Tales of

Sinnoh

Het onderwerp ging van Darren over naar de hobby’s van Mace en Iris kon het niet laten om een tikkeltje te grijnzen toen hij aangaf dat hij graag aan vissen deed. Eigenlijk had ze dat wel een beetje bij hem verwacht; zo’n type leek ze hem wel. ”In dat geval mag je me wel eens leren hoe je dat geduld daarvoor kunt opbrengen. Ik denk dat ik het niet één minuut rustig uit zou kunnen met een hengel aan de waterkant,” zei ze lachend. Ze was iemand die graag actie wilde hebben en constant in beweging wilde zijn, wat soms wel tot ergernissen kon leiden bij Darren. Hij was juist een veel rustiger type. Ze keek Mace onder de indruk zijnde aan toen hij aangaf dat hij pokévoer maakte voor de Daycare school. ”Daar zullen ze vast erg blij mee zijn,” zei ze warm tegen de oudere man. Ze haalde haar schouders op toen hij zijn vraag stelde. ”Ik ben nogal een kluns in sporten. Ik heb al eens geprobeerd om te boogschieten, maar toen het touwtje van de boog terugsloeg tegen mijn wang ben ik daar maar mee opgehouden.” Ze grinnikte. ”Voor de rest ben ik ook eerlijk gezegd te lui om aan een work-out te beginnen. Gelukkig ben ik niet dik.” Ze moest weer lachen. ”Voor de rest vind ik het uiteraard leuk om met Pokémon bezig te zijn en kan ik echt zen worden van een goed boek. En ik ga ook wel graag op avontuur, dus ik ga ook wel dikwijls op verkenningstochten.” Met alle gevolgen van dien.

Iris knikte begrijpend toen Mace aangaf waarom hij zo van vissen hield. ”Als u het op die manier uitlegt, zou het iets zijn waar ik nog wel een keertje aan mee wil doen,” zei ze lachend tegen hem. Ondanks dat ze niet van stilzitten hield, hield ze wel van de natuur en vond ze het ook aangenaam om echt in de buitenlucht te zijn. Op dat vlak zou vissen dan misschien wel iets voor haar kunnen zijn. Ze gaf een knikje toen hij aangaf dat reizen en wandelen ook goed voor haar was. ”Het helpt ook wel dat ik een sociaal persoon ben. Ik kan me niet voorstellen hoe dat het is om de hele tijd opgesloten binnen te zitten.” Dat zou haar enorm saai en bovendien ook vrij verstikkend lijken. Ze had al veel dagen binnen gespendeerd, studerend omdat het moest van haar vader, omdat het “goed” was voor haar toekomst. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo ongelukkig was geweest als toen. ”Hebt u altijd alleen met uw drie dochters gewoond of hebt u ook een vrouw die thuis op u zit te wachten?” Haar lippen krulden geamuseerd omhoog bij die woorden. Dat zijn vrouw er misschien niet eens meer was, kwam niet direct bij haar op.