Tales of

Sinnoh

Een kleine blos verscheen om haar wangen toen hij aangaf dat hij het zo niet had bedoeld. Waarom had ze dat dan wel zo geconcludeerd? Ze had geen idee. Ze had niet het gevoel dat ze echt kon nadenken op dit moment. Het feit dat ze zich letterlijk rot schrok door Shadow die hun vanaf het plafond geniepig aankeek met zijn rood gloeiende ogen hielp ook niet echt. Snel deed ze een wegwuifteken naar hem, want ze had wel een idee waarom hij zo naar hun keek. Hij was natuurlijk aan het wachten op het moment dat Aydin iets deed bij haar dat hem niet beviel en waarop hij hem kon vervloeken. Sinds dat ze aangevallen was geweest door die jongen met dat blauw haar was Shadow op vlak van jongens vrij beschermend over haar geworden. ”Probeer je alsjeblieft niks aan te trekken van mijn Haunter,” zei ze op een half gejaagde toon tegen Aydin. ”Ik ben iets meer dan een week geleden aangevallen door een jongen en sindsdien is hij behoorlijk wantrouwend tegenover elke man die dicht in mijn buurt komt. Het is lief van hem, maar af en toe vrij beknellend.” Shadow’s ogen stopten met gloeien zodra hij in de gaten had dat er niks aan de hand was, maar hij zweefde weer terug door het plafond heen en Aurora was er vrij zeker van dat hij Aydin strak in de gaten zou houden. ”Ik denk dat het verstandiger is als ik het voor morgen houd,” zei ze tegen hem, haar knorrende maag negerend. Dat moest maar even wachten. Haar blik gleed naar hem toen hij haar niet uit leek te lachen omdat ze rood in haar gezicht werd en door haar gesproken woorden, wat haar wat deed ontspannen. Hij liet zich naast haar op het bed zakken en Aurora merkte nu pas op hoe moeilijk het was om elkaar niet aan te raken. Als ze op het randje van het bed ging liggen, zou ze zeker van het bed donderen en dat was een schaamte dat ze zichzelf niet aan wilde doen. En dus bleef ze liggen, haar lichaam tegen het zijne liggend. Toen Aydin zijn arm optilde om deze onder zijn hoofd te leggen, ving ze een vleugje van zijn geur op en het feit dat ze dat lekker vond ruiken, liet haar wangen weer rood worden. Arceus, Aurora. Beheers jezelf. ”Voor zover ik weet, snurk of slaapwandel ik niet,” merkte ze naar hem op, waarna ze zich voorzichtig op haar zij draaide. Ze overwoog kort of ze hem zou waarschuwen van de nachtmerries die ze soms had, maar ze besloot om dat niet te doen. Dadelijk had ze er geen en dan was ze verplicht om een deel over zichzelf te vertellen wat ze buiten met Finn met niemand hier in Sinnoh gedeeld had. Dat wilde ze niet. Het bed kraakte wat onder haar, maar voor de rest leek het geen teken van instorten te geven en ze liet haar hoofd op haar arm rusten terwijl ze naar hem opkeek. Iets wat ze van hem wilde weten… Van hun vorige gesprek wist ze zijn hobby’s al, ze wist dat hij een trainer was, ze wist een deel over zijn familie ook al. ”Doe je iets van sport?” verbaasde ze zichzelf vervolgens totaal. Haar wangen werden weer rood en ze kuchte wat ongemakkelijk in haar hand. ”Ik bedoel… je ziet er best fit uit en zo,” murmelde ze vervolgens, wat een andere, wat meer indirecte manier was om te zeggen dat ze hem er knap uit vond zien. Arceus, Aurora. Be-heers je-zelf.

Aurora gaf snel een knikje. Misschien was het door de situatie waar ze zich in bevonden en dat ze nu andere dingen had om zich op te focussen, maar ze had niet gedacht dat ze hem zo veel details had gegeven tijdens hun eerste ontmoeting. Het viel wel weer mee, want dan hoefde ze het niet opnieuw uit te leggen en weer door die herinnering heen te gaan. ”Dat klopt, maar hij moet ook wel inzien dat niet alle mannen slechte bedoelingen hebben.” Ze wist niet of ze dat meer zei voor Shadow of voor zichzelf. Sinds het gevalletje met haar vader en voor haar therapie was ze niet eens in de buurt van een man gekomen, maar haar stiefvader had haar over die angst heen geholpen toen hij bij hun kwam wonen. En Aydin… Ze had gewoon geen slecht gevoel bij hem, dat was alles wat ze er voor nu over kon zeggen. De vraag over hoe het kwam dat hij zo fit was, werd serieus beantwoord en Aurora luisterde naar wat hij allemaal deed. Zijzelf had nooit echt aan sport gedaan, maar dat was ook niet nodig geweest. Ze was van nature al slank en het was niet dat ze heel veel at, dus ze kwam eigenlijk ook niet veel aan. Ze was niet wonderbaarlijk mooi, maar ze had ook geen lelijk figuur. Het zat er een beetje tussenin. ”Ik leg ook liever bepaalde afstanden te voet af zodat ik van het landschap kan genieten onderweg en meer kans heb om nieuwe mensen te ontmoeten,” vertelde ze hem met een glimlach. Opgesloten zitten in een taxi en door het raam kijken, was sowieso niet iets wat ze graag deed. Ze wilde buiten zijn, de verfrissing opzoeken, nieuwe mensen leren kennen en Pokémon zien die ze misschien nog nooit gezien had. Het was onderdeel van het zijn van een trainer en nu dat ze weer een beetje wist wat ze met haar leven wilde doen, kon ze er met volle teugen van genieten. ”Ik denk dat ik mijn vragen maar houd voor een ander keertje,” grinnikte ze. Zijn Pokémon begonnen al in slaap te vallen en zijzelf wilde hem ook niet langer wakker houden. ”Laten we maar wat proberen te slapen. Dan kunnen we morgen een manier bedenken om uit de villa te komen.” Want ja, die ingang was nog steeds geblokkeerd. Desnoods moesten ze maar een raam breken om er door heen te komen, maar in dat weer van nu ging dat toch niet lukken. Aurora kromp kort in een toen een lichtflits de kamer verlichtte en de donder niet veel later met een enorme knal de villa haast leek te doen schudden. Oh nee. Ze had echt een hekel aan onweer! En ze probeerde haar reactie verborgen voor hem te houden, maar ze was er vrij zeker van dat met de krappe ruimte tussen hun het niet moeilijk voor Aydin was om te ontcijferen dat ze aan het trillen was. Het feit dat het opeens een graadje kouder werd in de kamer en ze praktisch gezien geen dekens hadden om hun te bedekken, hielp ook niet echt. Ze hoopte dat het voor Aydin anders was, maar ze was er vrij zeker van dat dit voor haar nog een lánge nacht ging worden.

Aurora wierp hem een glimlach toe toen hij zijn woorden sprak. Ze zou het jammer vinden als ze hem niet tegen was gekomen, al kon ze dat natuurlijk niet weten of ze dat zou vinden omdat ze hem toen nog niet eens kende. Maar als ze er nu over nadacht, dan vond ze het fijn dat ze hem had leren kennen en zat er een derde ontmoeting naar haar idee zeker ook wel in. Ze had hem immers gezegd toen in Lake Valor dat ze hem Hearthome City ging laten zien, maar Aydin leek al een ander idee te hebben. Floaroma Themepark, hmm? Daar was ze al tijden niet meer geweest en een glimlach gleed om haar lippen bij het idee dat ze er nog eens naartoe kon gaan. ”Flaoroma Themepark lijkt mij ook wel leuk om te bezoeken.” Ze grinnikte en keek hem toen aan. ”Wordt dat dan een date?” probeerde ze zo grappend mogelijk aan hem te vragen, maar toch kleurden haar wangen een klein beetje rood. Ze wist zich niet zo heel goed een houding te geven, zeker niet toen ze zichzelf met Aydin al in één of ander karretje zag zitten. Of samen een suikerspin etende. Ze duwde die gedachten ruw weg toen haar iets anders inviel. ”Waarom zou je eigenlijk geen kans maken op een volgende ontmoeting?” vroeg ze verwonderd aan hem. Naar haar idee had ze geen signalen gegeven dat ze niet meer in zijn buurt wilde zijn. Als ze hem echt afstotelijk had gevonden, dan had ze ook echt wel geprobeerd om het door te drammen dat ze op de grond ging slapen. Hij had haar echter geen reden gegeven; hij was aardig tegen haar en ze voelde zich op haar gemak bij hem. Er verscheen weer een lichtflits en Aurora spande haar spieren al aan voor de klap die zou volgen. Toen die na een paar seconden er nog niet was, ontspande ze zich weer en wilde net haar mond openen om iets te zeggen toen er zo’n harde klap volgde dat zijzelf niet van haar bed donderde (hah). In een reflex rolde ze wat meer naar Aydin toe – waar ze al vrij snel was omdat het bed nu niet bepaald groot was – en had ze geschrokken zijn arm al vastgepakt. ”S-Sorry,” volgde er niet veel later en met een knalrood hoofd liet ze zenuwachtig zijn arm los. ”Ik ben niet snel bang, maar met onweer, spinnen en agressieve mensen ben ik echt geen held.” Ze wist niet zo goed waarom ze dat laatste aan hem toe gaf, maar ze dacht er ook maar niet te veel over na. Er was immers genoeg om over na te denken, één van die dingen het feit dat ze met haar actie van daarnet zowat tegen Aydin aan geplakt lag. Zijn warmte was aan de ene kant wel welkom, maar aan de andere kant had ze geen idee wat hij van haar zou denken als ze bleef liggen. ”I-Is dit heel erg vervelend zo?” murmelde ze tegen hem terwijl ze hem aankeek met haar azuurblauwe ogen. Oh, Arceus. Word niet boos, word niet boos, word niet boos…

Het was misschien een beetje stom, maar haar hart maakte een vrolijk sprongetje toen Aydin aangaf dat het een deal was en het bij deze dus ook vast werd gelegd dat ze samen naar het themepark zouden gaan. Het was lang geleden dat Aurora nog eens zoiets had gedaan. Na haar therapie had ze andere ontspannende dingen gezocht en ze wist niet of ze zo snel in een heftige achtbaan durfde te stappen, maar ze was er ook vrij zeker van dat als Aydin het wel zou doen – en zo’n type leek het haar wel een beetje – dat zij ook mee zou gaan, maar dan gewoon puur omdat ze hem niet wilde teleurstellen. Zijn opmerking over het spookhuis deed haar glimlachen, al voelde ze zich wel een beetje stom toen ze blijkbaar niet in de gaten had gehad dat hij een grapje maakte met zijn opmerking over de tweede ontmoeting. Ook werden haar wangen weer irritant rood toen hij aangaf dat ze nu al twee dates op de planning hadden staan, waar ze niet goed wist wat ze daarop moest zeggen. Gelukkig – of juist niet – was daar de donderflits en was haar reactie zo snel dat ze geen tijd meer had om erop te reageren. ”Dat… klinkt vreselijk,” mompelde Aurora toen Aydin zijn opmerking over het tentje maakte. Nee, dat was niet iets wat ze leuk zou vinden om te doen. Het stelde haar dan wel gerust dat hij aangaf dat hij er voor haar zou zijn, al zei hij dat niet met die exacte woorden. Hij zou naast haar liggen en dan kon er niet al te veel gebeuren… hopelijk. Aurora dacht niet dat Aydin de kracht had om een inslaande donderklap te voorkomen, maar ze zei daar maar niks van omdat het ergens wel lief was dat hij haar gerust probeerde te stellen en Aurora het een beetje gemeen van zichzelf vond als ze dat onderuit zou halen met zulk soort opmerkingen. En dus knikte ze ook naar hem toen hij aangaf dat ze maar wat moest proberen te slapen. Het duurde een tijdje voordat haar eigen oogleden dichtvielen, maar uiteindelijk gebeurde dat toch en Aurora viel niet veel later in slaap. In haar slaap besloot haar lichaam dat een eenpersoonsbed voor twee personen toch wel wat krap was en haar nog meer naar Aydin te laten bewegen, wat resulteerde in Aurora die haar hoofd tegen Aydin’s borst nestelde en haar been onbewust over het zijne heen schoof zodat haar lichaam praktisch gezien half op hem rustte. Nu dat ze een stuk meer van zijn warmte ontving, stopte het rillen ook en had ze voor het eerst sinds tijden een wat rustigere slaap, zonder nachtmerries. Zelfs de donder wekte haar niet en haar lichaam lag er na een tijdje volledig ontspannen bij, zelfs vredig te noemen.

Hoewel het licht van de ochtendgloren haar ook wel wekte, was het vooral de Growlithe van Aydin die op het bed sprong dat haar blauwe ogen deed openen. Ze had nu pas ook in de gaten dat ze half op Aydin lag, dicht tegen hem aangekropen. Zijn arm lag om haar heen en ze wist niet of het een bewuste keuze was of niet, maar het deed haar toch blozen. In haar geval was het zeker niet zo bedoeld geweest, al begreep ze ook wel meteen dat het dit of van het bed donderen zou zijn. Haar blauwe blik gleed omhoog naar Aydin terwijl haar wangen rood werden, maar haar ogen gleden direct naar beneden toen ook Thunder op het bed kwam gesprongen toen hij zag wat er aan de hand was. ”Rai,” sprak hij verbijsterd, zijn armpjes bij elkaar en een verbijsterde blik naar het tweetal werpend. Het bed onder hun begon vervaarlijk te kraken en Aurora’s azuurblauwe ogen werden groot. ”Ehm, Thunder, ik denk niet dat…” Voordat ze haar zin af kon maken, klonk er nog een boel gekraak onder hun en voordat ze het wist, zakte het hele bed doormidden. De klap op de grond was niet echt aangenaam – al werd die half door het lichaam van Aydin opgevangen omdat ze nog steeds tegen hem aangekropen lag – en Aurora voelde hoe haar mondhoeken omhooggingen toen ze Thunder tegen het opwaaiende stof in zag knipperen. En ze kon het niet helpen, maar de twee Pokémon voor hun, heel de situatie en het feit dat ze door deze actie nog meer op Aydin was komen te liggen, zorgde ervoor dat ze in lachen uitbarstte. ”S-Sorry,” proestte ze terwijl ze zich van hem los probeerde te maken, wat vrij lastig ging omdat ze de slappe lach had. Het was dan ook zo’n droog scenario dat ze niet anders kon dan te lachen, al bloosde ze wel nog steeds omdat ze tegen hem aan had geslapen, wat niet helemaal de bedoeling was geweest. ”Is alles oké? Heb je je niet bezeerd?” Ze werd iets serieuzer nadat ze dat had gevraagd, al gingen er wel nog kleine schokjes door haar heen terwijl ze haar lach probeerde te onderdrukken.

Een lachje kroop om haar lippen toen hij aangaf dat het niet erg was dat ze moest lachen met de situatie, al had ze zich ook wel verontschuldigd omdat ze op hem lag. Ze had al gemerkt dat ze veel kleiner dan hem was, maar nu viel het lengteverschil haar nog meer op. Het hielp ook niet dat ze de spieren onder zijn shirt nu duidelijk kon voelen en het feit dat dat momenteel in haar gedachten speelde, zorgde ervoor dat haar wangen permanent rood bleven voor enkele minuten. ”Wel, jij hebt het merendeel van de klap opgevangen, dus op dat vlak had ik wel geluk,” zei ze schaapachtig tegen hem. Ze giechelde licht op de opmerking over het worden van een gewoonte van het doorzakken door meubels en rolde nu pas van hem af. Ver genoeg om een goede afstand te houden, maar niet ver genoeg om hem te laten denken dat ze het afgunstig had gevonden om zo dichtbij hem te zijn. Want als ze eerlijk was, vond ze dat ook niet. Haar blik gleed naar hem toen hij haar de koekjes aanreikte en ze knikte dankbaar naar hem. Net zoals bij hem kwamen ze er in meerdere delen uit en Aurora grinnikte terwijl ze voorzichtig de nog hele delen in haar mond begon te steken. Het viel haar nu pas op hoe veel honger ze wel niet had en hoewel ze gerust langer bij hem in de buurt wilde blijven, moest ze maar eens weer gaan trainen. ”Voor de sfeer zou ik wel meer sterren geven, maar het onderhoud kan inderdaad beter,” zei ze tegen hem, een lachje kruipend om haar lippen. Binnen no time had ze haar deel van de koekjes opgegeten en kwam ze overeind, waarna ze haar kleren afklopte en neerkeek op Aydin. ”En ik ben je ook ontzettend dankbaar dat je me gisteren gerust hebt gesteld. Ik had het er zeker wat slechter vanaf gebracht als jij er niet was geweest.” Kleine kuiltjes kwamen in haar wangen tevoorschijn toen ze hem een glimlach toewierp, waarna ze wat naar beneden keek zodat haar rode wangen verborgen werden door haar blauwe haar. Ze speurde met haar ogen de ruimte af en schrok zich nog net geen ongeluk toen haar Haunter doodleuk van het plafond naar beneden kwam zweven, een smalende glimlach om zijn lippen hebbende. ”Ik wil het niet eens weten,” zei ze zuchtend, waarna ze zijn Poké Ball tevoorschijn haalde en hem terugkeerde. Ze liet Thunder er wel nog uit, haar blik naar Aydin richtend. ”Zullen we maar kijken of we hier uit kunnen?” vroeg ze vervolgens aan hem.