Tales of

Sinnoh

Het was de ochtend dat ze haar zusje zou ontmoeten. Hazel had de Pokémon Center achter zich gelaten en liep naar de ontmoetingsplaats waar haar zusje had gezegd dat ze zou zijn. Ze wist niet precies waarom, maar ze had besloten om Rex uit zijn Poké Ball te laten en het aanzicht van haar vrolijk waggelende Pokémon, geen zorgen in de wereld, deed haar iets meer ontspannen voor de aankomende ontmoeting. Zou haar zusje ook nerveus zijn? En wat had ze gedaan nadat hun paden zich hadden gescheiden? Ze hadden nauwelijks tijd gehad om met elkaar te praten omdat Hazel de impulsieve beslissing had genomen om te vertrekken en ze zou het misschien nooit hardop toegeven, maar ze zou het echt heel erg vinden als haar zusje haar dat kwalijk zou nemen. De ontmoetingsplaats kwam in zicht en Hazel’s mondhoeken kwamen omhoog toen ze haar zusje daar zag zitten, een Shuppet vlakbij haar zijnde. Haar wenkbrauwen gingen verrast een beetje de lucht in, maar de blik in haar goudkleurige ogen werd milder. Natuurlijk ging haar zusje ook vooruit in het leven. Wat had ze nu verwacht? ”Scarlet,” begroette ze haar zusje op een milde toon die ze nooit gebruikte tegen anderen. Ze kwam wat dichterbij en sloeg na een korte aarzeling toch haar armen kort om de nek van haar zusje. ”Ik ben echt blij om je te zien.”

Ze zou het achteraf gezien nooit toegeven, maar er vormde zich een lichte brok in haar keel toen haar zus haar terug omhelsde. Ze hadden veel meegemaakt samen en het feit dat ze hun moeder waren verloren en halsoverkop naar Sinnoh hadden moeten trekken, was niet echt een bonuspunt geweest. ”Naar verloop van omstandigheden best goed,” zei ze tegen haar zusje. ”Ik heb Rex opgehaald in het laboratorium en recent geleden heb ik een Starly gevangen en toegevoegd aan mijn team.” Het was ook een beetje haar manier om te dealen met haar verlies en het feit dat de mensen die ze ontmoette de volle laag kregen, was omdat ze haar gevoelens nooit had kunnen plaatsen. Ze was niet naar therapie gegaan nadat het gebeurd was en ze had ook geen fatsoenlijk gesprek met haar vader kunnen hebben. Haar zusje was de enige van de familie waar ze echt nog goed contact mee had en ergens deed dat pijn. ”En met jou?” vroeg ze om de aandacht van haar pijn af te leiden. ”Ik zie dat jij ook een partner hebt. Ga je ook de gym challenge doen of had je een ander doel voor ogen?” Ze keek haar zusje nieuwsgierig aan en ging naast haar zitten.

Hazel moest lachen toen haar zusje zei dat haar Shuppet Hex heette. ”Ik vind het een geweldige naam,” grapte ze. ”Niks op aan te merken.” Het was louter toeval dat de namen van hun Pokémon zo veel op elkaar leken, maar het was natuurlijk wel grappig. Het deed haar ergens ook wel goed dat ze dat soort dingen nog deden. Ze hadden vroeger wel vaker dingen gehad die een beetje op elkaar trokken, maar toch niet helemaal hetzelfde waren en hoewel het altijd maar louter toeval was geweest, had Hazel het toch fijn gevonden dat ze altijd wel iets hadden dat hun met elkaar verbond. ”Een researcher,” herhaalde Hazel en haar gezicht werd blank. ”Wat houdt dan in?” volgde er toen schaapachtig. Ze wist dat er verschillende classificaties waren waar iemand onder kon vallen en dat er ook personen waren die aan contests meededen, maar ze had geen idee wat het zijn van een researcher precies inhield. Ze vermoedde zoiets als veldwerk zoals de professors deden, maar dat kon ze verkeerd hebben.

Het was enkel bij Scarlet dat ze haar onzekerheid durfde te tonen en durfde aan te tonen dat ze niet alles wist. Bij ieder ander zou ze gewoon geknikt hebben en er waarschijnlijk een snerende opmerking over hebben gemaakt, maar ze wist dat ze die muur bij haar zusje niet op hoefde te houden en dat maakte het aangenaam om in haar buurt te zijn. Scarlet legde uit wat het inhield om een researcher te zijn en Hazel luisterde geïnteresseerd, want in tegenstelling tot bij die andere losers vond ze het bij haar zusje wél belangrijk wat er gezegd werd. ”En een eigen lab om beginnende trainers hun eerste starter mee te geven,” zei ze met een glimlach tegen Scarlet. ”Dat klinkt echt als een geweldig doel, Scar. Ik denk dat als je echt goed bent in wat je doet, je er ook nog gaandeweg een extra centje mee kunt verdienen.” Ze gaf haar zusje een knipoog. ”Ik ben oprecht blij dat je iets hebt gevonden waar je je goed bij voelt. En ik weet dat het veel werk gaat zijn, maar ik weet ook hoe je in elkaar zit en ik weet dat je het vol gaat houden.” Ze pakte de hand van haar zusje vast en gaf het een kneepje, een glimlach om haar lippen hebbend.

Hazel glimlachte toen Scarlet haar woorden sprak. ”Dat vind ik geen slecht idee. Deal,” zei ze met een lach tegen haar zus. Ze waren nog lang niet zo ver en ze hadden beiden een lange weg te gaan eer dat ze dat doel konden realiseren, maar het was een mooi doel om naar te werken. Hazel wist echter ook wel dat er veel andere trainers waren die hetzelfde doel hadden en dat het dus letterlijk en figuurlijk een ware battle ging zijn om haar doel te realiseren, maar ze wist ook dat ze een sterke wil had en dat ze er uiteindelijk wel zou komen. Haar blik werd naar haar zusje gericht toen ze haar opmerking maakte en ze knikte bevestigend. ”We zijn in elk geval al goed op weg door een doel voor ogen te hebben. Ik heb ook een paar mensen ontmoet die letterlijk geen plan hadden en gewoon maar iets deden,” zei ze en ze rolde met haar ogen. Zo zou zij niet kunnen leven en ze vermoedde dat haar ambitieuze zusje dat ook niet kon. ”Trouwens, over dat gesproken… Heb jij al wat mensen ontmoet intussen?” vroeg ze op een nieuwsgierige toon aan haar zusje. Ze wist dat Scarlet veel beter was in de sociale omgang dan zijzelf, dus het zou haar niks verbazen als haar zusje al een paar vrienden had gemaakt onderweg.

Hazel gaf een knikje toen haar zusje zei een paar mensen gesproken te hebben. Ze kon daaruit afleiden dat dat niet echt ontmoetingen waren die bij waren gebleven, anders had haar zusje haar dat wel verteld. Dan was het nu haar beurt om te vertellen wat er de afgelopen avond en ochtend gebeurd was. ”Ik ben een jongen tegen het lijf gelopen waar ik best wel… een interessante ontmoeting mee heb gehad.” Ze moest lachen. ”Vanochtend hebben we een Pokémon gevecht gehouden en hij heeft gewonnen, maar ik denk wel dat Rex meer ervaring op heeft gedaan.” Haar Pokémon was niet echt blij geweest met het verliezen van een gevecht, maar Hazel had geen tijd gehad voor depressief gedrag en de Pokémon al snel opgebeurd met haar woorden. ”En ik zou graag willen voorstellen om je te helpen met Hex, maar de waarheid is dat nog geen enkele Pokémon van me ook maar één aanval kent dat goed is tegen Ghost types,” zei ze met een zucht. Daar moest ze echt wel iets aan veranderen. Ze kon het zich niet permitteren om tegenover een Ghost type te staan en dan niks te kunnen doen. Dat zou echt afgang zijn.

Hazel kon het niet laten om te grijnzen toen haar zusje duidelijk meer wilde weten. ”Ik kwam laat aan in het Pokémon Center en toen bleek dat ik alleen bij hem op de kamer kon slapen. We waren wat aan het bekvechten over de sleutel en van het één kwam het ander,” sprak ze op een nonchalante toon. Ze had het eigenlijk niet zo expliciet willen vertellen, maar ze kon voor haar zusje ook moeilijk dingen verzwijgen. Ze zou de jongen hierna toch niet meer zien, dus dat was een afgesloten hoofdstuk voor haar. De kans dat ze hem immers nog tegen zou komen, was heel erg klein. Ze knikte op de vraag van haar zusje. ”Hij had een Gible van een hoger level,” zei ze en ze haalde haar schouders op. Rex had het misschien erg gevonden dat zij verloren waren, maar Hazel vond dat ze daar alleen maar uit konden leren. Nee, op dat vlak was ze niet zo streng voor haar Pokémon. Ze gaf een knikje naar haar zusje toen deze haar woorden over Hex sprak. ”Het komt er vast wel een keertje van in de toekomst,” beloofde ze haar zusje. Als ze allebei wat langer op hun reis waren en ze waren allebei sterker. ”Ik wil sowieso nog één Pokémon erbij vangen voordat ik de gym ga uitdagen en voor de rest wil ik Eterna City een beetje verkennen. Ik heb gehoord dat er in Celestial Town ook een gym is, dus daar wil ik eerst een kijkje nemen voor ik beslis wat ik ga doen,” beantwoordde ze de vraag van haar zus. ”Heb jij al concrete plannen?” vroeg ze daarna.

Hazel probeerde een kleine glimlach te onderdrukken toen haar zusje vroeg of ze Shiro nog vaker zou zijn. Het was iets typerend voor haar zusje om hier meer achter te zoeken en Hazel dacht niet dat haar zusje het zelf zou kunnen om zoiets te doen, maar Hazel was daar heel anders in. Sinds dat ze haar moeder was verloren, had ze geen moeite met banden afkappen voordat deze nog maar begonnen waren. Ze liet alleen haar zusje dichtbij en ze zou het niet anders willen. ”Ik denk het niet,” zei ze dan ook op een zelfverzekerde toon. ”Misschien als we allebei in dezelfde stad zijn voor een gym uit te dagen, maar we gaan elkaar niet bewust opzoeken.” Het was iets voor één nacht en Hazel zocht er niks meer achter, vermoedend dat Shiro dat ook niet deed. Ze liet haar blik naar Scarlet glijden toen ze vertelde over haar eigen plannen en gaf een goedkeurend knikje. ”Waar ben je van plan om stage te doen?” vroeg ze nieuwsgierig. Dat ze het pad van een researcher niet volgde, wilde immers niet zeggen dat ze niet begaan was met de doelen van haar zusje. Als het ieder ander was geweest misschien niet, maar Scarlet’s doelen en gevoelens zouden altijd belangrijk voor haar blijven.

Hazel gaf een knikje toen haar zusje aangaf dat ze naar Jubilife City zou reizen. ”Dan lijkt het erop dat we ons contact gaan moeten beperken tot de Holo Caster tot we elkaar weer tegen komen,” zei Hazel met een glimlach. ”Ik ben op mijn weg naar Eterna City langs een pretpark gepasseerd. Misschien is het leuk als we binnenkort eens een dagje vrijaf nemen om ons daar te gaan amuseren?” Ze hadden al geen pretpark meer bezocht met hun tweeën voor een lange tijd. Ze dacht zelfs dat de laatste keer was toen hun moeder nog leefde en de diagnose nog niet eens had gekregen. Het was akelig om te zien hoe het hun gezin erna uit elkaar had gescheurd. Ze probeerde de gedachten uit haar hoofd te dwingen en richtte haar blik weer naar Scarlet toen ze het had over een band opbouwen met haar Shuppet. ”Dat ga ik denk ik dan ook maar eens doen met Rex, al denk ik wel dat het goedkomt,” sprak ze en ze glimlachte naar de Jangmo-o. ”We hadden vandaag misschien niet gewonnen met het gevecht, maar ik kon wel zien dat we elkaar al goed aanvoelden.” Ze richtte haar blik weer naar haar zusje en glimlachte. ”Heb je al ongeveer een idee met welke Pokémon je je team wilt uitbreiden?” vroeg ze vervolgens.

Hazel gaf een knikje toen haar zusje haar woorden sprak. ”Ik denk dat dat sowieso ook fijner is omdat we elkaar dan meer te vertellen hebben,” zei ze met een glimlach tegen Scarlet. Het zou maar saai zijn als ze elkaar elke dag zouden spreken en elkaar eigenlijk niks te vertellen hadden. Misschien was het ook geen slecht ding dat ze gescheiden reisden. Hoewel Hazel nooit een probleem had gehad met Scarlet en haar rol als oudere zus altijd met veel verantwoordelijkheid, liefde en plezier op zich had genomen, waren ze beiden nu wel op een leeftijd gekomen dat ze wat meer vrijheid wilden hebben en wilden zien of ze het alleen konden redden in de wereld. ”Dat betekent niet dat je met niet mag bellen als er iets is.” Ze keek haar zusje waarschuwend aan. Ze wilde namelijk echt wel wat van Scarlet horen als het niet goed ging zodat ze haar zusje te hulp kon schieten. Het antwoord op haar vraag was vrij duidelijk en Hazel dacht kort na. ”Misschien kun je dan ook voor een steel type gaan? Daar is psychic niks tegen, toch? Of een dark type?” Ze haalde haar schouders op. ”Fairy type kan ook nog. Ik denk dat dat me sowieso een interessante type lijkt voor researchers om te ontdekken.” Ze had het idee dat er nog niet heel erg veel over bekend was, al wist Hazel de sterktes en de zwaktes wel… dacht ze.