.” Het had haar vaak genoeg bijna in de problemen gebracht, maar het was blijkbaar niet iets dat ze zomaar kon stoppen. ”En jij?” stelde ze de geïnteresseerde wedervraag aan hem. Ze grinnikte toen hij ook een soort van aangaf genoeg te hebben en ze at snel de laatste happen op, waarna ze haar vork en mes neerlegde. Finn leek ook klaar te zijn en toen de ober kwam om hun borden op te halen, bestelde Aurora snel nog wat drinken, waarna ze Finn de gelegenheid gaf om ook nog iets te bestellen – of te weigeren. Aurora luisterde aandachtig toen Finn vertelde over zijn vrienden en ze gaf een knikje. ”Maar een paar van die vrienden zijn hier ook, toch?” vroeg ze. Als ze het zich goed kon herinneren, dan had hij gezegd dat hij met een paar vrienden naar het festival zou gaan. ”Misschien kun je de volgende keer met hun naar deze tent gaan. Nu weet je hoe goed dat het is,” sprak ze met een vriendelijke glimlach. Zijzelf had nog niet heel veel vrienden gemaakt in Sinnoh hier, maar wel al kennissen die misschien vrienden konden worden. En haar moeder en stiefvader woonden natuurlijk in deze stad, dus ze kon ook nog een keertje met hun gaan eten. Ze was nooit echt alleen, iets waar ze wel blij mee was.

Aurora fronste een klein beetje toen ze de reactie van Finn zag op haar teamgenoot. Ze wist dat je voor een Gastly moest zijn of niet, maar… ze kon zijn reactie niet goed plaatsen. Alsof hij er nare herinneringen aan had, of iets. Ze meende zelfs dat de rode kleur van zijn wangen een beetje verdween, maar misschien was dat slechts een misplaatste observatie. Ze besloot om er niks van te zeggen – ze kenden elkaar immers nog niet op zo’n level om het nu al over hun diepste angsten of gevoelens te hebben – en knikte dan ook beleefd toen hij aangaf dat hij enkel de Taillow en Rockruff had. ”En heb je eventueel al een idee om je team uit te breiden?” vroeg ze op een vriendelijke toon aan hem. Finn bestelde ook wat drinken en Aurora leunde wat naar achteren toen hun gesprek weer overging naar de vrienden van Finn. ”Heb je eigenlijk ondertussen al wat vrienden gemaakt hier in Sinnoh?” vroeg ze aan hem. Zijzelf nog niet zo heel veel, maar Finn leek haar echt een behoorlijk sociaal persoon en ze kon zich niet voorstellen dat hij niet minstens één vriend had gemaakt na zijn aankomst hier in Sinnoh.

Ze gaf een knikje toen Finn aangaf er nog niet echt over nagedacht te hebben. Ze moest eerlijk toegeven dat ze het wel aan hem bewonderde dat hij er zo rustig over leek te zijn en dat hij zonder een echt plan te hebben toch redelijk veel voor elkaar leek te krijgen. Ze wilde dat zij haar twijfels ook eens achter zich kon laten en alles gewoon op zich af kon laten komen, maar tot dusver leek dat er nog niet in te zitten. Ze was echt in dubio over wat ze wilde gaan doen en aan uitbreiding van haar team moest ze dan al helemaal niet denken. Ze grinnikte dan ook wat onbeholpen toen Finn een wedervraag stelde. Hun tweede ronde van drankjes werd inmiddels geserveerd en Aurora gaf een zachte glimlach naar de ober, waarna ze haar blauwe ogen weer naar Finn richtte. ”Ik heb er eigenlijk nog niet echt over nagedacht. Ik heb Shadow toegevoegd aan mijn team omdat ik dacht dat variatie wel goed zou zijn, maar ik heb me nog niet ontfermd over welke types ik specifiek in mijn team zou willen hebben,” zei ze, zich steeds meer druk makend over het feit over hoe onprofessioneel ze nu wel niet naar hem overkwam. ”M-Maar als ik de gym zou uitdagen, dan zouden drie Pokémon sowieso wel genoeg zijn.” Een korte stilte. ”Hoop ik.” Finn beantwoordde de vraag inmiddels die ze had gesteld en Aurora keek hem nieuwsgierig aan. ”Oh ja?” Ze glimlachte. ”En wie is dat… oh.” De plagerige grijns en de schuine blik had het wel redelijk weggegeven en Aurora voelde haar wangen rood worden. Blizzard grinnikte toen ze de onbeholpen blik van haar trainer opmerkte. ”Wel, jij bent anders ook niet slecht, hoor,” probeerde Aurora zich zo nonchalant mogelijk te herstellen, wat ook zeker gelukt zou zijn ware het niet dat haar wangen nog steeds rood zagen en ze naar alle richtingen keek behalve die van Finn. Arceus, ze was écht klunzig.

Aurora gaf een knikje toen hij zijn vraag stelde. ”Ik hoop van wel in elk geval,” grapte ze. ”Het zou niet erg tof zijn als ik opeens een team van zes voor mijn neus zou hebben.” Maar ze vermoedde dat de eerste gymleader ook wel twee Pokémon zou hebben, hooguit drie. Ze dacht dat het bij de tweede gym pas veel zwaarder zou worden, maar hopelijk had ze tegen dan al wel de nodige ervaring. Haar blauwe ogen gleden naar hem toen hij redelijk nonchalant antwoord teruggaf en ze werd weer rood toen ze zijn grijns zag, al kon ze er wel om lachen. ”Pestkop,” murmelde ze onder haar adem door, maar er lag een warme blik in haar ogen toen ze weer in zijn richting keek. Ze had het eigenlijk al wel geweten na hun eerste ontmoeting, maar dit etentje bevestigde toch wel dat ze hem als een vriend kon gaan beschouwen. Ze had zich nog geen moment bij hem verveeld en ze had al snel gemerkt dat ze gewoon zichzelf bij hem kon zijn, wat voor haar gevoel natuurlijk insgelijks was. Ze knikte toen hij vroeg of ze de rekening zouden vragen. ”Dan kan ik dadelijk misschien nog even langs mijn ouders gaan. Die wonen hier ook in de buurt,” zei ze met een glimlach tegen hem. Ze deed een teken naar de ober en zodra deze haar zag, kwam hij in haar richting en vroeg ze de rekening. ”Ieder de helft?” vroeg ze aan Finn zodra de rekening bij hun neer was gelegd, terwijl ze al naar haar portemonnee reikte. Ze was niet zo het type van iemand voor haar laten betalen of precies gaan uitrekenen wie wat had betaald, dus vond ze ieder de helft nog altijd het fijnste.

Aurora knikte glimlachend toen Finn zijn vraag stelde. ”Enkele straten hier vandaan,” beantwoordde ze zijn vraag. ”We hebben ons hele leven al in Hearthome City gewoond, dus op een gegeven moment ken je alle goede plekken wel.” En dus ook de kortste routes om naar huis te wandelen, wat ze wel gemakkelijk en fijn vond nu het donker begon te worden buiten. Het was niet dat ze echt angst had van het donker, maar ze vermeed toch liever om langs de wat donkerdere steegjes te wandelen, zeker als ze alleen was. Ze wilde protesteren toen Finn de bon voor zijn rekening nam, maar hij had al betaald voordat ze iets kon zeggen en ze onderdrukte een zachte zucht. ”De volgende is dan voor mijn rekening,” beloofde ze hem, daarbij ook indirect bevestigend dat ze het zag zitten om een volgende keer met hem ergens te gaan eten. Misschien zouden ze het dan wat minder chique kunnen doen en gewoon ergens naar een pizzeria te gaan of ergens een frietje te gaan eten. Hm, maar dat zou het dan weer oneerlijk maken omdat dat minder duur was dan dit restaurant. Haar malende gedachten werden verdreven door Finn die aan haar vroeg of hij mee kon lopen naar haar ouders. Ze probeerde de opluchting die ze vanbinnen voelde bij het idee niet alleen te hoeven lopen door de duisternis zo goed mogelijk te verhullen terwijl ze met een glimlachje naar hem knikte. ”Misschien kan ik je dan snel even aan ze voorstellen, al moet je mijn moeder dan maar negeren, hoor. Die hoopt bij elke mannelijke vriend die ik heb dat het op meer uitdraait.” Ze grinnikte wat onbeholpen. Het was nu niet dat ze heel veel mannelijke vrienden in haar leven had gehad, maar als het de goede kant op dreigde te gaan met een jongen, dan was haar moeder er echt als de kippen bij om er iets romantisch in te zien. Haar stiefvader was daar gelukkig iets terughoudender in, beschermend bijna. De frisse lucht voelde aangenaam aan en Aurora wilde nog wat tegen Finn zeggen toen een hoop rumoer aan haar rechterkant haar aandacht trok. Iets in haar verstijfde toen ze een groepje dronken mannen bij elkaar zag staan en elkaar agressief toe aan het spreken waren. Onbedoeld was ze dichterbij Finn gaan lopen en geschrokken pakte ze zijn arm vast toen er het geluid van brekend glas weerklonk. De zenuwen gierden door haar lijf en tintelingen gingen door haar lichaam terwijl ze haar best deed om het beeld en de daarbij behorende angst opzij te zetten toen ze dacht aan wat er toen met haar vader was gebeurd. Dat werd er niet minder op toen de mannen wat meer in hun richting kwamen, ook al waren hun gezichten nauwelijks naar het tweetal gericht.

Aurora had haar hoofd geschud toen Finn aan had gegeven dat hij haar moeder geen verkeerde ideeën wilde geven, daarmee aangevend dat ze zeker niet van plan was om hem al aan hun voor te stellen. Dat ging ze hem niet aandoen. Ze vond het lief dat hij haar naar huis bracht, maar de ontmoeting met haar ouders kon wel wachten tot een andere keer, wanneer ze haar moeder ervan had verzekerd dat Finn niet meer dan een vriend was. Een potentiële vriend, want eigenlijk kenden ze elkaar nog niet zo goed en dus kon Aurora al onmogelijk benoemen of er meer in zou zitten of niet en ze dacht niet dat Finn daar mee bezig was. Ze had haar eigen leven nog niet eens op de rails, laat staan dat ze zich al aan zo’n verantwoordelijkheid ging onderwerpen. Dat ze haar eigen leven nog niet zo goed op de rails had, werd weer duidelijk toen ze een groep dronken mannen passeerden. En ze wilde het niet, maar toch zocht ze steun bij Finn. Ze voelde zich dan ook een klein beetje stom toen hij zijn woorden sprak; hij had duidelijk in de gaten dat de situatie haar helemaal niet op haar gemak deed voelen. ”Sorry,” verontschuldigde ze zichzelf terwijl haar kaken rood werden. ”Je hebt gelijk.” En misschien was het een stomme zet, maar ze liet Finn’s arm snel los. Net op dat moment draaide het hoofd van één van de mannen in hun richting en Aurora zwoer dat ze haar hart in haar keel voelde zakken toen hij zijn ogen duidelijk over haar heen liet glijden. Hij was de eerste die stopte met bekvechten en in plaats daarvan een jongeman naast zich aanstootte, vermoedelijk een vriend van hun. Om te zeggen dat ze zich ongemakkelijk voelde onder hun blik was nog vrij zachtjes uitgedrukt. Ze leken kort met elkaar te speculeren wat ze gingen doen en Aurora kon niet anders dan haar blauwe ogen op hun gefocust houden toen één van hun blijkbaar het feit dat Finn pal naast haar liep leek te negeren en in de richting van hun stapte. ”Finn, ik denk niet dat…” Maar voordat ze haar zin af kon maken, de toon van haar stem al erg gejaagd, was de man al bij haar. Hij was minstens tien jaar ouder dan haar en rook, niet bepaald verrassend, naar alcohol. ”Hé, schatje,” zei hij met een grijns en, Finn totaal negerend, pakte haar vast bij haar arm. ”Waarom dump je hem niet gewoon en kom je met mij mee vanavond? Ik weet nog wel leuk gezelschap.” De suggestieve grijns zei vrij veel over welk soort gezelschap de man het had en Aurora onderdrukte een kreet van pijn toen zijn vingers hard in de huid van haar arm drukten en hij haar met een ruk naar zich toetrok, wat er nog net niet voor zorgde dat ze haar evenwicht verloor. In een hulpeloze poging graaide ze met haar hand naar achteren, naar Finn, maar ze kon hem niet vinden en had dus geen andere keus dan haar hand tegen de schouder van de man te laten rusten om zichzelf te stabiliseren, meteen zichzelf weg proberen te duwend terwijl tranen van pure angst al in haar ogen verschenen. Waarom moest dit nu weer gebeuren? En waarom bij haar?

Aurora zag alles door één grote waas van tranen. Het gezicht van de man was nauwelijks herkenbaar en ze ving ook niet op wat Finn tegen de mannen zei. Ze voelde alleen die ruwe greep om haar arm en hoewel haar vader nooit zoiets dergelijks had gedaan, schoten haar gedachten wel naar die keren dat hij dreigend voor haar had gestaan. En toen dat ene moment dat alles helemaal in de soep had laten lopen. Aurora was ontzettend bang voor wat er zou gebeuren als Finn haar niet kon helpen, want zelf kon ze weinig tegen de man doen. Zijn vingers drukten inmiddels zo hard in haar vel dat ze dacht dat ze er zeker een blauwe plek over aan zou houden en ze schrok op uit haar gedachten toen Wolf opeens naar voren sprong en naar de enkels van de man beet. De duw was niet echt zacht en Aurora pakte Finn’s onderarmen geschrokken vast toen hij haar staande hield, te verdoofd zijnde om hem te bedanken. Het volgende moment gaf Finn aan dat ze moesten gaan rennen, maar haar benen voelden aan als spaghettislierten en ze had geen idee hoe ze aan hem moest uitleggen dat ze niet kón rennen. Finn trok haar echter al mee en Aurora deed haar best om hem te volgen, instinctief wetend dat het niet goed zou aflopen als ze nu niet de kracht zou vinden om te rennen. Rennen met hakken bleek echter geen succes te zijn; Aurora’s hak brak al snel af en hinkend gaf Aurora met een ruk aan Finn’s arm aan dat ze niet verder kon rennen. Blizzard, die op het moment leek gewacht te hebben dat zij zich kon moeien, liet op dat moment een Powder Snow ontsnappen zodat de grond achter hun zo glad als ijs werd. Binnen no time vormde zich er een flink ijslaagje en Aurora keek niet om te zien of de mannen onderuit gingen. Haast instinctief schopte ze haar hakken uit en deed niet eens moeite om ze op te rapen, maar nam nu het voortouw en trok Finn mee. Pas toen het geroep achter hun helemaal weggestorven leek te zijn en zelfs Aurora, die notabene opgegroeid was in Hearthome City, niet meer wist waar dat ze waren, liet ze hem met een hevig kloppend hart vast en draaide zich van hem weg terwijl ze haar armen beschermend om zichzelf heen sloeg en zichzelf dwong om haar emoties binnen te houden. Maar dat was tevergeefs; dikke tranen rolden al snel over haar wangen en Aurora begon, met haar rug nog steeds naar Finn, zacht te snikken terwijl Blizzard zichzelf in alle richtingen wrong om uit Finn’s greep te ontsnappen en bij haar trainer te zijn, een bezorgde blik in haar ogen hebbend.

Ze probeerde een glimlach om haar lippen te laten komen toen Blizzard bezorgd dichterbij rolde, maar het lukte niet. Ze zag alles nog door een waas van tranen en toen Blizzard zichzelf troostend tegen haar aanduwde, werden die tranen alleen maar erger. En ze wist dat ze het waarschijnlijk gewoon op het incident had moeten steken en het daarbij had moeten laten, maar ze wist dat Finn zich later zou gaan herinneren dat ze al nerveus was geweest voordat heel dat incident met die mannen begon. ”H-Het spijt me,” was het eerste wat ze snikkend uitbracht. Ze wilde niet dat hij haar een watje vond. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze voor elk klein dingetje begon te huilen. En misschien was het wat vroeg, maar ergens wilde ze ook gewoon haar gevoel delen met iemand die niét haar ouders was of een therapeute. Maar ze vond het niet gemakkelijk om dit te vertellen terwijl ze hem in zijn ogen zou aankijken en daar waarschijnlijk een bezorgde blik zou vinden, dus vond ze het makkelijker om met haar rug naar hem toe te blijven staan. Ze slikte een paar keer en hapte toen naar adem. ”Mijn vader was een alcoholist,” zei ze toen zachtjes tegen hem. ”Meestal zagen we hem tijdens die buien niet en was hij meer in de kroeg dan dat hij ons aan het opvoeden was, maar als we in één van zijn buien waren…” Ze slikte. ”Hoe dan ook, op een dag trof ik hem aan in zo’n dronken bui en sprak ik hem per ongeluk tegen. Mijn vader had me tot dusver nog nooit pijn gedaan, of althans toch niet bewust, maar toen viel hij wel uit en ik weet niet meer hoe het gebeurde, maar ik was buiten bewustzijn geraakt en even later lag ik op de spoed terwijl ze glas uit mijn rug haalden. Ik had geluk gehad, zeiden ze. Een paar centimeter dieper en ik had voor heel mijn leven in een rolstoel gezeten.” Ze reikte kort over haar schouder naar zijn hand en legde haar vingers over de zijne heen. ”Ik hou niet van geweld en ik hou niet van dronken mensen.” Ze begon weer te snikken en richtte haar blik weer naar voren. ”En ik haat het dat je me zo ziet, maar het lukt niet om mijn emoties te bedwingen.” Ze had ergens zin om zich om te draaien en hem om een knuffel te vragen, maar dat zou een bepaalde grens over gaan. Ze waren al zelfs niet op het punt dat ze hem dit kon vertellen en toch had ze het gedaan. Maar ze had dan ook niet verwacht dat hij haar al zo erg in paniek zou zien. Het leven kon soms rare wendingen nemen, daar was ze zich maar wat bewust van. Haar Spheal drukte zich ondertussen tegen haar been aan en keek nog steeds bezorgd naar boven, haar kraaloogjes van Aurora naar Finn richtend.

Aurora gaf een kort knikje toen Finn aangaf dat het vreselijk was. Ja, dat was het zeker. En hoewel ze hier bijna op het randje van het hysterische huilen was, voelde het ergens wel goed om haar verhaal met iemand te delen. Ze schrok toen Finn haar naar zich omdraaide en richtte haar blik naar beneden. Ze voelde zijn ogen op haar gebrand en ze wist niet of ze het aan zou kunnen om hem recht aan te kijken. Ergens was er nog steeds die moeilijk te onderdrukken drang om hem zich tegen hem aan te drukken, maar ze was bang dat de dammen dan helemaal zouden doorbreken. En dus richtte ze haar blik naar zijn borst terwijl ze luisterde naar zijn woorden. Haar ogen gingen lichtelijk omhoog toen hij zei dat het niks uitmaakte en ze ving de zweem van een glimlach op, wat haar mondhoeken ook licht omhoog deed gaan. Die gingen echter net zo snel weer naar beneden toen hij zijn vraag stelde en ze slikte. ”Daar hebben ze nooit de kans toe gehad,” zei ze op een zachte toon, haar stem schor van het huilen. ”Hij beroofde zichzelf van het leven door een overdosis te nemen voordat hij zijn straf uit kon zitten.” Ze slikte en richtte haar blik nu naar een ander punt, naar zijn schouder. ”Ik heb jarenlang in therapie gezeten voordat ik er weer bovenop kwam en toen dat eenmaal zo was, heb ik besloten om trainer te worden. Mijn moeder ging door met haar leven door haar huwelijk met mijn vader achter zich te laten en te hertrouwen met een nieuwe man, dus ik vond dat ik ook door moest gaan met mijn leven.” Ze richtte haar blik nu uiteindelijk op zodat ze hem aan kon kijken. Haar armen werden nog steeds vastgehouden door zijn handen en ze had geen idee hoe ze haar emoties anders moest uiten, behalve dan door zo stilletjes mogelijk te snikken en vooral niet naar beneden te kijken. Als ze naar Blizzard zou kijken, was ze bang dat ze echt in huilen uit zou barsten.

”Nee,” zei Aurora zachtjes toen Finn zijn woorden over haar vader sprak. ”Dat wilde ik inderdaad niet.” Ze keek heel even van hem weg, maar richtte haar blik daarna weer op hem. Ze kneep even kort in zijn onderarmen toen hij haar armen had vastgepakt en glimlachte naar hem, waarna ze haar tranen wegveegde. Ze zuchtte toen hij aangaf dat ze snel richting haar huis moesten gaan en schudde haar hoofd. Nu dat ze weer wat rustiger was, wist ze ongeveer wel waar ze waren. ”Ik denk… Ik denk dat ik dat maar voor een andere keer ga laten, Finn,” prevelde ze zachtjes. ”Het Pokémon Center is hier vlakbij en ik denk dat ik liever morgenvroeg bij ze langsga, als ik iets rustiger ben.” En plotseling wilde ze alleen zijn, zich alleen opsluiten met haar verdriet. Al haar spullen lagen nog in het Pokémon Center, dus het was logischer dat ze terug zou gaan. Dan zou ze morgenvroeg wel bij haar ouders langsgaan, of een andere keer. Ze wilde niet dat haar moeder haar zo zou zien, niet nu dat ze dachten dat het juist weer goed met haar ging. ”Bedankt voor de gezellige avond en bedankt dat je naar me wilde luisteren,” zei ze op een zachte toon, waarna ze zich op de tippen van haar tenen duwde en hem een zachte kus op zijn wang gaf. De actie zou haar normaal gezien hebben laten blozen, maar ze voelde zich nu als verdoofd. Ze knikte naar Blizzard en deed een paar stappen achteruit, waar ze om het hoekje, zoals verwacht, het rode dak van het Pokémon Center al herkende. ”Tot ziens, Finn,” zei ze tegen hem, waarna ze zich omdraaide en in een snelle pas naar het Pokémon Center begon te lopen. Misschien was het niet eerlijk wat ze nu deed, misschien had ze het anders aan moeten pakken, maar ze herkende de leegte die haar begon te overvallen en ze wilde niet dat Finn dat zou zien. Blizzard rolde achter haar aan en Aurora begon te hollen toen ze de ingang van het Pokémon Center zag, waarna ze naar binnen ging, de sleutel van haar kamer tevoorschijn haalde uit haar tasje en snel naar binnen ging, waar ze tegen de deur in een hoopje ellende in elkaar zakte en begon te huilen. Dit was helemaal niet hoe ze zich de avond had voorgesteld. Echt niet.