Tales of

Sinnoh

Twinleaf Town, de plek waar ze geboren was, de plek waar ze opgegroeid was en de plek waar ze zichzelf terug getrokken had. Ze was de afgelopen jaren niet op het Harvest Festival geweest. Het had haar voorkeur gehad om gewoon op haar kamer te studeren en om niet teveel met andere mensen van doen te hebben in die tijden. Maar nu, terwijl ze hier tussen de vallende herfstbladeren stond, kon ze het niet helpen om te glimlachen en een rondje om haar as te draaien. Twinleaf Town was eigenlijk best wel mooi. Desondanks had ze zich door de straten bewogen iets afzijdiger van het festival, waar ze wist dat ze haar eigen huisje kon vinden. Lichte twijfel trok door haar lichaam heen, maar vervolgens klopte ze toch aan op de houten voordeur die haar ouderlijk huis al jarenlang geborgen en veilig hield. Ava stond een beetje shakend naast haar, maar Lucie wist niet zeker of ze dat deed uit angst of dat dat gewoon was wat Snorunt’s deden. Ook haar Amaura stond braaf achter haar opgesteld en Ruddles hing over haar schouder heen. Het was weer een lekkere beestenboel.

Het duurde niet lang tot ze gestommel achter de deur hoorde, de knop zag draaien en de deur weer open zwaaide. Ze glimlachte terug naar haar vader, maar er was minder licht in haar ogen dan normaal. Meer weer zoals vroeger, toen ze zich jaren zoveel mogelijk teruggetrokken had op haar kamer. Voordat ze naar binnen stapte, draaide ze zich nog een keertje om, haar handen eventjes aan de zijkanten van het koppie van haar Amaura zetten en zachtjes iets naar haar prevelend. Vervolgens pakte ze Ava op en liep ze met Ruddles over haar schouder stapte ze achter haar vader aan. Ze hoopte dat Snow binnenkort haar zo zou vertrouwen dat ze achter haar aandurfde een gebouw in. Maar tot zover was dit niet het geval. Met een zachte glimlach stapte ze naar binnen, langs haar vader heen met haar twee Pokémon. "Hey pap," zei ze met een zachte glimlach terwijl ze langs hem heen liep.

Een zwakke glimlach kwam op haar lippen toen ze zag dat haar vader bleef hangen bij haar Amaura. Uiteraard, hij was altijd zo zacht naar Pokémon. Dat kon niet anders. Voorzichtig nam ze plaats achter de bekende keukentafel, haar handen in elkaar vouwend, haar Snorunt op schoot. Ruddles die dook meteen een plank op, no doubt op zoek naar wat lekkers. Ze snoof eventjes kort en grinnikte kort bij het aangezicht, maar hierna richtte ze haar blik weer op haar vader. Natuurlijk had hij meteen door dat er wat was. Wat ongemakkelijk draaide ze een pluk haar rond haar vinger, ogen niet op haar vader gericht. In plaats daarvan richtte ze haar ogen op een aantal houtnerven van de tafel. "Ik.. heb mijn positie bij Crescent Moon neergelegd. Ik ben nu researcher." Ze probeerde haar stem zo vast mogelijk te houden, maar oh het was moeilijk.  

Dat hoefde je Ruddles niet tweemaal te zeggen. De Raichu lachte en jubelde, waarna hij meteen op de la afhupste. Als Pichu kende hij deze la al en nu wist hij hem feilloos te vinden. Lo and behold, hij wist de la open te trekken en een krakende zak Pokémon snoep verscheen. Ook Ava sprong nu van Lucie's schoot en huppelde op de Raichu af. Zelfs Snow, wie het absoluut niet op gebouwen had, stak haar kop door het open raam naar binnen. Met een zucht en zowaar een glimlach, besloot Lucie Comet ook uit de Pokéball te halen. De Buneary rekte zich uit en was bij het gekraak van snoep meteen alert. Ohh!

Lucie daarentegen had een moeilijker gesprek voor de boeg. Haar vader keek dwars door haar heen en zag meteen dat er iets niet in de haak was. Haar mond werd wat droger en haar blik ging naar de tafel, terwijl ze haar vingers in elkaar wrong. Tranen bleven hangen op haar wimpers, alsof ze twijfelde of ze ze zou laten gaan. "Er.. is iets mis gegaan.." murmelde ze. Ze wist niet eens zeker wat ze voelde. Was het schaamte? Verdriet? Woede? Misschien wel allemaal.

Ruddles schudde vrolijk en enthousiast met zijn zak, zijn prijs tonend aan de rest van de Pokémon in het huis. Eigenlijk voelde hij er helemaal niet zoveel voor om te delen met de rest. Hij had dit gewonnen, hij had dit gevonden! Maar desondanks had hij wel een hart en na een laatste trotse zwaai met de zak, deelde hij een snoepje uit aan Ava en huppelde hij naar buiten om Snow en de Pokémon des huizes ook te geven. Snow trok haar hoofd meteen weg uit het gat van het raam en je hoorde haar nog weg stampvoeten naar Ruddles toe, wie door een ander raam naar buiten was gegaan.

Ineens was het stil om hen heen en Lucie vond het bedrukkend, samen met alle emoties die ze in zichzelf opgepot had. Met haar handen tot vuisten gebald liep ze stijfjes naar haar vader toe, naast hem plaatsnemend op de bank. Een tijdlang zocht ze naar woorden, maar toen ze er eenmaal uit tuimelden was het een waterval die ze niet kon stoppen, net zoals de waterval van haar tranen. "Ze hadden me naar de Black Market gestuurd, we zouden Pokémon redden pa, het zou daar leeg zijn, maar het was niet leeg. En nu zijn ze allemaal weg, al mijn Pokémon behalve Ruddles. Ze zijn gestolen en ik heb ze niet terug kunnen krijgen en het is mijn fout, ik heb ze daar gebracht en nu zijn ze er niet meer-"

Het was een tijd geleden dat ze zo open met haar vader had gesproken, maar voor nu liet ze zich inbakeren als een klein kind in zijn armen. Ze drukte haar wang tegen zijn schouder aan en liet alles eruit huilen, alles wat ze opgekropt had, al het verdriet, alle schuld. Voor eventjes vond ze het prima om zich gewoon weer klein te voelen hier tegen haar vader aan. ”Ze hadden beloofd dat het leeg was,” snikte ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd schudde. ”En nu is alleen Ruddles er nog.. Ik heb ze niet kunnen redden of vinden..” En het voelde verschrikkelijk.

Het maakte haar zo boos, zo verdrietig, zo machteloos. Hoe had Crescent Moon gekund? Hoe hadden ze dit kunnen doen? Nachtenlang had ze wakker gelegen, nadenkend over wat ze haar lieve Pokémon allemaal aan het aandoen waren geweest. Ze had zo voorzichtig gedaan maar nu... Nu was het allemaal voor niks geweest. Haar handen balden zich tot vuisten en ze schudde haar hoofd wat. "Ik heb ontslag genomen, ze hebben niks voor me gedaan, niet geprobeerd ze terug te halen." Ze klonk wat bitter en schudde haar hoofd. Ruddles kwam ondertussen weer naar binnen en kroop bij haar op schoot, zijn hoofdje onder haar kin drukkend. "Ik haat ze, ik haat ze allemaal. Ze stuurden me gewoon weer brieven voor missies terwijl ik nog herstellende was." Ze had nog wel ergere krachttermen kunnen gebruiken, maar dat doen tegen haar vader? Nee.