Spencer keek toe hoe de jongen weer de duisternis in verdween. Een lange zucht ontsnapte uit zijn keel terwijl hij het groezelige, in bruin papier verpakte pakje voorzichtig in zijn handen rond draaide. Het was best zwaar voor zo’n klein pakje, merkte hij op. Hij streek met zijn duimen over de verpakking maar kon niet echt ontwaren wat erin zat. Tja, misschien was dat ook zijn zaak niet. Spencer stopte het pakje weg onder zijn hoodie en besloot naar huis te gaan. Hij kon misschien nog een paar uur slaap vangen voor hij op weg ging naar Floroama Theme Park ging. Hij besloot zichzelf ertoe te zetten een extra paar blokken om te lopen voor het geval hij gevolgd zou worden. Misschien was hij paranoïde. Misschien was hij gewoon voorzichtig. Hij wist in ieder geval heel zeker dat hij liever zijn shiny Bulbasaur zou inruilen voor een Wurmple, dan deze opdracht verkloten. Toen hij dan eindelijk bij zijn kelder aankwam gooide hij de deur open en werd hij overspoeld door een golf van slaap. Hij smeet de deur achter zich dicht, sloot hem af, smeet de sleutel in het bakje op zijn nachtkastje en schoot de badkamer in. Na een korte tandenpoetsbeurt schoof hij in zijn pyjama en kroop hij onder de dekens.
Een luide knal buiten zijn raam zorgde ervoor dat zijn ramen in hun voegen trilde. Spencer was direct wakker en één angstwekkend moment dacht hij dat
ze voor hem en het pakkje waren gekomen. Maar toen herinnerde hij zich weer zijn pyromaan van een bovenbuurman met zijn pyromaan kinderen. Die snotjongens waren waarschijnlijk weer grote potten vuurwerk aan het afsteken. Voor zijn kelderdeur. Spencer vloekte luid en wierp een blik op de klok. 9:56 uur.. hij kreunde. Hij had net aan vijf uur slaap kunnen pakken en daar moest hij het maar mee doen. Als die jochies eenmaal bezig waren, stopte ze voorlopig niet. Het was ook niet alsof hij er iets van kon zeggen.. De bovenbuurman was immers zijn huurbaas. Hij smeet de dekens van zich af, gooide zijn benen over de rand van het bed en wreef door zijn pijnlijke ogen. Werktuigelijk gleed zijn hand naar zijn hoodie onder het bed waarin het pakje opgerold zat. Hij streek eroverheen met zijn vingers. Ja, het zat er nog in. Spencer zat een tijdje zwijgend op de rand van zijn bed totdat een extra harde knal van de tweeling zijn ramen gevaarlijk hard deed schudden en hij genoeg ervan had. Hij had koffie nodig en rust.
Na een kort bezoek aan de badkamer hees hij zichzelf in een simpele spijkerbroek, coltrui en dikke jas. Hij nam zijn verschoten, kaki rugtas mee waarin hij het pakje veilig opborg, er wat te eten bij stopte en een extra pakje sigaretten, en stapte zijn appartement uit. Voor hij de drempel oprecht ook overstapte, wierp hij een voorzichtige blik omhoog. De tweeling hing over de rand van het balkon en zonden hem een duivelse grijns. “Niet gooien, hoor.” bromde hij nors. “We wachten braaf tot u weg bent, meneer Bates.” Hij zag aan hun koppen dat ze exact een halve seconden zouden wachten tot hij de deur had dichtgeslagen en zijn eerste stap de straat had opgezet en dan zou het weer vuurwerk regenen. Haastig sloot hij de deur en ging hij er op een drafje vandoor. Net op tijd want een luide knal achter hem deed zijn oren suizen. Spencer schoot de steeg uit, de hoek om en besloot eerst een kop koffie te halen bij de Lidl. Zonder zijn ochtendkoffie kon de man niet functioneren. Hij smeet zijn pinpas langs de pinautomaat, tikte de smaak aan die hij wilde en verliet het pand met een stomende beker hete koffie in zijn hand. Spencer nam een lange slok en slaakte een tevreden zucht. Het leven was niet zo erg als je koffie op had..
Spencer nam de eerstvolgende bus naar Floaroma Theme Park. De bus in kwestie zat vol met druk kwebbelende toeristen die Spencer zijn ochtendhumeur er niet op bevorderde. Hij sipte geduldig aan zijn koffie terwijl hij luisterde hoe twee Kalosians het over verschillende recepten voor Poképuffs hadden. Reuze interessant hoor.. Na een rit van twintig minuten bereikte ze hun bestemming en werd hij voor nu verlost van de hete bus en de kletsende toeristen. Hij kocht een kaartje bij de ticketverkoop, jemig wat waren die prijzen schandalig, en hij stapte het park binnen. Het scheen hem toe dat de jongen van gister er niet had bijgezegd
waar in het park hij hem moest ontmoeten. Floaroama theme park was gigantisch, de grootste van de hele regio. Hij kon overal uithangen. De moed zonk Spencer in de schoenen maar hij moest ergens beginnen.. Hij besloot om zijn bulbasaur eruit te laten om haar wat beweging te geven. Als iemand problemen kwam maken dan had hij in ieder geval een beetje backup. “Blijf dicht bij me.” zei hij streng. Bulbasaur keek omhoog naar hem en trok haar wenkbrauw op. Wie was híj om haar te commanderen? En dus liep ze regelrecht de tegenovergestelde richting op. Spencer zuchtte en liep met haar mee. Als hij haar zat was, kon hij haar altijd terug haar pokebal in stralen. Hij bleef staan bij een grote plattegrond van het park. Het meest centrale punt leek helemaal achterin het park waar een grote naald omhoog stak. Vanaf dat punt zou hij het hele park kunnen zien. Wellicht kon hij het daar proberen. Helaas voor hem lag de naald helemaal aan de andere kant van het grote meer. Maar hij had een extra fles water, wat eten in zijn rugzak en een iets beter humeur nu hij de hele beker koffie achter zijn kiezen had. Hij stak een sigaret op en begon te lopen.
Bij de naald komen, bleek een moeilijkere taak dan verwacht. Hij hield zijn ogen heel goed open in de hoop de jongen te kunnen herkennen tussen de mensen die hij passeerde. Maar het werd steeds drukker en hij kreeg de indruk dat als iemand wilde, ze gemakkelijk in zijn tas konden komen. Zakkenrollers waren hier genoeg. Spencer wilde daarom geen risico’s nemen en droeg de zware rugzak in zijn armen. Daar zou hij vanavond nog wel spijt van krijgen maar goed, daar zat hij dan wel over in. Bulbasaur was uiteindelijk moe geworden en had haar roede losjes om zijn borst gewikkeld. Ze hing nu als een soort zoutzak op zijn rug en Spencer voelde hoe zijn rug het bijna begaf. “Zodra ik mijn handen vrij heb, schop ik je van me rug af en mag je de rest van de weg terug naar huis lopen.” zei hij kwaad tegen haar toen hij eindelijk het grote, lange gevaarte in de verte zag opdoemen. Bulbasaur trok zich er weinig van aan. Hooghartig kreng. Was ze ook zo tegen haar oude eigenaresse geweest? Toen Spencer ten lange leste aankwam bij de naald liet hij de rugzak voorzichtig op de grond zakken en kocht hij een kaartje. De man stond erop dat hij zijn bulbasaur terug haar bal in deed. Pokémon waren niet toegestaan in deze attractie. Spencer deed wat hem gevraagd werd met de intentie Bulbasaur er boven weer uit te laten. De rij was lang, de zon heet, en Spencer had zich te warm gekleed.. Tegen de tijd dat hij het grote, ronde gevaarte in stapte zweette hij als een otter. De binnenkant van de naald was heel ruim en rond en bestond uit alleen maar ramen. Als hij eenmaal helemaal boven kwam dan zou hij het hele park kunnen zien en nog meer! De ruimte draaide heel langzaam rond zodat je een 360 graden zicht kon krijgen op de hele omgeving. Toen de deuren dicht vielen en het voertuig eenmaal omhoog begon te gaan liet Spencer Bulbasaur er weer uit. Ze klom meteen op een van de stoelen en zette haar poten tegen de ramen terwijl ze gretig naar buiten keek. Hij legde zijn rugzak naast haar neer en ging naast haar zitten. Het was een stretch.. het kon zomaar zijn dat de jongen er nog niet was. Het kon ook zomaar zijn dat de jongen hier helemaal niet heen was gekomen. Maar goed, waar ánders kon hij zijn? En als hij echt had gewild dat hij op een bepaalde tijd hier moest zijn, dan had die domme idioot dat maar beter moeten aangeven, right? Het duurde een hele poos voor de ronde kamer boven was maar toen dat eenmaal gebeurde, klonk er een harde, metalen klik, trok er een schok door de vloer en stonden ze stil. Spencer wierp een blik uit het raam en moest toegeven dat, inderdaad, het een prachtig uitzicht was. Hij kon het hele theme park zien. Swanna gleden over het water van het grote meer dat in het midden lag. Hij zag Eterna Forest, meende Eterna City te zien en zelfs een paar wolkenkrabbers van Jubilife City in het westen. Spencer greep de rugzak stevig vast met één hand terwijl hij er een blik op wierp. Hij nam vlug op wie er allemaal boven was. De meeste mensen stonden aan de andere kant te kijken naar een overview van het theme park. Een verliefd stelletje zat elkaar half te verorberen zeven stoelen links van hem. Een groepje jongens stond met hun rug naar hem toe rechts van hem. Spencer besloot af te wachten. Als hij er niet bij zat, tja, dan moest hij maar beneden wachten.. Of, en Spencer voelde zijn humeur kelderen bij het vooruitzicht, het hele park een paar keer doorlopen in de hoop hem tegen het lijf te lopen.
