Tales of

Sinnoh

Gekleed in haar zwarte, wollen jas stapte Cerys naar de ingang van het maisveld. Met trillende handjes had ze de grijze pokeball vastgepakt die haar was aangereikt door een mollige festivalmedewerker. Ze wist niet waarom ze het op bleef zoeken, die pokémon. Maar als er iets was waar Cerys van genoot, dan was het aandacht en men had haar verteld dat er speciale pokemon in dit veld leefde. Sinds ze de roze Dratini of shiny eevee bij zich had, stapte men steeds vaker op haar af. Vooral Pleb vonden ze prachtig. Als haar ego niet zo vaak gestreeld werd door de uitingen van aandacht die haar speciale pokemon haar brachten, had ze hem allang weggegeven aan een willekeurige omstander. Pleb en Nocturne stonden aan weerszijde van haar, Pleb op respectabele afstand. Beide pokémon tuurde wat onwennig het doolhof in. Cerys haalde diep adem om haar zenuwen in bedwang te krijgen. “Nocturne, ga jij maar voor..” Nocturne keek haar met grote ogen aan, schudde zijn hoofdje en ging achter haar lopen. Hij was net zo’n schijterd als zij. Aangemoedigd door Nocturne’s angsten, kroop Pleb naar voren en nam hij het voortouw. Sheah zou natuurlijk veel moediger zijn dan hen alle drie bij elkaar, maar die had ze thuis gelaten nadat ze haar pootje had bezeert. Dus moest ze het maar met hen stellen.. “Oké, laten we gaan..” Piepte Cerys met een klein stemmetje, blauwe ogen groot. Ze klemde de grijze pokeball tegen haar borst alsof die haar ging beschermen tegen de gevaren die daar binnen op de loer lagen. Met wild bonzend hart stapte ze het veld binnen..

Al gauw was Cerys een flink stuk door de maisvelden gelopen en begon ze zich af te vragen of alle pokemon haar bewust ontweken of niet. Ze hoorde telkens wel spookachtige geluiden, of mais wat ineens wild heen en weer werd geschut terwijl de bron van het geluid dieper de mais in vluchtte. Het mais was hoog, hoger dan zij en reikte met lange stelen de hemel in. Ze hoorde het festivalgeluid niet meer, gedempt door de vele lagen mais. Ze bleef stokstijf staan toen er voor haar op het pad iets bewoog. Nocturne slaakte een angstkreet en sprong tegen Cerys’ benen op. Haastig griste ze de Eevee van de grond en klemde die tegen haar borst, waardoor ze de speciale pokeball op de grond liet vallen. “Pleb, bescherm me!” Riep ze uit met een hoog stemmetje. Pleb kronkelde naar voren met nieuwsgierig glimmende oogjes. Het ding stapte voorzichtig uit het mais, keerde zijn kopje om en staarde hen aan. Pleb maakte zich groot en ging beschermend wat dichter bij Cerys staan. Die wilde eigenlijk meteen achteruit stappen maar ze besloot dat de Dratini de lesser van de twee evils was. Een waterig zonnetje viel tussen een paar wolken door en scheen neer op het wezen- Cerys slikte. Het leek op een misvormt blad op pootjes.. en had wel iets weg van Nocturne en Sheah. Nee, die zouden mensen vast niet speciaal vinden. Leafeon staarde hen bedachtzaam aan maar scheen er weinig voor te voelen om hen verder te benaderen. Dus keerde hij zich om en verscheen even geluidloos en gracieus als hij gekomen was. Cerys haalde opgelucht adem en liet Nocturne uit haar handen vallen. Ze raapte de grijze pokeball op, trok een gezicht toen ze zag dat er een paar krasjes op zaten, en gaf Pleb het seintje dat hij door mocht lopen. “Bedankt voor je hulp, maar laten we doorlopen..” Mompelde ze.

Cerys stapte om de hoek heen en werd begroet door een gigantisch veld vol kleurrijke bloemen. De zoete geur die eraf walmde werkte haast bedwelmend. Cerys bleef staan en nam het uitzicht in zich op, bleke ogen groot van ontzetting, een zachte ’Wauw’ ontsnapte over haar lippen. Pleb en Nocturne maakte allebei een soortgelijk geluid. Vanaf de buitenkant had ze nooit kunnen raden dat dit hier had gezeten. Dit moest vast het midden van het doolhof zijn, besefte Cerys. Alleen al hiervoor vond ze haar onderneming geslaagd. Langzaam en voorzichtig om niet de prachtige bloemen plat te trappen, waadde ze door de zee van bloemen heen. Ze hurkte af en toe en liet haar handen door de planten heen gaan. Nocturne leek zijn aanvankelijke angst verloren te zijn nu hij niet meer omringt was door hoge, beklemmende maismuren en maakte vrolijke sprongen. Pleb, met zijn rode kleurtje, paste perfect in dee omgeving en leek wel onderdeel van de roze bloemenzee. Cerys voelde de spanning van zich afglijden terwijl ze naar hen keek. Ze bukte zich bij een kluster vol prachtige, lichtblauwe en zachtroze bloemen en liet haar vinger er één voor één overheen glijden. Ze kon de aandrang niet weerstaan om eraan te voelen. Ze vormde haar handen tot een kommetje en hield de bloem in haar handen zonder hem van zijn steel af te trekken. “Ik zou hier wel uren kunnen zitten..” Mompelde ze zacht met een zucht van verlichting. In feiten, waarom zou ze dat ook niet doen?

Cerys liet zich op haar knieën glijden, rustend in het zachte gras. Ze sloot haar fletse ogen en ademde de bloemige geur diep in. Het had een soort kalmerende uitwerking, merkte ze meteen. Achter haar hoorde ze iets ritselen, maar het klonk zo zacht dat ze dacht dat het de wind was tot Pleb plotseling langs haar heen schoot met een nieuwsgierig geluidje. Met een ruk keek ze om en fronste even omdat ze niet direct iets zag. Een beweging tussen de bloemen trok haar aandacht en toen ze eens beter keek, zag ze een klein wit gezichtje verlegen tussen wat bloemen doorturen. Cerys stond al klaar om verschrikt op te springen, bang voor deze nieuwe bedreiging- maar het scheen haar toe dat Nocturne en Pleb haar allebei wel aardig vonden. Nocturne, die normaal als de dood was voor nieuwe pokémon, naast haar hoofdje had. Pleb stak zijn neusje uit naar haar en maakte zachte geluiden. Vertwijfeld pakte Cerys haar pokédex en scande ze de pokémon. Haar wenkbrauwen schoten haar haarlijn in toen het schermpje aangaf dat deze pokémon onbekend was. “Onbekend?” Echode ze verrast. Van dat nieuws ging haar hartje wel sneller kloppen natuurlijk. Stel je voor dat ze een pokémon zou hebben die onbekend was! O, ze zou zó veel ogen daarmee doen omkijken! Haar mondhoeken krulde al om bij het vooruitzicht. “Onbekend? Jij kunt me zeker niet vertellen wat je bent, of wel?” Vroeg ze aan het grasegeltje. Het beestje hield haar kopje scheef. Ze leek een beetje overweldigd door de aandacht die ze kreeg. Nocturne veegde zijn kopje langs de roze bloem, schijnbaar in de ban van de lekkere geur terwijl Pleb zijn voorbeeld volgde en langs haar lichaam kronkelde. De pokémon maakte een tevreden geluidje door die knuffel en voor Cerys haar ogen schoten allerlei nieuwe knoppen de grond uit en groeide uit tot een volwaardige, nieuwe bloem in minder dan drie seconden. Haar mond viel open van verbazing en verrukking want ze vond het prachtig. “Wat mooi!” Sprak Cerys vol ontzag, voor een derde keer in haar hele hele leven een pokémon mooi noemend. De pokémon maakte een tevreden geluid en zei: “Shaymin!” terwijl ze zich gewillig liet knuffelen door de Eevee en de Dratini. Haar stemmetje was zacht maar hoog. Shaymin.. waarom leek het alsof ze die naam ooit eerder had gehoord? Hm, misschien leek het heel erg op een andere naam. Tja, ze wist natuurlijk niet echt hoe deze pokémon noemde, maar voor nu moest ze maar afgaan op het geluid die ze produceerde.

Cerys draaide zich op haar knieën om naar Shaymin en stak heel voorzichtig haar hand uit. Misschien kwam het door deze magische plek, Nocturne die zich op zijn gemak voelde en het totaal sprookjesachtige geheel die dit hele plaatje vormde, maar ze wilde het diertje aanraken. Shaymin hief haar kopje op en stak haar neus al uit naar haar hand. Ze deed het bijna in haar broek toen ze een zacht neusje tegen haar vingers voelde strijken en durfde haar ogen nauwelijks te openen. Vervolgens volgde er een tongetje en- Cerys opende haar ogen. Shaymin streek met haar wang over haar vingers en keek vervolgens nieuwsgierig op naar haar. Haar groene oogjes deden Cerys denken aan pas gemaaid gras. Nu ze zo dichtbij was rook Cerys de bloemengeur die van haar af kwam. Het was sterk maar niet overheersend en tamelijk aangenaam. Ze knipte met haar vingers en gebaarde dat Nocturne en Pleb moesten ophoepelen. Cerys stak beide handen uit en legde die om het groene lijfje van de pokémon. Het voelde net aan als zacht mos! Langzaam begon ze haar handen verder door het mos te halen een gebaar wat Shaymin wel leek te waarderen want weldra schoten er weer allerlei bloemen om haar heen als een soort krans. Cerys lachte, opnieuw overdonderd door het fenomeen. “Jij bent wel speciaal, hé?” In de verte klonk er een knal waar iedereen op het bloemenveld tegelijkertijd van schrok. Verschrikt keek ze omhoog naar de hemel en zag wat vuurwerk in de verte. Shaymin maakte niet eens een waarschuwingsgeluid maar rolde meteen op tot een bal van mos en trilde. Cerys pakte haar op en zocht naar haar hoofdje maar kon die niet vinden. De enige indicatie die ze had waar Shaymin’s hoofd zou moeten zitten, was de roze bloem. Cerys besefte plotseling weer dat ze in een veld zat, in een maisveld midden op een festival! Iemand kon zo het bloemenveld op komen wandelen en als iemand anders deze pokémon vond! Nee, dat nooit. Cerys zette Shaymin neer en wachtte gespannen af tot ze weer uit haar schulp zou komen. Ondertussen scande ze het gebied af om te zien of er ongenode zielen het waagde het bloemenveld te vinden. “Doe eens iets.” Spoorde ze Nocturne en Pleb aan. Beide pokémon liepen naar Shaymin toe en begonnen zacht tegen haar te praten. Ze begon te bewegen en Cerys meende een oogje tussen het mos te zien door turen. “Het was maar vuurwerk. Eh- poof! En dan zie je allemaal mooie kleurtjes..”  Begon ze schaapachtig.  Ze voelde zich heel onnozel. Hoe .. praatte je in hemelsnaam tegen een pokémon met gevoel? Dat deed ze nou nooit.. Cerys haalde de grijze bal tevoorschijn en reikte die naar haar toe. “Ik ga je meenemen in deze pokébal, oké? Hij is speciaal gemaakt voor jou denk ik want ik heb er nog nooit zo een gezien als deze. Net zomin dat ik zo’n pokémon als jij ben tegengekomen.” Ze vond het maar beter om het eerst aan te kondigen in plaats van hersenloos gooien zoals ze meestal deed. Ze duwde de bal tegen Shaymin aan en ze werd naar binnen gezogen.  

Cerys haar hartje sloeg over van plezier toen de bal stopte met schudden en een zacht, metaalachtig geklik voortbracht. Pleb en Nocturne leken er blij mee dat het egeltje zich bij hen had gevoegd want ze maakte allebei een vrolijk geluidje. Cerys zag de krantenkoppen al voor zich, hoorde mensen al naar adem snakken en wijzen als ze haar met deze pokémon zagen langslopen. O, het zou fenomenaal worden. Misschien werd ze wel een beroemdheid! “Meisje ontdekt een nieuw soort pokémon”. Misschien kon ze ermee gaan fokken en heel veel geld krijgen voor de jongen. Iedereen zou een baby van haar nieuw ontdekte pokémon willen! Pleb schudde haar uit haar dagdromen toen hij met zijn neus tegen de grijze bal drukte en daarmee langs haar hand streek Ze sprong vlug op en veegde haar hand af aan haar rok. Pleb scheen weer te beseffen dat Cerys hem niet aardig vond want hij slonk vlug weer terug naar achter met een trieste blik. “Nee, ik loop te hard van stapel. Eerst zorg ik dat ik dit doolhof uit kom en dan zien we wel verder.” Sprak ze zichzelf streng toe. Ze klemde Shaymin’s pokébal dicht in haar handen en keek om zich heen of ze een uitgang zag. Nu pas besefte ze hoeveel doorgangen tot deze plek leidde. Ze had mazzel gehad dat er niemand langs was gekomen en haar mooie juweeltje van haar was komen jatten.. Ze koos op goed geluk het pad waarvan ze dacht dat ze mee binnen was gekomen en liet zich weer omsluiten door het doolhof. Ze liet het mooie bloemenveld met een week hart achter en kon het niet laten nog eenmaal een blik achterom te werpen naar het mooie tafereel. Ze pakte haar holocaster uit haar telefoon en maakte een foto. Zo. Al gauw werd de weg die Cerys aflegde erg eentonig. Soms liep het dood, andere keren liep ze een tijdje zonder enig besef van tijd. Er was geen enkel punt die herkenning gaf want alle gangen leken op elkaar. Na wat wel een eeuwigheid leek begon Cerys zich zorgen te maken dat ze misschien wel nooit eruit kon komen. Haar voeten deden zeer. Was er maar een manier om over deze velden te kijken. Nocturne plofte met een zucht op zijn kont neer en had de moed al opgegeven. Cerys haar blik viel naar beneden en het scheen haar toe dat Nocturne best weinig woog voor een Eevee. Ze stopte Shaymin’s pokeball weg, griste Nocturne van de grond met zo’n abruptheid dat hij een geschrokken kreetje slaakte. “Nocturne, jij gaat ons hier uithalen.” Zei ze vastberaden. Nocturne trok een ongerust gezicht. Meestal als Cerys met zulke uitspraken kwam en hem dat soort blikken wierp, was het voor hem nooit een leuk idee. Cerys pakte Nocturne extra goed beet, en gooide hem toen een eindje de lucht in. Net boven het maisveld uit. Met wild maaiende poten probeerde hij het vallen tegen te gaan maar dat lukte niet al te best. Wat naar boven ging moest immers ook naar beneden komen. Ze ving hem op in haar armen en mikte hem nogmaals omhoog. “Jij zegt waar we heen moeten en Pleb wijst de weg!” Riep ze enthousiast. Hij riep iets naar Pleb met een stem die oversloeg alsof hij de ongelukkigste pokemon op aarde was. Pleb kronkelde langs Cerys heen en sloeg een pad links af. Zo ging het een tijdje door. Cerys wierp tot haar armen moe waren, wachtte dan even en gooide hem dan weer. Pleb luisterde naar zijn instructies en weldra stonden beide pokémon en trainer weer buiten. Cerys haar armen brandde, haar voeten deden pijn en ze begon te wensen dat ze gewoon in het bloemenveld was blijven zitten tot iemand van de beveiliging haar kwam halen als het festival ging sluiten. Helaas voor haar was dit niet het einde van haar lijdensweg want er kwam een Crescent Moon lid in uniform haar kant op.

Topic klaar. Vervolg: Klik