Tales of

Sinnoh

Kamperen buiten in de open lucht met niets meer dan je kampvuurtje en een tent. Dat was iets waar ze het meest naar had uitgekeken, maar tegelijkertijd ook het spannendst vond. Ze had nog nooit eerder gekampeerd, behalve dan die paar zeldzame nachtjes met haar vader op het erf om te oefenen. En nu stond ze daar, met de tentstokken in haar hand, te worstelen omdat ze besefte dat ze nooit echt goed had opgelet. Hoe moeilijk kon het zijn? Had ze gedacht. Nou, moeilijk. Geïrriteerd klemde Hayley haar kiezen op elkaar en probeerde ze nogmaals de boog te creëren waar haar tentdoek overheen zou moeten. Deze punt moest in deze hoek.. Toch? Haar Pokémon, Lilo en Moana, zaten bezorgd vanaf een afstandje toe te kijken. Net toen Hayley dacht dat ze het bijna voor elkaar had, schoot de stok vanaf de andere kant weer los en stortte de hele zooi weer in elkaar. "Aaargh!" riep ze gefrustreerd, terwijl ze alles op de grond wierp en toen nukkig met haar rug naar de tent op de grond ging zitten. Laat maar. Ze sliep wel alleen in een slaapzak. In het donker. En zonder een warme maaltijd. Want het maken van een kampvuur was haar ook niet gelukt. Boos perste ze haar lippen samen en wierp ze een blik op Lilo en Moana. Die keken elkaar even aan en kwamen toen voorzichtig dichterbij gekropen om zich tegen haar aan te drukken. Hayley gaf ze allebei even wat kriebels en zuchtte toen. Hadden haar ouders gelijk gehad? Was dit reizen niks voor haar?

Hij kwam ineens uit het niets. Of Hayley was zo in gedachten verzonken geweest dat ze hem simpelweg niet had horen aankomen. Ze schrok op en keek toen met grote ogen naar een jongen die op haar af kwam lopen. Naast hem liep een grote Arcanine. Ze besefte dat hij een Pokémon trainer moest zijn, of iets dergelijks, dus ze ontspannende en wierp hem een beledigde blik. "Ik geef niet op," reageerde ze meteen fel. "Dit was gewoon even een pauze.." Ze kwam snel weer omhoog om haar woorden kracht te geven en begon weer met de tentstokken te worstelen. Ze mompelde iets van onder haar adem over de jongen. Wie was hij om zo snel conclusies te trekken... Toen bood hij ineens aan om te helpen. Ze keek verrast op van de stokken. "Oh eh..." Ergens was ze te trots om hulp aan te nemen van een vreemde. Maar.. Het werd al donker... "Is goed.... Weet je hoe dit moet dan?"

Hayley wierp de jongen even een norse blik om aan te geven dat ze niet gediend was van dat sarcastische toontje. Ook al was hij dan misschien ouder, en ruim een kop groter, ze liet zich niet zo snel intimideren. Dus ging ze stug door met de tentstokken. Pas toen hij opmerkte dat ze ook wel alleen in een slaapzak kon slapen, keek ze even twijfelend omhoog. Het zag er inderdaad niet naar uit dat het ging regenen. Maar, wat als dat het wel deed? Ze had geen zin in een nat pak. "Ja, natuurlijk heb ik die," reageerde ze kortaf naar de jongen toen die vroeg of ze een slaapzak had. Ze legde de stokken terug en liep toen naar haar rugtas om hier haar slaapzak van af te klikken. Lilo was ondertussen haastig op haar schouder geklommen bij de aankomst van de vreemde en Moana hopte nieuwsgierig naar haar toe toen ze de slaapzak op de grond uitrolde. Het moest de eerste keer zijn dat de Phione zoiets zag, want ze stak vol bewondering haar blauwe amrpjes in het ding en slaakte een vrolijk kreetje toen ze voelde hoe zacht het was. Hayley kon het niet laten even te glimlachen, maar draaide toen weer met een neutrale blik haar ogen naar de trainer. "Je Arcanine. Kan die misschien.." Ze wees naar het stapel hout dat ze bij elkaar had weten te sprokkelen, maar met geen mogelijkheid aan had weten te krijgen. De wind had haar lucifers steeds weer uitgeblazen voor ze de kans kreeg.

De Arcanine blies zonder moeite een vlam op het hout en het duurde niet lang voordat een aangenaam warm licht de kampeerplaats omarmde. Met grote ogen keek Hayley naar de wollige hondachtige. Toch wel handig zo’n vuurpokémon, misschien moest ze die ook gaan vangen. Ze liet een zuchtje los, iets beter gehumeurd nu er eindelijk een warm vuur was aangewakkerd, en begon toen de tent op te ruimen. De jongen kwam er bij staan en vond het blijkbaar nodig haar nog even extra te plagen om haar onbevangenheid met kamperen. Was dit zijn standaard manier van praten? Hayley keek hem even met een boze blik aan. "Nou, we moeten nog eten, maar dat lukt prima zonder jou hoor," zei ze. Ze borg de rest van de tent op en ging toen met haar rugtas bij het warme vuur zitten. Uit de tas kwam een kleine lunchbox tevoorschijn waar ze een sandwich in had zitten en wat koekjes voor haar en haar Pokémon. Met liefde gemaakt door haar moeder. Het waren de laatste, besefte Hayley met lichte teleurstelling. Vanaf morgen moest ze echt naar eten gaan zoeken in het woud en hopen op een warme maaltijd bij het pokécenter. Ze propte één van de koeken in haar mond en gaf Lilo en Moana ieder een helft, die hier meteen hongerig aan begonnen te knabbelen. Ze twijfelde even, maar stak toen ook een koek uit naar de jongen. "Voor je Arcanine?" vroeg ze toen. Echt niet dat hij er één verdiende, maar z’n Pokémon was tot nu toe heel behulpzaam geweest dus wilde ze graag iets teruggeven.

Een beetje onthutst keek Hayley hoe de Arcanine zijn grote kop wegdraaide. Ze had gedacht dat elke Pokémon de koeken van haar moeder niet kon weerstaan, maar misschien waren er uitzonderingen? Dat ging ze maar niet aan haar moeder vertellen. De jongen zei dat het kwam omdat de Arcanine niet graag eten aannam van vreemden. Hayley trok de koek weer naar zich toe en deed hem terug in haar lunchbox. Voor Lilo en Moana dan voor het ontbijt. Die konden het in ieder geval wel waarderen.

Ondertussen had de jongen ook zijn andere Pokémon uit hun bal gehaald had, wat haar de indruk gaf dat hij niet de intentie had om weer op pad te gaan. Ze wist nog niet zo goed hoe ze zich daarbij voelde, als moest ze toegeven dat het niet slecht was om haar eerste kampeernacht niet alleen te hoeven besteden. Maar dat ging ze écht niet hardop zeggen. Er kwam een kleine schattige Budew op haar afgerend en glimlachend stak Hayley haar hand even uit naar de Pokémon. Ze mistte daardoor bijna de sandwich die haar kant op werd gegooid en ze kon hem nog maar net uit de lucht vissen voor hij naast haar op de grond belandde. Haar lunchbox schoof gevaarlijk van haar schoot maar die wist Lilo op tijd tegen te houden. Ze herstelde zich met een schrap van haar keel en keek toen verbaasd naar het broodje die de trainer haar had toegegooid. "Ehm.. dankje," mompelde ze zachtjes. Haar eigen eten was inderdaad wat karig, maar ze had niet verwacht dat de jongen bereid zou zijn te delen. Misschien was het toch niet zo’n Seedot als ze dacht.

Ze begon te eten, nu pas merkende hoe hongerig ze eigenlijk was. Van al dat hout verzamelen en tenten bouwen natuurlijk. Het broodje was zo weggewerkt en ze begon al snel aan de tweede. Haar ogen glommen tevreden. Hayley en eten was een gouden combinatie.

De jongen vroeg ondertussen of dit haar eerste keer was in Sinnoh. "Hm?" bracht ze verbaasd uit met volle mond. Ze had eigenlijk geen small talk verwacht. Ze slikte haar hap door. "Oh eh... Nee, ik ben hier geboren. Mijn ouders hebben een boerderij in Twinleaf Town," vertelde ze, waarna ze weer een hap nam. "En jij?"

De Budew was erg nieuwsgierig naar haar en sprong vrolijk op haar schoot. Lilo, die net het laatste stukje van haar koekje had weggewerkt, wierp even een jaloerse blik op de grass type. Moana vond het wel interessant, en kwam dichterbij om de Pokémon te begroeten. Maar, de jongen moest er niks van weten en zei streng dat Flora haar met rust moet laten. Met medelijden keek Hayley toe hoe de Budew beledigd terug liep naar haar mandje. Misschien dat ze haar morgenochtend stiekem, als de jongen niet keek, een stukje van haar koek kon geven om het goed te maken...

Hij vroeg of ze bereid was de boerderij van haar ouders over te nemen. Hayley knikte. "Ja, uiteindelijk wel, maar dat hoeft hopelijk nog lang niet. Mijn ouders zijn nog jong," merkte ze simpel op. Het was vrij normaal dat kinderen de boerderij van hun ouders overnamen zodra die hier te oud voor waren. Gelukkig hadden die van haar nog heel wat boerenjaartjes te gaan. "Ik wil het dan omzetten naar een Daycare." Het was de ultieme toekomstdroom. Maar om die te behalen had ze eerst nog een lange weg te gaan.

Zelf kwam de jongen uit Kanto. Hij was hiernaartoe verhuisd en had eerst in de mijnen gewerkt. Hayley's ogen werden even groot. "De mijnen? Wow. Is dat niet super gevaarlijk?" flapte ze er toen uit. Ze had nog niet eerder iemand ontmoet die uit de mijnen kwam, maar op school had ze wel eens verhalen gehoord over ongelukken die zo nu en dan gebeurde. Een mijn die instortte. Een giftige gaslek. Mensen die verdwaald raakte in het donker. Ze rilde even bij de gedachte. Brr, niks voor haar zo'n grot.

De jongen vroeg of ze een bepaalde egg group had waar ze zich in wilde specialiseren. Hayley schudde haar hoofd. "Niet specifiek. Ik wil me eerder gaan focussen op Pokémon met een trait, zoals mijn Minccino. Om mensen te laten zien dat die net zo leuk zijn als hun soortgenootjes." Ze keek even met een grijnsje naar haar Minccino. "Of misschien wel leuker." Zo zag ze het graag. Ze was ten slotte zelf ook een soort traited.

Vol verwondering luisterde ze vervolgens naar hoe de jongen vertelde over het werk in de mijnen. Ze was eigenlijk alweer compleet vergeten dat hij kort geleden nog zo bot tegen haar had gedaan. Nu ze wat gegeten hadden en er een warm vuur brandde, leek de sfeer weer wat beter. Misschien dat het zelfs nog gezellig kon worden zo. Ze aaide Lilo wat afwezig over haar vachtje en keek even bedenkelijk toen hij was uitgesproken. "Kom je dan ook wel eens Pokémon tegen in de grotten?" vroeg ze nieuwsgierig. Een Pokémon die de mijn als zijn thuis zag misschien? Zoals een Zubat of een Roggenrola. Of misschien zelfs een Onix. Oef, over gevaarlijk gesproken.

De jongen boog iets dichter naar haar toe en keek met een vernauwde blik naar Lilo. De Minccino werd er een beetje verlegen van en kroop dichter tegen Hayley aan. Wat moest hij van haar? Na een korte stilte werd er gevraagd wat er dan zo speciaal aan haar was. Even was Hayley beledigd en ze trok haar lippen tot een streep. Maar, toen besefte ze dat de jongen misschien helemaal niet bekend was met de Pokémon soort. Net zoals zij ook nog lang niet alle soorten kende. Ze ontspande iets en wees toen met haar vinger naar één van de vlekken op het vachtje van Lilo. "Zie je die witte vlekken? Normaal zijn Minccino's helemaal grijs. Oh, en ze heeft Heterochromie, dat wil zeggen dat ze twee verschillende kleuren ogen heeft, zie je?" Ze wees naar het bijzondere blauwe oogje van Lilo, die haar oren wat liet hangen, niet helemaal zeker wetende wat ze moest ineens met al die aandacht op haar.

Er volgde een verhaal over hoe de jongen ooit op de rug van een Onix had gereden om uit een grot te komen. Hayley luisterde met grote, ongelovige ogen. Ze kon het zich niet voorstellen, een Onix was zo enorm. Maar, hij had het verhaal vast niet verzonnen om indruk te maken, zo'n type leek het haar niet. "Hoe oud was je?" vroeg ze toen nieuwsgierig. Misschien dat de Onix zo vriendelijk was geweest omdat hij nog jong was? Pokémon leken altijd te begrijpen wanneer het een kind of baby betrof, zowel bij Pokémon als bij mensen.

De jongen was duidelijk niet zo onder de indruk van Lilo, maar Hayley besloot dat ze daar geen aandacht aan zou besteden. Ze wist dat niet iedereen even enthousiast was over traited Pokémon, maar zij vond de Minccino prachtig, en daar ging het om. Om die gedachten wat kracht te geven gaf ze Lilo een dikke knuffel, waarna ze haar blik naar de vlammen van het vuur wende. Het werd steeds donkerder, en kouder, dus ze was blij met de warmte die het vuur gaf.

De jongen vervolgde zijn verhaal over de rit op een Onix in een mijn. Hij vertelde zoveel detail dat het moeilijk voor te stellen was dat het een verzinsel was. Toch was het nog steeds ongeloofwaardig, zomaar op een wilde Onix kunnen rijden. Hayley wierp hem een schuine blik. "Je hebt veel geluk gehad dan. Ik ben nog nooit een Onix tegen gekomen maar ik heb me laten vertellen dat die heel gevaarlijk kunnen zijn," sprak ze zacht.

De jongen kwam overeind. Hayley kon eerst niet zo goed zien waarom, maar toen zag ze in het schemerlicht van het vuur dat hij zijn slaapzak tevoorschijn haalde. Vervolgens vroeg hij of ze nog een poging wilde wagen aan die tent, al dacht ze niet dat hij serieus het idee had dat ze dat nog een keer ging proberen. Dus schudde ze haar hoofd. "Nee, laten we maar gaan slapen," mompelde ze, terwijl ze een gaap probeerde te onderdrukken. Dat lukte niet helemaal, en tegen de tijd dat de gaap voorbij was had de jongen zich al in zijn slaapzak gezet. De schattige kleine Budew mocht bij hem komen en hij liet de Arcanine ook uit zijn bal. Dat vond Hayley wel een fijn idee, zo'n grote waakhond die de wacht ging houden 's nachts. Ze kroop zelf ook in haar slaapzak en humde even tevreden toen ze voelde hoe lekker warm die was van het vuur. Lilo wurmde zich meteen bij haar en Moana, die iets minder last leek te hebben van de kou, ging bovenop haar liggen. Hayley had haar ogen al gesloten en was bijna aan het wegdommelen, toen ze ineens iets besefte. Meteen vlogen haar dieprode ogen weer open en draaide ze haar gezicht naar de jongen aan de overkant van het vuur. "Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ze toen.