Tales of

Sinnoh

Lucie vertelde dat de Froslass de Buneary met een Soothe Bell meegegeven had. “Goh, wat bijzonder.” Wat een verhaal. Wat had zijn dochter de afgelopen tijd veel meegemaakt, waar hij nog geen weet van had gehad. Het was goed dat ze zo haar eigen gang ging, maar het voelde ergens ook wat onwennig. Eerder had hij alles over zijn dochters geweten, of nou ja het meeste dan. Ze vertelden hem natuurlijk niet alles en dat hoefde ook niet. Toch had hij toen een stuk dichterbij hen gestaan dan nu. Nu ze allemaal hun eigen weg gingen, uit huis waren. Hun reis maakten. “Ik wil je nog iets geven.” Hij legde even zijn hand op het been van Lucie. Daarna kwam hij overeind en liep naar één van de kastjes in de woonkamer toe. Hij deed een laadje open en haalde er de ketting uit die hij alweer een hele poos geleden met Adam had opgegraven. Hij had er twee bij laten maken bij de juwelier. Drie dezelfde kettingen, voor al zijn dochters eentje. De ketting van zijn vrouw, hun moeder. Die ze had begraven in de tuin zonder dat hij daar vanaf had geweten. De ketting die ze bijna altijd om had gehad. Met één van de kettingen liep hij weer naar Lucie en ging naast haar zitten. “Alsjeblieft.” Zei hij zachtjes. Zijn stem dit keer vol emotie.