Tales of

Sinnoh

Lillian keek even rustig naar de Fletchling, die kalm op zijn hand zat. De kleine Pokémon was een paar dagen geleden uitgekomen uit een ei dat Candy had gelegd. Hij had geluk gehad en een Fletchinder kunnen vinden die de vader kon zijn van deze prachtige meid. De baby Pokémon piepte even en opende haar vleugels wat, haar penveren waren nog niet zo door gekomen. De man glimlachte zachtjes en pakte rustig een spraybottle erbij die hij had aangeschaft voor zijn Ducklett. Kalm begon hij de baby Pokémon wat nat te spuiten, waardoor ze genieten genoot van de vernevelde water dat op haar vederdek kwam. Ze schudde zich uit en begon haar bekje langs haar vleugels te brengen. Dit stimuleerde haar om zichzelf te wassen en zou ook goed zijn voor haar bloedsomloop. Candy kwaakte even naar haar trainer en kort keek Lillian even op van zijn werk, waarna een zacht glimlach van de jongen kwam. Hij staakte zijn actie en plaatste de baby Pokémon rustig op het bankje naast Jellies, die aan het slapen was. Naast de gewonde Starly lag Cody, de Zubat, die zichzelf had opgerold op het bankje en ook aan het nappen was. Het was wel een mooi beeld zo.

Bliss keek even op en fronste waarna ze snel fladerend opsprong om op de leuning van het bankje te gaan zitten. Ze nestelde zich wat beter, waarna Lillian eindelijk zijn ogen van de Fletchling haalde om naar zijn shiny te kijken. De roze eend fronste even en kwaakte nogmaals naar de breeder. Oh ja, de verstuiver. De man knielde neer bij de watervogel en begon deze nat te spuiten, waardoor de eend zichzelf wat op floofte en zich tevreden liet behandelen door haar trainer. De man glimlachte en aaide even over het kopje van het geverde diertje.

Na een paar minuten had Candy genoeg van haar douche, waardoor ze zich omdraaide en opvloog om naast haar dochter te gaan zitten. De twee vogels waren uitgebreid zichzelf aan het wassen. Bliss vroeg af en toe aan haar moeder om eens te helpen, aangezien ze liefkozend haar snavel tegen de bek van de shiny drukte. Zo af en toe kon je dan zien hoe moeder haar dochter liefkozend aan het wassen was. Het was een vertederend beeld die Lillian een fijn gevoel had. Toch zuchtte de man zachtjes. Hij had eindelijk de moed bij elkaar gekregen om geen verband meer rond zijn hoofd te wikkelen, waardoor men nu een grote blauwe plek kon zien op zijn gezicht. De meeste andere wonden waren toegegroeid, een kleine inkeping was het enige teken dat ze er ooit waren geweest. De blauwe plekken bleven er duidelijk wat langer en de kleur was weg gezakt, verder naar beneden op zijn gezicht. Hij haalde even een hand op en legde deze tegen zijn bewerkte gezicht. Een zacht gegrom kwam van zijn lippen af. Hij zou immers geen mannen kunnen versieren met dit? Of nja, het kon wel, maar het zou zoveel moeilijker zijn. De frustratie die hem bekroop zette hem aan om een hand naar zijn broekzak te brengen. Daar vistte hij al snel een pakje sigaretten eruit. Hij stak een peuk op en nam een diepe trek waarna hij al snel de rook uitblies. Hij had voorgenomen niet bij de baby te roken, maar Arceus, hij had er echt nood aan.

- Yashu

Het duurde niet lang voordat een vreemdeling naast hem kwam zitten en even blies hij kalm de rook van zijn peuk uit, waarna hij de ander even rustig bekeek met een poeslief glimlachje op zijn gelaat. Hm... Geen mis iemand. Die zou hij wel eens willen doen. HIj nam dan ook nog gretig een trek van zijn sigaret, waarna hij hoorde hoe de ander een opmerking maakte. Ah... Was dat gericht op zijn gezicht? Hmpf. Even streek hij wat haren achter zijn oor, waarna hij zijn ene been over de andere drappeerde. Rustig nam hij de peuk van tussen zijn lippen vandaan, waarna hij de as even aftikte. Hij bekeek de ander rustig en plaatste zijn kin in zijn handpalm, de peuk rustende in zijn andere hand. Hij keek de ander aan met een passievolle blik en een lachje dat speels kon beschreven worden. "Een blauw plekje, dat kan iedereen overkomen, of niet?" sprak hij speels tussen zijn lippen door waarna hij weer een trekje van zijn peuk nam. Na enkele tellen brak de rook tussen zijn lippen door, waarna hij kjalm de rest van de rook uitblies. Hij liet de sigaret even tussen zijn vingers rollen, hm.

Even bleef hij stil, waarbij zijn ogen kalm naar Jellies ging, die naast hem op het bankje zat. Vervolgens keek hij even naar moeder en doichter, die met elkaar leken te spelen. Hm... De twee vogels waren erg schattig samen, gewoon voor weg te smelten. Kort tikte hij zijn Zubat aan die geschrokken opkeek. "Ga es wat rondvliegen, is goed voor je," mompelde de man wat, waarop Cody de lucht in ging en onhandig rond begon te fladderen. Hm. Ja, slapen zou hem niks helpen. Hij moest aan het nieuwe ritme wennen en dat extra slapen zou zeker niet helpen. Rustig gingen zijn bloedrode ogen terug naar de vreemde op de bank. Heh. "Dus... Kom je hier vaker?" Hij probeerde de ander even te bekijken, maar zag niet meteen een Pokémon aan zijn zijde. Was hij anders een of andere hippie die graag in de natuur vertroefde of... Had hij een kind die hier in het park aan het spelen was? Oh, dat zou pas leuk worden. Een oudere man met kinderen, altijd leuk.

Lillian vond de ander heel erg aantrekkelijk, maar niet op de manier dat hij echt wild zou worden zoals bij die kleine man die hij enkele dagen geleden op straat zo op de muil had genomen. Ja, Lillian vond het heerlijk als hij de kracht had in de relatie, wat helaas erg weinig het geval was. Hoe dan ook was hij nog steeds best, tja, opgewonden. Daarbij gebruikte hij zijn vrouwelijke lichaam om closer te worden, onschuldig te blijken, en dan zo geld te stelen. Men was altijd suffer na wat drank en leuk rondje in de kamer. Hij begon spontaan te lachen op de woorden van de vreemdeling en plaatste zijn fijn gebouwde gezicht in zijn tengere handen, de sigaret bleef tussen zijn lippen hangen. Hij nam een trek en nam de peuk vast met zijn andere hand, de andere bekijkende vanuit zijn licht leunende houding. "Jazeker, maar het is jammer genoeg erg weinig," zei hij even met een klein pruillipje op zijn gezicht. Hij liet zijn ogen even naar het middelpunt van de man gaan, het wapen, waarna hij vluchtig terug oogcontact probeerde te maken. Het was jammer dat hij onder de blauwe plekken zat, anders had hij deze kerel vast zo kunnen versieren. Daarbij was het park ook best gevuld, dus een van zijn wilde acties zou zeker niet geapprecieerd worden. Cody krijste even en knalde tegen een boom aan, waardoor Jellies, Candy en Bliss even gechrokken opkeken, maar niet Lillian. Nee, zijn ogen waren gefocust op zijn doel, zijn prooi, zijn geld voor de avond.

De redhead was zeker opgetogen toen de man sprak. Ohlala, dat was bingo hoor. Hij grijnsde dan ook zijn parelwitte tanden bloot, een charmante uitdrukking op zijn smalle en vrouwelijke gezichtje. HIj wilde net voorstellen om naar een meer prive locatie te gaan, maar meneer de vreemdeling ging al een stap verder en trok in een lenige beweging zijn trui uit. De wenkbrtauwen van de man gingen de lucht in, waarna hij de sigaret gewoon letterlijk weg gooide. Muk dat, horny time. Hij glimlachte dan ook speels toen de ander sprak en draaide zich wat meer naar hem toe. Hij plaatste even een hand langs diens arm, zijn borstkas en probeerde er teder langs te strelen, zijn bovenbeen speels duwende tegen die van de ander. Hij glimlachte, draaide zijn bovenlijf meer naar de ander toe en kantelde zijn hoofd. "Wauw..." zei hij dan ook zachtjes. "Ik ben benieuwd..." zei hij zachtjes, mompelend, terwijl zijn ogen van diens blik afweken naar zijn gespierde armen. "Hoe sterk je wel niet bent," chokeme Hij bleef naar de armen kijken en probeerde nogmaals er langs te strijken. Namen waren overrated, het lichaam was het enigste in het hier en nu en dat was hetgeen dat telde.

Het enigste dat hij wilde, was dat ze ergens prive hun business konden doen. Dan kon hij de ander zo rond zijn vinger winden en zijn geld stelen, dan had hij wat cash voor zijn addictions te sattisfyen. De gedachte alleen al bracht een oprechte opgewonden glimlach op zijn gezicht. HIj wilde het zo graag. Hij wilde het nu... Weldra, weldra. Het was binnen handbereik, het was nu even wachten, even werken, en dan zou hij zijn wel verdiende reward krijgen. Hij was laserfocused, een doel op het oog, eten voor de dag. Een hand gleed teder langs zijn gezicht heen, waarop hij even rustig zijn eigen hand tegen de zijne legde en een teder zijn lippen even langs diens handpalm liet haan. Een klein voorproefje van wat hij kon verwachten straks. Hij had niet veel talenten, maar hij was wel erg goed in zijn job en dat was duidelijk te merken aan de manier dat zijn hoofd en lippen bewogen. De actions of a professional. Hij sloot dan ook even zijn ogen lachend en liet zijn hand van de ander glijden. Hij was vrij zachtaardig in de omgang, wat hij ergens wel saai vond. Maar aan de andere kant zaten ze nog steeds in het openbaar, dus veel konden ze niet doen.

In een snelle beweging had de sterke man hem zo in zijn armen genomen, waarop Lillian even een verbaasd geluidje maakte. oh- ooooh. Een gentleman? Nog beter, die waren vaak niet zo extreem als sommige van zijn klanten. Hij streek even een hand langs zijn eigen gezicht in een beweging die het haar uit zijn gezicht bracht. Hij gaf antwoord op zijn vraag, waarop Lil even begon te lachen. Een charmant, lief lachje, waarbij zijn vingertoppen even langs zijn mond vielen in een poging het gelach te verbergen. "Ik denk dat er verderop wel een hoteltje is," sprak hij rustig op een doodnormale toon, alsof ze niet business aan het bespreken waren in een park gevuld met kinderen en ouders. "Ik wil zien hoe snel je kan gaan," zijn hand streek even langs diens nek, neer gaande naar diens borstkas. "Alsjeblieft," Zijn hand bleef rusten op diens borstkas, waarna zijn bloedrode ogen even naar de ander werden gericht. Zijn gezicht bloeide open in een zoete glimlach.

Bingo. mannen waren o zo simpel. HIj glimlachte poeslief naar de ander, zijn gezicht straalde haast een onschuldig iets uit. Tja, mannen werden altijd zo opgewonden van dat soort dingen. De onschuld, het lieve zijn. Er waren er echter wel een paar die graag meer bitchy hadden, maar dat kon hij ook wel hoor. Hij was vast een fantastische acteur geweest als men daar het geld voor zou geven. Maar helaas was dat teveel moeite voor de man. Hij had nog nooit een echte job gehad, had zijn hele leven zo geleefd en dat was ok. HIj keek even op naar de vreemdeling, die hem zwijgend aan bleef kijken, de blik maar al te bekend. Hij wist dat hij goed was in zijn vak en de zekerheid van zijn acties waren dan ook zeker duidelijk geweest. De man was geen vreemdeling over dit soort dingen, dat was duidelijk. De Pokémon van de man hadden elkaar even vragend aangekeken, maar waren stil gebleven. Cody daarintegen was de enige die niks deed. De man dropte hem echter en even keek de redhead nieuwsgierig op naar wat de ander deed. Oh... De rugzak? Wel meteen viel zijn kwartje, waardoor het lieve lachje op zijn gezicht enkel groter werd. Daar was de buit dus. NIemand liet immers graag hun belonging achter, hun geldbeugel, dingen die veel geld waard waren. Als je met je onderste dacht dan was er vaak geen stoppen, tenzij het om zo'n extremen gingen... En dus... Wist Lillian heel goed wat er met die rugzak was. Hij had raak geschoten, nu moest hij enkel nog de loot verzekeren.

Alsof hij niks was, werd hij weer van de grond gevist, waardoor Lil even zachtjes begon te giechelen, speels en verrast. Zijn gevederde vriendjes kwamen meteen in beweging en vlogen achter het duo aan, duidelijk niet op hun gemak dat hun eigenaar zomaar weg werd gevoerd van het park. De vreemdeling was nogal aan het lopen zeg. Hij legde dan ook even elegant een arm om diens hals heen en trok zich wat meer naar diens oor toe, zijn lippen even plagend langs diens oor brengende. "Hm... Eerste straat links, dan rechts, op het hoekje," sprak hij zwoel en zacht in de oor van de ander, het was een gefluister geweest, waarna hij even zijn lippen van de oor naar diens nek bracht, daar liet hij zijn hoofd dan ook even rusten, een speels glimlach op zijn gezicht. Het was zo makkelijk. Alle mannen waren hetzelfde en zo ook hij, maar hij wist de kneepjes van het vak en misbruikte ze dan ook ten volste.

De vreemdeling leek zeker gefocust te zijn op het lopen, wat hem ergens wel een beetje pijnigde. Hij was een sletje, wilde alle aandacht die hij kon krijgen op dat vlak. Maar goed, wat kon je eraan doen. Als de ander teveel naar hem keek werd hij nog te topheavy ofzo en dan was het nie alleen zijn aandacht die weg ging. Hij streek even een hand langs zijn eigen kan en begeleide zijn rood gelakte vingers naar zijn oren, waar hij zijn roodkleurige lokken wat naar achteren streek. Hij keek even kalm op, zijn ene arm nog steeds rustende op de ander zijn schouders. Hm. Hij was zo sterk en snel, hij was zeker dat deze man meer actie zag. Dus dan was het maar het onderste uit de kan halen zeker? Hij moest haast lachen bij die gedachte. Hij was de beste in zijn vak, nee, het beste zou hij achterlaten tot een climax bereikt was. Maar goed, dat was allemaal plannen voor de komende uren. nu was het tijd om de ander nog wat op te warmen. Zijn ogen gleden even naar zijn vogels en vleermuis, die snel achter het duo aan vlogen. Ze zouden buiten het hotel blijven. Vogels waren niet enkel mooi, schattig en lief, ze maakten ook geweldige dieven... En als ze straks wat groter waren kon hij ze als gratis taxi gebruiken. Even keek hij naar Candy, die een knikje de rest van de flock naar het dak van het hotel begeleidde. Goed.

Eenmaal binnen werd hij neer gezet, waarna hij even rustig de ander volgde met zijn vuurrode ogen. De man die achter de balie zat maakte even kort oogcontact met Lillian, het was duidelijk dat de ander hem herkende. Was ook niet raar, hij kende deze plek misschien iets te goed. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij hier gecrashed was met een man, al dan niet voor een jobje. Hij keek even op toen de man duidelijk naar hem draaide nadat hij de oudere man aansprak. Een klein glimlachje vormde op zijn lippen, waarna hij teder even zijn bovenlip aflikte met het puntje van zijn tong. Zijn oogleden zakten wat af om een ietwat intieme, zwoele blik te vormen. Ja meneer. De gentleman betaalde, mooi zo, want Lil ging geen cent neerleggen. Hij had waarschijnlijk welgeteld vijf euro in zijn zakken momenteel en dat was ook het enigste geld dat hij had. Dus tja. Al snel kwam de lange man in beweging en gaf hij de sleutel aan de redhead, die zijn slanke, elegante vingers om het metalen ding klemde. Hij glimlachte op de woorden van de ander en liet de sleutel kort door zijn vingers glijden, alsof het een speeltje was. "Wat een gentleman," zei hij teder tegen de ander terwijl hij met een speels gelach de trap op ging.

Het diepe gekraak van de trap was hem maar al te bekend, het klonk bekender dan zijn studio in ieder geval. Lillian was niet vaak te vinden in de woning die hij had weten te krijgen. Hij wist echter dat het niet lang zou duren voordat de huisbaas hem buiten zou kegelen, aangezien hij al drie maanden achter zat op huur. Hij had gewoon geen geld ok. Onderdak was overrated anyway. Hij keek even om naar zijn metgezel en beklom kalm de trap, een pas die eleganter en vrouwelijker was dan anders, waarbij zijn heupen kalm heen en weer wiegden. Eenmaal aangekomen op de eerste verdieping wandelde hij zelfzeker richting de twaalfde kamer, alsof het zijn thuis was. Hij liet het sleuteltje in het slot gaan, waarna hij met een kalme beweging de deur opende. Hij keek even om, om te checken of zijn klant van vandaag nog steeds mee was. Rustig draaide hij zich naar de kamer, waarna hij naar binnen wandelde en kalm ging zitten op het bed, zijn ene been over de ander geslaan terwijl hij even zijn hoofd liet rusten in zijn handpalm en afwachtte tot meneer binnen was.

De ander had er duidelijk ook zin in, zijn handelingen waren daar het bewijs van. Lillian kende dit spel maar al te goed, dit was zijn terrein en hij schaamte er zich zeker niet in. Nee man, schaamte erin tonen was helemaal niet sexy en schrok de klanten af. Daarbij was het ook gewoon iets waar hij zelf veel trots uit kon halen. Als mislukkeling had hij geen echte talenten. Hij was nooit echt slim geweest op school, was geen kei als het op kunst aankwam en was atletisch ook geen kanjer. Nee, Lillian had alleen zijn vrouwelijke lichaam en zijn geweldige social skills. Een combinatie van beide maakte hem een professional in zijn vak. Als een jager die haar prooi charmeerde voor ze toeslag, zo ook handelde de man. Hij wist hoe hij zijn giften kon misbruiken. Hij lachte dan ook even zachtjes, speels, opgewonden. Hij zou ervoor zorgen dat de ander naar meer zou verlangen. Misschien dat dat de pijn van de ochtend weg zou nemen van hem.

Elke keer opnieuw als dit gebeurd kon hij het niet laten zich ietwat vuil te voelen. Hoe dan ook was het een raar bekend gevoel die hem een zeker veilig gevoel gaf. In het moment kon niemand tussen hem en zijn klant komen, althans dat was vaak toch niet het geval. Hij was altijd alert, zelf tijdens zijn werk, maar hij moest wel toegeven dat hij nog maar een paar keer een echt incident had gehad tijdens de handelingen. Een vrouw die haar man betrapte of een gekke drug addict die hem specifiek kwam targetten. Er was een bepaalde veiligheid bij zijn klanten als ze bezig waren. Lust was immers een sterk iets en mannen werden vaak gek als dat werd verstoord.

De ademhaling van de vreemdeling was regelmatig geworden, waardoor Lillian wist dat hij in slaap was gevallen. De man bewoog zich even wat meer naar de rand van het bed, maar hield zich verder stil. Hij zou nog een goed klein uurtje wachten tot hij overeind kwam. Inmiddels had hij opgemerkt dat zijn Pokémon net buiten het raam waren. Sommige op het dak tegenover het hotel en Jellies lekker op de vensterbank. Hij vond het ergens jammer dat ze nog zo zwak waren. Hoe cool zou het immers wel niet zijn als hij door het raam kon ontsnappen met zijn geld. Dan moest hij niet langs glurende oogjes van andere... Collegas? Is dat wat ze waren? Hij wist het niet zo goed. De tijd leek voorbij te kruipen, maar uiteindelijk zag hij dat de half vervallen digitale klok op het nachttafeltje toch wel een uurtje later was. Men kon het zien als laat in de nacht of veel te vroeg in de ochtend, maar voor Lillian was het de ideale tijd om ervandoor te gaan met zijn welverdiende verdienste. Met een elegante, stille beweging kwam de man overeind. De kleren, die hij tactisch aan zijn kant van het bed had gegooid, kreeg hij snel aan, waarna hij even kort het gordijn wat aan de kanten deed om te zien of de Starly nog wakker was. Wel meteen keek de grijze Pokémon enthousiast naar zijn trainer, zo te zien kon het mannetje niet slapen zolang zijn trainer niet veilig was. Lillian glimlachte even en liet het gordijn van tussen zijn vingers glijden. Dan was het nu tijd om meneer zijn geld te vinden.

Lillian had meteen opgemerkt dat de ander een rugzak had. Het was best uniek dat iemand zo'n ding rond droeg... Like gewoon weet je wel? Er moest uiteraard iets inzitten. Met gretige, hongerige ogen stapte de man dan ook op de stoel af waar de zak te vinden was. Snel gritste hij deze van het meubel af, waarna hij stil de rugzak open ritste, onbewust van het gevaar dat maar op enkele centimeters van zijn enkels loerde. Vlug piepte de man in de zak, waarbij zijn ogen al snel groot werden. Een brede, ietwat misvormde glimlach kwam op zijn gezicht, alsof de man eindelijk in een echt moment van opwinding kwam. Hij kon het al proeven, alles wat hij hiermee kon doen. Hij zou hier wel een week in het casino mee kunnen spenderen en dan nog de zakjes- Man! Hij zou niet eens naar zijn dealer moeten stappen. HIj zou voldoende hebben met wat er hier was. Vlug ritste hij de zak terug toe en gooide hij deze op zijn rug, waarna hij zich stil maar vrij vluchtig omdraaide. Huphup, tijd om naar zijn studio te gaan en de echte winst te tellen.

Een scherpe pijn schoot echter door zijn kuit heen, waardoor de man wel meteen een pijnlijke kreet liet en naar zijn been greep. De Yamper van de ander had zijn tanden in het vlees van zijn been geplant en keek met grommende geluiden op naar hem. What the Muk? Grommend en met pure woede begon de man tegen de hond te schoppen in een poging het beest van hem af te krijgen. Echter leek dit de hond enkel maar bozer te maken, waardoor ze haar grip verstevigde en met haar kop begon te schudden. Door de acties van het beest en zichzelf verloor hij dan ook zijn balans. Kreunend lag hij dan ook op de hond, zijn ene vrij been bleef even stil voordat hij weer begon te schoppen tegen de Yamper. Hij voelde de pijn door zijn lijf trekken terwijl de wonde enkel groter werd door de beweging van hemzelf en de hond, maar Lillian beet hopeloos op zijn onderlip. Hij kreunde af en toe, maar probeerde zichzelf ervan te weerhouden te roepen, te schreeuwen. Hij begon al bloed te proeven op zijn tong, een teken dat hij echt zijn best moest doen al die kreten in te houden. Hij wilde de vreemdeling immers niet wakker maken... Dat zou pas een doodvonnis zijn.

Hij wist dat de pijn gedempt werd door de adrenaline dat door zijn aderen sudderde. Weldra zou hij het meer voelen, al dan niet nu... Misschien als hij uit het hotel was. Als hij tenminste weg kon geraken. HIj slikte even en gaf de Yamper nogmaals een hevige trap tegen haar neus. Get off mut. Had hij willen sissen naar het beest tussen zijn lippen, maar hij weerhield zich ervan. Hij was er nog heilig van overtuigd dat de ander aan het pitten was en dat wilde hij ook zo houden. Als hij nu van alles ging vloeken en schreeuwen zou de ander zeker hem bij de strot nemen. Het koude zweet brak hem wat uit bij die gedachte. Het zou niet de eerste keer zijn dat hij in elkaar was geslaan door iemand. Steeds opnieuw werkte hij zichzelf in deze situaties.... En waarom? Puur voor het geld, hetgeen dat hem tevreden kon stellen. HIj hapte even naar adem en perste de lucht zo stil mogelijk tussen zijn tanden door. Hij moest echt zijn mond houden, geen enkel geluidje mocht aan zijn lippen ontglippen. Elke beweging kon zijn laatste zijn als de ander zijn ogen open zou doen en zou ontwaken.

Een scherp gefluit zorgde ervoor dat de weinige kleur in zijn bleke gezicht wegtrok. HIj haalde diep adem en keek toe hoe de hond eindelijk haar kaken van zijn been afhaalde. Nu pas kon hij zien wat voor schade ze wel niet had aangericht. Een grotere wonde dan hij verwacht. De beet van het wezen was duidelijk af te lezen op zijn kuit, maar het feit dat ze ook aan het worstelen waren geweest was er ook. De mondhoeken hadden diepe halen gemaakt die zeker minder diep zouden zijn als hij het anders had aangepakt. Hij hapte even naar adem en legde een hand op zijn mond toen hij zag hoeveel van de rode vloeistof eruit kwam. Zijn hart klopte in zijn keel. Zijn hele lijf schreeuwde om het op een rennen te zetten en dat was ook het eerste wat hij probeerde. HIj spande zijn spieren aan, maar voelde meteen de stekende pijn door zijn kuit trekken. Hij kromp in elkaar en probeerde zichzelf te pushen om door de pijn van de wonde hene te bijten en gewoon te rennen. Dit werkte enigzins en hij kwam half overeind, maar voelde zijn been meteen wegglijden. Met een harde klap kwam de man terug op de grond, zijn fijne lijfje beefde onder de mentale en fysieke druk die er was. Hij zat in de val. Hij kon geen kant op.

De stem van de ander zorgde ervoor dat hij even snel een hand op zijn eigen mond zette, alsof deze actie zichzelf zou sussen. Het was eerder dat hij niet wilde dat hij zou gaan schreeuwen of huilen. Hij hield dan ook strak zijn hoofd naar de andere kant gericht, om oogcontact en de spanning daarvan zoveel mogelijk te negeren. Hij voelde hoe de angst zijn lijf overnam, maar hij probeerde zich sterk te houden. Dit was zoveel meer dan dat hij gewoon was. Hij haatte dit gevoel, het gevoel van zwakte. HIj hapte even naar adem. De stem van de vreemdeling had vreindelijk geklonken, maar de inhoud van de woorden niet. Hij wist wat er zou volgen, hij kende het, hij was er o zo bekend mee. Hij slikte dan ook even en bleef strak naar de muur staren, zoveel mogelijk de ander negerend voor zover dat mogelijk was. Hij bleef er echter liggen. Hij zou nog een poging kunnen wagen te lopen of te ontsnappen, maar iets in hem zei dat hij geen schijn van kans zou maken. Het zou de acties hierna enkel erger maken. Hij moest hetgeen dat voor hem lag nu zoveel mogelijk sussen. Het moest wel, het moest wel. Probeer hem tevreden te houden, hem te sussen. Mannen waren simpel, ze waren zo simpel. Werk in op hun emoties, op hun lust. Werk erop in. Hij wist hoe ze in elkaar zaten, hij wist het zeker, hij wist het zeker.

Zijn ogen schoten even naar zijn been toen hij een beweging in zijn ooghoek zag. Hij slikte en liet zijn blik even van de hand naar de ander gaan en terug, voordat hij terug naar de muur staarde. Zijn fragiele lijf sudderde even bij het besef wat er zou volgen. Hij was zeker niet van plan om zachtaardig te zijn, daar was Lillian zeker van. Hij voelde de warme adem van zichzelf langs zijn vingers gaan. Hij zou niet huilen, hij zou niet zwak zijn. Hij zou sterk blijven hierdoor, meer kon hij niet doen. De man begon weer te spreken, waardoor Lillians ogen dicht werden geknepen, hij wist dat er iets zou volgen na zijn uitspraak en verkeerd was hij niet. Een stevige hand werd rond zijn been geplaatst waardoor hij even naar adem hapte en een luid gekreun zijn mond ontglipte. De druk van de ander zorgde ervoor dat meer bloed uit de gaten sijpelde. Vluchtig keek hij even naar zijn been, voordat hij een tweede hand tegen zijn mond drukte en zijn ogen terug sloot. Haastig hapte hij naar adem terwijl hij zijn kin tegen zijn borstkas duwde. Hij moest kalm worden, als hij kalm was dan kon hij tenminst iets doen. Nu lag hij hier, puur op emoties en zintuigen inwerkende. Dit was niet wie hij was, dit was niet wie hij aan de wereld presenteerde. Hij mocht het ook niet anders laten blijken, dan vraten ze hem immers levend op.

Het duurde even voordat hij zijn ademhaling terug tot een normaal tempo kreeg.... En van zodra dit het geval was, haalde hij zijn handen van zijn mond af. Hij hapte even naar lucht en opende zijn ogen. Vlug keek hij naar zijn bloedende been, voordat hij terug naar de ander keek. Het geblaf van de hond filterde zijn gespannen hoofd zowat zo goed als uit. Angst zorgde ervoor dat zijn aandacht maar op een iets was gericht. Geluid stierf af, waarbij hij ook moeite had focus te kunnen leggen op andere dingen. HIj probeerde de ander aan te kijken. Hij moest toch proberen iets te doen in deze situatie, of niet? HIj liet de lucht van eerder door zijn tanden gaan. Hij tilde zijn bevende handen op en probeerde een charmante glimlach op zijn gezicht te krijgen. Hij probeerde zijn mond te openen, iets te zeggen, maar er kwam geen kick uit. Zijn mond voelde droog en pijnlijk aan... Kon hij daardoor niet praten of was de angst hem teveel geworden. Bij het besef dat hij niks kon uitbrengen versnelde zijn ademhaling weer wat. Oh Arceus, alsjeblieft.

Was er zelf nog een nut om tot een Arceus te bidden in deze situatie? Het leek hem van niet. Er was immers geen Arceus, of wel? Waarom zou hij hem anders zo laten sufferen? Het was een ziek iets, vond hij dan toch. Zijn mondhoeken trilden in een ritmische toon terwijl een zwaar geruis zijn oren vulde. De angst die op hem lag was zwaarder dan de druk die hij op zijn been voelde. Het was niet langer een man die voor hem zat, maar een wild beest. Hij zag zijn gezicht niet, zijn features, de angst te groot om die details vast te kunnen houden. Het was niks meer dan het monster onder het bed, degene waar zijn tante hem voor had gesust toen hij een kleine jongen was. Alleen had hij de gevaren zelf uitgelokt, zelf mee gesolt en daarvan moest hij nu de gevolgen dragen. Hij kneep zijn ogen even toe, de ademhaling te wild voor hem opdat het zijn hoofd licht maakte. Hij mocht nu zeker niet wegdraaien, opdat hij wist wat ze wel niet deden met mannen zoals hem die knock out waren. Hij mocht dan wel meer trauma verwachten als hij bij bewustzijn was, hij kon tenminste er zeker van zijn dat hij morgen een nieuwe klant aan de lijn zou kunnen slaan. Ja. Zelf in deze situatie draaide de honger naar meer geld en verlangen in zijn hoofd. Als de rat dat hij was wilde hij enkel hetgeen dat hem gelukkig maakte. Volledig in de ban van de verslaving verdroeg hij elke mishandeling die zijn kant op werd gegooid. Het was allemaal in de naam van hetgeen dat hem goed liet voelen.

De grip op zijn been werd verstevigd en hij voelde hoe zijn been pulseerde van de pijn. Een scherp geluid verlier zijn keel, ondersteund door een gehaaste ademhaling. Maar men kon het geen echt gegil noemen, aangezien de man heel erg zijn best deed om het in een schril paniekerig lachje over te laten slaan. Er was een lichte opluchting dat hij eindelijk iets van geluid wist uit te brengen, maar hij wilde ook geen voldaning aan de ander geven op deze manier. HIj zou door de pijn heen bijten voor zolang het wel niet moest. De blauwe plek op zijn gezicht moest nu wel degelijk duidelijk zijn voor de ander van waar die kwam. Iets in hem vroeg zich af wat voor littekens deze rond van pijn hem zou leveren. Hij hoopte maar dat deze keer zijn perfecte gezichtje gespaard kon worden. Hij was al blij dat zijn been het eerste onderwerp was van de schade en niet iets dat vaker in zicht kwam zoals zijn handen of gelaat. HIj kon het niet laten wat lachende geluiden te mixen met wat gekreun. Zijn fragiele lijf beefde onder de pijn die van zijn been uit pulseerde naar de rest van zijn lichaam. De vreemdeling begon te spreken en even keek de man op, maar oogcontact maakte hij niet. ALthans, dat probeerde hij toch. De man had zijn gezicht walgelijk dicht bij de zijne gebracht en al zijn instincten schreeuwden om zich weg te trekken bij het roofdier die voor hem zat. Zijn lijf beefde en hij kon er niet tegen vechten, zijn lichaam spande zijn spieren aan in een poging uit de grip van de ander te komen, althans toch zijn hoofd. Dit was tervergeefs. Hij was niet sterk genoeg noch had hij de kracht om terug te vechten.

De warme adem van de ander rook bitter en liet zijn wereld tollen. Te scherp, te dicht, te warm. Zijn oogleden voelden even zwarader aan, waarbij zijn bovenlichaam wiebelde. Maar het was een nieuwe pijnscheut die hem terug weer wat wakker maakte. Wel meteen, alsof ie net een of andere injectie had gehad, sudderde zijn lijf terug in actie. Zijn bevende lijf terug in actie. HIj hijgde even en hoorde waas hoe de man verder sprak. Een warmte drukte op zijn hoofd, op zijn gezicht, waarbij hij niks anders kon doen dan zachtjes en schor lachen naar de ander. Hij was een man, hij moest zijn emoties uiten. Zo was elke man. Woede moesten ze met aggresie oplossen, hun wensen moesten altijd te wild vervuld worden. HIj slikte even, maar zijn mond was te droog, veel deed het niet. Slijmen was zijn hele business, het enigste wat hij kon doen. Als een echte worm wriemelde hij zich voorbij alles om te bereiken wat hij wilde. Maar eenmaal hij in de muil van het beest was, was er weinig dat hij nog kon maken. Weldra werd hij terug weer op straat gelaten. Hij moest gewoon zijn best doen om zijn kaarten bij hem te houden. De ander had weinig door van wat hij werkelijk van plan was, opdat hij zo gefocust was op hem. Hij wist dat zijn lichaam verloren was, maar er was geen compleet verlies, nee, daar was hij zeker van.

De man was niet veel anders dan de andere beesten die hij al eerder was tegengekomen. Er waren vaak twee types, degene die speelden met hun voedsel en degene die hun eten meteen aan stukken scheurde. Dit exemplaar was het eerste type. De man hapte even naar adem toen hij een hand op zijn kin voelde. Hij voelde zich vuil in de aanwezigheid van deze kerel, maar dan opnieuw was dat geen nieuwe ervaring. Hij had dit elke keer als hij zo dicht bij een andere klant was. Ze waren niks meer dan zijn spaarpotjes, ze waren niks meer dan een plaats waar hij zijn geld kon halen. Dit was werk. Dus kneep de man zijn ogen even toe toen de ander dichter kwam. Zijn walgelijke geur overweldigde hem en maakte hem weer licht in het hoofd. Hij wilde hem niet meer zien, niet meer ruiken. Zijn lijf wilde vluchten, maar zo gepind tegen de vloer kon hij geen kant op. Vechten was al zeker geen optie voor hem. Hij was klein en kon gemakkelijk verward worden door een vrouw. Zo ook in zijn fysieke prestaties. De woorden van de ander brachten een geur naar zijn neus die ervoor zorgde dat hij zijn gezicht weg wilde draaien van de ander, maar dat kon helaas niet opdat hij te vast zat in zijn greep. Het besef dat hij nog steeds zo goed als vast zat, liet hem weer wat sneller ademhalen. Hij slikte en probeerde rond te kijken, geen oogcontact makende met zijn jager. Hij balde dan ook zijn handen tot vuisten en klemde zijn tanden op elkaar. Een plotse golf van woede spoelde over hem heen, eentje die hem warm maakte vanbinnen.

Hoeveel woede hij ook had, Lillian was altijd een rationeel iemand die wist wanneer hij een gevecht niet kon winnen. Zijn lippen, die nog steeds in een onschuldige glimlacg waren gekruld, begonnen zachtjes te trillen bij de spanning van de emotie die door zijn lijf sudderde. Hij tilde zijn handen op en probeerde het gezicht van de ander teder vast te nemen, alsof hij hem in een liefdevol gebaar wilde aannemen,´zijn gezicht beter wilde zien. Het was een actie die je vaak bij geliefden zag, maar dit was alles behalve dat. De man probeerde zijn handen zo kalm mogelijk te houden in een poging niks te verraden, een poeslief glimlachje op zijn bevende lippen. Woorden. Woorden. Wat kon hij zelf zeggen? Hij kon geen woorden vinden. HIj voelde zich gestrand, op het einde van zijn alfabet. Het geruis in zijn oren zorgde er echter voor dat het getik en geritsel bij het raam hem compleet niet opviel. Misschien dat zijn actie van eerder meer gevolgen zou hebben dan gedacht, niet dat hij er echt bij stilstond. Hij was niet bepaald slim of kon goed plannen bedenken. Nee, Lillian was een vrij simpel iemand met gewoon een sterke geest en niks meer. Het enigste dat hij de wereld kon bieden was zijn lijf en elke dag opnieuw onderwierp hij datgene wat hem geschonken was aan dit soort dingen. Ah. Het was ergens grappig, of niet? Je moest er de humor in houden, anders werd je gek. Anders verloor je meteen in de jacht.