Tales of

Sinnoh

Het was niet haar fout zei Amélie, maar dat maakte het niet beter, alles behalve zelf. Want het voelde zeer zeker wel als haar fout. Haar handen balden zich tot vuisten terwijl ze haar ogen dichtkneep, haar kin kort tegen haar borst gedrukt in machteloosheid. Het had allemaal niet zo moeten lopen, er was haar beloofd dat het veilig zou zijn. Of zou veilig mogelijk, maar dit was zo de soep in gelopen… Ze twijfelde er niet over, dit was niet wat Crescent Moon gedacht had wat zou moeten gebeuren. Er was ergens een fout gemaakt.

De fysieke wonden die ze had opgelopen, daar kon ze wel mee leven, daar ging het nog wel over. Het feit dat ze de Amaura naar buiten had gekregen was ook fantastisch, maar het had niet haar Pokémon mogen kosten. ”Ze hadden gezegd dat het veilig was, dat ze ervoor zouden zorgen dat de Black Market leeg was, maar de ruimtes waar ze mij heen gestuurd hadden waren dat niet,” haar stem klonk enigszins verstikt van emotie, maar er klonk ook iets anders in de onderstroom van haar stem, ongefilterde woede. Ze had gehoopt iets voor de maatschappij te betekenen, om te voorkomen dat ze nog een keer ook maar één Pokémon ging verliezen. Maar nu zat ze hier, weer in de ellende en haar Pokémon waren er de dupe van geworden.

Haar blauwe ogen richtten zich wat ongelovig op Amélie. Was het niet altijd wat Amélie haar verteld had nadat Lucie Crescent Moon gejoined had? Am had altijd gezegd dat ze gevaarlijk waren, dat ze dwaas waren, maar Lucie had zich laten leiden door emotie, door de wil om wat beters te doen. Pokémon trainen was grandioos gefaald. Dus ze had gedacht dat ze samen met haar Pokémon iets beters van de regio kon maken. Misschien lag het ook wel aan haarzelf, misschien.. Maar Amélie's woorden rinkelden door haar hoofd heen. De vraag waar ze elke keer mee had lopen worstelen sinds het verlies van haar Pokémon, elke dag, kwam weer naar voren. Wat had ze nou daadwerkelijk betekent? En wat betekende Crescent Moon in Arceus' naam?

"Ik had iets willen betekenen voor de regio, meer doen dan enkel.. met Pokémon rondsjouwen en trainen," haar stem klonk bitter, "Ik dacht dat ze het goed gepland hadden. Ik dacht.." Ze schudde haar hoofd. Ze had zoveel gedacht. "En nu zijn ze daar.. En ik kan er niet bij komen." Ze sloeg met haar vuist op tafel, hard. Eventjes dacht ze dat ze misschien een botje gebroken had met de klap, maar dat deed je eerder met een middeleeuwse trap. "Misschien kan ik ze nog terughalen.. Ik weet waar ze zijn.. Als ik goed oplet.. Misschien kan Ruddles ze paralyzen.." Ze ratelde, al kon je in haar ogen al zien dat ze het zelf niet meer geloofde. De Pikachu sprong op haar schouder en gaf haar een duwtje met zijn hand. Zelfs hij vond dit een slecht idee.

Ze kon het niet loslaten, haar dierbare Pokemon bij Team Zekrom. Alleen de gedachte al maakte haar misselijk. Wat zouden ze ze aandoen? Orion had een zachte behandeling nodig en Leda was zo'n lieverd... Aurora had juist altijd dat onschuldige avontuurlijke en Eclipse had duidelijkheid nodig. Stuk voor stuk een handleiding. Stuk voor stuk weg.

De woorden die Am uitsprak staken. Lucie spande haar spieren deels aan en opende haar mond om naar haar te snauwen uit emotie, maar sloot haar mond vervolgens toch weer geruisloos en liet zich, alsof alle energie uit haar liep, weer terugzakken op de bank. Onrustige woede vulde haar hoofd echter. Ze moest iets doen, dit kon niet zijn waar het eindigde. Ze rustte haar hoofd in haar handen. "Ik kan hier niet zitten en ze daar achter laten.." mompelde ze hoofdschuddend. Ondanks dat Am haar van dit roekeloze plan af had gesproken, was het slechts een kwestie van tijd tot er een nieuwe kwam.

Ze hief haar hoofd langzaam bij de volgende woorden van Am, een frons op haar gelaat. "Wat dan? Want ik zie het even niet meer.." reageerde ze, "Behalve heel Crescent Moon tot aan de grond af aan afbreken om het weer opnieuw op te bouwen." En dat mocht juist weer in het archief 'te ambitieuze plannen'.

De waarschuwing van Am landde zeker wel en ze beet op de binnenkant van haar wang in boosheid. Het voelde zo machteloos. Ze had vertrouwd op Crescent Moon en ze hadden haar laten verdrinken. Ze had gehoopt op een goede afloop, blind vertrouwd op hun inlichtingen, en nu zat ze hier. Ze was het verdriet ondertussen al grotendeels voorbij. In plaats daarvan voelde ze kille furie. "Ze zijn ergens," reageerde ze bitter. Ergens en ik zal ze vinden. Maar dat zei ze nu niet tegen Am, al lag het vast al wel in haar gezichtsuitdrukking.

Ze liet zich terugzakken in de kussens van de bank. Ruddles kwam op haar af gestoven en wreef eventjes met zijn wang langs de hare, waarna hij weer richting de Amaura huppelde. In ieder geval paste de dino nog net in haar appartement. Snowstorm hief haar hoofd kort, waarna ze haar neusje zachtjes tegen die van Ruddles aandrukte. "Wat stel je dan voor dat ik zal ga doen? Als coördinator, breeder of researcher zal ik mijn Pokémon niet terugkrijgen en gym battles zijn een verschrikking." Ze veegde haar Crescent Moon Badge van tafel en keek stilzwijgend naar hoe deze over de grond heen stuiterde met een zacht geklingel. "Misschien kan ik Crescent Moon veranderen.." murmelde ze kort, in de leegte starend, maar daarna schudde ze haar hoofd. "Opdat ze me weer midden in een Black Market pleuren zeker," beantwoordde ze zichzelf alweer.

Haar blik schoot echter terug naar Amélie bij de volgende opmerking. Wat ze impliceerde, liet haar maag omdraaien. Ze keerde haar blik naar de kleine muis die met de Amaura aan het spelen was. "Hij is de enige die ik nog heb," protesteerde ze, maar haar protest was al zwakker dan de vorige keer. Echter zag ze het bloed nog steeds op het zand van de gymvloer spetteren en haar Piplup bewegingsloos liggen. Haar blik bleef op de Pikachu hangen. Ze kon natuurlijk ook helemaal stoppen met Pokémon, dat had ze eerder al een keer gedaan. Stoppen en nooit meer een Pokéball aanraken. Het was verleidelijk om het weer te doen, maar desondanks. Deze keer... Haar blik ontmoette die van Am. "Leer me om hem in te zetten."

Amélie noemde nog een keer dat ze ze niet terug zou krijgen als ze zichzelf van kant zou maken in een zelfmoordmissie. Een lichte zucht ontglipte haar. Ja, ja Am, message received. "Ja, Am, ik ga niet zomaar de Black Market in lopen om mijn Pokémon terug te eisen," zei ze, waarna ze haar wenkbrauwen kort optrok naar haar vriendin. Ze waardeerde haar zorgen, haar eerlijkheid, en dat zou ze haar vast nog wel op een moment vertellen. Maar nu was haar kalme rationaliteit erg irritant. Amélie legde ook niet uit hoe ze het anders aan moest pakken, maar ze besloot hier voor nu maar even niet op door te gaan. Ze wist niet eens zeker of Am probeerde haar gewoon van haar ideeën af te brengen met deze praat of dat ze een concreet idee had. No matter.

Toen Amélie haar hand uitstak, twijfelde Lucie duidelijk voor een moment, maar daarna kwam ze toch overeind om de hand van haar vriendin aan te grijpen. Bijna meteen was Ruddles weg bij de nieuwe dinosaurus en klom langs haar schouder omhoog, zijn handje ook uitstekend naar Amélie om deze te schudden. Zwijgend maakte Lucie een mental note dat Ruddles dit blijkbaar geen verkeerd idee vond. Met de Pikachu op de schouder, liep ze naar een kastje, waar ze een Thunder Stone uit trok. "Als we dit toch gaan proberen.." murmelde ze, half tegen zichzelf, half tegen Amélie. Dan werd het misschien tijd om Ruddles een extra boost in power te geven. Ze draaide zich half om naar Amélie. "Nou, laten we dan maar gaan," merkte ze op, waarna ze naar de deur liep.

Dit zond de Amaura blijkbaar in een spiraal van paniek. Meteen kwam de Dino onrustig snuivend omhoog, schrapend met haar voeten over de grond. Gestresste geluiden kwamen uit de dino, wie meteen naar Lucie toe liep, lomp door haar paniek. Een tafeltje kletterde omver toen de dino deze omstootte. "Ho.. ho rustig," sprak Lucie, meteen terughaastend naar de dino. Meteen kalmeerde de dino weer iets toen Lucie terugkwam, maar nog altijd bleef ze snuiven. Met een zuchtje legde Lucie haar hand op de frills van de dino, waarna ze omkeek naar Am. "Ik.. We nemen haar maar mee." Tuurlijk had zij de dino met verlatingsangst. Ze had de dino uit de Pokéball gelaten in de kamer en het was al een drama geweest om haar daar te kalmeren. En daarna wilde ze ook niet meer terug in de Pokéball. Dubbel drama.

Gelukkig wist ze de Amaura snel genoeg te kalmeren. De Dino liet zachtjes haar voorhoofd tegen haar hand rusten, maar keek daarna toch weer onrustig om zich heen. Oh Arceus, waar had ze zich mee in de nesten gewerkt. Ze had de Amaura eigenlijk af moeten geven bij Team Crescent Moon, maar daar had ze geen zin in. Ze had het hart niet gehad om de dino terug te brengen en nu? Eerlijk? Wilde ze het gewoon niet meer. Het was niet geheel eenvoudig, een dino door een trap krijgen, maar de lift was nog problematischer, dus ze deed haar best.

Ze hield de steen nog steeds in haar vinger geklemd terwijl ze het veldje op liepen. De Amaura rende uitgelaten het gras op en begon te rollen, zichzelf haast groen wrijvend. Met een blik in de richting van Amélie, stapte ze naar de ijzige dino. "Dit is de enige die ik uit de Black Market heb gekregen," merkte Lucie op terwijl ze haar hand eventjes op de nek van de dino legde. "Het is continu in paniek als ik uit het zicht verdwijn en weigert de Pokéball in te gaan," merkte ze op met een zuchtje. "Ik had haar eigenlijk naar Team Crescent Moon moeten brengen.. Maar ja." Am mocht het zelf invullen. "Denk je dat een gevecht haar goed zou doen?" Ze wreef wat met haar schoen over het gras heen, duidelijk niet zeker van haar zaak. Ze had al in meer dan 10 jaar geen battle meer gedaan met haar Pokémon.

Ze knikte wat stijfjes op Am's belofte. Ze wist dat Am haar Pokémon piekfijn onder controle had, maar alsnog maakte haar maag meer salto's dan een spheal die over een ijsschots rolde. Ze ademde diep in en probeerde haar razende hart te kalmeren, niet te denken aan gebeurtenissen die allang gepasseerd waren. Ze waren in het heden, niet in het verleden. En dat moest ze proberen voor ogen te houden. Haar handen tintelden stilletjes terwijl ze eerst de Thunder Stone hief en tegen Ruddles aandrukte. De Pikachu maakte een enthousiast geluidje, waarna hij begon te gloeien.

Lu had een Raichu verwacht, een normale Kantoniaanse Raichu. In plaats daarvan, begon haar Raichu te zweven, zijn staart te gebruiken als een surfplank. Een beetje verbijsterd knipperde Lucie naar haar nieuwe Raichu. Dit.. Was niet hoe ze het in haar hoofd had, maar oké. Ze wierp eventjes een vragende blik naar Am, waarna ze zich besefte, dat Ruddles Alolan moest zijn. Dat verklaarde... Een hoop. Maar tegelijkertijd niks. Misschien kon Amélie haar meer vertellen over de soort. Maar voor nu.. Ze luisterde naar de uitleg over de dubbelgevechten. Twee Pokémon ieder. Nou ja, meer had ze ook niet. Ze wees Snowstorm en Ruddles naar het battlefield terwijl ze naar de Mawile en de Marowak keek, twee formidabele tegenstanders. Snel pakte ze even de Pokédex erbij om haar moves op te zoeken, waarna ze begon.

"Snowstorm, gebruik Thunder Wave," begon ze, wat twijfelend, waarna ze naar de Mawile wees. Ze wilde juist graag voorzichtig beginnen, hazards opzetten zodat haar Pokémon veilig waren. De Amaura knetterde van de elektriciteit en schoot een straal de kant op van de Mawile. Er gebeurde echter iets vreemds. De elektriciteit ging uit de richting, naar het bot van de Marowak.. En deed vervolgens niks. Wat verbijsterd knipperde ze met haar ogen. What the muk? "Psychic Ruddles!" riep ze, nu wijzend naar de Marowak. De ogen van de Raichu gloeiden op terwijl hij op de Marowak focuste. Weg met die veredelde bliksemafleider.