Tales of

Sinnoh

Lucie meldde dat ze dat verhaal tegoed hield, waarop Amélie haar een knipoog toewierp. “Geen zorgen, jij altijd,” verzekerde ze Lucie. Voor Lucie had ze maar weinig geheimen en degene die ze had, zou ze nooit ook maar hinten. Haar vriendin verdiende beter dan dat. “Uiteraard. Het was een ongeluk,” wist ze nog te zeggen. Dat het haar eigen Pokémon waren die dit hadden gedaan, zou bij het gehele verhaal horen.

Al het andere verdween toen Lucie haad License uit haar zak haalde en Amélie deze vol verontwaardiging uit de vingers van het meisje griste, om te staren naar het woord ‘Researcher’. Ze keek van Lucie terug naar de license en vervolgens weer naar Lucie. “Je bent eindelijk gestopt?” vroeg ze hoopvol, voelend hoe een grijns aan haar lippen trok. Dit was goed. Dit was beter dan goed. Dit zou zo veel verdere problemen voorkomen. “Dit moeten we vieren.”

Voorzichtig doen. Voor nu, misschien, maar Amélie wist dat ze een gevaarlijke situatie nooit uit de weg zou gaan. Al van jongs af aan was dat immers wat haar was geleerd. Ze herinnerde zich nog zo goed hoe haar moeder haar hele leven praatte alsof ze er niet lang zou zijn. Dat was iets wat ze pas op een latere leeftijd, te laat, had gerealiseerd. Ze had het altijd geweten. Ook haar vader sprak nooit over verre toekomsten. Zelf had ze geleerd dat ook niet meer te doen.

Amélie hield de License weer in de richting van haar vriendin en luisterde naar de redenering. Hoe ze maar quests bleven sturen, ondanks wat er was gebeurd. Een voorzichtige glimlach op haar gezicht maakte duidelijk dat ze alles hoorde wat haar vriendin zei, al hield ze ongewenste opmerkingen voor zich. Het was niet meer nodig. Lucie was daar nu weg.

“Cypress?” vroeg ze, haar wenkbrauwen omhoog halend. “Interessant,” humde ze vervolgens. Misschien kon ze haar vriendin daar wel verrassen. “Dat komt vast goed. Hij is een aparte man, maar…” Ze haalde haar schouders even op. In elk geval zou Lucie daar geen gevaar lopen. En, als ze uit alle Professoren moest kiezen, dan zou Lucie altijd veilig zijn bij Cypress.

Toen haar arm werd gepakt keek Amélie nieuwsgierig op. Het festival. Uiteraard. “Oké, oké!” riep ze uit, waarna ze op haar Holo Caster alvast een bericht stuurde naar de taxi die binnen enkele minuten klaar zou staan. Dan waren ze er binnen no-time.