Tales of

Sinnoh

Hier liep ze dan. Na recente ervaringen was Amélie niet al te blij om zich in een grot te begeven, maar ze was op zoek naar een specifieke Pokémon. Bij vertrek vanuit huis had ze er bewust voor gekozen om Pokémon mee te nemen die het goed zouden doen in de grotten, naast de drie die altijd mee gingen op haar reizen. De Mawile stond buiten de Pokéball en liep aan haar zijde, de Dreepy hing tevreden in haar armen en in de drie overige Pokéballs zaten Barry, Ruby en voor het eerst in een lange tijd ook Mercury. Mercury was geen vechter en genoot meer van het leven thuis, maar ze wist dat hij het goed zou doen in het occasional gevecht of contest. Daarvoor moest zijn training echter wel op peil worden gehouden.

“We zijn op zoek naar een Sableye,” sprak ze rustig tegen de Mawile. Deze knikte en begon iets meer voorop te lopen, zodat ze het pad in de gaten kon houden. Gezien de immense kracht van de Mawile, maakte Amélie zich weinig zorgen. Ieder die een vinger op de Mawile zou leggen zou van haar gehele team een wraakactie meemaken en zou nooit meer daglicht zien.

Waar kwam dat zand vandaan? Amélie hield haar hand voor haar ogen om deze te beschermen van het zand. Een normaal persoon zou zich omdraaien en het avontuur voor een andere dag bewaren, maar nu haar haar al was verpest en ze zich helemaal klaar had gemaakt voor een dag in de grot, was ze nog lang niet van plan om zich om te keren. Ze moest en zou vandaag wat Pokémon tegen komen.

Amélie liep dan ook door, vastberaden om dieper in de grot te komen. Met haar Mawile strak aan haar zijde en de Dreepy nog altijd in haar armen, was ze benieuwd wat ze verder tegen zou komen.

Was ze stom om zich weer in zo’n grot te begeven? Amélie kon het niet helpen. Elk instinct in haar zou haar moeten zeggen om zich om te keren, maar ze kon het niet. In de ogen van gevaar voelde ze die koude handen op haar schouders, welke haar altijd maar verder duwden. Handen die haar forceerden om haar angsten onder ogen te zien, om altijd maar te vechten tot zij als sterkste eruit zou komen. Zelfs na alles, zelfs na twee keer te denken dat ze zich nooit meer in een grot zou begeven, stapte ze de zandstorm achterna. Want zich omkeren, om naar huis te gaan en te weten dat ze ooit een angst had laten winnen… Dat was het begin van het einde.

Het zand brandde in haar huid, terwijl Amélie haar onderarm voor haar ogen hield. “Houd je ogen scherp, Selene,” histe ze naar haar Mawile, die haar woorden maar al te serieus nam. Ze zouden zien wat er aan de hand was. Ze zou niet terugdeinzen. Want die hand hing nog altijd boven haar schouders en ze wist precies wat er zou gebeuren als ze zou stoppen met lopen.

Niet stoppen.

En zo plots als de zandstorm was verschenen, was deze ook weer gaan liggen. Amélie vervloekte zichzelf voor het dragen van niets meer dan een simpel wit jurkje, waardoor het zand over de gevoelige brandplek op haar been was gegleden. Dat zou thuis wat aandacht vereisen, maar voor nu was het niets wat ze niet aankon. Die hand die nog altijd over haar schouder zweefde zorgde ervoor dat ze zelfs met een gebroken been nog door zou gaan, nooit de tijd nemende om te stoppen of om te keren…

Don’t give up.

Een tweesplitsing deed haar zuchten, waarna Amélie een munt op haar duim en wijsvinger legde. Kop betekende linksaf, munt betekende rechtsaf. Ze gooide de munt hoog de lucht in en ving deze zonder enige moeite op toen deze weer naar beneden kwam, waarna ze de munt op de achterkant van haar hand legde. Links, dus. Zonder er verder over na te denken, begon ze weer te lopen, weg van die aanwezigheid achter haar. Ze lette niet eens op de bezorgde blik van haar Mawile, welke strak aan haar zijde bleef.

Alweer. Amélie hapte naar adem, maar het leek niet genoeg te zijn. De knal achter haar vertelde haar dat er iets mis was en ze verstijfde, haar ogen gesloten terwijl zij zich focuste op haar andere zintuigen. Als er een deel van de grot was ingestort, dan zou ze dit moeten voelen aan de wind. Ze zou het ruiken en horen, zoals haar al die jaren geleden was aangeleerd. Want ze zou geen Sioux zijn als ze geen overlever was. Daar had haar vader wel voor gezorgd.

In absolute stilte bleef Amélie staan, benieuwd of een korte windvlaag langs haar huid zou glijden, waarna dit compleet zou stoppen. Of de geur van stof haar zou vertellen dat de grot achter haar inderdaad afgesloten was. Een deel van haar wilde terugkeren om te zien wat er was gebeurd, maar uiteindelijk besloot zij door te lopen. Ze had de keuze gemaakt deze kant op te gaan. Elke keuze die ze maakte, moest ze opvolgen. Naar de hel met wat er zich achter haar afspeelde.

Er waren maar weinig mensen waar Amélie een volledig vertrouwen in had. Dit was, uiteraard, iets waar haar ouders voor waren gegaan. Ze vertrouwde Lucie, maar zelfs dat zou nooit in volledigheid zijn. Dat betekende echter niet dat Amélie gevoelloos was, of dat ze niet gaf om de mensen om haar heen. Ze herinnerde zich nog zo goed hoe ze een nummer hoorde wat de gevoelens van haar leven goed samenvatte.

Who can you trust when everything you touch turns to gold?

Dat was een leven waar haar vader haar op had voorbereid. Geld maakte gelukkig, geld maakte ongelukkig. Ze had een rijk leven geleid en keek er niet naar uit om ooit anders te doen. Toch had dit haar jeugd veranderd, had ze moeten leren om nooit terug te keren. Om nooit ook maar een beslissing te maken die niet geheel was uitgedacht. Eén fout, immers, was genoeg om alles te verliezen.

Now you can't tell the false from the real.

Blauwe ogen volgden de Lairon die haar dreigend aankeek, waarop Amélie een grijns liet zien. “Bar, kom maar helpen!” riep ze uit. Ze kon immers niet terugkeren. Deze twee Lairon maakten geen schijn van kans tegen haar Pokémon, hoe graag ze het ook anders zouden willen zien.

“Snipe Shot.”

Eén commando was genoeg voor de Inteleon om zijn hand naar voren te bewegen en een krachtige Snipe Shot af te vuren, een aanval die gebruikt werd in een poging om te laten zien dat hij sterker was en de Pokémon het gevecht beter ergens anders voort kon zetten. De Mawile liet een valse grijns zien, een niet veel goeds betekende glinstering in haar ogen. Als die Lairon wisten wat goed voor ze was, zouden ze doorlopen.

De twee Lairon gingen er vandoor, maar het leek erop dat de problemen daar niet zouden stoppen. Waarom zou het ook? Het leek erop alsof ongeluk haar altijd achterna zat zodra ze een grot in stapte en toch was het nodig, want er was een Pokémon die ze wilde hebben en ze zou niet opgeven tot het van haar was. Daarbij kon ze niet stoppen met grotten betreden omdat ze bang was. Ze was sterker dan dat.

Eén van de twee botste tegen een muur en kiezels vielen naar beneden, waarbij Amélie al snel omhoog keek. Het duidelijke gekraak klonk haar wat te bekend in de oren en ze wist nog net een Pokéball van haar tas te vissen. Ze hield de ball voor zich en riep, “Ruby, Indi, Protect!” riep ze uit. De twee Pokémon voegden zich aan haar zijden en maakten zich klaar om een Protect uit te voeren en hen allen te beschermen, mochten de stenen boven hen ook naar beneden komen.

Eén van de twee schilden begon te barsten, maar Amélie vertrouwde erop dat haar Pokémon haar veilig zouden houden. Moest het zo zijn dat er alsnog iets door het schild zou komen, zouden Indi en Barry er een einde aan maken. Daarom vouwde Amélie haar armen over elkaar heen, blauwe ogen strak gericht op de grot. Wat irritant weer, dit. De grot werkte op haar zenuwen en ze kon de stem van haar vader in haar achterhoofd horen. In alle eerlijkheid was dat angstaanjagender dan de rotsen die naar beneden kletterden.

Er was een nieuwe opening gecreëerd, maar iemand die dacht dat Amélie ging klimmen was erg grappig, dus Amélie liet een zucht klinken. Face the demon, kon ze haar vader in haar achterhoofd zo duidelijk horen zeggen. En met die gedachte stapte Amélie dus door. Indi hield ze nog altijd strak in haar armen, terwijl de Mawile, Mismagius en Inteleon achter haar aan liepen, klaar om te zien waar al deze chaos wel niet vandaan kwam.

Amélie wandelde door en liet een zucht klinken toen blauwe ogen weer op de Hippopotas vielen. Wat een zielig wezentje was het. Ze trok haar lip op en vernauwde haar blik, blauwe ogen priemend alsof het een kakkerlak was die op haar pad lag. Ze gebaarde haar Pokémon om aan te vallen, maar schijnbaar was het niet eens nodig.

De Hippopotas ging er vandoor, maar liet een voorwerp liggen. Omdat Amélie uiteraard te goed was om zelf door haar knieën te gaan (in elk geval in deze situatie), klikte ze haar tong tegen haar gehemelte, hief ze haar hand en bewoog ze haar wijsvinger, wat genoeg was voor de Mawile om op het voorwerp af te stappen en deze op te pakken.

De Mawile hield een mooie, paarse steen omhoog waar Amélie’s ogen zich even door vernauwden. De kleur leek haar net wat te veel op… Ze schudde haar hoofd even en hield haar hand uit, waarna de Mawile op haar af liep en het ding in haar hand legde. “Goed zo, Selene,” glimlachte ze, waarna de Mawile een aai over haar hoofd kreeg. Waar Amélie niet het zachtste persoon was, was ze erg gek op haar eigen Pokémon en toonde ze dit ook zonder problemen.

De zandstorm ging eindelijk liggen en Amélie had de neiging om Barry hier en nu te vragen om het zand uit haar haren te wassen, maar in plaats daarvan wikkelde ze haar scrunchie om haar haren in een losse knot en liet ze een zucht horen. “Ruby,” was het enige wat ze zei, waarna ze naar voren knikte. Ze zouden door blijven lopen—immers was opgeven geen optie. Blauwe ogen gleden langs de kristallen die in de muren zaten en ze humde zachtjes. “Dat moeten we pap maar vertellen,” mompelde ze.