Tales of

Sinnoh

Hij vertelde dat het een soort onkruid was, maar eigenlijk heel erg gezond. Dat de plant groene blaadjes had, met een ribbel randje en witte bloemen. Ze knikte voorzichtig, al kon je aan haar gezicht zien dat ze eigenlijk nu nog niet precies wist waar hij het over had. Er waren wel meerdere planten met witte bloemen, dus dan zou ze het nog niet zeker weten. Dus dan deed ze het altijd voor de zekerheid maar niet. Ze wilde Nora of haarzelf niet ziek maken immers. Met arendsogen bekeek ze ondertussen wat Finn allemaal aan het doen was met de taart. Hoe verder hij kwam met de bereiding, hoe duidelijk het haar werd, dat de manier waarop zij het had geprobeerd niks was geworden. Een flop, dat wel. Waar Nora en zijzelf om hadden moeten lachen, maar lekker was het niet geworden. Het was dus wel een opluchting dat Finn er was. “Jij kunt dit echt goed.” Zei ze hem dan ook. Ze meende het, het was oprecht.

Hij vertelde over zijn tijd als chef en dat zijn baas helemaal een meesterbakker was geweest. “Ooh ja?” Vroeg ze verwonderd. “Maar jij bent al zo goed.” Met grote ogen keek ze naar hoe hij het pannetje van het vuur tilde. Toen vroeg Finn of zij ooit een bijbaantje had gehad. Even steeg het bloed naar haar wangen en keek ze wat beschaamd naar haar schoenen. “Uhm nee, eigenlijk niet.” Haar ouders hadden altijd alles voor haar betaald en geregeld. Misschien was ze wel een beetje verwend, eigenlijk. Ze had in ieder geval nooit hoeven werken voordat ze haar reis was begonnen. Ze schoof even over de grond en keek toen met een klein akward grijnsje om haar lippen weer naar Finn. [/b][/b]

Pebble kwam dichterbij, wat Casper zag als aanmoediging om ook dichterbij te komen. Lieve ging boos voor hem staan en sloeg zachtjes met één van haar roedes tegen zijn schaal aan. Waardoor hij direct stopte en wat beteuterd naar het pannetje keek. Yasmin glimlachte. “Iedereen mag straks wat, we zullen alles eerlijk delen. Dat komt goed.” Probeerde ze de pokémon gerust te stellen. Door de opmerking van Finn leek ze eerst zelfs nog wat roder te worden, maar daarna begon ze te stralen. Er brak een brede lach op haar gezicht door. “Nou echt hè! Dan is dat goed genoeg toch?” Giechelde ze toen. “Wil jij voor altijd lid blijven van crescent moon?” Vroeg ze vervolgens aan Finn.

Ze grinnikte toen Finn zei dat die roedes hem handig leken. “Nou echt ja! Soms wel. Totdat je ze zelf tegen je achterhoofd krijgt.” Lachte ze. Lieve was ook wel eens boos op haar namelijk. Al deed haar Bulbasaur het dan nooit echt hard, alsnog voelde je het wel zeg maar. Geïnteresseerd keek ze toe hoe Finn de taart verder bereidde. Ze likte even langs haar lippen. Het zag er enorm lekker uit. Toen vertelde de man over dat hij nog niet wist of hij altijd bij Crescent moon zou blijven. “Zijn die heel ambitieus dan?” Dat was het juiste woord toch, volgens mij wel.