Tales of

Sinnoh

Het was duidelijk dat Lacoste nog erg moest wennen aan het feit dat hij in het team van Iris zat. De Totodile rende er meerdere keren per dag vandoor, waarna hij altijd aan het springen was op het zand om Iris weer terug te vinden. Iris vond het energieke kantje van haar Totodile geweldig en lag meerdere keren per dag in een deuk om zijn rare fratsen. Ze wilde na het strandfeest graag ontdekken of hij tijdens trainingen een serieuzere kant had, wat ze ergens wel hoopte. Buiten het strijdveld mocht hij zo veel grapjes maken als hij wilde, maar in het strijdveld diende hij serieus en efficiënt te zijn, net zoals Iris zelf. De zwartharige liet haar blik kort naar Dayla en Lark glijden, welke lui in het zand lagen. De avond begon te vallen en Iris’ maag knorde, wat aantoonde dat ze binnenkort maar eens wat te eten moest gaan zoeken. Ze wist dat er een strandtent in de buurt was waar ze kon gaan eten en die was dichtbij, dus dat probleem zou zo opgelost zijn. Ze wilde dan ook net haar Pokémon roepen toen ze Lacoste vol vooruit zag schieten en speels tegen een man aan zag springen. ”Lacoste, zo is het wel genoeg!” riep ze streng naar haar Pokémon. ”Dadelijk valt die meneer nog om en doet hij zichzelf pijn!”

Iris voelde hoe ze een halve hartverzakking kreeg toen de oudere man al naar voren begon te kukelen. Het had niet veel gescheeld of hij had ook daadwerkelijk in het water gelegen, maar het was zijn Basculin die de dag redde door een Headbutt op zijn trainer uit te voeren. Het leek haar vrij pijnlijk om dat als trainer zijnde te moeten incasseren, maar gelukkig leek het ook weer niet zó hard te zijn en was het vooral meer bedoeld om zijn trainer staande te laten houden dan om hem de andere kant op te laten kukelen. Lacoste vond het allemaal geweldig en sprong vrolijk van zijn ene naar zijn andere been toen de man zich voor hem neerhurkte. Hij stak vervolgens zijn armpje uit om kennis te maken met de man en Iris glimlachte toen de man zich naar haar richtte. Lark en Dayla waren ondertussen ook wat dichterbij gekomen en Dayla rende naar de Phione toe om kennis te maken, terwijl Lark zijn afstand hield. ”Dat klopt, maar hij moet met dat soort acties toch maar uitkijken. Nu hij nog jong is, moet ik hem zo veel mogelijk manieren bij brengen nu het nog effect heeft,” lachte ze, al ontspande ze duidelijk wel wat meer toen ze zag dat de man echt niks had. De man stelde zichzelf voor als Mace en Iris liep met een grijns op hem af, waarna ze haar Totodile kopieerde door ook haar hand naar hem uit te steken. ”Aangenaam om kennis met je te maken, Mace. Mijn naam is Iris!” Ze liet haar blik naar zijn Pokémon glijden. ”Bent u een Water type trainer?” vroeg ze uiteindelijk, haar donkergrijze ogen weer naar hem richtend. Het zou zomaar kunnen.

Nadat Iris geconcludeerd had dat ze Lacoste manieren bij moest brengen, vond de Totodile het wel weer genoeg geweest en sprong hij het water in, waar hij zich bij de andere Water types voegde. Dayla had nog steeds plezier in het converseren met de Phione en Lark bekeek het allemaal maar wat met een norse trek om zijn snoet. Mace vertelde ondertussen dat hij een researcher was en Iris knikte begrijpend, al kwam ze niet verder dan dat dat waarschijnlijk inhield dat hij Pokémon onderzocht en daar later iets mee wilde doen. ”En u hoopt later een lab te kunnen openen en Pokémon weg te geven?” gokte ze. Was dat met alle researchers niet zo? Sinnoh kon eigenlijk best nog wel wat mensen gebruiken die Pokémon weggaven. Het zou helemaal niet slecht zijn om een grotere variatie aan keuze te hebben wat Pokémon betrof, al had ze gehoord dat er nu al vrij veel keuze was. Ze knikte met een glimlach toen Mace aan haar vroeg of zij een trainster was. ”Ik ben speciaal van Johto naar Sinnoh gereisd om alle gyms hier uit te dagen en deel te nemen aan de league,” sprak ze op een zelfverzekerde toon. ”En dan word ik Champion hier en zodra die titel me verveelt, ga ik naar een andere regio om daar weer hetzelfde te doen.” Ze haalde haar schouders op. Dat waren toch haar plannen in grote lijnen, maar haar kennende kon daar wel het één en ander aan aangepast worden.

Dayla en Lacoste leken beiden wel in hun nopjes te zijn met de Pokémon van Mace. Lark was dat niet, maar dat had hij tot nu toe met geen enkele Pokémon gehad. Zelfs met de Pokémon van Darren had hij soms nog moeite en Iris wist dat dat moeilijk ging veranderen. Hij was nu eenmaal iemand die moeilijk kon wennen aan de aanwezigheid van vreemden om zich heen en Iris wist dat ze daar aan moesten werken. Haar blik gleed naar Mace toen hij zijn uitleg gaf over zijn levensdoelen en onder de indruk zijnde keek ze hem aan. ”Wel, hoe ver ik ook sta met mijn doelen, ik kom zeker een Pokémon bij u ophalen als het zo ver is,” beloofde ze hem. En dan zou ze die Pokémon trainen en vol trots aan Mace laten zien hoe sterk zijn Pokémon was. Ze glimlachte bij de gedachte en haar glimlach ging over naar een grijns toen Mace zijn opmerking maakte. ”Dat denk ik ook wel. Aan zelfvertrouwen ontbreekt het me in elk geval niet,” sprak ze met een grijns om haar lippen. ”Het heeft ook allemaal geen haast. Het is niet dat ik binnen dit en het komende halfjaar 8 badges moet hebben, maar het is fijn om iets te hebben waar ik naartoe kan werken.” Ze grinnikte. ”Als het aan mijn vader had gelegen, had ik nu met mijn neus tussen de boeken gezeten en voor één of andere hoge opleiding gestudeerd.” Haar glimlach verflauwde ongemerkt een beetje toen ze het over haar vader had. Het was immers nog altijd geen leuk onderwerp voor haar, maar ook niet iets wat ze onder stoelen of banken stak en ergens was ze wel nieuwsgierig naar wat Mace daarover dacht, gezien hij bijna de leeftijd van haar vader had.

Een grijns brak door op het gelaat van Iris toen Mace aangaf dat hij het leuk zou vinden als zij een Pokémon bij hem op zou komen halen. ”Dat is dan een deal,” sprak ze met een lichte glimlach om haar lippen. Ze gaf hem met een knikje gelijk toen hij aangaf dat ze ook van andere dingen moest genieten en fronste licht toen hij zijn vraag stelde over haar vader. ”Eh…” Ze glimlachte wat ongemakkelijk en legde haar hand in haar nek, waarna ze daar begon te wrijven. ”Hij was sowieso heel erg boos toen ik stopte met mijn opleiding, maar voordat hij daar weer over kon beginnen en het aan me op kon dringen, heeft mijn moeder me geholpen om naar Sinnoh te gaan toen we hoorden dat de lockdown daar voorbij was. Ze wist dat ik graag een trainer wilde worden en wist ook hoe boos mijn vader zou worden als hij lucht kreeg van dat ik naar hier zou komen om mijn droom te realiseren. Ik heb daarna veel boze berichten en gemiste oproepen van hem gehad, maar ik heb nog niet echt met hem gesproken.” Het was een ding dat haar behoorlijk zenuwachtig maakte omdat ze al wel wist hoe dat hij zou gaan reageren en hoe hij haar terug zou proberen te halen. Ze wist dat één goed gesprek hem ook niet op andere gedachten zou brengen en ergens deed dat zeer, maar het was in elk geval al wel een goed ding dat haar moeder wel achter haar stond. Dat was dan al één verademing.

Iris kromp wat in een toen Mace zijn woorden sprak. Ze wist dat hij gelijk had, maar ze dacht niet dat Mace wist hoe intimiderend haar vader kon zijn als hij zijn zin door wilde drijven. Het was al meerdere keren zo geweest dat ze naar elkaar hadden staan roepen en voor haar was de maat op een bepaald punt echt vol geweest toen hij met zijn hand opgeheven voor haar had gestaan, maar dat waren natuurlijk details die ze aan niemand zou vertellen, zelfs aan Darren niet. Dat zou alleen maar woede en onbegrip uitlokken en dat wilde ze niet, want ergens wilde ze dat slechte beeld van haar vader ook niet aanpraten aan anderen. ”Ik zal erover nadenken,” zei ze dan ook snel en op een toon dat aankondigde dat ze het er niet meer over wilde hebben. Haar blik ging kort naar Lacoste en ze haalde troost uit het feit dat deze nog altijd zijn vrolijke attitude over zich heen had hangen, ondanks de licht geladen sfeer tussen haar en Mace nu. ”Ben je afkomstig van Sinnoh of net zoals zovelen ook van één of andere regio naar hier gereisd nadat de lockdown voorbij was?” vroeg ze snel door voordat hij nog iets over haar vader kon zeggen. Ze merkte dat ze het geen leuk onderwerp vond, al helemaal niet als er haar gezegd werd wat ze eigenlijk diep vanbinnen al wel wist.

Mace leek op te merken dat ze het niet over haar vader wilde hebben, iets waar ze hem dankbaar om was. Haar vader was nog altijd een gevoelig onderwerp en juist omdat hij zo’n sterk karakter had en er bijna niks tegen hem in te brengen viel, maakte dat haar heel terughoudend om hem te contacteren. Haar blik gleed naar Mace toen hij vertelde dat hij heel zijn leven al in Sinnoh had gewoond en dat hij zelfs drie dochters rond had lopen. ”En zijn die ook allemaal op reis?” vroeg ze verwonderd aan hem. Misschien waren ze net als hun vader researcher of deden ze andere dingen. Er waren immers veel dingen dat je kon doen met Pokémon en vooral in Sinnoh waren er veel meer mogelijkheden dan dat er zouden zijn in Johto. ”Ik ben afkomstig uit Johto,” zei ze, toch wel met enige trots. ”Ik heb daar heel mijn leven gewoond in Blackthorn City, waar zich de achtste en laatste gym bevindt en die vlak aan New Bark Town grenst, welke zich op zijn beurt weer met de grens van Kanto verbindt.” Ze glimlachte. ”Ik ben vooral naar Sinnoh gegaan omdat mijn jeugdvriend, Darren, hier ook ergens rondloopt.” Ze moest hem alleen weer opnieuw weten te vinden en de volgende keer eens het nummer van zijn Holo Caster vragen, want dat was ze de vorige keer dat ze elkaar hadden gezien vergeten.

Een lachje gleed om haar lippen toen Mace aan haar verraadde dat hij het altijd wel leuk vond als hij zijn dochters weer eens zag. ”Ga me nu niet vertellen dat u één van die afstandelijke vaders bent die net doet alsof hij zijn dochters kan missen totdat het daadwerkelijk zo ver is,” sprak ze geamuseerd. Bij haar vader was dat gedrag nooit gespeeld geweest, maar ze kon zich niet voorstellen dat Mace ook zo was, zeker niet door de reactie die hij nu gaf. Ze knikte toen hij zijn woorden sprak. ”Ik ging als kind zijnde altijd naar de Ice Path. Dat was een berg dat zich vlak in de buurt van mijn stad bevond. Ik mocht daar nooit komen van mijn ouders, maar ik vond het zo leuk om de verschillende Ice types daar te zien dat ik het toch deed.” Ze gniffelde. Haar moeders paniek was dan altijd heel grappig geweest, vooral omdat er nooit echt wat kon gebeuren. Het gesprek ging al snel weer over Darren en Iris kon een trotse glimlach toch nauwelijks verbergen. ”Hij doet hier aan Bug types breeden. Toen ik hem de laatste keer zag, was zijn team al meer voor de helft gevuld, dus ik durf te wedden dat hij al wel wat breeds heeft gedaan.” Ze hoopte dat ze op haar beurt aan Darren kon vertellen dat ze al wat trainers verslagen had en dat ze uiteindelijk haar eerste gym badge aan hem kon laten zien.

Iris glimlachte toen Mace over zijn dochters vertelde. Ze kon duidelijk aan hem zien dat hij trots op zijn dochters was, wat in stevig contrast zou staan met als haar vader over haar bezig zou zijn tegen iemand anders. Ze verdreef die gedachte steevast en focuste in plaats daarvan op wat hij nog maar zei over the Ice Path. ”Ik ben altijd wel een beetje een avontuurlijk type geweest. Ik ben ook diegene die daardoor altijd in de problemen zal raken,” zei ze gniffelend. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze in één of andere benaderde situatie terechtkwam door haar nieuwsgierigheid. Dat waren nu eenmaal hoe dat die dingen gingen. Het gesprek werd verlegd naar Darren en Iris’ glimlach werd net ietsje breder dan daarnet. Ze vond het leuk om over haar beste vriend te praten, om anderen op de hoogte te stellen van zijn achievements. Nadat hij een heel lang leven door zijn moeder was gecontroleerd, gunde ze het hem meer dan een ander dat hij zijn droom waar kon maken. ”Hem kennende vast wel. Hij is niet iemand die stilzit en afwacht. Als hij iets leuk vindt, dan bijt hij zich er in vast.” Ze twijfelde kort, zich afvragend of ze dit wel moest vertellen, maar besloot na een paar seconden dubben dat het geen kwaad kon. ”Hij heeft in Johto aan boogschutten gedaan en daar blonk hij in elke wedstrijd echt in uit. Ik denk dat ik een deel van mijn vastberadenheid van hem over heb gekregen.” Ze grinnikte naar Mace, haar ogen licht twinkelend.

Iris nam de wijze woorden van Mace goed in zich op en gaf een knikje. Ja, die instelling had zij ook wel. Ze ging liever een paar keer goed op haar bek dan dat ze er achteraf spijt van had omdat ze het nooit geprobeerd had. Die instelling had ze ook wel een beetje van Darren overgekregen; de jongen hield er zelf ook wel van om risico’s te nemen en het was ook een deel door hem dat Iris de beslissing had genomen om haar koffers te pakken en weg te vluchten naar Sinnoh. Hij wist natuurlijk wel een beetje van haar vader, maar ze had hem de ergste redenen nog niet verteld en iets in haar was daar ook nog niet klaar voor. Haar blik gleed terug naar Mace toen hij zijn woorden over Darren sprak en ze knikte glimlachend. ”Dat doet hij met alles. Ik weet zeker dat hij het ver gaat schoppen als breeder zijnde,” zei ze vol overtuiging. ”Zijn er andere sporten of hobby’s daar u zich wel in hebt verdiept?” vroeg ze vervolgens aan Mace. Het was immers niet haar bedoeling om het de hele tijd over zichzelf of over Darren te hebben.