Tales of

Sinnoh

Nu dat ze nog even kon genieten van het strandfeest was dat ook hetgeen wat ze besloot om te doen. Iris had gelukkig een bikini ingepakt naar Sinnoh toen ze in alle haast was vertrokken, waar ze nu profijt van had. De bikini was zwart en accentueerde de juiste rondingen en Iris voelde zich er zelfverzekerd in, al voelde ze dat in elke kleding wel. Haar blik gleed geamuseerd naar Dayla en Lacoste, welke met elkaar aan het spelen waren. Lark was meer in haar buurt gebleven en had duidelijk geen zin om met de andere twee te gaan spelen, maar ook hij had een tevreden uitdrukking op zijn gelaat terwijl hij naar zijn twee andere teamgenoten keek. Iris liet haar blik kort over het strand glijden, waar haar blik bewonderend op een Togekiss viel. Ze kwam meteen overeind en liep zonder te twijfelen naar het meisje toe dat naar een Mareep aan het kijken was, waarschijnlijk ook van haar. Haar glimlach verflauwde echter toen ze de uitdrukking van het meisje opving. Alles aan haar schreeuwde trouwens dat ze zich niet goed voelde: te warme kleding, een zwakke glimlach, haar aandacht niet echt bij haar omgeving. Iris, behulpzaam als ze was, liet dat niet aan zich voorbij gaan en stond binnen enkele seconden dan ook naast het meisje. ”Alles oke?” vroeg ze met een frons. ”Je ziet er een beetje depressief uit.” Waarschijnlijk niet de beste woordkeuze, maar Iris kon het gewoon niet anders omschrijven voor het moment.

Iris schrok er niet echt van terug dat er tegen haar gesnauwd werd. Het leek haar duidelijk aan de houding van het meisje te zien en aan het feit dat ze kleding droeg dat niet op een strand thuishoorde dat ze zich niet goed voelde. Iris besloot dat ze het meisje een tweede kans zou geven om zich te herpakken voordat ze het in het geheel los zou laten. Ze was een empathisch aangelegd persoon en was niet iemand die voor één keer snauwen terugdeinsde, maar wel iemand die heel consequent was in het uitkiezen van haar gevechten. Als het meisje écht geen zin had in een luisterend oor, dan zou Iris wel weggaan, maar Iris had het idee dat ze dit nog wel een klein beetje kon pushen voor dat de emotionele uitbarsting zou volgen. Ze liet haar blik kort naar Lark glijden, welke wat terughoudend naar de Mareep keek. Dayla besloot om hem te helpen door naar voren te komen en de Mareep vrolijk te begroeten. ”Weet je zeker dat het prima met je gaat?” vroeg Iris op een zorgelijke toon terwijl ze langs het meisje ging lopen. ”Alles aan je uiterlijk schreeuwt namelijk het tegendeel.” Ze haalde haar schouders op. ”Ik wil je wel met rust laten als dat écht is wat je wilt, maar ik kan je ook zeker een luisterend oor bieden als je dat nodig hebt. De keuze is volledig aan jou.” Ze glimlachte bemoedigend naar het meisje en hield toen kort even haar adem in. Had ze een nog gevoeligere snaar geraakt dan daarnet of zou ze er wel op ingaan?

Iris wilde bijna afhaken en Lark, Lacoste en Dayla terugroepen, maar toen stond het meisje opeens stil en begon te praten. Het leek erop dat ze een enorme innerlijke strijd aan het voeren was met zichzelf en Iris luisterde aandachtig naar wat ze zei. Ze wapperde met haar hand vaag naar haar Pokémon en Iris fronste even kort haar wenkbrauwen, niet goed begrijpend wat het meisje precies wilde zeggen. Dat werd echter wel een stuk duidelijker toen het meisje daarna aangaf dat ze niet goed wist of ze goed genoeg voor haar Pokémon was. ”Wat laat je dat denken?” vroeg Iris met een frons. Ze zag hoe de Togekiss op de schouder van het meisje neerstreek en ze kon eerlijk gezegd niks zien dat erop zou wijzen dat er geen affectie naar het meisje was van de Pokémon uit. ”Als ik zie hoe je Togekiss op je reageert, zou ik denken van wel,” zei ze bemoedigend tegen het meisje, maar zweeg daarna weer zodat ze haar verhaal kon doen. Als ze dat wilde, that is.

Zowel Lacoste als Dayla keken wat verbaasd naar het meisje toen deze haar emotionele uitspatting had, maar Lark snoof onder zijn adem door en keek juist weg van de situatie. Als iets hem ongemakkelijk maakte, dan was het wel emotionele mensen. Met name als het vrouwen waren. Hij vond het niet erg als hij zijn eigen trainer moest troosten, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Iris luisterde aandachtig naar de woorden die het meisje sprak en hoewel zij het juist als een vordering zou zien als haar Pokémon zouden evolueren, kon ze het gevoel van het meisje ergens ook wel begrijpen. ”Ze zijn op een bepaald level gekomen waardoor je ze kunt evolueren en jij vindt dat het nu allemaal wel heel snel gaat,” concludeerde ze, niet eens als een vraag. ”Je weet toch dat er ook bepaalde items zijn die voorkomen dat je Pokémon evolueren, hè? Ik zou het ergens niet aanraden omdat aan een persoonlijkheid van je Pokémon niet veel verandert als ze evolueren, maar het bestaat wel.” Ze glimlachte bemoedigend. ”Het feit dat ze evolueren, wil juist zeggen dat je goed voor ze zorgt en dat ze er ook klaar voor zijn.” Maar ja, dat je Pokémon er klaar voor waren, hoefde blijkbaar niet per se te zeggen dat een trainer dat ook was.

Lark snoof even kort onder zijn adem door toen de Mareep zijn kant op kwam, maar scheepte haar dan ook weer niet af en gaf een kort knikje, waarna hij een antwoord gaf met laag gegrom. Nee, dit soort situaties waren niet echt voor hem en hoe sneller ze weg zouden zijn van het emotionele meisje, hoe beter. Iris’ blik gleed naar het meisje en ze glimlachte. ”Een Everstone is er bijvoorbeeld één van. Dat is een steen dat je Pokémon vast moet houden en dat de evolutie tegengaat. Volgens mij zijn ze wel vrij zeldzaam te verkrijgen. Ik ben er in elk geval nog geen tegengekomen.” Goed, ze waren misschien moeilijk te vinden, maar in elk geval wist het meisje dat zo’n optie nu wel bestond. Iris zou het niet aanraden, maar wie was zij? Ze haalde haar schouders op toen het meisje tegenstribbelde. ”Sommige Pokémon kunnen anders makkelijk een steen weigeren door zich simpelweg weg te draaien of terug naar hun Poké Ball te vluchten. Ik vermoed dat je eerst op toestemming van je Pokémon hebt gewacht voordat je de steen tegen hem duwde?” Daar zag ze het meisje toch wel voor aan in elk geval, als ze het al zo moeilijk had met het evolueren van haar Pokémon. Of misschien was de spijt pas erna gekomen, al zag Iris niet in waarom dat zou moeten. Haar Pokémon leken erg gelukkig met hun trainers, precies zoals het hoorde.

Een kleine glimlach kroop om Iris’ lippen toen het meisje aangaf toestemming te hebben gevraagd aan haar Togekiss en het zelfs al met hem geoefend te hebben van te voren. ”Dan denk ik zeker dat je jezelf niks kan verwijten. Er zijn niet veel trainers die dat soort dingen van te voren oefenen met hun Pokémon. Die kopen gewoon een steen, laten het aan hun Pokémon zien en wachten dan misschien wel af of de Pokémon toestemming geeft of niet, maar dan hebben ze geen enkele voorbereiding gehad.” En ze dacht dat de meeste Pokémon het ook niet erg vonden om te evolueren, maar er waren natuurlijk uitzonderingen. Als zij een Pokémon in haar team zou hebben dat niet zou willen evolueren, dan zou ze dat wel accepteren en het de Pokémon ook niet opdringen, maar dan zou ze wel serieus na gaan denken of de Pokémon wel onderdeel zou uitmaken van haar vaste team. Dat klonk misschien crue, maar zeker naar latere gym battles toe vond ze het belangrijk dat een Pokémon in haar team zowel mentaal als fysiek er helemaal klaar voor was.

Iris liet haar blik kort naar het meisje glijden, welke nog steeds in tweestrijd leek te zijn. Ze leek Iris’ woorden uiteindelijk wel te accepteren en een lichte glimlach gleed om Iris’ lippen, welke verflauwde toen het meisje haar volgende woorden sprak. ”Je stelt je niet aan,” zei ze meteen. ”Het evolueren van een Pokémon en het groeiproces voelt voor iedereen anders aan. Het is niet erg als je er wat gevoeliger voor bent dan iemand anders. Ik denk alleen dat het weinig zin heeft als je jezelf gaat lopen verwijten terwijl je jezelf helemaal niks hoeft te verwijten.” Ze beet kort op haar onderlip en keek twijfelend in de richting van de zee. ”Heb je anders zin om een hapje te gaan eten samen? Om je zinnen wat te verzetten?” stelde ze vervolgens voor. Misschien konden ze het dan ook over andere dingen hebben en elkaar beter leren kennen. Dat leek Iris wel leuk.

Iris gaf een knikje naar het meisje, opmerkend dat de blondine er eigenlijk niet heel veel voor voelde. Maar misschien was het soms juist wel goed als je dingen deed waar je niet veel voor voelde, vooral in sociale situaties dit is een tip dat ik echt van Iris kan overnemen lmao. Dan bleek het achteraf toch wel allemaal mee te vallen. En met die drijfveer gaf Iris een knikje en begon ze in de richting van de strandtent te lopen, welke zich een eindje verderop bevond en enkel in het zomerseizoen open was. ”Vertel me eens wat over jezelf,” zei ze met een glimlach tegen het meisje. ”Waar kom je vandaan? En wat doe je voor een beroep?” Ze had het over een contest gehad, dus ze vermoedde dat het meisje of een breeder was of een coördinator, maar in elk geval geen trainer.

Iris luisterde aandachtig toen het meisje vertelde dat ze uit Twinleaf Town afkomstig was en dat ze een tweelingzus had die Nora heette. Ze vroeg zich af hoe het moest zijn om een zus of een broer te hebben. Hoewel haar ouders geld genoeg hadden, waren ze tevreden met één kind geweest, al vroeg Iris zich af of haar vader daar nu geen spijt van had omdat het vrij duidelijk was dat ze niet aan de verwachtingen ging voldoen van haar vader. Als ze nog een kind hadden gehad, had hij die misschien wel de verwachtingen nageleefd van haar vader. Ze beet op haar onderlip en probeerde het onderwerp uit haar hoofd te verbannen toen ze een wedervraag kreeg. ”Ik ben trainer en ik ben van Johto afkomstig. Ik heb daar heel mijn leven gewoond in Blackthorn City en ben onlangs verhuisd naar Sinnoh omdat hier de lockdown voorbij was en omdat mijn jeugdvriend hier ook ergens rondloopt.” Ze gaf met een knikje aan dat ze wel wilde gaan zitten op de plek waar het meisje naar had verwezen en ging zitten, waarna ze haar jurkje gladstreek. ”Is je tweelingzus ook op reis gegaan?” vroeg ze aan het meisje, een cola bestellend toen de ober naar hun toe kwam gelopen.

Iris viel nog net niet van haar stoel af toen Yasmin aan haar vroeg of Darren haar vriendje was. Ondanks dat ze zelf goed genoeg wist hoe dat het zat, voelde ze haar wangen toch een beetje rood worden door de onverwachte vraag. Ze wist niet dat “jeugdvriend” een aanleiding was om te denken dat Darren wel eens goed haar vriendje kon zijn, maar zo zag ze hem niet. ”Nee, hij is gewoon een goede vriend van me. Zijn naam is Darren,” zei ze dan ook snel en ze boog haar hoofd lichtelijk naar voren zodat haar zwarte haren haar rode wangen zouden verbergen. Darren als vriendje… Ze moest al lachen bij het idee. Hoewel ze het goed konden vinden, dacht ze niet dat Darren ooit iemand zo snel zo dichtbij zou laten. En daar kenden ze elkaar ook veel te goed voor om die tour op te gaan. Ze duwde het onderwerp van zich af terwijl ze luisterde naar de woorden van Yasmin en ze gaf een knikje. ”Wat is ze dan aan het onderzoeken?” vroeg ze geïnteresseerd, meer om het onderwerp van Darren af te leiden dan dat ze daar echt zo nieuwsgierig naar was.