Tales of

Sinnoh

Lillian had het gewoon niet op mensen met een bepaalde autoriteit. Als ze sterker dan hem waren of gewoon meer gezag werd hij pisnijdig. De meerderheid van zijn klanten waren de maatschappij had zeker ook een stapje voor. Hij haatte dat ze hem wilden helpen, hem behandelden als een hulpeloos, gek ding. Hij was in orde. Hij had geen hulp nodig, was geen kind. HIj werd dan ook langzaam rechtop geholpen door de medewerkers, die hem rechtop lieten zitten. HIj wilde zijn hand ophalen, de medewerker wegduwen, maar een warme vloeistof belemmerde zijn zicht en dwong hem samen met de pijn in zijn gezicht om te blijven zitten. HIj slikte, klemde zijn tanden steviger op elkaar en  keek even op met zijn rechteroog. ZIjn linkeroog moest hij nu gedwongen dicht houden door de wonde, net zoals die nacht, net zoals bij het incident. HIj vernauwde zijn oog een beetje, maar kon het niet voor zich houden om echte haat te voelen voor de ranger. Hij was niet het type om echt woest te worden, aggresief... Tenzij ze aan zijn stash of geld zaten, dan ging hij feral. Hij liet zijn schouders wat hangen, een complete 180 van wat hij net had gedaan. De medewerkers treuzelden geen moment en gingen aan het werk om zijn shirt (met een schaar HE verdorie) open te maken. Hij snoof even en keek naar de mannen. Hij had al zo weinig, gingen ze zijn enige kledingsstukken al zo kapot scheuren. De shirt en jas die erboven had gerust werd van zijn arm genomen, waardoor het tafereel een stuk duidelijker werd. Lil wendde zijn blik bewust naar de grond toe, aangezien hij nooit echt goed had gedaan met bloed. Het verband dat rond zijn bovenarm was aangebracht had niet langer de mooie witte kleur die het eerst had gehad. De rest van zijn arm droeg een gelijke kleur als het verband, waardoor de medewerkers meteen besloten om daar en nu in te grijpen.

Lillian was een taaie, huilde niet snel en pijn was iets dat hij verworp. Maar hij schaamde zich enorm in deze situatie, waar hij zich klein en kwetsbaar voelde. Niet omdat hij gewond was, maar omdat hij gene kant op kon. Dat hij verzorgd moest worden. Hij had er altijd haat aan gehad, weg geduwd... En waarom? Om deze precieze reden. Inmiddels hadden de werknemers hun werk gedaan, het verband verwijderd en meteen druk aangebracht met iets anders. Toen dat eenmaal was gedaan, werd gevraagd zijn gezicht naar hen te draaien, waarop hij koppig toegaf. Na een korte observatie besloten ze er nu niks aan te doen, aangezien het duidelijk niet levensgevaarlijk was. Ja, het was lelijk en zeker niet mooi, maar het kon erger. De medewerkers wisselden even wat woorden, waarna werd gevraagd aan Lil om recht te staan. De breeder zuchtte even, probeerde overeind te komen, maar wiebelde enorm op zijn benen en werd meteen ondersteund door een van de ambulanciers. Waarom was hij zo onstabiel plots? Dat was hij eerder niet geweest? Hij slikte even, schudde zijn hoofd en liet de medewerkers hun werk doen. Hij kon geen kant op en als hij nog iets pullde zouden ze gegarandeerd dingen vragen, checken, doen... Navragen. HIj werd naar de ambulance gebracht, op de voet gevolgd door zijn horde ana vogels. HIj keek dan ook even om en slikte. Hij knikte dân ook even naar de medewerkers, die zijn goede arm even wat lostte. Rustig liet de man zijn Pokémon terugkeren. HIj keek nog even naar Adam, waarna hij snoof. De medewerkers vroegen of hij familie of iets in die aarde had die ingelicht kon worden, waarop hij meteen zijn hoofd schudde. HIj wilde niet dat zijn broer ingelicht werd en... Vrienden? Die had hij niet.

Lillian vond het helemaal niet erg dat hij geen directe familie had die hij kon inlichten of nja, niet wilde inlichten. Iets in hem zei dat zijn broer vast ergens iets had achter gehouden om hem op te sporen voor gevallen als deze. Het zou hem niet verbazen als hij een of ander iets in z'n dossier had gezet tegen zijn toestemming. Lillian was een tijdje vermist geweest als kind en jong volwassene, het was enkel natuurlijk dat dit in zijn dossier zou staan. Hij wilde niet dat de idioot kwam en hem zo zag. Hij zou wel iets verzinnen als ze eenmaal in het ziekenhuis waren en dit de waarheid bleek te zijn. Hij keek even op met zijn ene oog die hij open kon houden naar de man die sprak. Hij zuchtte enkel eventjes, maar zei er niks op. HIj wilde eigenlijk de ander zo ver weg van hem hebben als mogelijk was. Nou ja, vroeg of laat zou dat wel gebeuren. Hij liet zijn blik over de ander gaan, van diens handen, naar diens broek en vervolgens naar de schoenen. Hij had zeker geld op zak.... En als je eenmaal zoiets lapte aan iemand kon je contact met hem of haar volledig verwerpen. HIj slikte dan ook even en vond meteen rust toen hij dit besefte. Als hij de ander niet langer rond hem wilde zou hij zoiets vreselijk lappen dat hij gewoon niet bij hem wilde zijn. Hij deed het elke dag, bij zoveel mannen, dus dit zou een eitje worden. Het enigste verschil zat eruitaard wel in dat deze kerel een ranger was, het risico op gevolgen was groot. Maar goed, for the greater good hm? En daarbij verdiende hij het wel om diens geld te krijgen. Hij had zeker een dubbele dosis nodig als hij uit dat ziekenhuis was.  

Lillian werd aangeboden om te gaan liggen door de medewerkers, maar de gewonde man schudde zijn hoofd, waardoor de ambulancier hem plaats liet nemen op een stoeltje, vlak naast de brancard, die nog mooi opgeplooid was gebleven, en een andere stoel, waar de medewerker in ging zitten om een strak oog te houden op Lillian. De redhead snoof en sloeg zijn oog af naar een apparaat die in de wagen stond. Het stond uit, maar het zag er wel funky uit. Na een tijdje kwam de wagen kalm in beweging. Daar gingen ze dan, naar z'n doom, hetgeen waar hij het meest voor had gevreesd. Wat oncomfortabel stak hij zijn rechterhand in zijn broekzak, waar het vele geld nog steeds aanwezig was. Hij slikte even en voelde verder, waarna hij al snel wat paniek voelde. Snel haalde hij zijn hand uit  de broekzak om in de andere pocket te gaan zoeken. Zijn houding ontspande zich meteen toen hij het zakje meteen voelde. Ah, ok... Daar zat het dus. Hij slikte even en haalde zijn vingers terug vanuit zijn zak, waarna hij even opkeek naar de ranger en de medewerker om te zien of ze iets van zijn vreemde bewegingen hadden opgemerkt. Niet dat het zo vreemd was, maar hij had er kort uitgezien als iemand die zijn telefoon was verloren. IN de realiteit was het zijn addiction die aan het opspelen was. Man, wat wilde hij graag een peukje nu. Ongeduldig begon hij dan ook wat te plukken aan een scheur in zijn broekspijp, eentje die er al in had gezeten voor het vallen. Het was zo'n scheur aan de knie, wat men fashion noemde de dag van vandaag. In Lillians geval was het gewoon een oude jeans die versleten was en waar de scheuren vanzelf in waren gekomen. Kleren kopen met gaten was toch weg gesmeten geld. Met een licht bevende hand pulkte hij verder aan de scheur, alsof hij echt nood had aan iets die zijn gedachten bezig hield. Dat had ie ook echt nodig, want anders werd hij gek.