Tales of

Sinnoh

Ace trok zijn wenkbrauw licht sceptisch naar Chloe op. ”Hoe kan zoiets überhaupt een Pokémon rustiger maken? Hij zou zijn kind dan waarschijnlijk niet eens vaak zien,” murmelde hij tegen haar, maar ergens ook wel omdat hij nieuwsgierig was naar of ze dit effect al vaker had gezien bij arrogante Pokémon. Hij dacht namelijk niet dat ze dit zomaar zei. De blos die om haar wangen kwam, viel hem op en zijn mondhoeken kropen licht omhoog. ”Ik heb een vriendin gehad toen ik nog in Kalos woonde, maar daarna ben ik er door mijn werk eigenlijk niet zo heel veel meer mee bezig geweest,” beantwoordde hij haar vraag. Daarna gaf hij haar een knikje. ”Kom op, nu jij. Ik ben ook eerlijk tegen jou geweest.” Dit was vooral niet Ace die toch wel een beetje nieuwsgierig naar het liefdesleven van iemand anders was. Neuh. Dat zou hij sowieso nooit hardop toegeven als dat wel zo was, maar hij meende aan haar blos te merken dat er wel iemand moest zijn. En als dat zo was, dan was er toch een deel in hem dat hoopte dat het wederzijds was. Dat gunde hij haar wel.

”Aha,” was Ace’s droge antwoord op haar woorden. Hij zou er nog even over na moeten denken. Igneel als vader was één ding, maar Jaws… Zijn blik gleed scherp naar Chloe toen dat ze haar vraag stelde, al werd zijn rode blik wat milder toen dat zijn blik die van haar ontmoette. ”Ze kon behoorlijk jaloers worden om de stomste dingen en uiteindelijk ging dat niet meer samen,” vertelde hij gedeeltelijk de waarheid. Hij vertelde er niet bij dat hijzelf de oorzaak was geweest dat ze zo jaloers was: hij had door zijn vader bepaalde dingen voor haar moeten verzwijgen en zij had dat verkeerd opgevat. Toen hij de vele verwondingen uiteindelijk niet meer aan haar kon verklaren zonder te vertellen hoe dat het écht zat, werd het hem te heet onder zijn voeten en duwde hij haar van zich af. Dus de fout lag vooral bij hem, maar dat was iets wat hij Chloe niet kon vertellen. Niet nu ze elkaar nauwelijks kenden. Zijn blik gleed naar haar toen ze haar woorden sprak en hij trok kort zijn wenkbrauw op, zijn ene mondhoek een klein beetje omhoog komend. ”Hoezo weet je dat niet?” vroeg hij vervolgens zo nonchalant mogelijk. Dat hij hier met een meisje zou zitten praten over zijn en haar liefdesleven… hij dacht niet dat die dag ooit zou komen, maar hij verbaasde zichzelf in deze regio steeds meer en meer.

Ace voelde de ongemakkelijkheid in zijn spieren trekken toen het meisje naar haar voeten keek en hem daarna aankeek met een gepijnigde blik. Lag het echt zo gevoelig? Dan moesten haar gevoelens wel heel erg diep zijn. Hij zou hier normaal gezien ook niet te diep op in willen gaan omdat hij dit echt ongemakkelijk vond, maar er was iets aan die gepijnigde blik van haar dat ervoor zorgde dat hij het niet aan zich voorbij wilde laten gaan. ”Geeft hij gemixte signalen?” vroeg hij aan haar, zijn wenkbrauwen trekkend in een frons. Hopelijk was het niet zo’n loser die haar van zich afduwde en dan weer naar zich toetrok. Voor dat soort spelletjes zou hijzelf ook geen tijd en interesse hebben en aan haar reactie te zien zij ook niet.

Ace humde toen ze aangaf dat het vooral aan haar lag. Ja, dat probleem kende hij. Zijn rode blik gleed traag naar haar handen, welke de leuningen van haar rolstoel stevig omklemden. Hij wist dat hij een lastig onderwerp voor haar had aangesneden, maar soms waren dat ook van die onderwerpen waar je het gewoon over moest hebben. Niet zijn favoriete bezigheid, maar voor Chloe wilde hij wel een uitzondering maken. ”Ik ken het probleem,” sprak hij op een kille toon. ”Ik ben zelf ook zo. Niet te snel mensen dichtbij laten komen, ze van me afduwen als ze dreigen een intiemere band met me te krijgen.” Hij haalde zijn schouders op. ”Ik kan je alleen maar het advies geven dat het soms niet slecht is om die muur om je heen te laten zakken. En misschien val je dan een keertje hard op je bek, maar dan kun je jezelf in elk geval niet verwijten dat je het niet geprobeerd hebt.” Hij haalde zijn schouders op. ”En als hij je dan als een Seedot behandelt, dan bel je mij gewoon. Dat zet ik hem wel even op zijn plaats.” Daar was hij immers niet te beroerd voor. Helemaal niet zelfs.

Ace knipperde wat verward met zijn ogen toen ze begon te huilen. Het was niet dat hij nog nooit een meisje had zien huilen, maar het maakte hem toch altijd weer ongemakkelijk, vooral als het om iemand ging die hij wel begon te mogen. Hij twijfelde even kort, maar schoof toen toch op haar strandhanddoek dichterbij en sloeg zijn arm om haar schouders heen, waarna hij haar dichter tegen zich aantrok. ”Ik weet het,” murmelde hij op een zachte toon tegen haar. ”Maar soms moeten we bepaalde keuzes in ons leven maken, ook als ze ons bang maken.” Wow. Sinds wanneer was hij zo filosofisch? Sinds dat hij in Sinnoh was en aan zichzelf toe durfde te geven dat er toch wel mensen waren die op de één of andere manier in zijn hart kropen, zoals Finn en nu Chloe. ”Als hij je daardoor in de steek laat - en sorry dat ik dit nu zeg - maar dan was hij je tijd in eerste instantie niet eens waard,” sprak hij op een kille toon tegen haar. ”Denk je niet dat het niet weten erger is dan het wel weten?” vroeg hij vervolgens aan haar, zijn rode ogen naar haar richtend. Nu hij zo naar haar keek, kon hij zich niet voorstellen dat er iemand was die haar opzettelijk zou kwetsen. En als er mensen waren die dat wel deden, dan had hij wel een appeltje met ze te schillen. Niemand kwam aan diegenen die hij als vrienden begon te beschouwen. Niemand.

Het voelde vreemd aan. De laatste keer dat een meisje haar hoofd op zijn schouder had gelegd, was alweer meer dan een jaar geleden en dat was toen zijn vriendin geweest. Hij had daarna niet echt ruimte gelaten om vriendschappen op te bouwen, maar als hij eerlijk was, dan voelde dit niet slecht aan. Het was niet dat hij romantische gevoelens voor Chloe had, zeer zeker niet, maar hij kon wel zeggen dat hij haar als een vriendin begon te beschouwen en dat hij haar echt wilde helpen om zich beter te voelen. Ace liet zijn rode blik naar beneden glijden toen hij beweging op zijn schouder voelde en ontmoette de bruine blik van Chloe. ”Ik vind niet dat je je aanstelt,” antwoordde hij op een rustige toon. ”Ik weet als geen ander hoe het is als je verleden je in de weg zit om een band met iemand op te bouwen. Het is daarom des te meer dat ik je kan aanraden het je niet in de weg te laten zitten, anders loop je misschien iets moois uit de weg en heb je daar heel je leven spijt van.” Hij grijnsde naar haar om de geladen sfeer een beetje te verlichten. ”En zoals ik al zei: als hij als een Seedot reageert, weet je me te vinden.”

Het voelde niet ongemakkelijk om haar zo dicht tegen zich te hebben. Misschien was Chloe ook de eerste en de enigste van wie hij dat zou accepteren, wie weet. Hij was meestal lang niet zo erg als dat hij zichzelf naar voren bracht, maar hij weigerde om anderen zijn echte zelf meteen bij de eerste ontmoeting te laten zien. Dat hij ergens, diep vanbinnen, wel aardig was. Dat hij echt wel advies kon geven. Dat hij er echt wel voor iemand kon zijn. Het voelde aan de ene kant nog wat ongemakkelijk aan om zichzelf kwetsbaar op te stellen, maar wat had hij anders kunnen doen nu dat Chloe dat ook gedaan had bij hem? Zijn blik gleed naar haar toen ze aangaf dat hij een goede vriend was en goed advies kon geven, waar hij nadrukkelijk met zijn ogen op rolde. ”Ach, weet je, ik doe mijn best,” zei hij droogjes tegen haar. Hij drukte haar nog even kort tegen zich aan en wreef over haar schouder voordat hij haar losliet. ”Ja, ga maar snel achter je man aan. Oprotten nu,” zei hij met een grijns tegen haar, een plagerige blik in zijn ogen hebbend. ”En laat me maar weten hoe het is gegaan.” Ze zou waarschijnlijk in een vlaag van moed achter die kerel aangaan en hopelijk zou dat goed voor haar uitpakken. En als die kerel haar hart zou breken, dan wist Ace hem wel te vinden. Dat was één ding dat zeker was. De jongen kwam overeind, klopte het zand van zich af en richtte zijn blik naar Chloe. ”En nodig me vooral niet voor de trouw uit als het iets zou worden. Ik hou niet zo van die fancy aangelegenheden.” Of het moest zijn voor te patrouilleren. Dan zou hij de overweging misschien wel maken.

Ace gaf een knikje, waarna hij zich naar voren boog, het strandkleed van het zand griste en deze uitklopte. Hij vouwde deze netjes op en gaf deze terug aan Chloe. Een kleine grijns kwam om zijn lippen toen ze op zijn opmerking over het trouwen reageerde en hij rolde met zijn ogen. ”Ja, ja, dat geloof ik ook echt,” zei hij tegen haar, zijn rode blik plagerig naar haar gericht. Hij durfde te wedden dat ze hem niet eens meteen ging sms’en zodra ze reactie van die kerel had gekregen. Niet dat hij er echt nieuwsgierig naar was of zo. Dan leek hij wel een vrouw. Hij kuchte kort in zijn handpalm omwille van de belachelijke gedachten die in hem rondgingen, keerde zijn Pokémon terug en gaf haar een knikje. ”Dan spreek ik je later nog wel,” sprak hij, waarna hij even twijfelde, maar daarna toch kort vooroverboog om haar een snelle knuffel te geven. Hij had haar daarnet letterlijk met haar hoofd op zijn schouder laten leunen, dus dat kan er ook nog wel bij. Met een laatste knikje en een droge groet door zijn hand op te steken naar haar draaide hij zich om en wandelde hij weg.