Tales of

Sinnoh

Leerde hij ooit z'n lesje? Nee, zo was hij immers niet. Hij was een addict. Hij wilde meer van hetgeen waar hij naar snakte en daar deed hij alles voor. Stelen, alles verkopen wat hij kon of had en meer. Hij wilde geld, geld die hij kon gebruiken voor de substanties en acties die zijn brein onder hun invloed had. En zo was hij hier weer terecht gekomen. Een nieuwe nacht, een nieuwe business klant. Deze man was wel erg fancy en had hem uitgenodigd naar zijn appartment, of nou ja... Het was een penthouse. Daar zij hij geen nee tegen. HIj had erop ingestemd en was dan ook erg opgetogen toen ze eenmaal waren aangekomen in het veel te grote ding. Dit was veel te ruim voor iemand die single was, maar goed, rijke mensen deden wat ze wilden hm.

Na wat drankjes en wat gezellige praat vorderde hun liefde steeds verder. Lillian was dan ook erg opgetogen, aangezien hij wist wat er hierna kon gebeuren. Maar toen ze eenmaal in de privacy van de slaapkamer waren, volgde er niet het gewoonlijke. De roodharige jongen, die nog kalm zijn hemd aan het openmaken was, draaide zich kalm terug naar zijn partner. Zijn gezicht verkleurde echter meteen. Een onstabiele glimlach op zijn lippen, waarna hij langzaam zijn handen de lucht in bracht. Oh dear lord. Een gespannen glimlach speelde al snel op zijn fijne lippen, waarna ze wat open gingen in een poging om iets te zeggen, maar de man duwde enkel het uiteinde van het wapen tegen zijn lippen aan, als teken dat hij zijn bek moest houden. Nee, dit had hij nog nooit meegemaakt, en dat maakte hem erg bang. Hij slikte dan ook, het koude zweet brak uit.

Met een hand op zijn gezicht zat hij snikkend op het toilet, zijn gezicht brandde en zijn gedachten kolkten. Wat was er zojuist gebeurd? Hij wreef even wat langs zijn neus, zijn oog, maar het deed zoveel pijn dat hij meteen zijn hand terug trok. HIj staarde even kort naar zijn verkleurde vingers, waarna hij al snel opstond en naar de spiegel wandelde. Hij hapte dan ook al snel naar adem toen hij de schade zag en schudde kort het hoofd. Met zijn ene hand greep hij de pompbak vast, waarna zijn andere hand even langs de wonden heen streek. Dit kon niet, zijn mooie gezicht! Ugh! Zijn grip op de pompbak werd meteen wat steviger, zijn andere hand beefde. Oh my Arceus. What the actual Muk. Zijn hand werd weer terug gebracht, waarna hij even staarde naar het rode goedje dat aan zijn vingertoppen plakte. Nee, dit, dit was echt. Hij haalde schokkerig adem en greep meteen naar de kraan, die hij met een snelle haal opendraaide. Met snelle halen probeerde de man zijn gezicht en handen te wassen. Het moest ervanaf komen, het moest wel weg gaan. Toen zijn ogen terug naar de spiegel hingen, zag hij echter niret dat het weg ging. De brandende pijn op zijn wang, zijn gezicht, zijn hele rechterkant. Nu was zijn hele gezicht een kunstwerk, getekend en vervormd. Waarom.

Hij had geen puf meer, geen zin meer, en ondanks alle gekkigheid die was gebeurd, zat hij nu op de stoep. De man was zo vriendelijk geweest verband aan te brengen rond zijn hoofd, om de grootte klauwmarkering op zijn gezicht te verbergen. Waarom hij zelf had geholpen was hem een raadsel, maar na wat er was gebeurd wilde hij niet langer in de penthouse zijn. Nu zat hij daar, op een bankje, starende naar zijn handen. Was dit het geld waard geweest? HIj haalde even diep adem, zijn vingers bevende toen de gedachte van eerder hem te binnen kwam. Het ging over tot het beven van zijn handen en uiteindelijk ook zijn armen. Snel schudde hij zijn handen wat waarna hij ze tot vuisten balde. Dit was gewoon een kleine hindernis, niet meer. Niks meer... Hij had het geld, hij had het geld. Hij had het.

- Open, veel expliciet content is geskipt voor een reden dus dm me als je aanvulling wilt etc.

Hij had van dit soort dingen gehoord, maar het feit dat het echt gebeurde was een heel anders iets. Natuurlijk moest het hem overkomen. Hij schudde even zijn hoofd en trok zijn mauwen wat meer over zijn handen heen. Hij moest blij zijn met het extra geld dat had hij gekregen van de man. Hij kon vanavond naar het casino gaan en zijn kick krijgen, hij kon het echt gaan doen. Zijn mondhoeken krulden dan ook langzaam op tot een zachte, beverige glimlach. Hij was ziek, maar dat zou hij nooit toegeven. Hij had het nodig, als eten en water, anders stortte hij in. Hij keek even schuin op toen hij opmerkte dat iemand hem benaderde. Huh? Hij perste zijn lippen stijf op elkaar, het lachje vervaagde langzaam. Wat wilde hij? Hij had echt geen zin om nog eens te gaan, niet nu. Hij had zijn geld en meer had hij niet nodig. Toen de ander echter begon te praten, schoot het hem plots te binnen. Hij draaide dan ook zijn gezicht wat weg van de ander zodat zijn verwonde kant wat meer verbogen werd. Hmpf. Crescent moon... Hij haalde diep adem. Wat hadden die kinderen met hem? De laatste keer toen hij in een gelijkaardige situatie zat, had een van die rangers hem ook benaderde. De man bood hem water aan en even keek hij naar het flesje. HIj was normaal een erg sociaal iemand, maar ergens wilde hij alleen zijn. Hij zuchtte dan ook even en duwde zich wat meer de bank op, zodat zijn rug strak tegen de leuning werd gedrukt. Ugh.


Even bekeek hij de ander, waarna hij zijn hand optilde en rustig zijn rood gelakte vingers tegen het flesje zette, waarna hij deze zachtjes terug duwde naar de man die zichzelf als Adam had voorgesteld. Hm. "Nee... bedankt," sprak hij op een rasperige toon, zijn stem duidelijk rauw van het roepen en huilen, maar hij vergde er niet veel aandacht aan. Als er een iets was waar hij een haat aan had, dan was het wel dit soort gedrag. Hij werd niet graag op neer gekeken, behandelt als een zwakker iemand. Hij haalde diep adem en toverde al snel een van zijn wel befaamde fake charmante glimlachen op zijn gezicht. Hij was het al zo gewoon, al van sinds hij deze levenstijl had opgenomen, of misschien zelfs vroeger. Hij plaatste zijn handen tegen elkaar en haakten zijn vingers over elkaar, waarna hij deze liet rusten op zijn knieën. "Ik ben zeker dat je andere dingen te doen hebt dan... Mij," er was een pauze, waarna hij even zachtjes begon te lachen. Niet spottend of iets in die trant, nee, het was gewoon zacht en teder.

De man liet hem verder met rust, zo te zien, en dat bracht wel een soort van opluchting bij hem. Hij haatte het als hij werd behandeld als een gewond dier, als een hulpeloos kind, dus de reactie was fijn geweest. Hij stond zelf niet stil bij het feit dat hij zijn eigen lichaam, zijn geest en zijn leven kapot aan het maken was. Hij zou het nooit toegeven, als een true addict geloofde hij dat hij gelijk had, dat hij de waarheid sprak en dat zijn acties redelijk waren. Hij glimlachte dan ook vriendelijk naar de man die naast hem ging zitten. Zo te zien ging hij eten. Hmpf. De man ontspande zich wat meer, waarna een steek van pijn door zijn gezicht trok. Even vertrok zijn expressie, maar snel herstelde hij zich. Het zou wel verbeteren, met tijd, dan zou hij het niet meer voelen. Adam bood hem wat eten aan, dat hij gewoon mocht nemen en de vrouwelijke man glimlachte poeslief naar hem met een knikje. Hij was echter niet van plan om iets van eten te nemen, hij moest immers op zijn perfecte lijn letten. Maar weet je waar hij wel zin in had? Hij liet zijn hand even naar zijn broekzak gaan, waarna hij al snel een pakje peuken eruit vistte. Kalm haalde hij een sigaret eruit, waarna hij deze tussen zijn lippen plaatste en het pakje terug stak waar het vandaan kwam. KOrt keek hij even naar de Pokémon van de ander, waarna hij terug keek naar hem. "Vind je het erg als ik eentje rook?" hij had de peuk tussen zijn vingers genomen, de aansteker al in zijn andere hand houdende. Hij keek de ander kalm aan, een vriendelijke expressie op zijn gewonde gezicht. Hij was wel zo vriendelijk het eerst even te vragen. Deze man was vriendelijk tegen hem geweest, er was geen enkele reden om zijn lunch te verpesten... maar hij snakte toch wel echt naar een peukje... Dus tja...

De man knikte naar hem en tevreden plaatste hij de sigaret terug tussen zijn lippen waarna hij even zijn vrij hand cupte om het ding heen. Rustig stak hij de aansteker onder het ding waarna hij kalm de peuk aanstak. Gretig nam hij een eerste trek van de rookstok, waarbij hij meteen zich wat kalmer voelde worden. Gewoon, opdat het een routine was, en dat viel gewoon fijn. HIj sloot zijn ogen dan ook even, bracht zijn handen weg van de sigaret en stak de aansteker terug in zijn broekzak. Hij nam de peuk tussen zijn vingers vast waarna hij kalm de rook uitblies. KOrt rolde hij even de sigaret tussen zijn vingers, waarna hij de as kort aftikte en weer een trek nam. Hij wist dat hij het niet nodig had hoor, hij kon er altijd mee stoppen, maar waarom zou hij? Het was een fijn gevoel. Kalm keek hij even naar zijn vrij hand, waarna hij deze omdraaide zodat hij zijn handpalm kon bestuderen. Rustig balde hij zachtjes zijn hand tot een vuist zodat hij zijn nagels kon bekijken. Een zachte 'tsk' kwam van zijn lippen af toen hij zag dat de nagel van zijn middelvinger een scheur had, recht in het midden. Het was zo door de nagellak gebroken en het was duidelijk dat hij vanavond zichzelf even een manicure moest geven. Dan was het even met kortere nagels rondlopen. Oh well.

Toen de man echter iets zei, keek de gewonde man even op, zijn ogen bekeken de ander even, waarna hij weer een trek nam van de sigaret. Nu, hij had hier nog niet op gelet, deze man was ondanks zijn volwassen gezicht best klein. Hij was niet zo imposant. Hm. Lillian keek kort naar de peuk tussen zijn vingers en keek toen terug naar de ranger. "Je familie?" vroeg de man kalm aan de ander nadat de rook vantussen zijn lippen was geglipt. HIj tikte even de as af, waarna hij de sigaret dichter naar zijn lippen bracht. "Gewoon conact mee afbreken," zei hij met een lichte glimlach, gevolgd door een trek van zijn peuk. Dat was wat hij had gedaan, nja... Veel familie had hij niet. Enkel Lysander, zijn broer, en die volgde hem als een vlieg op een stuk stront. Dus het was gewoon lastig om van die luiaard af te komen.... Maar hij was niet zo heel lastig, dus veel deed hij er niet aan.

Het werd stil tussen de twee, waardoor Lillian wist dat hij best raak was... Of, de ander wilde gewoon niet tegen hem praten. Nou ja zeg, als het dat laatste was dan was hij wel erg hypokritisch bezig. Eertst hem benaderen om te helpen, maar niet open tot een gesprek of discussie. De man nam weer een trek van zijn peuk en blies al snel terug de rook uit. Hij vond het gewoon een erg logisch iets. Hij had zijn ouders nooit gekend en had enkel zijn tante gekend... Oh ja en Lysander, zijn broer. Toen tante overleed stodn hij er alleen voor en liet hij zijn grote broer achter. Zo ook had hij wat van zijn problemen opgevangen... En blijkbaar was dat allemaal zijn fout maar hey! Hij had nooit om hulp gevraagd van zijn big bro, dus het was echt niet zijn schuld dat hij nu medische problemen had. Hmpf. HIj snoof even zachtjes bij de gedachte aan Lysander, die hem zeker de grond in zou boren als hij zag wat er met zijn gezicht was gebeurd. Hij zou hem bespotten of iets in de trant. Hij zag het niet voor zich dat de ander bezorgd over hem kon zijn, dat wilde hij immers ook niet. HIj nam nog een trek van zijn peuk en tikte de as weer af.

De stilte bleef ongemakkelijk lang aanhouden. Hij was klaar met zijn peuk en gooide de restant op de grond, waarna hij opstond en deze grondig met de top van zijn schoen uit begon te stampen. Hij bewoog het topje kalm heen en weer over de grond, waarbij het gekraak van aarde en kiezels onder zijn zolen een harmonieus geluid maakte. Hij keek echter verrast op toen de ander hem aansprak. Pokémon? Hij begon te glimlachen, zette een stap terug en pakte de ballen van zijn vogels erbij. Rustig liet hij Bliss en Jellies eerst uit hun ball, waarna hij de ballen terug wegstak en vervolgens Candy en Cody uit hun ballen liet gaan. HIj verkrampte echter even toen de pijn door zijn schouder en bovenarm trok. Hij mocht zijn rechterarm echt niet zo bewegen. Hij zuchtte dan ook even, stak de ballen terug weg en knikte naar zijn flock. "Ik ben een breeder, dit zijn mijn Pokémon," Bliss kwam meteen op de schouder van haar trainer zitten, waarna Candy en Jellies opgetogen op de bank gingen zitten en de vreemdeling begonnen te bekijken. Cody begon echter als een wilde rond te vliegen en vloog meteen tegen een boom aan. Even keek de man zuchtend naar de Zubat, waarna hij zich terug omdraaide naar Adam. "Ik breed flying types," als dat nog niet duidelijk was. "En Bliss hier is mijn eerste gebreedde Pokémon," De Fletchling keek even gespannen naar de vreemdeling, waarna ze zich wat dichter tegen haar trainer aan drukte. Aw, baby.

Hij keek opgetogen naar de ander, die helemaal blij werd van zijn flock. Ja, hij vond het ook wel een mooie collectie. Het kon uiteraard altijd groter en beter worden, maar het breeder zijn was meer een passieproject dan zijn echte job. HIj wist niet of hij er ooit geld mee zou kunnen maken, maar het zou een goede afzet punt zijn. Het rondslapen met anderen was immers niet zo optimaal, maar hij moest het doen om zijn hoofd boven water te kunnen houden. Hij glimlachte zachtjes en legde even een hand langs zijn rechter arm, die meteen verkrampte. Ah shit. HIj slikte even en schudde zijn hoofd. Het was vast niks. Cody was even stil geweest, maar na enkele tellen krijste hij en schoot hij weer de lucht in, waarna hij al snel op de tak van de boom plaats nam en zijn kopje neer legde. Ja, de Zubat wilde gewoon slapen, niks meer. Hij was veel groter dan de gemiddelde vleermuis en daardoor ook heel lomp, maar goed, dat was nu eenmaal hoe hij was. Bliss piepte even nerveus toen de ander haar nam uitsprak en kort kroelde de breeder dan ook even de jonge vogel aan haar kinnetje. hm.

De rest? Hij keek even op en keek zijn Pokémon na. "De Zubat is Cody," zei hij rustig met een knikje naar de vleermuis. Vervolgens draaide hij zich terug naar zijn flock. Jellies was al dichter gaan zitten bij de man en probeerde zijn snavel tegen de ander te duwen, hij wilde aaitje. "Dat is Jellies, een rescue van het shelter," zei hij rustig met een glimlach. "Voorzichtig met hem, zijn vleugel was gebroken toen ik hem adopteerde en hij is pas recent genezen," ja, hij wilde niet weer met een gebroken vleugel zitten, dat was immers niet zo optimaal. De shiny Ducklett keek even op toen de Zigzagoon van de man aandacht probeerde te krijgen van diens trainer en wel meteen zette ze haar veren op. DE roze eend begon meteen te kwaken en zichzelf te presenteren aan de vreemdeling. Zij wilde de aandacht helemaal voor zichzelf. Ze was een showbeest, zoveel was duidelijk. "EN dat is Candy, mijn shiny Ducklett en soort van starter," it was complicated. Een warm gevoel trok over zijn rechterarm heen, waarbij hij even zuchtte en het negeerde.

Hij werd altijd zo blij als hij over zijn Pokémon kon praten. Over vogels praten was gewoon het beste in de wereld, misschien zelfs nog beter dan gamblen. Maar er waren weinig mensen die zijn passie deelde en die ervoor open stonden. Hij was dan ook erg blij dat hij iets kon vertellen deze tegen persoon. Het bracht opluchting. Hij glimlachte dan ook bij de woorden van de ander. "Nou... IK had een Feebas als starter gekregen maar ik wilde héél graag een flying breeder worden... Dus wat gesprekjes doen en connecties hebben en ik heb de Feebas zo kunnen omruilen voor deze meid," Hij was duidelijk trots, het feit dat hij wat shady stuff ervoor had moeten doen viel compleet weg in de manier dat hij over het event sprak. "Ze is ook de moeder van Bliss, ik weet niet of shiny iets is dat erfelijk is, maar tja, dat zal ik moeten testen he," hij glimlachte opgetogen. Hij wilde de ander ook de unieke kleuring van de paarse veren laten zien en maakte dan ook aanstalten om naar voren te komen, maar stopte toen deze weer sprak. Hm? HIj fronste even en legde weer een hand op zijn arm. Hoe bedoelde de ander? Een coolpack? Hij glimlachte even zachtjes, ongemakkelijk. Wat zou dat doen aan zijn wonden?

Toen de ander echter meteen aanstalten maakte hem aan te raken, zette hij meteen een stap terug, zijn gewonde kant weg draaiende. HIj fronste even wat en bekeek de man even rustig, een gespannen expressie op zijn normaal o zo laxe gezicht. Het duurde enkele tellen, maar al snel verscheen er terug een glimlach op zijn gezicht. "Ik... Een coolpack zal niet helpen," Hij had meteen wat van zijn woorden ingeslikt en wreef kort met zijn hand langs zijn rechterarm heen. De wonde die de man die nacht had aangebracht daar was  diep geweest, had vast schade aangebracht aan zijn spieren, maar hij wuifde het allemaal weg. Het was geen probleem, het was allemaal ok. HIj slikte even, het warme gevoel kwam bij zijn vingertoppen, waar het duidelijk werd dat hij aan het bloeden was. Bloed parelde in kleine druppeltjes aan zijn vingertoppen, waarbij Lil even zijn ogen richtte erop en snel zijn hand verborg achter zijn rug. Het verband was vast verzadigd van het bloed, of was niet goed bevestigd geweest. De wonde op zijn arm was diep en groot en was of terug open gekomen of was nooit echt toe gegaan. Wat het ook was, hij zou er wel straks alleen naar kijken. Het moest vast gewoon even uitgespoeld worden en dan een nieuw verband erover en dan waren ze klaar. Wist hij veel dat het ernstiger dan dat was, hij was geen dokter.

Jellies keek even op naar zijn trainer en piepte kalm naar hem, bezorgde piepjes. Bliss was echter opgevlogen van de actie van de vreemdeling, waarna ze bij haar moeder wegdook. Ze zocht meteen hulp bij de shiny door zich onder de vleugel van de shiny te wurmen. Candy keek even op en nestelde zich tegen haar dochter aan met een zacht gesnuif. De scherpe geur leek niet echt iets te zijn waar de vogels op reageerden, maar Cody wel. De Zubat keek op, verward en ietwat opgetogen. Hij was blind, dus zijn andere zintuigen waren duidelijk sterker dan wel... Zijn ogen. Lillian keek even naar zijn vogels en zuchtte even, waarna hij rustig glimlachte naar de ander. Iedere keer als hij zijn mondhoeken naar bpven krulde, prikte de wonde op zijn gezicht. Hoe dan ook was deze opervlakkig en ging deze niet meer open. Rustig haalde hij even zijn goede arm op, om kalm een paar haren achter zijn oor te plaatsen, waarna hij even naar de Zigzagoon keek. "Is dat je starter?" Alsof er niks mis was.

Hij had dit niet graag, wilde zich niet als de zwakker persoon opstellen, dat had hij de hele nacht al moeten doen. HIj vernauwde dan ook snuivend zijn ogen en zette een stap terug toen de ander duidelijk doorhad wat er aan de hand was. Zijn schouder/bovenarm was gewond, ja, maar de man had hem verzorgd. Hij had zich gewoon wat teveel gepusht en dat had ervoor gezorgd dat hij nu bloedde. Het stelde niet veel voor. Hij zuchtte dan ook even en draaide zich wat weg van de Zigzagoon, zijn rug wat strakker omhoog brengende zodat hij een sterkere houding had. De man kwam overeind en wel meteen was het duidelijk wie de overhand had, de ander was kleiner, zwakker dan hem vast ook. Maar hoe zat het met zijn verwondingen? Hij klemde zijn lippen op elkaar en knarste met zijn tanden. Verdorie.

De woorden van Adam waren dingen die hij niet widle horen. Wat? Het probleem was simpel; hij was crescent moon en als hij hulp aanvaarde dan toonde hij niet alleen dat hij zwak was, maar ook dat hij de ander iets verschuldigd was, zoals een uitleg. En er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht zijn gloednieuwe klant te verklikken aan de politie. Hij betaalde beter dan wie dan ook, het was een goudmijn, ookal kostte het zijn lichaam. Het kon hem geen ene reet schelen. "Dat is het probleem niet, bedankt voor het aanbod," En met die woorden draaide hij zich om en wandelde hij weg. Zijn gezicht was duidelijk op onweer over geslaan. Hij greep zijn arm vast en floot even, waardoor Jellies en Candy meteen de lucht in schoten achter hun trainer aan. Bliss kwam ook in beweging en lande op zijn schouder. Cody kwam er ook bij, maar zo onhandig als hij was vloog hij meteen tegen de arm van de man aan, waardoor hij meteen in elkaar kromp en omver viel van de pijn. Kreunend greep hij naar zijn arm. De mauw die tot nu toe alles mooi verborgen had gehouden begon ook nat te worden, maar niet van water of iets in die trant. ugh, bloed was heel moeilijk uit te wassen. Had hij weer.

Grommend keek hij op naar Cody, die zo tegen hem aan was geknald. De Zubat piepte even wat, aangezien ze nu beide op de grond lagen. Nou fijn weer Cody! De man zuchtte even en kreunde zachtjes toen hij steun probeerde te zoeken op zijn armen. Hij trok dan ook snel zijn gewonde arm wat terug en ging rechtop zitten, even de aarde van zijn trui kloppende. De pijn in zijn arm nam toe, maar hij negeerde het. HIj was zoveel pijn gewoon dat hij het gewoon aan de kanten schoof. Hoe dan ook leek de ander er meer van te denken. Hij leek haast in paniek te zijn, zo bellen naar een ambulance. Vluchtig keek hij dan ook naar Adam, een boze frons op zijn gezicht. Laat dat nou eens! Het was niet alsof hij knock out was. Hij bloedde gewoon wat, had wat pijn, maar dat was het ook. Zijn wonden waren netjes verzorgd, dus er was geen enkele reden een ambulance te bellen. Toen de ander dan ook zijn jas tegen zijn bovenarm begon te drukken, trok hij meteen met een pijnlijk gegrom toen. Nou dat! Dat deed pijn. Hij snoof even zachtjes en schudde even zijn hoofd. Hij wilde hier niet zijn, had hier niet moeten komen, had moeten gaan toen hij kon. Vluchtig keek hij even naar de Zubat, die weer de lucht in was gegaan. Verdorie Cody.

Bliss en Jellies waren ondertussen op de grond naast hun trainer gaan zitten, een duidelijke bezorgdheid in hun gepiep en bewegingen, maar Lillian kon enkel snuiven. Dit was belachelijk. "Dit is waarom ik me meestal niet meng met jullie rangers," mompelde hij nors, een duidelijk verschil in zijn eerdere blije zijn. Het was als dag en nacht, en daar was een reden voor, hij was pissed off dat de ander niet naar hem luisterde en dat hij ook betrapt kon worden. Hij zou het op een lopen zetten als iemand zijn geld in beslag nam. Hij had veel te veel bij zich om het normaal legaal te laten blijken, dus was het maar beter het risicon te mijden dan de kans te doorstaan. De woorden van Adam maakten hem enkel bozer. Hij wilde een sigaretje, een lijntje, een drankje. Hij wilde iets, iets om even zijn gedachten van het hier en nu te halen. Candy knipperde even en kantelde haar kopje waarna ze al snel oogcontact maakte met haar trainer. Lil keek vluchtig terug naar Adam en voor even leek het alsof de eend hem snapte. Zonder boe of ba schoot de Ducklett een Water gun op het hoofd van de ranger. En met die actie schoot Lillian onstabiel overeind, zijn hele wereld tolde, maar hij zette het op een lopen.

Candy was zijn starter en kende hem dus het beste. De eend was voldoende bij hem geweest terwijl hij aan het werk was, dus wist ze maar al te goed wat hij met die blik had bedoeld. Hij wilde weg hier en opdat ze veel om hjaar trainer gaf, deed ze wat van haar werd verwacht. De vogels waren dan ook achter hun trainer aan gevlogen, op de voet gevolgd door Cody, die onhandig heen en weer aan het fladderen was. Lillien kreunde even luidkeels toen de pijn naar zijn rug schoot. De beschadigde spier in zijn arm was bijna direct in verbinding met zijn rug en dus was het in verbinding met alles in zijn lichaam. De rug was het centrum van de spieren, dus het beïnvloedde zowat alles. HIj greep dan ook even naar zijn arm en trok zijn hand op, die rood was gekleurd van het bloed die door het verband was gedrongen. Hij moest het gewoon schoonmaken en nieuw verband op doen, wist hij veel dat er beter hechtingen in moesten. HIj was geen dokter, had ook geen interesse om dat te worden.

Hij keek even om zijn schouder en zag dat hij nu achtervolgd werd door niet een, maar drie mannen. HIj slikte even, hijgend, en verstevigde zijn grip op zijn bloedende arm, waarna hij zijn pas probeerde te versnellen. De zwakte in zijn benen door de pijn gaf echter al snel mee, waardoor hij struikelde en met een harde klap face first op de grond viel. Zijn hoofd schaafde over de harde ondergrond, waardoor de klauwmarkering op zijn gezicht meteen weer open kwam en ook begon te bloeden. Kreunend klemde de jongeman zijn tanden op elkaar in een poging tranen te onderdrukken van de pijn van de val. HIj haatte het zo, voelde zich vernederd en zwak en dat was het laatste dat hij wilde. HIj wilde helemaal geen hulp en al helemaal niet van mensen met autoriteit zoals rangers en dergelijke. Ze zouden vragen stellen als ze het geld in zijn zakken vond. Het plastic zakje met de poederige substantie, en alles erop en eraan. Hij wilde niet dat iemand hem stopte, dat iemand hem hielp. Hij had geen hulp nodig, want hij was in orde. Ja, hij had amper geld genoeg om een studio te betalen en eten op zijn bord te krijgen... Maar wie had dat nodig als hij geld had voor zijn needs te fuelen? Het was veel belangrijker plezier te hebben.