Tales of

Sinnoh

Chase humde instemmend toen Chloe aangaf dat het water best lekker warm was. Hij had nooit gedacht dat hij ooit met een meisje in zijn armen aan het water stond en haar zorgvuldig vasthield om te voorkomen dat ze te veel in het water zou zakken, maar hier was hij dan. Zijn roodkleurige ogen gleden naar haar toen ze de Pokémon ook opmerkte en hem nog wat Pokémon aanwees dat hij niet had gezien. Het beeld, haar in zijn armen, de zee en de Pokémon om hun heen, zorgde voor zo’n sereen gevoel dat Chase’s mondhoeken naar boven gingen zonder dat hij daar controle over had. Ze trok hem echter uit zijn gedachten door te zeggen dat hij haar los moest laten en hoewel een frons tussen zijn wenkbrauwen verscheen, deed hij toch wat ze vroeg. ”Geef het aan wanneer je voelt dat iets niet lukt,” murmelde hij tegen haar zodat anderen het niet konden horen. De zwaartekracht van het water trok onmiddellijk aan haar lichaam en bijna wilde Chase haar weer vastpakken, maar hij spande zijn spieren aan om zichzelf tegen te houden. Hij wist dat ze het om een reden moest vragen en dat hij vertrouwen in haar moest hebben, maar toch was het moeilijk om niet meteen in actie te schieten zodra hij haar deels in het water zag verdwijnen.

Alle spieren in Chase’s lijf spanden zich aan toen Chloe begon te zinken, maar toen ze haar adem uitblies en haar borst omhoog kwam – waar hij dan expres weer niet op probeerde te letten omdat hij dat behoorlijk onbeleefd vond op dit moment – zag hij dat ze gewoon in het water bleef drijven. Ergens wist hij wel dat hij gewoon vertrouwen in haar moest plaatsen en dat het dan wel goed zou komen, maar hij kon het niet helpen dat hij zich toch wat beschermend over haar voelde met dit soort dingen, al was hij er ook vrij zeker van dat ze het hem niet in dank zou afgenomen hebben als hij in had gegrepen. Zijn blik gleed naar haar en hij nam haar voor een moment even in zich op, hoe ze daar in het water lag en hoe de ene helft van haar haren aan haar gezicht begon te plakken terwijl de andere helft losjes om haar hoofd lag. Toen opende ze haar ogen en kropen zijn mondhoeken omhoog toen ze oogcontact met elkaar maakten. ”Is het fijn zo?” vroeg hij zachtjes aan haar. Voordat hij daar het antwoord op had gehoord, kwam er een groep luide kinderen voorbij rennen in het water waardoor het begon te golven. Kleine golfjes kwamen in Chloe’s richting en Chase’s eerste geniale ingeving was blijkbaar om haar weer op te pakken. Zijn reflex was echter te snel en hij was te onvoorbereid op haar plotse gewicht waardoor hij zijn evenwicht verloor en hij met zijn kont op de grond landde, waardoor hij Chloe enkel in een omhelzing tegen zich aantrok en haar niet effectief de lucht in tilde. Omdat ze niet al te ver in het water waren en hij groot was, voorkwam hij dat ze kopje onder ging of dat er überhaupt gevaar voor haar was, maar hij creëerde wel een licht ongemakkelijke situatie waarbij ze half op hem kwam te liggen. ”S-Sorry,” stamelde hij, voor één moment zijn koelte verliezend terwijl hij zijn kaken rood voelde worden. Want dit was namelijk absoluut niét het plan geweest.

Chase knipperde wat verwonderd met zijn ogen toen Chloe begon te lachen. Hij had haar nog niet eerder de slappe lach horen krijgen, maar ze had een aanstekelijke lach en niet veel later verliet de warme gloed zijn wangen en was hij ook aan het lachen. Hij grinnikte nog wat na toen ze zei dat ze eruit moesten gaan en hij gaf een knikje, waarna hij Chloe eerst naast zich zette voordat hij op stond en haar weer optilde. Zijn hele lijf was nat door de val in het water, maar zijn eerste prioriteit was om één van zijn handdoeken om Chloe heen te slaan zodra hij haar weer terug in het zand had gezet. ”Proficiat,” zei hij licht plagerig tegen haar. ”Dat is de eerste keer dat een meisje bij mij op schoot heeft gezeten.” Misschien niet echt iets om trots op te zijn, maar Chase schaamde zich niet echt voor het feit dat hij nog nooit een vriendin had gehad en het meest intieme wat hij dus had meegemaakt een kus van zijn moeder op de wang was wat vrouwen betrof. Tja. Het was wat het was.

Chase keek haar aan toen ze zei dat ze nog nooit bij een jongen op schoot had gezeten. Het was per ongeluk geweest en hij zou er zelf nooit opgekomen zijn om haar op zijn schoot te trekken, dus ergens voelde het een beetje ongemakkelijk aan dat hij het niet erg vond dat ze dat nog nooit gedaan had en dat hij op dat vlak haar eerste was. Waarom hij daar überhaupt zo over nadacht, was hem een raadsel en hij duwde de belachelijke gedachte meteen van zich af. Toch kwam er een andere vraag in hem op, maar voordat hij die kon stellen, had ze haar Pokémon al naar zich toegefloten en gaf ze aan dat ze moest gaan. Hm. Dan zou hij zijn vragen wel voor een andere keer laten, want dit was iets waar hij het er op zijn gemak over wilde hebben met haar. Chase pakte haar handdoek weer van haar over, waarna hij zich naar voren boog en haar optilde zodat hij haar in haar rolstoel kon zetten. ”Ik weet dat je dat prima zelf kunt, maar ik vond dat dit je wel wat moeite bespaarde,” zei hij snel tegen haar, voordat ze dacht dat hij dacht dat ze het niet alleen kon. Dat had hij wel gezien dat ze dat kon. ”Ik heb zelf nog wat training te doen, dus ik blijf hier ook maar niet al te lang rondhangen,” vervolgde hij koeltjes, waarna hij zich strekte en zijn blik weer naar haar richtte. ”Dan neem ik aan dat ik je nog wel eens zie?” Hij begon zijn spullen bij elkaar te pakken terwijl hij wachtte op haar antwoord.