Tales of

Sinnoh

”Shadow, stop!” riep Aurora nog, maar met een brede lach zweefde haar Gastly voor haar uit, het Old Chateau in. Het was ontzettend beginnen te regenen en hoewel Aurora er niet veel voor voelde om door de regen te rennen, voelde ze er nog minder voor om naar het Old Chateau te gaan. Thunder rende achter haar aan en Aurora had weinig andere keus dan Shadow te volgen. Toen ze het Old Chateau binnenkwam en ze de regenachtige bui achter zich liet, merkte ze de onheilspellende sfeer meteen op. Ze wreef over haar armen, waar nu kippenvel begon te ontstaan. Aurora speurde met haar azuurblauwe ogen de omgeving af, maar ze kon Shadow zo één, twee, drie niet vinden en met een zucht begaf ze zich dieper in het gebouw. Het regen was nu eerder een zacht getik geworden en het enige licht wat aanwezig was, kwam door de verduisterende ruiten naar binnen. De ramen waren bevlekt en vuil en Aurora wist dat als de regenbui nog langer zou aanhouden, het niet lang meer zou duren eer dat ze volledig in het donker gehuld zou zijn. Het idee om hier alleen te zijn in het donker zorgde voor nog meer rillingen. En Aurora wilde dan ook net Shadow roepen toen er opeens een paar gedaantes opdoemden uit de schaduwen. Aurora legde haar hand geschrokken tegen haar borst en ze kon het niet helpen dat de duistere, enge sfeer en het feit dat er een paar gedaanten voor haar stonden zonder gezichtsuitdrukking de tranen in haar ogen lieten springen. Shadow, die allang in de gaten had wat er aan de hand was, zweefde naar voren en gaf de Gastly die de hallucinatie creëerde een stevige lik. Ook Thunder begon zich erin te mengen toen hij meerdere Gastly opmerkte en één voor één begonnen ze als een team de Gastly aan te vallen. Na de derde Gastly begon Shadow wit te gloeien, waarna hij evolueerde in een Haunter. Aurora, die zichzelf angstig tegen de muur had gedrukt en haar handen hulpeloos voor zich uit had gestoken, had dat allemaal niet in de gaten. Thunder voerde iets te enthousiast een Thunderbolt uit waardoor een oude, verrotte balk van het plafond loskwam en op een redelijk ongelukkige manier de weg naar buiten versperde. De deur van het gebouw was inmiddels ook dichtgegaan door de harde wind, dus het licht dat daar vandaan was gekomen, was nu volledig weg. Een hoge gil verliet Aurora’s mond toen de gedaantes, die voor zowel Shadow als Thunder niet zichtbaar waren, dichterbij begonnen te komen. ”H-Help,” piepte ze. Het was pas na de tweede Thunderbolt van Thunder dat de Gastly eindelijk door de muur zweefden en naar buiten gingen, maar Aurora had daar niks van in de gaten. Die zat als een zielig hoopje op de grond met haar gezicht in haar handen, zacht snikkend.

Aurora’s lichaam verstijfde nog meer toen ze pootstappen hoorde. Ze was hier niet alleen en ze had het idee dat het deze keer geen hallucinatie was. Een snik ontsnapte haar lippen toen er niet veel later een Charmeleon een Growlithe voor haar stonden. De Charmeleon deed haar denken aan de Charmeleon van de blauwharige jongen die een Flamethrower op haar af had gestuurd en angstig kroop ze nog wat meer naar achteren. Nee… Ze had liever de hallucinaties van de enge, gezichtsloze mannen dan dit, want dat was tenminste niet echt en dit wel. De Pokémon reageerden echter niet vijandig op haar en Aurora richtte haar blik naar de Growlithe, welke naar haar toe kwam rennen. De Charmeleon reageerde ook niet vijandig naar haar en toen Aurora opkeek, zag ze in zijn blik iets van herkenning. Maar toch… Het was niet de Charmeleon die haar had aangevallen, want anders zou hij wel anders op haar hebben gereageerd. De Growlithe schoot inmiddels naar voren en pakte voorzichtig met haar tandjes de zoom van Aurora’s shirt beet, waarna ze begon te trekken. Aurora vergat op slag dat ze daarnet nog angstig was geweest en kwam overeind. Zowel de Charmeleon als de Growlithe leken te willen dat ze hun zouden volgen en aangezien het feit dat zowel Thunder als Shadow niet vijandig reageerden, besloot Aurora om op dat verzoek in te gaan. Ze sloeg haar armen beschermend om zich heen terwijl ze achter de Growlithe aan liep, welke zo nu en dan haar kleine lichaampje draaide om er zeker van te zijn dat Aurora haar nog volgde. Ze gingen een trap op – die angstvallig veel kraakte – en sloegen een hoek om. Aurora’s azuurblauwe ogen werden groot toen ze de persoon herkende die daar in een vrij benarde positie voor haar stond. En opeens wist ze ook waarom de Charmeleon zo op haar had gereageerd. ”Rahlos,” fluisterde ze en de opluchting was hoorbaar in haar stem, al sloeg dat meteen weer om naar bezorgdheid toen ze Aydin’s benarde positie zag. ”Aydin!” bracht ze geschrokken uit en ze wilde naar hem toe gaan, maar de vloer onder haar voeten kraakte gevaarlijk en het was enkel door een Tackle van Thunder in haar zij dat ze niet hetzelfde lot onderging als Aydin. De vloer waar ze op had willen stappen, brak door en Aurora viel naar achteren op de grond terwijl ze ongelovig keek naar het gat voor haar. Daarna liet ze haar blik weer naar het been van Aydin glijden en dacht na. ”Ik kan met Blizzard proberen om het gedeelte om je been heen te veranderen naar ijs,” begon ze twijfelend. ”Misschien kan Rahlos het dan voorzichtig smelten met zijn staart en kun je je been er dan doorheen trekken?” En dan was er nog dat stuk hout dat in zijn been zat, al kon ze vanaf haar positie niet zien of dat diep was of niet. Ze kwam overeind en haalde met bezwete handen de Poké Ball van Blizzard tevoorschijn, waarna ze haar blauwe ogen op Aydin richtte en wachtte op zijn goedkeuring.

Terwijl Aurora op de grond lag, probeerde ze de situatie voor haar zo goed mogelijk in zich op te nemen. Aydin herkende haar, maar dat had ze ook wel verwacht. Ze hadden elkaar minder dan een week geleden nog gezien, ook al had Aydin toen gezegd dat hij pas weer een maand in het oosten zou zijn. Het was dan ook stom toeval dat zij nu hier was, want het was niet alsof ze naar hem op zoek was gegaan of hem expres wilde ontmoeten. Al kon ze er natuurlijk geen bezwaar tegenin brengen dat het gebeurd was, dat was één ding dat vaststond. Aydin gaf aan ze kon beginnen en Aurora knikte nerveus, waarna ze haar Spheal tevoorschijn haalde. ”Lieverd, ik wil graag dat je je Ice Shard gebruikt op het gebied om Aydin heen. Zo kan Rahlos ervoor zorgen dat de vloer week wordt en kan Aydin zijn been eruit trekken,” legde ze met trillende stem uit. Arceus, liet dit alsjeblieft goed gaan. Blizzard begreep de ernst van de situatie en probeerde met haar kraaloogjes haar trainer gerust te stellen, waarna ze zich naar Aydin richtte en voorzichtig dichterbij rolde. Vervolgens opende ze haar bek en kwam er een laag ijs uit, welke ze zorgvuldig om Aydin’s gestalte heen liet glijden. Binnen een mum van tijd veranderde het gebied om Aydin heen in een ijsveld en Aurora gaf een knikje naar Rahlos ten teken dat hij zijn deel mocht doen. Ze keek toe hoe Rahlos dichterbij kwam en zijn vlam boven het ijs hield. Ze hoorde een zacht sissend geluid ten teken dat het ijs begon te smelten en kwam zelf voorzichtig dichterbij, waarbij ze erop lette dat ze niet op het ijs ging staan of op een ander verrot gedeelte zodat ze dadelijk niet één verdieping lager zou liggen, want dan had Aydin natuurlijk niks meer aan haar. ”Probeer mijn hand vast te pakken, dan trek ik je er uit,” zei ze zachtjes tegen hem terwijl ze zo ver mogelijk vooroverboog om haar hand naar de zijne uit te strekken. Ze moest echt moeite doen om te voorkomen dat ze niet op haar gezicht zou gaan en hoopte dat dit voldoende zou zijn en dat er geen ongelukken zouden gebeuren, want dit was vrij gevaarlijk wat ze nu deden. Ze zag echter geen andere oplossing dan dit en beet nerveus op haar onderlip toen ze het ijs vlakbij haar voeten hoorde kraken. Het feit dat Shadow in geen velden of wegen te bekennen was, hielp ook niet echt.

Aurora zette zich schrap toen ze Aydin’s hand vastpakte en ze trok hem hard naar achteren toen ze voelde dat hij haar beetpakte. Nog meer van de grond zakte weg onder hun voeten en Aurora slaakte een gil, maar Aydin wist sneller te reageren dan haar en met een arm om haar heen sprong hij naar voren – en zij ging naar achteren – waarbij ze haar handen om de kraag van zijn motorjack klemde om niet om te vallen. Hij ving de klap voor het merendeel op en de enige reden dat zij niet naar achteren kukelde, was omdat ze de kraag van zijn motorjack vasthield. Omdat hij zijn arm om haar heen had geslagen, was ze met haar gezicht half tegen zijn borst gedrukt – want ze kwam ook niet hoger dan dat – en Aurora voelde hoe een blos zich om haar wangen verspreidde toen hij haar los liet, waarbij ze zelf ook snel een stapje naar achteren deed om afstand te creëren. ”Haunt-Haunt-Haunt,” lachte Shadow terwijl hij uit de schaduwen tevoorschijn kwam en Aurora zuchtte diep terwijl ze de Haunter aankeek, welke hun met grote ogen aan het bestuderen was. Stomme Shadow, met zijn vervelende fratsen altijd. Thunder wierp ook een geïrriteerde blik naar Shadow, al richtte Aurora zich nu op Aydin nu het grootste gevaar voorbij leek te zijn. ”Ik…” begon ze en ze beet op haar onderlip. Had hij haar gegil gehoord? ”Ik was omsingeld door een horde Gastly en ik was aan het hallucineren over gezichtsloze mannen die me pijn wilden doen,” liet ze er vervolgens zacht op volgen, waarna haar wangen rood werden van schaamte. Eigenlijk klonk het best wel dom als ze het zo zei. ”Thunder en Shadow hebben de Gastly verjaagd, maar door Thunder’s elektriciteit is er een verrotte balk losgekomen van het plafond en die blokkeert nu de ingang.” Ze durfde Aydin nauwelijks aan te kijken nadat ze dat gezegd had. Zijn grapje ging langs haar heen toen ze zich fixeerde op zijn been. ”Aydin, je been!” bracht ze geschrokken uit en ze verlaagde zich op haar knieën zodat ze zijn been kon inspecteren. ”We moeten ervoor zorgen dat je ergens kunt gaan liggen,” besloot ze toen met een vastberadenheid die zeldzaam was en ze enkel bij zichzelf had gezien tijdens een gymgevecht. ”Shadow, kun jij naar een kamer zoeken waar een bed is? En neem dit serieus, alsjeblieft,” smeekte ze haar Haunter, welke hun een suggestieve blik toewierp voordat hij in de schaduwen verdween. Blizzard kwam dichterbij rollen en botste tegen Aydin’s voet aan om zijn aandacht te trekken, een vrolijke glimlach op haar snoet. ”Je mag op me gaan hangen als je ondersteuning nodig hebt, hoor,” zei Aurora op een zorgelijke toon tegen Aydin, haar eerste reactie om te gaan blozen onderdrukkend. Ze zag Aydin nu als haar patiënt en dan was er geen ruimte voor dat soort domme, kinderlijke gevoelens.

Aydin leek vrij optimistisch te zijn wat hun gevalletje in het chateau betrof en Aurora wilde hem niet dwarsbomen door door te laten schijnen wat voor een schijterd ze wel niet was met dit soort dingen. Het idee dat ze hier niet meer weg konden geraken en dat ze de nacht hier moest doorbrengen, beangstigde haar tot diep op het bot. Maar ze wilde niet laten merken aan Aydin hoe erg het met haar was gesteld en dus gaf ze maar een zenuwachtig knikje. Ze negeerde de droge opmerking die hij naar haar wierp en inspecteerde zijn been, waarbij ze per ongeluk afkeurend met haar tong klakte toen hij haar hulp een soort van weg leek te wuiven. ”Het maakt niet uit hoe de bedden er aan toe zijn,” sputterde ze tegen. ”Dat been moet nagekeken worden, of je dat nu wilt of niet.” Ze merkte de toon waarop ze sprak tegen hem en werd knalrood, waarna ze ongemakkelijk over haar arm wreef. ”Als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan alsjeblieft voor mij?” liet ze er zacht smekend op volgen, haar azuurblauwe ogen naar hem richtend. Aydin knikte naar de kamer waar hij een bed had gespot en Aurora begon zonder pardon in die richting te lopen, haar vingers zacht naar hem uitstrekkend zodat haar vingertoppen langs de zijne streken in een stille commando dat hij haar moest volgen. ”Ik… heb alles in het Pokémon Center nog liggen,” besefte ze zich en ze beet op haar lip. Ze had dan ook niet verwacht dat het zo’n stortbui ging zijn en helemaal niet dat ze door Shadow naar het Old Chateau zou worden geleid en daar vervolgens door een aantal Gastly was zou komen te zitten. Ze was Thunder ontzettend dankbaar dat hij haar had geholpen, maar ze had gewild dat het anders was verlopen. Het aanzicht van Blizzard die aandacht zocht bij Aydin deed haar dan wel glimlachen en een beetje afleiden van de situatie. Aurora liep de kamer binnen die Aydin had aangewezen en er vielen meteen al wat dingen op: het rechter bed in de kamer was doorgezakt en gebroken en het linker bed leek nog in tact te zijn. Toen ze haar blik naar rechts draaide, naar de hoek van de kamer, staarden twee gloeiende ogen terug naar haar en geschrokken stapte ze wat naar achteren, waarbij ze met haar rug tegen de borst van Aydin botste. Ze knipperde met haar ogen en het volgende moment waren de rode, gloeiende ogen weg. Onzeker wreef ze met haar hand over haar arm en probeerde zich te focussen op hetgeen wat ze wilde doen: Aydin helpen. ”Ga zitten alsjeblieft,” zei ze op een zachte toon tegen hem, waarna ze ruimte maakte zodat hij kon gaan zitten. Of niet, want hij leek vrij koppig te zijn en Aurora durfde niet heel lang aan te dringen als hij zou blijven volhouden, bang zijnde dat hij dan boos op haar zou worden.

Aurora wist dat ze op het vlak van medische gevallen best standvastig kon zijn. Het was een kant dat zelfs haar verbaasde, terwijl zij toch echt diegene was die haar eigen reacties bepaalde en onder controle kon houden. Iets aan zijn houding en het feit dat hij het afdeed als niks verontrustte haar en maakte haar juist meer gebrand op het helpen van hem. Haar azuurblauwe ogen gleden naar hem toen hij aangaf eerst naar de kamer te willen gaan en ze knikte, waarna ze de kamer ook daadwerkelijk binnenging. Hetgeen dat haar liet schrikken, liet haar naar achteren stappen en Aurora bloosde toen ze Aydin’s hand op haar linkerschouder voelde, op een geruststellende manier. Ze wilde niet als een bangerik naar hem toe overkomen en maakte zich dan ook snel los van hem. De plek waar zijn hand op haar schouder had gelegen, voelde aangenaam warm aan en Aurora schudde het gevoel van zich af terwijl hem op het bed liet zitten. Ze had niet gereageerd op zijn eerder gesproken worden over het delen van het water, want ze wilde eigenlijk protesteren dat ze hem niet tot last wilde zijn, maar wist dat ze geen andere keuze hadden. En het was zoals hij zei… het was ook maar voor één nacht, al stond het nu niet bepaald hoog op Aurora’s lijstje om de nacht te spenderen in een soort van spookhuis. Het gezelschap viel haar dan wel weer reuze mee. Over haar gezelschap gesproken… Aurora voelde haar wangen knalrood worden toen hij aangaf dat hij zijn broek uit moest doen, maar gaf hem een knikje en probeerde zo professioneel mogelijk te blijven. Ze moest hem nu zien als een patiënt en niet… niet als een aantrekkelijke jongeman. ”Het is oké,” verzekerde ze hem dan ook, zichzelf moed insprekend door te denken dat ze hem ook al in ontbloot bovenlijf had gezien, ook al was dat enkel zijn rug geweest. Dat had ze ook overleefd, dus dit ging ook wel, toch? Toch wendde ze haar blik netjes af toen hij zijn broek uittrok en keek pas weer naar voren toen ze zich ervan had verzekerd dat ze geen dingen zou zien die hem ongemakkelijk zouden maken – en haar – als zij ze zou zien. De opmerking over het ondergoed negeerde ze voor nu, maar ze glimlachte bemoedigend naar hem toen hij zijn opmerking maakte over het niet tegen bloed kunnen. ”Kijk maar gewoon weg als ik je aan het helpen ben en als je licht in je hoofd wordt, moet je het tegen me zeggen. Dan stop ik even en kun je gaan liggen,” zei ze tegen hem. Toen hij zijn broek uit had, had ze beter zicht op de situatie en concludeerde ze tot haar opluchting dat de wondjes vrij oppervlakkig waren. ”Dit gaat even pijn doen,” waarschuwde ze hem. ”Er zitten wat splinters in je been die ik er graag uit wil hebben.” En ze wist niet waarom ze het deed, maar ze legde kort haar hand op zijn blote knie en kneep er geruststellend in, waarna ze zich op de splinters richtte en deze met snelle bewegingen er uit begon te halen. Omdat het grote splinters waren, lieten ze vrij snel los. Zonder na te denken scheurde ze een deel van haar topje af om het bloed dat daarbij vrijkwam te stelpen. ”Ik heb geen verband liggen om het te verbinden; dat ligt nog in het Pokémon Center. Ik zal de ergst bloedende wonden afbinden, maar al bij al valt het wel mee,” verzekerde ze hem. Ze scheurde nog wat repen stof van haar topje af zodat haar blote buik zichtbaar werd en begon de ergste wondjes te verbinden. ”Het is geen topwerk, maar het kan ermee door,” zei ze toen ze opstond en een stapje naar achteren deed om zijn wonden en haar “verbindingskunsten” te beoordelen. Toen pas besefte ze zich hoe kort haar topje wel niet kwam nu dat ze er repen stof vanaf had gescheurd en met een blos veegde ze wat haren achter haar oor. ”Zeg nooit dat ik niks voor je opoffer,” grapte ze, maar ze durfde hem niet aan te kijken terwijl ze zich omdraaide zodat hij zich weer aan kon kleden.

Misschien was het inderdaad wat radicaal geweest om een stuk van haar topje af te scheuren om zijn wonden te verbinden, maar ze was vergeten dat dat laken nog achter haar bestaan had en bovendien, als ze er over na ging denken, was een laken waar brandvlekken op zaten niet hygiënisch voor zijn wond. Haar topje was fris gewassen van deze ochtend en ze had er niet erg in gezweet, zeker niet in het gedeelte dat ze had afgescheurd. Een nieuwe realisatie drong pas veel later tot haar door en haar hartslag ging een aantal slagen omhoog toen ze haar vingers naar de achterkant van haar rug liet glijden. Ze voelde dat de onderkant van haar litteken zichtbaar was en dat het resterende stof ongeveer halverwege tegen haar rug rustte, wat dus wilde zeggen dat als hij goed zou kijken, hij een deel van haar litteken zou zien. Dit bracht haar bijna zo erg in paniek dat ze zijn opmerking miste. Bijna. Haar wangen werden rood en voor een moment werd ze afgeleid door zijn woorden, al voelde het stom om daar zo veel aandacht aan te besteden omdat het, net zoals de eerder door haar gesproken worden, toch maar een grapje was. Ze liet haar hand even op haar arm rusten en keek toe hoe hij op stond. Ze glimlachte om zijn opmerking over de Holo Caster en knikte. ”Dan kan ik je mijn nummer geven zodat als er iets is je me altijd kunt bellen,” grapte ze, al meende ze wel wat ze zei. Ze bloosde en richtte haar blik kort naar de grond. ”A-Als je dat ziet zitten, natuurlijk.” Ze wilde hem immers niks opdringen en ze was er vrij zeker van dat zij niet de enige optie was die hij kon bellen als er iets zou zijn. De lichtflits verderop maakte haar bang, al probeerde ze dat te verhullen. Ze had als kind onweer niet fijn gevonden en herinnerde zich hoe ze bij haar ouders in bed schuilde wanneer het weer eens zo ver was. Als ze haar ogen sloot, kon ze zich voor een kort moment herinneren hoe haar vader dan beschermend zijn arm om haar heen sloeg… ze knipperde de opkomende tranen weg en slikte de brok in haar keel weg. Ze liet haar blik naar het bed tegenover het bed waar Aydin net op had gezeten glijden, het bed dat stuk was. Zou dat het enige bed zijn in de villa? Ze wilde niet dat hij op de grond zou slapen. Zeker niet met zijn been. ”Ik ga heel even voorzichtig in de andere kamers kijken of daar iets te vinden is,” meldde ze hem. Misschien was het de nostalgische herinnering aan haar vader dat haar deed willen ontsnappen aan het gezelschap, misschien de beklemmende gedachte aan het feit dat er maar één bed was en haar hunkering naar het zichzelf geruststellen, maar Aurora verliet de kamer en liep de gang door, voorzichtig zijnde dat ze niet op rottende delen vloer zou stappen. Ze liet haar blik naar een kamer gaan en merkte tot haar opluchting dat er een ander bed was hier. Haar blik gleed naar de TV die zich voor haar bevond en ze kantelde haar hoofd een klein beetje. De rode ogen die opeens opflitsten waren zo onverwacht dat Aurora naar achteren wankelde, struikelde en met een hoge gil hard op haar rug terechtkwam, recht op haar gevoelige litteken. ”A-Aydin!” riep ze. Niet Thunder, niet Shadow, maar Aydin. Ze had geen tijd om daar verbaasd over te zijn; de ogen lichtten dreigend op en gevolgd door een harde donderklap die bijna heel het gebouw door elkaar leek te schudden, was het nu niet echt iets dat haar geruststelde. In tegendeel. Tranen van angst kwamen in haar ogen opzetten en Aurora kroop nog wat verder naar achteren.

Thunder, die nog in de kamer bij Aydin zat, sprong over de Growlithe van Aydin heen om snel bij zijn trainer te komen. Shadow was nergens te bekennen; die was vast onrust aan het stoken. Of misschien was hij wel diegene die in de TV zat, bedacht Aurora zich lichtelijk bitter. De val deed vrij veel zeer omdat ze haar hand had uitgestoken om haar val te breken en er flitste pijn door haar pols en onderarm heen toen ze niet bepaald zacht op de grond neerkwam. Ze richtte haar grote blauwe ogen naar boven toen ze Aydin hoorde aan komen en een paar seconden later, nadat Rahlos de TV had gesloopt, voelde ze zich een beetje stom. ”S-Sorry,” mompelde ze tegen Aydin, waarna ze voorzichtig met haar goede hand zijn arm vastpakte en zichzelf omhoog hees. Haar knieën voelde nog wat bibberig aan en ze moest tegen Aydin leunen om niet weer om te vallen. Er flitste nog steeds pijn door haar hand heen, maar ze durfde er geen opmerking over te maken tegen Aydin. Dan zou ze nog stommer overkomen dan nu al het geval was. Als het echt iets ergs was en het deed morgen nog zeer, dan zou ze wel langs de dokter gaan zodra ze afscheid van elkaar hadden genomen. Voor nu leek het haar niet goed dat hij zich zorgen om haar ging maken. ”H-Het gaat wel,” loog ze dan ook. ”Alleen een beetje geschrokken.” Dat was natuurlijk niet helemaal gelogen. Ze richtte haar blik weer de kamer in en zag een bed aan de zijkant van de kamer, maar voor geen geld zou ze daar vannacht gaan liggen. ”Het lijkt erop dat we maar één bed hebben voor de nacht,” mompelde ze tegen Aydin, haar wangen rood wordend. ”Ik zal wel op de grond slapen. Ik wil niet dat jij dat doet met dat been.” Dat was voor haar al een uitgemaakte zaak. Alsof Shadow in de gaten had dat zijn trainer opgevrolijkt moest worden, kwam hij doodleuk uit het plafond tevoorschijn. ”Haunt-Haunt-Haunt,” lachte hij, waarna hij voor Aydin en Aurora ging hangen, zijn ogen in zijn kop naar achteren liet rollen en met zijn klauwen zijn bek wijd open trok, zijn tong uitstekend. ”Rai,” zuchtte Thunder, duidelijk niet onder de indruk zijnde. Aurora had in de gaten dat ze nog altijd tegen Aydin leunde en snel maakte ze zich los van hem, haar wangen weer rood wordend. ”Ik zou jou juist moeten verzorgen, niet andersom,” prevelde ze tegen hem. De kamer achter haar bezorgde haar rillingen en huiverend knikte ze naar de kamer waar ze net vandaan kwamen, waarna ze weer terug begon te wandelen. En Shadow? Die besloot dat het een leuk idee was om dwars door Aydin heen terug naar zijn trainer te zweven, waarbij hij een gekke bek over zijn schouder naar Aydin trok. De plaaggeest.

Aurora knipperde verbaasd met haar ogen toen hij met zijn wijsvinger een tikje gaf op haar neus. Ze richtte haar azuurblauwe onzeker naar hem op, maar langzaamaan kwam er een lachje om haar lippen waardoor de kuiltjes in haar wangen zichtbaar werden. ”Oké,” murmelde ze tegen hem, waarna ze zich omdraaide en voor hem uit liep. Shadow, die gekke bekken naar Aydin trok, was verbaasd over het feit dat Aydin het terug naar hem deed en met een ”Haunt-Haunt-Haunt!” verdween hij weer naar waar hij dan ook ging. Aurora was inmiddels zo erg gewend aan het feit dat Shadow steeds verdween en terugkeerde dat ze er niet meer van op keek. Aurora had haar blik nog altijd naar voren gericht, dus ze had niet in de gaten dat Aydin sneller dichterbij kwam en een klein gilletje verliet dan ook haar lippen toen ze opeens werd opgetild. In een reflex sloeg ze haar armen om Aydin’s nek heen terwijl ze geschrokken haar azuurblauwe ogen naar hem richtte, een blos om haar wangen kruipend toen ze opmerkte hoe dicht hij wel niet bij haar was. Haar wangen werden nog roder toen ze zijn woorden hoorde. Ook al was het grappig bedoeld, toch kon ze het niet helpen dat ze de diepe stem die hij expres nabootste wel aantrekkelijk vond klinken en dat het zelfs haar hart iets sneller deed slaan. Heel de situatie omtrent het feit dat Aydin haar letterlijk in zijn armen droeg, hielp er niet echt aan en Aurora bloosde nóg harder toen ze op het bed werd gelegd. Voor de één of andere reden verwachtte ze half en half dat hij bij haar zou komen liggen en ze was er niet goed over uit of ze dat vervelend zou vinden of dat ze dat juist wél zou willen. Hij was een aantrekkelijke jongen en aangenaam in omgang, dat was één ding dat zeker was, maar zou dat niet… wat snel gaan? Helemaal in de war zijnde door haar eigen gedachten had ze niet echt tijd om op zijn plagerijen te reageren en ze opende haar mond toen hij op de stoel ging zitten. Een giechel ontsnapte haar mond toen hij opeens door de stoel heen zakte. Ze plaatste kort haar hand tegen haar mond om het zo goed mogelijk te maskeren, maar ze kon haar lach nauwelijks verbergen en zijn aanstekelijke lach maakte dat er niet echt beter op. ”Oh Aydin,” verzuchtte ze. ”Wat doe je jezelf toch aan.” En voordat ze zichzelf kon onderdrukken, had ze al plagerig gevraagd: ”Is dat iets wat je vaker doet? De redder in nood spelen voor zielige, arme meisjes?” Het was plagerig bedoeld, maar ze kon het niet helpen dat het toch wat wrang zou aanvoelen als hij dat positief zou beantwoorden. Hij was een aantrekkelijke jongen en ze was er vrij zeker van dat zij niet de enige was die dat opmerkte. Waarom dacht ze hier zo veel over na? Het hielp ook niet dat haar brein de hele tijd het moment dat ze in zijn armen had gelegen herhaalde, alsof dat zo’n belangrijk aspect was van haar leven. Ze had voor de therapie nog wel gedatet met jongens, maar dat was allemaal niks geworden, dus op het vlak van aanrakingen was ze eigenlijk best wel een groentje. En er was een deel van haar dat ook niet preuts over wilde komen naar Aydin, hoe stom dat ook klonk. ”We kunnen misschien…” Ze beet op haar lip en voelde haar wangen weer rood worden. Tegelijkertijd nestelde zich een wrang gevoel in haar binnenste. Een bed delen met iemand die ze eigenlijk niet zo goed kende? Waar zat ze met haar verstand? Toch ging ze door. ”We kunnen dit bed wel delen voor de nacht? Ik zou het erg vinden als je op de grond moest slapen.” Aurora voelde de zenuwen door haar lichaam razen en wendde haar blik snel naar beneden. Oh, als hij haar nu maar niet ging uitlachen. Er moesten vast aantrekkelijkere meiden dan haar zijn die… Nee, dat mocht ze nu niet denken. Dan ging ze zichzelf weer vastzetten in haar gedachten en dat mocht ze niet doen. Niet meer.

Aurora kneep haar ogen kort samen toen Aydin zijn woorden sprak. Het klonk alsof hij wel vaker gevaarlijke dingen meemaakte, maar wie was zij om daar iets over te zeggen? Dit was immers hun tweede ontmoeting en Aurora wilde niet het soort meisje zijn dat hem op gevaarlijk gedrag zou berispen, al moest ze eerlijk toegeven dat de gedachte dat hem iets overkwam niet echt aangenaam was. Ze had al een halve hartverzakking gekregen toen ze hem daarstraks half door de vloer gezakt zag, laat staan als er hem iets anders zou overkomen. Ze verwierp die gedachte echter al even snel als dat hij op kwam zetten en besloot om het gewoon te laten passeren. ”Ja, maar…” Ze haalde haar schouders op. ”Het is maar voor één nachtje en zo kan je been niet stijf worden waardoor de wonden beter kunnen genezen. Als je het echt vervelend vindt, slaap ik wel op de vloer.” Na haar plagende woorden zei Aydin iets terug en Aurora glimlachte naar hem. ”Het is niet omdat ik iets voor je doe dat ik iets terug van je verwacht. Zo ben ik niet.” Een lachje verscheen om haar lippen toen hij even met zijn Pokémon bezig was en ze liet haar blik kort naar Thunder en Shadow glijden. De chocoladekoekjes trokken haar aandacht en Aurora’s hoofd werd rood toen haar maag begon te knorren. ”Ik heb al sinds vanmiddag niks meer gegeten,” murmelde ze tegen hem. Ze had dan ook niet verwacht dat ze hier de nacht door moest brengen en no way dat ze beneden in de keuken ging kijken of daar iets was. Als daar iets zou liggen, dan was dat toch al vervallen. Haar spullen had ze dus nog altijd in het Pokémon Center liggen omdat ze erop had gerekend weer snel terug te zijn en… en ze was gewoon een idioot. Aurora schoof een beetje op zodat Aydin naast haar op het bed kon zitten. Ze vermoedde dat ze daarmee wel kon concluderen dat hij het niet erg vond om naast haar te slapen. ”Het gaat wel knus worden, vrees ik,” probeerde ze zo nonchalant mogelijk te zeggen, maar toch kwam er een blos op haar wangen. Het was duidelijk dat dit bed voor één persoon geschikt was en ze zouden half tegen elkaar aan moeten gaan liggen om er niet uit te donderen. Aan de ene kant liet haar dat ongemakkelijk voelen, maar aan de andere kant zorgde het ook voor een soort spanning in haar onderbuik dat ze niet goed kon plaatsen. Ze kon het niet laten om even naar zijn sokken te kijken en te gniffelen. ”Schattig,” merkte ze op, knikkend naar zijn sokken. Ze schudde haar hoofd toen hij zijn vraag over haar Pokémon stelde. ”Ze zullen al wel zowat slapen en ik denk dat Thunder, Shadow en jouw Pokémon genoeg zijn voor bescherming vannacht.” Ze schoof voorzichtig wat naar achteren en liet zich achterover zakken op het bed. Het kraakte wel wat, maar het klonk niet alarmerend. Haar topje, dat ze had afgescheurd, schoof zoals verwacht omhoog, maar kwam tot vlak boven haar navel en liet niet extreem veel huid zijn. ”Ehm…” Ze wist niet goed waarom ze dit ter sprake wilde brengen, maar voordat ze zichzelf kon tegenhouden, verlieten de woorden al haar lippen. ”Dit is voor mij… dit is niet…” Ze blies even kort haar adem uit en wreef over haar wangen. ”Gewoonlijk doe ik dit soort dingen niet met iemand die ik nauwelijks ken.” Ze vroeg zich af waarom het haar zo veel kon schelen wat hij van haar zou denken, maar toch vond ze het blijkbaar wel belangrijk om dit gezegd te hebben.