Tales of

Sinnoh

Voor de eerste keer sinds Rani voet had gezet op dit festival, droeg hij zijn afschuwelijke crescent moon uniform. Hij voelde zich er slecht in, alsof hij iets droeg dat niet van hem was. Dit was niet wat hij ooit voor ogen had. Wanneer hij dacht aan de toekomst, dacht hij dat hij in de voetsporen zou treden van zijn gezin. Dit was juist volledig het tegenovergestelde. Nu moest hij mensen en pokémon gaan helpen. Waren er geen andere mensen die konden helpen? Waarom moest hij het zo nodig doen.

Met zijn rug leunde Rani tegen een lantaarnpaal, zijn armen over elkaar heen geslagen om zich af te sluiten van de wereld. Floyd stond naast hem mee rond te kijken op zoek naar iets dat mis ging, maar alles zag er voorlopig nog rustig uit. Voor enkele seconden liet hij zijn hoofd naar achter hangen en sloot hij zijn ogen.

Een brandgeur vulde de lucht rondom hem en hij ademde diep in om de geuren in zich op te nemen. Het moest wel zijn hoofd zijn dat hem aan het pesten was met deze heerlijke geur. Waarom zou er hier op het festival in de fik vliegen. Dat was tot hij een vrouw luidkeels hoorde roepen dat het bos in brand stond. Zijn ogen schoten open en hij keek in haar richting. Hij zette zich af van de lantaarnpaal en wandelde in haar richting. “Het bos staat in brand?” vroeg Rani, er stond een twinkeling in zijn ogen en hij had een kleine glimlach op zijn gezicht die hij niet kon onderdrukken. Dit was iets dat hij wilde zien! En het was ook nog eens een taak voor Crescent Moon, twee vliegen in één klap. Hij had nog geen idee hoe hij het vuur kon blussen, maar dat was een probleem voor later.

De dag was saai begonnen, maar blijkbaar had het lot nog veel voor hem in petto. Hij moest niet achter een pokémon gaan lopen die niet bij zijn trainer wilde blijven, of de knuffel zoeken van een meisje dat het verloren was. Rani mocht een echte brand gaan inspecteren! Uiteraard moest er iets aan gedaan worden uiteindelijk, maar dat zag hij dan nog wel.
Zijn gele ogen gleden even naar de vuur type in haar handen en vervolgens naar Legoshi. Zou hij ook in staat zijn een bosbrand te starten? “En van het één kwam het ander. Ach, ongelukken gebeuren,” concludeerde hij met wat knikjes. Met een lange smalle vinger wees hij naar het  Crescent Moon logo op het afschuwelijke uniform. “Als je me kan tonen waar de brand is, kan ik proberen te helpen.” Daarvoor was hij hier immers. Over haar schouder keek hij in de richting van de bomen en inderdaad, hij kon al wat rook zien.

De dag was saai begonnen, maar blijkbaar had het lot nog veel voor hem in petto. Hij moest niet achter een pokémon gaan lopen die niet bij zijn trainer Wie had gedacht dat het toch nog interessant kon zijn om lid te zijn van Crescent Moon? Het was misschien wat onverantwoordelijk om een beginner te laten dealen met iets dit groots, maar dat was niet zijn probleem. Hij moest het vast melden bij de headquarters of zo iets, maar dat leek hem teveel werk. Ze kwamen dan vast met een grote water type om de brand direct te doven.
Met een nieuwsgierige blik in zijn ogen volgde hij het meisje tot aan de brand. “Holy shit, dat is een brand,” zei hij iets te vrolijk met een korte lach. Zijn blik gleed over de vlammen die veel schade zouden toedienen als het langer ongecontroleerd bleef. Er moest dus echt iets aan gedaan worden, maar het zicht ervan was prachtig. Kort schraapte hij zijn keel. Legoshi bleek niet onder de indruk te zijn en zetten zich kalm neer, maar hij zou niets kunnen doen aan deze brand. De enige die een beetje nuttig kon zijn was Floyd...misschien. “You fucked up, dit is een probleem,” zei Rani, zijn armen over elkaar heen slaand. Misschien moest hij toch het hoofdkwartier inlichten. “We hebben vast een water type nodig ofzo.” Dat had het meisje vast ook kunnen raden, ze was er zelfs naar op zoek gegaan, maar in plaats daarvan kreeg ze iemand die niet echt wilde helpen.

Hij had geen idee of er een andere ranger was die al extra hulp aan het zoeken was, dat deel van de conversatie had hij helemaal niet meegekregen. Kort haalde hij om die reden zijn schouders nonchalant op. “Weet ik veel. Ik let niet op mijn geweldige collega’s.” Zelfs als er een andere bij hem stond, zou hij er nooit vrijwillig een gesprek mee aangaan.
Rani kon hier niet blijven staan zonder helemaal niets te doen, maar met zijn gebrek aan nuttige pokémon was het moeilijk. Zijn blik viel even op een struik die langzaam aan ook vuur begon te vatten. Er was maar één iemand die hem een beetje kon helpen en dat was Floyd, dus liet hij de Rockruff maar uit zijn bal. “Zie dat je de verspreiding kan tegen gaan met sand attack.” Het zou niet het grote probleem verhelpen, maar zou iets doen. Zijn pokémon blafte even vrolijk voor hij zich naar het vuur begaf. Iedere keer dat hij het zag verspreiden, gooide hij er zand overheen. Legoshi keek ook enkel toe, want hij zou het enkel erger kunnen maken.
Terwijl hij toekeek naar zijn pokémon, sloeg Rani zijn armen over elkaar. Zijn gele kijkers bleven gefocust op de vlammen die aan de boom likte en de warmte die ervan afstraalde, de geur van brandend hout dat zijn neus vulde. Het was geweldig. “Rani,” zei hij kort en automatisch zonder zijn ogen ervan af te houden.

Dit was niet een situatie waarbij je rustig kon staan praten met iemand alsof er niks aan de hand was, en toch stond Rani er zo bij. Hij deed wat hij kon, hulp was al ingeschakeld, wat kon hij nog meer doen? De houndour blafte enkele keren luid en zijn blik ging even naar het vuur en zag hoe dat Floyd moeite kreeg om het onder controle te krijgen. Het vuur begon zich enkel meer en meer te spreiden. “Misschien moeten we emmers water zoeken of zo?” Hij was hier om te helpen, en toch vroeg hij aan haar of dit goed zou zijn. Niet dat het genoeg zou zijn, daarvoor was het vuur veel te groot. Waar waren die sukkels als je ze nodig had? Misschien moest hij ze toch een seintje geven.
Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij naar de holo caster toen ze meldde dat er zelfs al een melding over op stond online. Van het één moment op het andere was hij de brand volledig vergeten. “What the Muk, jij volgt hem ook?” Zonder enige waarschuwing trok hij de holocaster uit Ciora’s handen om beter te bekijken wat er stond. Wie had ooit gedacht dat hij iemand tegen kwam dit dit profiel ook kende? Sinds dat hij zijn eerste holocaster gekregen had, volgde hij dit account al en hij kan met trots zeggen dat hij een fan is. Het zou iets zijn dat hij niet kon. Na één week zou hij volledig vergeten updates te plaatsen. “Dit gaat zeker de aandacht trekken van mijn fantastische collega’s.” Wat goed was, dan konden ze de brand verder blussen. Als ze ooit kwamen.

Buiten wachten konden ze niet veel doen. Misschien moest hij toch iemand opbellen? Maar dan kwam het probleem dat hij niet echt iemand kende. Er zou iemand onderweg zijn en in de tussentijd, wist Floyd de brand min of meer onder controle te houden. Emmers water konden zeker helpen, maar ze kaarten al snel het probleem aan. “Ebay?” Rani haalde grijnzend zijn schouders op. Hij was toch ook zo’n goede hulp.

Al snel toonde hij haar de post die FireHazard gemaakt had en hij kon niet anders dan het apparaat uit haar handen trekken. Het was niet beleefd, maar Rani stond dan ook niet bekend om zijn beleefdheid. “Oh nee, ik volg dit account al lang voordat ik deze rot bende joinde,” zei hij terwijl hij ondertussen door de eerdere posts scrolde, die hij uiteraard allemaal al gezien had, het was gewoon leuk om ze nog een keertje te bekijken.
Een wanhopige blaf van zijn Rockruff deed Rani echter opkijken. De pokémon deed zo zijn best om het allemaal onder controle te houden, maar toch was het vuur erin geslaagd naar een volgende struik over te gaan. Hoe fijn het ook was om naar het vuur te kijken, dit liep wel uit te hand. “We moeten wel echt iets doen.” Besloot Rani. Hij keek over zijn schouders naar een groep mensen die zich daar gevormd had om toe te kijken. “Iemand van jullie een water type pokémon? Maakt niet uit hoe nutteloos!” Ze kunnen alles gebruiken, behalve- “Geen Magikarp, dat ding kan niks,” voegde hij er nog aan toe. Kijk eens aan, hij was nu echt aan het helpen.

Het was altijd zonde om een vuur te moeten doven, maar het was nodig. Rani wilde niet dat er teveel schade werd veroorzaakt, want het was bijna altijd onomkeerbaar. Iedere plant die vernield werd, was dood en elke boom die schade opliep deed er jaren over om weer te herstellen. Floyd kon het duidelijk niet in zijn eentje aan dus hing het af van de ramptoeristen die achter hen stonden toe te kijken. Eén iemand had een magikarp, maar dat zou niet helpen, gelukkig stapte enkele andere mensen naar voor. Ze hadden voornamelijk kleinere pokémon zoals een piplup, wooper en panpour, maar het deed alvast iets. Ze konden het vuur zo al beter onder controle houden.
Rani zijn blik gleed naar de persoon naast hem en hij haalde zijn schouders kort op terwijl hij haar holocaster terug gaan. “Het is te hopen van wel.” Hij nam zijn eigen holocaster er maar bij om wat berichtjes te sturen naar andere rangers. Iemand moest vast wel in de buurt zijn. Hij zette verschillende uitroeptekens achter zijn berichtjes om aan te tonen dat het dringend was.

De groep achter hen werd ondertussen enkel groter nu dat er meer pokémon te zien waren. “Hup, iedereen die hier niet moet zijn ophoepelen!” riep hij naar de mensen. Sommige begonnen langzaam weg te wandelen, maar de meeste bleven toch staan om toe te kijken. Moest hij ze echt in brand steken voordat ze weg zouden gaan.

Natuurlijk dat niet iedereen naar hem luisterde nadat hij ze zei weg te gaan. Sommige keken hem beledigd aan en gingen effectief weg, maar meer als de helft bleef staan. Rani opende zijn mond om nogmaals te roepen dat iedereen hier direct weg moest, anders zouden er consequenties komen, maar de jonge vrouw naast hem was sneller en wist nog een heel deel van de groep weg te krijgen. “Niet lopen wenen als je jezelf verbrand,” zei hij geïrriteerd tegen de laatste mensen die bleven kijken.
Rani draaide zijn rug naar hen toe zodat hij het vuur weer kon inspecteren. Het zag ernaar uit dat het langzaam maar zeker aan het verminderen was dankzij de water pokémon. Een kleine triomphantelijk glimlach kwam op zijn gezicht. Veel had hij niet gedaan aan de situatie, maar hij had geholpen. Toch? Een beetje. De glimlach verdween weer en hij zuchtte even diep. “Ik vraag me af wanneer hij die foto getrokken had, zou hij nog in de buurt zijn?” begon hij luidop na te denken over hun onderwerp van daarnet en FireHazard. Ze waren best snel bij de brand, dus hij had heel weinig tijd om die foto te maken en dan weer te verdwijnen.

Nadat ze haar holocaster erbij pakte om de foto nog eens te bekijken, keek Rani over haar schouder mee. Inderdaad, dat was de exacte plek waar dat de foto was gemaakt. Kort keek hij om zich heen, maar er waren redelijk wat mensen om hen heen. Iedereen had die foto kunnen maken en kunnen plaatsen. Een zucht verliet Rani zijn mond en hij bracht een hand door zijn haar. “Heb jij niemand anders gezien? Vlak nadat je de brand startte?” Dat deed hem eraan denken dat hij haar naam en gegevens waarschijnlijk wel nodig had. Zijn collega’s wilde vast wel weten wie het gedaan had, voor wie weet wat verder te doen. Aangezien het een ongeluk was vast niet veel. Uiteindelijk kwam het er alleen op neer dat de hoge mensen alles en iedereen wilde controleren en onder controle houden. Waarom was hij ook weer lid van Crescent Moon? “Ik ben Rani trouwens,” zei hij terwijl hij een hand naar haar uitstak.

Een veel te diepe zucht ontsnapte nadat ze zei niemand te hebben gezien. Wat jammer, hij had zo gehoopt te kunnen ontrafelen wie de eigenaar was van dat account en verantwoordelijk was voor vele brandjes. Als hij daar achter kwam was het verstandigste om het aan te geven bij zijn bazen, maar er was geen kans dat hij dat zou doen. Het was informatie die hij voor zichzelf zou houden. “Dat is heel, heel maar echt heel jammer,” zuchtte hij. In het verleden had hij enkele keren geprobeerd om actief te worden op social media, maar hij had het niet in zich om zo een pagina te onderhouden. Het was een veel te grote verantwoordelijkheid.
De naam die ze hem gaf was er één die hij onmogelijk kon onthouden. Waarom konden mensen hun kind geen normale naam geven? Dat maakte het voor hem makkelijker om te onthouden. Binnen enkele minuten zou hij die van haar weer kwijt zijn. “Dat ga je straks toch even moeten opschrijven.” Er werd van hem waarschijnlijk verwacht dat hij terug kwam met enkele feiten, anders gingen er sommige niet blij zijn. “Ze gaan verwachten dat ik een klein rapportje binnen breng met jou gegevens en wat hier gebeurd is,” liet Rani haar weten, maar zijn toon zei genoeg, hij wilde dit niet. Het was teveel werk.