Tales of

Sinnoh

De tweede Gym. Amélie had Lucie beloofd dat ze mee mocht kijken, dus wierp ze even een blik op haar vriendin. “Maak je geen zorgen,” verzekerde ze haar nog een keer. Waar Amélie wist dat Lucie dit doodeng zou vinden, waren dit háár Pokémon. Zij zou ervoor zorgen dat hen niets zou gebeuren. Ze had dan ook goed nagedacht over wie er vandaag mee zouden komen en was tot de conclusie gekomen eens mee te doen met de Pokémon die de training het hardste nodig hadden, zowel als de twee Pokémon die het sterkste waren binnen haar team. Dit zou zowel haar als de Pokémon voorbereiden op de volgende battle ronde in een contest.

Gustaf deed haar denken aan één van de obers bij haar thuis en ze kreeg direct zin in een heerlijke zomerse cocktail, maar Amélie hield zich in en liet zich naar het veld leiden, waar ze snel de instructies zou krijgen voor het gevecht. Naast haar zweefde de vrolijke Indi, maar die was nog niet klaar voor gymgevechten. Misschien binnenkort, want als ze het goed had kwam die evolutie steeds iets dichterbij…

Amélie wist niet waarom de Sobble zo lang had gewacht met evolueren, maar uiteindelijk was hij dan geëvolueerd in een Drizzile. Ze kon het gevoel echter niet van zich afschudden dat de Drizzile toe was aan nog een evolutie. Hij was, in tegenstelling tot het karakter dat verwacht werd van een Drizzile, enorm fanatiek en klaar om te vechten. Dat was dan ook waarom ze had besloten hem mee te nemen naar de Gym vandaag.

De regels werden voorgelegd. Vier Pokémon ieder en zij zou als eerste kiezen met welke Pokémon ze het gevecht zou starten. Nu was er ook nog de regel dat ze niet van Pokémon mochten wisselen, maar daar maakte Amélie zich weinig zorgen om. Zonder ook maar voor een moment te twijfelen, gooide ze één roze Pokéball de lucht in, welke even ronddraaide voor een walm aan hartjes tevoorschijn kwam en de Drizzile daar stond, klaar om dit gevecht te starten.

Cherubi. Amélie liet een glimlach zien toen de Pokémon op het veld kwam. Het was een schattig uitziende Pokémon en zeker één die voor haar Drizzile een waardige tegenstander zou zijn, zij het dat ze van plan was geweest dit gevecht echt te starten met haar Drizzile. De Cherubi deed een Sunny Day, waarop Amélie een wenkbrauw hief. Och, het arme ding. Als ze toch eens wisten in hoeverre ze zichzelf zojuist de problemen in hadden gewerkt. Voor nu was dat echter nog nieuws voor later, gezien Amélie haar trucje nog een moment achter de hand zou houden.

“Tearful Look,” begon Amélie rustig. De Drizzile zette een zielige blik op, wat ervoor zou zorgen dat de Cherubi zich toch enigszins zou inhouden bij de komende aanvallen. Kijk, dat was nog eens mooi. “Dan mag jij beginnen, Gustaf,” ging ze met een lief lachje door. Het was tijd voor haar om de Cherubi eens goed in te schatten, zodat ze wist met wie ze te maken had.

‘Fine by me. Leafage, Cherubi!’ begon de Gym Leader. Amélie leunde achterover met een kleine glimlach, al veranderde dit in een frons toen ze zag hoe snel de Cherubi was. Groene blaadjes schoten in een enorme snelheid op haar Drizzile af, waardoor Amélie bijna niet op tijd kon reageren.

“Swift!” riep ze uit, net voor de bladeren de Drizzile zouden raken. De Drizzile vuurde een Swift af en wist hiermee de meeste bladeren te doorbreken, maar werd alsnog door enkele geraakt. De Swift verpulverde compleet, waardoor gele en groene glitters om de Pokémon heen dwarrelden. Erg irritant dit. Als die Pokémon zo snel was, kon dat nog wel eens een merkwaardige tegenstander zijn.

‘Petal Blizzard!’ riep de Gym Leader uit. Amélie klemde haar kaken op elkaar. Deze Pokémon ging niet in haar buurt komen, dus zou haar tactiek niet werken. Het was tijd om dit af te ronden, zodat ze een einde kon maken aan de Cherubi.

“Whirlpool!” riep Amélie snel uit. Dit zou geen efficiënte strategie zijn bij zichzelf, dus de Gym Leader leek verrast. Terwijl de Cherubi haar Petal Blizzard afvuurde, vuurde de Drizzile een Whirlpool af, verzwakt door de Sunny Day. “Ice Shard!” riep Amélie direct hierna. De Drizzile gebruikte de ballonnetjes in zijn handen om een Ice Shard af te vuren. De ijspegels vlogen rond in de draaikolk en de kou zorgde ervoor dat steeds meer water bevroor. De Petal Blizzard werd geheel teniet gedaan en de Cherubi werd volop geraakt door de aanval.

“Nu, U-Turn!”

De verbazing in de ogen van Gustaf was goud waard. Wisselen van Pokémon was niet toegestaan, tenzij dit het effect was van een aanval. De Drizzile schoot op de Cherubi af en zijn kleurde staart groen, waarna hij de Cherubi er vol mee raakte. Hierna keerde hij terug in zijn Pokéball en gooide Amélie deze een keer omhoog, voor ze de Pokéball weer aan haar tas klikte.

“Fijn om te zien welke strategie je gebruikt met je Cherubi,” sprak ze met een glimlachje. De Cherubi was snel. Dit zou het een waardige tegenstander maken voor haar Marowak, gezien Fran niet de snelste Pokémon was. Ze moest leren om te gaan met tegenstanders die zich veel sneller rondbewogen en gebruik maken van hun snelheid. Daarom pakte Amélie haar Pokéball en gooide ze deze de lucht in, waarna de Marowak in een wolk aan hartjes tevoorschijn kwam. Bij het zien van haar tegenstander, wreef de Marowak haar bot tegen haar voorhoofd, waarna het blauwe vuur ervanaf spatte. Ze was klaar om te vechten.

En plotseling was bijna de gehele moveset van de Cherubi niet erg effectief. Daarbij kwam nog dat de enige aanvallen die wel damage zouden doen tegen een fire type, niets deden tegen het Ghost Type. De Sunny Day hielp de Cherubi ook niet bijster veel. ‘Je hebt me in het nauw gespeeld,’ werd er met geklemde kaken opgemerkt. Oh, oh. Het leek erop dat Gustaf het niet zo naar zijn zin had.

“Dan heb je Fran nog niet in actie gezien. Fran, Focus Energy en Fire Spin!” riep Amélie uit. De Marowak hield haar bot omhoog en gloeide rood, waarna zij de zwakke plekken van de Cherubi beter kon vinden. Ze draaide haar bot al snel rond en creëerde een Fire Spin, welke op de Cherubi afschoot. De vlammen raakten de grond en een cirkel aan vlammen omheinde de Cherubi, waarin zij vast zou komen te zitten. Gezien zij graag van een afstand aan leek te vallen, zoals Amélie had gezien tijdens het gevecht met Barry, was het nu tijd om haar eens dichtbij te forceren. Tijd om de strategie van meneer Gustaf geheel het water in te blazen.

‘Magical Leaf!’ werd er uitgeroepen. De Cherubi liet meerdere bladeren verschijnen, welke op de Marowak werden afgeschoten. “Flame Wheel!” reageerde Amélie direct. De Marowak sprong de lucht in en raasde op hoog tempo op de Cherubi af, dwars door de bladeren en de ring van vuur. De Cherubi werd vol geraakt en stuiterde een keer, maar werd door de vlammenring binnen gehouden.

“Maak het af met een Headbutt!” Terwijl de Cherubi probeerde om overeind te komen, knalde de Marowak met haar kop tegen de Cherubi aan. Dit keer werd ze door de cirkel gegooid en vloog ze over het veld heen, waarna ze met een harde klap tegen de grond kwam. “Als die Cherubi van de grond komt weet je wat je moet doen!” instrueerde ze haar Marowak, welke haar bot opnieuw tegen haar voorhoofd wreef, zodat de blauwe vlammen er weer vanaf spatten. Eén beweging van die Cherubi en het was tijd voor een Will-O-Wisp.

Amélie haalde een keer diep adem toen de Cherubi omhoog kwam en met een Morning Sun haar HP herstelde. Uiteraard, waarom zou je ook blijven liggen. Toen de Cherubi echter begon te gloeien, vernauwde ze haar blik. Ging dat ding nou ook nog eens evolueren midden in haar gevecht? Ze keek toe hoe de Cherubi zich ontpopte tot een schattige Sunshine Form Cherrim. ‘Wow! Cherrim! Goed gedaan!’ werd er door de Gym Leader uitgeroepen, welke er weer helemaal zin in leek te hebben. Amélie? Die wist nu al hoe ze dit ding het hiernamaals in ging brengen.

“Swords Dance,” sprak Amélie rustig. De Marowak drukte het bot op haar borst, waarna meerdere zwaarden om haar heen begonnen te dansen. Toen de zwaarden zich eenmaal op haar richtten en verdwenen, had ze haar attack sterk geboost. Met de Focus Energy van eerder, betekende dit dat de Cherrim voor elke aanval moest oppassen. Daarbij hielp het zonlicht ook nog eens om de vuuraanvallen 50% sterker te maken.

Uiteraard wilde de Cherrim nog altijd uit de buurt blijven. ‘Leech Seed!’ werd er door haar tegenstander uitgeroepen. “Shadow Bone!” riep Amélie direct uit. De Cherrim vuurde de Leech Seed af terwijl de Marowak haar kant op rende. Ze draaide het bot in snelle cirkels, waardoor de Leech Seed geheel kapot werd gemaakt voor ze haar ooit zouden raken. Toen ze echter een poging deed om de Cherrim met haar bot te slaan, miste dit.

‘Goed zo, Cherrim! Petal Blizzard!’ werd er uitgeroepen. “Incasseer en Blizzard!” riep Amélie uit. De Marowak vuurde een Blizzard af en leek geen moeite te hebben met het incasseren van de niet effectieve Petal Blizzard, waarvan een deel werd weggeblazen door de ijspegels die de Cherrim volop raakten. Toch zag Amélie dat de aanval lichte schade achterliet bij haar Marowak, maar niets wat zij niet kon handelen.

“Nog één Flame Wheel!” riep ze uit. De Marowak bewoog het bot langs haar voorhoofd, waarna ze op hoge snelheid richting de Cherrim schoot. Met de veel sterkere Flame Wheel wist ze de Cherrim vol te raken, waardoor deze naar achteren vloog. “Maak het af! Earth Power!” ging ze door. Ze zou dit keer niet toekijken hoe de Cherrim weer overeind kwam. De Marowak sloeg haar bot de grond, waardoor de grond begon te kraken en scheuren. De scheur bewoog zich richting de Cherrim en net toen deze de grond raakte, werd zij door de Earth Power weer de lucht in geblazen en kwam ze verderop neer.

De Cherrim was absoluut niet meer in staat om te vechten en Gustaf liet de Cherrim terugkeren, waarna hij leek te twijfelen. Amélie liet hem een glimlach zien, waarna ze de roze Pokéball van haar Marowak van haar tas klikte en voor zich uit hield. “Je hebt het goed gedaan, Fran. Tijd om terug te keren,” sprak ze. De rode straal omhulde de Marowak, waarna deze terugkeerde in de Pokéball. Verbaasd werd ze aangekeken door de Gym Leader. ‘Het is niet toegestaan om Pokémon te wisselen tijdens dit gevecht,’ werd er benadrukt, waarop Amélie haar schouders geamuseerd hief. “Dan is Fran bij deze uitgeschakeld. De rest heeft ook een kans nodig,” knipoogde ze vervolgens. Ze was hier om te trainen. Ze had er niets aan als Fran deze hele Gym aan gort zou branden.

“Ruby, laat je maar zien,” sprak Amélie, waarna ze de Pokéball delucht in wierp. Opnieuw een Pokémon die tevoorschijn kwam in een wolk aan hartjes, maar dit keer een Mismagius. Ze zweefde vrolijk rond, blij om zich te kunnen bewijzen tegenover haar trainer. Ondertussen liet Amélie een zelfzekere grijns zien naar Gustaf. De arme man.

Daar stond hij dan. Tranen in zijn ogen, terwijl hij zijn Flapple inzette. De Pokémon deed tevergeefs een Attract en een Dragon Dance, maar de Mismagius gebruikte een simpele Phantom Force om bij de Flapple uit de buurt te blijven en erachter weer tevoorschijn te komen. Toen er echter geen commando van haar trainer volgde, keek de Mismagius verward op naar Amélie. Wat nu?

“Oké, ik ben er klaar mee,” merkte Amélie koeltjes op, waarna ze de Pokéball van de Mismagius weer vergrootte. “Een ander keertje, Ruby,” verzekerde ze de Pokémon, waarna ze deze terug liet keren in haar Pokéball. Blauwe ogen vonden de Gym Leader, waarna ze haar hoofd schudde.

“Zielig ben je. Dit heeft geen zin voor mij of mijn Pokémon. Laat het maar weten als ik hier zowaar een echte uitdaging kan vinden,” merkte ze op naar de groenharige, waarna ze zich omdraaide en zich richting de uitgang bewoog, het gesnik achter haar negerende. Ze had geen zin om haar tijd te verdoen aan iemand die het niet waard was.

Oh, ja. Amélie keek om naar Lucie, van wie ze eigenlijk een beetje vergeten was dat ze er was, zo ver was ze opgegaan in haar gevecht, Voor zolang deze had geduurd, tenminste. Er werd haar gevraagd of alles oké was, wat ervoor zorgde dat Amélie stopte met zo haastig lopen, al kwam ze niet volledig tot stilstand. Het was tijd om hier weg te gaan, immers.

“Ik kwam hier om te oefenen met mijn Pokémon,” sprak Amélie rustig. Immers wist Lucie dat het verslaan van Gyms voor haar niets meer dan een goede oefening was. “Als ik tegenover een Gym Leader sta die met tranen in zijn ogen geen eens een Pokémon kan kiezen om tegen mijn Marowak te vechten, weet ik al genoeg,” ging ze rustig door. De Gym Leader had het voordeel gehad, want ze mocht niet wisselen. Hij wist al twee van haar vier Pokémon. Omdat hij misschien niets kon tegen fire, had ze haar Marowak terug laten keren en was de beurt geweest voor Ruby, maar zelfs daar leek hij bijster weinig mee te kunnen.

“Ik reis liever wat verder dan dat ik aan had moeten zien hoe mijn Pokémon hun energie verdoen in een gevecht waar we niets mee opschieten.” Ze liet haar vriendin een glimlach zien toen ze zich eindelijk door de voordeur bewogen, waarna ze tot stilstand kwam en zich even uitrekte. “Dus, wie weet. Misschien probeer ik het bij een andere Gym.” Eén waar ze iets meer aan had dan dit, tenminste. De Dreepy liet een enthousiast kreetje klinken: en zo was het!

“Een beetje?” vroeg Amélie, haar hoofd even schuddend. “Mijn Arceus, ik was bijna geneigd om Indi in te zetten,” merkte ze met een diepe zucht op, waarop een beledigd geluidje uit haar Dreepy kwam. “Hey. Zodra je evolueert zal ik dat nooit meer zeggen,” ging ze er snel op in. De Dreepy liet nog wat ontevreden geluiden horen, maar accepteerde het uiteindelijk. Een Dreepy was nou eenmaal niet erg sterk. Ooit, op een dag, zou niemand dat ooit nog over haar zeggen. Tot die dag zou Amélie haar veilig houden van alles wat deze wereld naar d’r kon gooien. Vanaf de dag dat ze zou evolueren, mocht zij zich echter bewijzen.

“Ik weet het nog niet,” sprak ze met een schouderophaal. “Misschien kan papa wel iets voor me regelen. Deze man kan toch geen badges uit blijven delen als hij te incompetent is om zonder gejank mijn battle te doorstaan?” ging ze door. En dan was zij nog geen Trainer, maar een coördinator. Het ging bij haar niet om pure kracht, maar om het winnen met een strategie. Wat als iemand daar stond met een Tyranitar?

“Verbazingwekkend is vooral dat Alaric zei dat ‘ie sterk was,” humde ze vervolgens. Nou, dat verklaarde een hoop.

“Ik heb d’r wel Draco Meteor geleerd,” merkte Amélie droogjes op na Lucie’s woorden. “En Protect. Voornamelijk na aanleiding van ons gevecht, maar… het heeft ons al twee keer gered,” ging ze door. Ja… ze had zich al twee keer in de nesten gewerkt sinds die dag. Als het niet voor Indi’s protect was geweest, was ze bedolven geweest in die grot. Oeps.

Haar vader zou de wereld voor haar veranderen als ze dat zou willen. “Hij weet niet zo goed hoe hij het anders moet laten zien dat ‘ie er wel voor me is, denk ik,” gaf ze met een glimlachje toe. Haar vader was geen emotionele man, maar hij gaf wel om haar. Sinds het verlies van haar moeder, had hij het op zijn geheel eigen manier laten zien. “Hij doet z’n best.” En ze hield van die man.

Lag het aan die man of Alaric? “Na het zien hiervan verbaast ‘t me dat Alaric zo ver is gekomen,” merkte ze op, al raakte ze afgeleid. Amélie wees naar de Snorunt in verbazing, om vervolgens heel intelligent het volgende te verklaren:

“Snorunt.”

Goh.

Amélie grinnikte even toen Lucie opmerkte dat ze ‘t in haar broek zou doen als een Dreepy ineens een Draco Meteor zou uitvoeren. “Fair enough,” merkte ze geamuseerd op, al verdween de grijns van haar gezicht toen haar werd gevraagd wat ze allemaal had uitgevreten. “Geloof me, ik heb meer tijd nodig om dat allemaal uit te leggen,” verklaarde ze met een diepe zucht. “Maar als ik Indi Protect eerder had geleerd, had ik nu niet met dit klote verband hoeven lopen,” mompelde ze geïrriteerd, waarna ze even bukte om aan het verband om haar been te pulken, alsof dat het losser zou laten zitten. Irritant.

Waar Amélie zielsveel van haar vader hield, was hij ook de reden voor veel van haar problemen. Ze was niet bang voor de man, maar ze had zeker veel respect en als hij haar vertelde iets te doen, zou ze er niet eens over nadenken: ze zou luisteren. Hij had haar geleerd niet stil te zitten, maar actie te ondernemen. Hij had haar geschapen in wie ze vandaag was.

Amélie maakte een kokhalzend geluid toen Lucie zei dat Alaric wel indruk op haar wilde maken. “Ik val op mannen, Lu. Niet op jochies,” wuifde ze de woorden weg. Al snel werd ze, thank Arceus, afgeleid door de Snorunt. “Ghost!” riep ze enthousiast uit toen Lucie zei de Pokémon te willen evolueren in een Froslass. “Goede keuze.”