Tales of

Sinnoh

Sinnoh. Kyle gooide de Pokéball ritmisch op en neer terwijl hij over het pad liep. De Dedenne zat tevreden bovenop zijn hoed, terwijl zij de hoogte gebruikte om nieuwsgierig om zich heen te kijken. Olaf, however, genoot duidelijk van het koude weer in het meer noordelijke gedeelte van Sinnoh. Het was voor hem een stuk beter te genieten dan veel van de gebieden waar ze de afgelopen jaren doorheen waren gereisd.

“Sinnoh zou speciale Pokémon moeten hebben,” merkte Kyle rustig op, terwijl hij door zijn Pokédex keek. Hij had al van enkele varianten gehoord, zoals de nieuw gevonden Phanteon en de Buizel die gevonden was op een festival. Maar, hij wist ook dat dit nooit alles kon zijn. Een gebied waar dit al was begonnen, een gebied waar praktisch elke Pokémon voor kwam omdat de biodiversiteit in zoverre kapot was gemaakt… Dat was precies het soort gebied waar hij wel wat tijd wilde besteden.

Kyle was niet van plan er een drukke dag van te maken. In tegendeel zelfs: hij liep met zijn hand in zijn zak en de andere aan zijn rugtas rustig over het pad, genietende van de zachte zon op zijn huid wat enigszins hielp tegen de kou van de pas aangebroken herfst. De Dedenne zat tevreden op zijn hoed en de Sandshrew was van plan om een besje van een plant te plukken, toen er plots een gil klonk. Kyle keek geschrokken op en twijfelde voor een moment of het wijs zou zijn om uit te gaan vinden wat er aan de hand was.

Nog voor hij tot een beslissing kon komen, sprong Anna van zijn hoofd af en zette ze het op een rennen. “Anna!” riep hij uit, waarna hij het op een rennen zetten. Wanneer de kleine Pokémon eenmaal had besloten niet meer te luisteren, wist hij immers maar al te goed dat dit ook niet meer zou gaan gebeuren. “Anna, kom op!” probeerde hij toch nog een keer. Wat nou als er wat gevaarlijks aan de hand was?

Zeventien jaar lang al, bijna achttien, waren Kyle en Anna onafscheidelijk. Hij ging nergens zonder dat de Dedenne mee ging en waar ze niet mag komen, verstopte ze zich vaak in zijn jas of tas. Hij wist niet beter dan dat het kleine wezentje erbij was en op het moment dat hij bij de splitsing aan kwam en zijn Dedenne nergens te bekennen was, schoot zijn hartslag omhoog en voelde hij de paniek opkomen. Als er iets met Anna was gebeurd…

Zonder er al te veel over na te denken snelde hij het bergachtige terrein op, waar hij om zich heen keek in de hoop de kleine Dedenne te vinden. “Anna?” riep hij. Op dit punt gaf hij er al niet meer om waar de schreeuw vandaan kwam, zolang hij zijn Dedenne maar terug zou vinden… “Olaf, blijf in mijn buurt,” vertelde hij de Sandslash nog toen deze iets te ver vooruit bewoog. Hij wilde ze niet allebei kwijt raken nu.

Kyle keek met een diepe frons naar de vogelverschrikker. Ga weg. Dit leek hem geen goede plek om heen te gaan…. “Misschien zijn we toch de verkeerde kant op gegaan,” mompelde hij zachtjes naar de Sandshrew, waarna hij zich omdraaide en naar het bos verderop keek. Zou het dan… Hij haalde een keer diep adem en was net van plan om zich af te zetten en die kant op te rennen, toen zijn Sandshrew een kreetje liet horen.

Net op tijd draaide Kyle zich om en vonden zijn blauwe ogen de Sandshrew. Voetstapjes! “Oh!” bracht hij verbaasd uit. Ze gingen de goede kant op! Nieuwe hoop vulde hem terwijl hij het op een lopen zette, nauwkeurig lettend op de voetsporen zodat hij de juiste kant op zou gaan. De waarschuwing op de vogelverschrikker? Niets zou hem tegenhouden om Anna terug te krijgen.

Het aantal vogelverschrikkers hier betekende dat ze of een hele bende Murkrow hadden aangetrokken, of dat de mensen die hier zouden wonen niet helemaal oké waren. Toen hem eindelijk de oude vrouw op viel, in haar vieze kleding en met een blik die bijna kon doden, neigde hij naar het tweede. Alles zou hemervan moeten weerhouden om verder te gaan, maar hij zou zijn beste maatje niet in de steek laten.

“Mijn Dedenne is hier!” sprak hij de vrouw tegen, waarna hij zonder enig weerwoord te accepteren op het hutje af stapte en de deur probeerde te openen. Eén gebaar was genoeg voor de Sandshrew om tussen zijn trainer en de vrouw in te gaan staan, donkere ogen verradend dat hij niet terug zou deinzen.

Au! Kyle greep naar zijn hoofd terwijl hij door zijn knieën zakte. Het duurde even voor hij door had dat het een bezem was wat hem op zijn hoofd had geraakt, maar toen hij zich omdraaide was het duidelijk. De vrouw torende nu boven hem uit en op haar schouder zat… Anna! Kyle voelde zijn adem stokken terwijl een enorm gewicht van zijn schouders viel.

Ze was oké.

“Anna… Alsjeblieft,” smeekte hij de veel te eigenwijze Dedenne. Ze was een enorme schat, maar ze had de eigenwijze trekjes van haar trainer zeker overgenomen. Echter zou ze nu toch ook wel merken dat hij hier niet oké mee was? Hij kroop dan ook langzaam overeind en hield een hand in de richting van de vrouw om zichzelf te beschermen als ze nog een keer zou slaan. Niet dat dat nodig was, hij had zo het idee dat Olaf die bezem persoonlijk in twee zou breken, als Anna haar niet zou elektrocuteren.

“Ik weet niet wie Suzy is, maar dat daar is Anna. En ik wil haar heel graag terug.” Kwam die schreeuw van net hier uberhaupt vandaan?

Wat- De bezem werd naar hem uitgestoken en Kyle keek met een strenge blik naar de Dedenne, welke duidelijk van plan was om over de bezem heen te rennen en naar haar trainer te komen. Echter klonk er toen ineens een harde knal en schreeuwde de vrouw, waardoor de kleine Dedenne haar evenwicht verloor en van de schouder afviel. “Anna!” riep hij uit, maar de Sandshrew sprong op tijd naar voren en ving de Dedenne, waarna hij gehaast van de enge vrouw weg stapte. Daar had hij immers helemaal geen zin in! Anna klom ondertussen weer vrolijk op Olaf’s hoofd alsof er niets aan de hand was.

“Rustig,” commandeerde hij de vrouw. “Wie is ‘ze’?” vroeg hij vervolgens. Dit kon niet zo doorgaan. Als hij haar hier achterliet en er vandoor ging, was ze niet alleen een gevaar voor zichzelf, maar voor iedereen in haar buurt.

“Anna,” commandeerde Kyle, waarna hij zijn hand richting Anna hield. De Dedenne twijfelde geen moment en sprong van Olaf’s hoofd af, om vervolgens via Kyle’s hand omhoog te klimmen en tevreden op zijn hoed neer te ploffen, waar zij thuis hoorde, Ze zwaaide vrolijk naar de boze heks alsof die haar niet zo’n beetje ontvoerd had, maar Kyle was te druk bezig om daar op te letten.

“Stop! Houd op!” riep hij uit, de bezemsteel ontwijkend terwijl Olaf een poging deed de Bezemsteel uit de handen van de vrouw te slaan, maar daarbij werd hij zelf bijna geraakt. “Ik ga wel voor je kijken waar Suzy is, oké?” Hij liet een ongeduldige zucht horen, waarna hij Olaf snel wenkte om hem te volgen, langs het hutje. Het was tijd om voorzichtig uit te gaan vinden wat er precies aan de hand was… en misschien konden ze Suzy wel redden. Immers klonk het niet al te best.

Er was… niets? Als het niet voor de harde klap was geweest, was Kyle ervan overtuigd geweest dat de vrouw gewoon maf was en dat er helemaal niets aan de hand was. Toch bleef hij op zijn hoede, want de diepe gaten maakten maar al te duidelijk dat er inderdaad iets gaande was hier… maar wat? Wat kon er in Arceus’ naam zulke gaten achterlaten in rots? Dat was niet zomaar iets…

“Oké. We gaan even kijken, maar we nemen geen risico’s,” sprak Kyle tegen zijn Pokémon. Waar Anna een beteuteld geluidje liet horen, kwam er van Olaf’s kant een firme knik. Hij wist dat ze hier niet waren om hun leven te riskeren voor een vrouw die er duidelijk niet helemaal goed meer bij was. Maar… in de hoop hier enige hulp te kunnen zijn, liep hij toch maar door, al voelde hij zijn hart in zijn keel kloppen.

Vanaf dat moment ging alles heel snel. Kyle draaide zich om toen hij een knal hoorde, maar kreeg de kans niet om te zien wat er was gebeurd. Voor hij het wist barstte de grond onder zijn voeten en begon de grond weg te brokkelen. “Nee!” riep hij uit. Zonder een moment aarzeling pakte hij de staart van de Dedenne beet en trok hij haar van zijn hoofd en in zijn armen, zodat hij haar veilig kon houden. “Houd je vast!” riep hij uit, terwijl hij zijn best deed om zich ergens aan beet te grijpen, maar het wilde niet baten.

Om de Sandshrew hoefde hij zich gelukkig weinig zorgen te maken. De Pokémon had zich opgerold tot een bal en rolde op een gigantische snelheid naar beneden, maar met zijn deels steel-type zou hij de val hoe dan ook wel aankunnen.