Tales of

Sinnoh

De trein naar Sunnyshore City pakken was niet zo moeilijk geweest. Het strand vinden om naar het festival te kunnen gaan ook niet. Maar, het pokécenter... Gefrustreerd tuurde Haley naar de kaart in haar handen, terwijl ze haar kont op de rand van een grote fontein had gezet. Moana zwom vrolijk in het water en viste zo nu en dan wat muntjes op van de bodem die Hayley dan weer afwezig terug gooide. Ze had misschien niet zoveel op zak meer door het treinkaartje, maar zo desperate om geld was ze nou ook weer niet.. Moana vond het een leuk spelletje. Lilo hing ondertussen aan haar schouder en deed alsof ze mee keek op de kaart. Beide werden er niet veel wijzer op. Met een zucht sloeg Hayley haar handen naar beneden. "Dit is hopeloos.." mompelde ze. Het werd al laat, en als ze niet snel een Pokécenter vonden dan.. Ja wat dan? Moest ze maar op een bankje gaan slapen als een zwerver?

[&Mace]

Hayley schaamde zich dat ze dit niet zo goed van tevoren had uitgedacht. Ze had wel een klein tentje in haar rugtas, maar dat mocht waarschijnlijk niet zomaar in de stad. Plus het was zo warm... Even twijfelde of ze een telefooncel moest gaan zoeken om haar ouders te bellen, maar vrijwel meteen besloot ze dat ze dat niet ging doen. Ze wilden ze niet hun gelijk geven dat ze nog niet klaar was voor deze reis. Er klonk een plons en er landde wat spetters tegen haar arm. Ietwat gefrustreerd keek Hayley op, ervan uitgaande dat het Moana was die haar aandacht wilde hebben. Tot haar verbazing zag ze toen dat er nu niet één, maar twee Phiones in het water van de fontein zwommen. Huh? Net toen ze zich wilde gaan afvragen of Phione's zich op één of andere vage manier konden vermenigvuldigen, klonk er een stem. Ze draaide zich om en ontmoette de blik van een vriendelijk uitziende man, die haar blijkbaar had horen zeggen dat het hopeloos was. "Oh eh.. Niks hoor," reageerde ze vlug. Echt niet dat ze ging toegeven aan een vreemde dat ze verdwaald was. Ze keek van de man naar de Phiones in het water en weer terug. "Heb jij ook een Phione?" vroeg ze toen, met enigszins lichte teleurstelling in haar stem. Ze dacht dat de kleine blauwe wezentjes heel zeldzaam waren, maar misschien toch niet zo zeldzaam als ze had gedacht.

De man nam naast haar plaats op de rand en ineens voelde Hayley een zacht duwtje tegen haar schouder, waardoor ze even verrast opkeek. Ze was het niet gewend dat vreemden zoiets zo snel al deden, maar het was aan alles te zien dat de man het gewoon vriendelijk bedoelde, dus herstelde ze zich snel weer. Hij deed haar een beetje denken aan hoe pa zich gedroeg. Misschien had hij zelf ook dochters. Ze vouwde vlug de kaart bij elkaar en propte die in haar tas, terwijl ze naar de twee Phiones keek die vrolijk met elkaar in het water aan het dansen waren. De man naast haar vertelde dat ze er extra zuinig op moest zijn, en ze keek hem aan met een blik van 'dat weet ik ook wel', maar stiekem vulde haar hart zich met trots toen bleek dat Moana toch wel bijzonder was. "Ik ook tijdens het vissen!" zei ze toen. ”Denk je dat ze elkaar kennen?" Ze blikte weer neer op de waterwezentjes in de fontein en kriebelde ondertussen Lilo wat afwezig op haar kopje. Die had zich snel op haar andere schouder gezet toen de man naast haar was komen zitten. Ze had het niet zo op vreemden. Hij stelde zich voor als Mace en Hayley stak haar hand uit, want dat was hoe het moest toch? "Ik ben Hayley," zei ze. "De Minccino hier is Lilo. En de Phione heet Moana." Ze gaf een grijnsje, en hield toen vragend haar hoofd een beetje scheef. "Ben je ook aan het reizen dus?" vroeg ze toen. Was hij daar niet een beetje... oud voor?

Mace leek ook te denken dat de Phiones vrienden waren. Zoals ze zo blij om elkaar heen aan het zwemmen waren, kon dat haast ook niet anders. Hayley vond het zielig om ze straks weer te moeten scheiden... Maar, voorlopig konden ze nog wel bij de fontein blijven. Ze wist toch niet waar ze heen moest.

"Nee klopt, Lilo heeft een speciale genetische opmaak waardoor haar oogkleur en vacht afwijkt van normale Minccino. Best cool toch?" Ze liet nooit een kans voorbij gaan om over haar speciale Pokémon te praten. Hayley was geobsedeerd door genetica. Bovendien, sinds ze Lilo had gevonden, voelde ze zich niet meer zo eenzaam in het hebben van een speciaal uiterlijk. Haar Minccino was p die manier ook een soort albino.

Mace begon weer te praten en vertelde haar dat hij een researcher was. "Oh, wat interessant!" merkte ze op, waarna ze de man even nieuwsgierig bestudeerde, op zoek naar coole gadgets die die misschien bij zich zou hebben. Dat was wat ze deden toch? "Wat onderzoek je dan?" vroeg ze toen ze niks kon vinden. Misschien was hij nog maar net begonnen, net als zij. "Ik ben van plan een breeder te worden," reageerde ze trots, waarbij er een grijnsje op haar gezicht verscheen die haar hoektandjes liet glanzen in het zonlicht. "Maar... Ik ben pas sinds gister vertrokken op mijn reis. Dus ik moet eerst nog een hoop verkennen en Pokémon vinden." Want tsja, wat was een breeder zonder een heel arsenaal aan Pokémon?

Ze luisterde geboeid naar wat Mace te vertellen had over zijn onderzoek. "Dat klinkt als een heel boeiend onderwerp," reageerde ze eerlijk. Het kwam stiekem best in de buurt van wat haar interesseerde. Pokémon met verschillende vormen moesten ook een kleine mutatie hebben in hun genen. Ze had er eigenlijk nooit over nagedacht dat dat ook verschillen in gedrag kon veroorzaken, dus ze vond het super goed van Mace dat hij dat vraagstuk aanpakte. Ze hield haar hoofd wat scheefjes. "Wat deed je voor dat je een researcher werd? Naast dat je vader was natuurlijk." Ze kon het zich bijna niet voorstellen dat haar eigen vader nog zo'n carrièreswitch zou maken. Het boerenleven zat in zijn hart en ziel. Dus ze was best onder de indruk. Toen hij haar het advies gaf over dat ze haar hart moest volgen, glimlachte ze even warm. Zulk soort bemoedigende woorden had ze echt even nodig. "Bedankt. Ik ga zeker mijn best doen!"

Mace pakte twee pokéballs en nieuwsgierig schoof Hayley wat opzij om beter te kunnen zien wat de researcher tevoorschijn ging halen. In het water verschenen twee groene vissen, één met een blauwe streep en één met een rode. Meteen besefte ze dat dit de twee verschillende soorten moest zijn waar Mace het over had gehad. Geboeid keek ze even naar de visjes. Naast het verschil in uiterlijk, was het ook duidelijk dat ze verschilde in karakter. De ene vis kwam nieuwsgierig dichterbij terwijl de andere wat schuw achter bleef. Grijnzend stak Hayley haar vinger even in het water om een rondje te maken. Lilo keek nieuwsgierig vanaf haar schouder toe en Moana kwam ook dichterbij gezwommen om de nieuwkomers te bekijken. "Gaaf hoor, wat zijn het voor Pokémon?" vroeg ze toen. Ze kon zich niet herinneren dat ze de vissen ooit eens eerder was tegengekomen tijdens de vistripjes met pa. Gelukkig maar, dan had ze zich misschien wel een beetje schuldig gevoeld. Vis stond vaak op het menu bij de familie Archers. Maar, dat besloot ze Mace maar niet te gaan vertellen.

De vinnen van de vis met de rode streep glommen inderdaad heel mooi. Als kleine glinsterende diamanten. Hayley keek vol bewondering naar de shiny. Basculin. Ze kon zich niet herinneren dat ze die naam eerder had gehoord. Oh wacht! Had ze niet een pokédex voor dit soort momenten? Ze draaide zich om en begon graaiend in haar tas te zoeken naar het kleine apparaatje. Haar ouders hadden die weten te regelen bij het aanvragen van haar license. Ze wilden niet weten wat dit hun gekost had en dat terwijl ze eigenlijk liever niet hadden gewild dat Hayley in haar eentje op pad ging.

Ah! Daar was hij. Met een grijns haalde Hayley de pokédex tevoorschijn. [/ "Uhm.." ze had er nog nooit één gebruikt en bleef even twijfelend met haar vinger boven het apparaat hangen, bang dat ze misschien op het verkeerde knopje zou klikken. Het zou niet de eerste keer zijn. Technologie was niet echt haar ding.

Gelukkig wist Mace er wel raad mee. Hoe kon dat ook anders, hij was een researcher. Hij wees naar een knop op haar apparaatje en zei dat ze het cameraatje gewoon op de vissen kon richten. Hayley fronste even. Was het echt zo makkelijk? Ze richtte de pokédex op het water waar de Basculin in zwommen en drukte toen zoals geïnstrueerd het knopje in. Meteen begon het schermpje op haar pokédex op te lichten en kwam de informatie over de vis tevoorschijn. Hayley begon breeduit te grijnzen. "Dankjewel!" zei ze enthousiast. Haar eerste entry in de pokédex, ze vond het allemaal heel wat. Na de informatie over de Basculin even vlug gelezen te hebben, begon ze hetzelfde te doen voor de Phiones en Lilo. Ze kende de soorten natuurlijk al, maar wel zo leuk om ze ook toe te voegen. Wie weet leerde ze nog iets nieuws! "Heb jij al veel Pokémon in je pokédex staan?" vroeg ze toen aan Mace. Niet alsof het een competitie was, ze was oprecht nieuwsgierig of de man nog meer bijzondere soorten had gezien.

Ze ging weer gezellig naast Mace zitten om te zien wat voor moois hij allemaal had in zijn pokédex. Met grote ogen keek ze toe naar de vele soorten waterpokémon. "Wow, je hebt er echt al veel gezien!" bracht ze uit, met stiekem een ondertoon van jaloezie in haar stem. Gezonde jaloezie dan, ze werd er zelf ook alleen maar meer gemotiveerd van. Ze stopte haar eigen pokédex weer in haar rugtas weg en dacht even na. "Uhm Mace.." zei ze toen, nog steeds een beetje twijfelend omdat ze niet graag haar fouten toegaf. "Weet jij misschien... Waar ik een pokécenter hier kan vinden?" Ze keek hem met een flauw grijnsje aan. Nu ze hem iets beter kende vond ze het wel oké om te vertellen dat ze geen idee had waar ze was.

Mace begon te lachen en zei dat de wereld nog zoveel groter was. Hayley knikte enthousiast. "Ja, dat is precies waarom ik zo graag wilde reizen. Ik ben nooit echt veel van de boerderij afgeweest, mijn ouders zijn altijd aan het werk," legde ze uit. Daarbij waren haar ouders nogal overbezorgd omdat ze enigst kind was. "Maar, voordat ik mijn eigen Daycare begin wil ik wel wat van de wereld gezien hebben!" Ze liet opnieuw een grote lach op haar gezicht verschijnen. Mace zou dat vast wel begrijpen.

Tot haar opluchting wist hij waar ze een pokécenter konden vinden en stelde hij zelfs voor om even mee te lopen. "Oh, heel graag!" bracht ze uit, waarna ze van haar plekje op de fontein sprong en blij eenmaal in haar handen klapte. Hoefde ze toch niet op een bankje in het park te gaan slapen. Dat had ze nooit overleefd.