Tales of

Sinnoh

Het Harvest Festival was blijkbaar een festival dat jaarlijks plaatsvond in Twinleaf Town. Chase had er nog niet eerder van gehoord, maar dat was ook niet zo heel gek aangezien hij nog niet zo heel lang in Sinnoh was. In Kanto hielden ze ook wel festivals, maar dat was wel een stuk kleiner dan dit. Chase liet zijn ogen langs de verschillende evenementen glijden en langs de mensen die aanwezig waren. Hij had Ira en Flora uit hun bal gelaten. De Roserade en de Luxray keken ook allebei hun ogen uit, al was de Luxray veel gereserveerder dan de Roserade. Flora had dan ook altijd wel al dat sociale over zich heen hangen en Chase keek een tikkeltje geamuseerd naar hoe ze duidelijk verrukt haar blik naar enkele Grass types liet glijden die ook op het festival aanwezig waren. Ze begon echter vrolijk met haar bloemenboeketten te bewegen en Chase aan te stoten toen ze een bekende zag en om Chase’s lippen speelde een verraste glimlach toen hij het meisje in de rolstoel zag die hij maar al te goed herkende. Ira keek wat verwonderd van Flora naar haar trainer en zwiepte met haar staart, waarna ze weer naar het meisje in de rolstoel keek en kort onder haar adem snoof. Het was niet duidelijk of de Luxray geïrriteerd was of simpelweg gewoon niet onder de indruk, maar Chase bleef ook niet te lang staan om dat te ontdekken. Hij liep snel op Chloe af en stak zijn hand in een droge groet naar haar op toen hun ogen elkaar kruisten. ”Leuk om je weer tegen te komen,” zei hij op een oprechte toon tegen haar. Dit was de eerste keer dat ze eens niet met elkaar af hadden gesproken na hun eerste ontmoeting en elkaar dus toevallig tegenkwamen, maar dat vond Chase niet erg. Helemaal niet, zelfs.

Een geamuseerde blik ontstond in zijn ogen toen hij de Shinx op de schoot van Chloe zag. Ze had ook een Bouffalant voor zich lopen, een Pokémon die Chase bij haar nog niet eerder had gezien. Het was verbazingwekkend te noemen hoe veel nieuwe Pokémon hij bij elke ontmoeting die ze hadden weer bij haar zag, maar hij was blij dat ze zo veel vooruitgang boekte. Zijn blik gleed naar de Shinx, welke enthousiast naar Ira kwam rennen. Ira gromde wat geamuseerd onder haar adem door, waarna ze speels met haar neusje tegen het lichaampje van de Shinx duwde, waarop Flora ook een geamuseerd geluidje maakte. Chase had haar nog niet zo zachtaardig met iemand om zien gaan, maar het deed hem goed dat zijn Pokémon het zo goed konden vinden met die van Chloe. Zijn blik gleed naar de Bouffalant toen deze beschermend voor Chloe kwam staan en hij hield zijn handpalmen in overgave naar buiten gericht, aantonend dat hij niks van plan was. ”Prima,” zei hij koeltjes tegen haar. ”Ik heb een nieuwe aanwinst voor mijn team, zoals je kunt zien. En binnenkort ga ik die nieuwe gym in Jubilife City uitdagen. Blijkbaar een heel arrogante man die gelooft dat zijn skills met geluk te maken hebben, dus ik ben benieuwd.” De ambitie was duidelijk in zijn stem te horen en een lichte grijns ontstond om zijn lippen. Dit was inmiddels waar hij voor leefde. ”En voor de rest heb ik een trainer verslagen in een dubbelgevecht met Hydro en Zuko, dus zij gaan er ook op vooruit.” Hij knikte naar haar Bouffalant. ”Ik zie dat je er weer een nieuwe beschermengel bij hebt? Ik kan dus aannemen dat het ook goed met jou gaat?” Hij liep ietwat voorzichtig wat dichterbij, om de Bouffalant heen, waarna hij deze keer zonder twijfel zijn hand achter haar op het handvat van haar rolstoel liet rusten en zich vooroverboog om een kus op haar wang te duwen. Het was zijn typische manier van begroeten voor haar geworden en hoewel het hem warme kaken bezorgde, was het iets waar hij te veel voldoening uit haalde om hem ermee te laten doen stoppen.

Ira snoof geamuseerd onder haar adem door toen de Shinx enthousiast op haar reageerde en plagerig zette ze wat kracht tegen haar poot zodat ze de Shinx om kon duwen. Flora sloeg het allemaal met een warme blik gade. ”Ik heb haar Ira genoemd, wat wraak of woede betekent in het Latijn,” zei Chase tegen haar Chloe. ”Toen ik haar tegenkwam was ze nogal fel aan het vechten tegen Zuko, dus vandaar de naam.” En omdat ze vaak ook gewoon gefrustreerd en geïrriteerd aan zijn zijde rondliep, al was daar nu met de Shinx niks van te zien. Chase begreep wel hoe dat het kon dat Chloe’s Pokémon zo’n rustgevend effect hadden op de zijne; hij was al zen van zichzelf, maar als hij Chloe zag, dan overviel de kalmte hem pas echt. Hij glimlachte dankbaar naar haar toen ze aangaf dat ze trots op hem was en zijn wenkbrauwen fronsten zich toen ze haar woorden sprak. ”Ik denk dat ik hetzelfde van jou kan zeggen,” zei hij geamuseerd tegen haar. ”Wat Honor betreft… Ik denk dat ik me geen zorgen hoef te maken dat je lastig wordt gevallen door irritante figuren wanneer ik niet in je buurt ben.” Dat was wel iets wat hem geruststelde. Chloe was een vrij avontuurlijk type en je zou wel heel ziek in je kop zijn als je iemand in een rolstoel ging treiteren, maar helaas liepen er wel zo van die figuren rond. Dan was het maar te hopen voor hun dat Chase ze niet tegen zou komen. De gedachte dat iemand Chloe treiterde waar hij bij was… Onbedoeld klemde zijn hand die hij op het handvat van haar rolstoel had laten leunen om haar een kus te geven op haar wang zich zo hard om het handvat heen dat zijn knokkels wit werden, al nam de spanning in zijn lijf weer af toen Chloe hem knuffelde. Hij blies onmerkbaar zijn adem uit en legde een hand tussen haar schouderbladen om de knuffel terug te geven, waarna hij haar los liet en weer naar achteren boog. ”Schattig,” was het eerste wat hem ontglipte toen hij de blosjes op haar wangen zag, waarna hij een zacht tikje tegen haar linkerwang gaf. Vervolgens knipperde hij wat verward met zijn ogen om zijn eigen opmerking en actie, waarna hij zijn hand in zijn nek liet glijden. ”A-Anyway,” zei hij met licht overslaande stem. ”Ik zit eraan te denken om eens langs het Pokémon shelter te gaan om te zien wat ze daar hebben.” Hij klemde zijn kaken hard op elkaar om het bloedtoevoer dat naar zijn hoofd ging zo goed mogelijk tegen te gaan, al wist hij dat hij daar weinig invloed op kon hebben, wat vrij vervelend was.

Chase gaf enkel een knikje op wat Chloe zei over Ira, want meer kon hij daar ook niet aan toevoegen. Flora had inmiddels haar naar het tweetal gericht, een licht veelzeggende blik in haar ogen hebbend. Zijn blik gleed naar haar toen ze over de Shinx sprak en waar ze die vandaan had, al vernauwden zijn ogen zich licht toen ze de naam van Hayley aanhaalde. Een maar al te bekend scenario met een kampvuur, een slaapzak en een kind waar hij niet echt goed mee op kon schieten, vulde zijn gedachtegang en Chase kuchte wat ongemakkelijk onder zijn adem door. Hij had zo het idee dat Chloe het wel prima met haar kon vinden, namelijk. ”Ach zo,” zei hij toen, waarna hij snel een knikje gaf, alsof hij enkel reageerde op de woorden die ze sprak en niet op de naam die ze zei. Hopelijk kwam het voor haar dan over alsof hij geen idee had wie Hayley was, want hij wilde niet gaan liegen tegen haar. En de waarheid vertellen, leek hem ook al niks. Hij wist hoe scherp en direct hij kon zijn in zijn meningen en hij had al gemerkt dat sommige vrouwen dat niet echt… waardeerden. Waarom hem dat bij Chloe nu juist zo veel uitmaakte, was voor hem ook een raadsel. ”En anders bel je mij maar als het haar niet lukt om je te beschermen,” zei hij meteen tegen haar, zijn roodkleurige ogen naar haar gericht. Niet dat hij dacht dat hij veel kon doen als een Bouffalant iemand zelfs niet kon tegenhouden, maar het was wel waar dat zijn Pokémon van een hoger niveau waren dan die van Chloe, dus op dat vlak was hij dan wel weer behulpzaam. Chase gaf een knikje op haar opmerking over de Pokémon Shelter. ”Daar ben ik me van bewust, maar als ik iemand daar een waardevol zesde teamlid kan maken, dan heb ik dat er wel graag voor over,” zei hij tegen haar. ”Plus Zuko en Ira hebben ook niet de gemakkelijkste karakters en ik heb het idee dat ik ze niet slecht opgevoed heb, dus één extra rebel erbij kan geen kwaad.” Op die woorden richtte Ira haar roodkleurige blik strak naar Chase, alsof ze daarmee wilde zeggen dat ze het daar niet mee eens was. Ze snoof onder haar adem door toen Chase expres niet haar richting in keek, waarna er een geagiteerde grom ontsnapte. Chase reageerde deze keer wel door met zijn ogen te rollen, waarop Ira heel kinderlijk haar blik afwendde. Tja.

Chase klemde zijn kaken op elkaar toen ze zijn woorden verkeerd opvatte en dacht dat het aan de Shinx lag. ”Ik heb het niet zo op die breeder,” sprak hij toen op een redelijk directe manier uit, waarna hij zijn hand in zijn nek legde en een tikkeltje ongemakkelijk zijnde wegkeek. Dat was niet de bedoeling dat hij dat zo zei, maar het laatste wat hij wilde dat ze dacht, was dat hij haar Pokémon veroordeelde. ”Onze eerste ontmoeting verliep niet heel erg soepel, zeg maar. Ik had het idee dat ze het ook niet zo voor mij had.” Wat ook de reden was dat hij, toen de nacht voorbij was, haar alleen achter had gelaten. Misschien niet echt een gentleman ding om te doen, maar ze was hem… te kinderlijk. Hij kon het niet goed omschrijven. Hij was dan ook blij toen Chloe hem afleidde door hem bij zijn pols vast te pakken, wat zorgde voor een warm gevoel dat door hem heen ging. De plek die ze aanraakte, leek wel te branden en Chase richtte zijn roodkleurige ogen verward naar haar. ”Daar twijfel ik ook niet aan, maar er lopen genoeg zieke geesten rond op deze wereld en…” En wat? Hij wist eigenlijk niet of hij kon zeggen wat hij verder dacht, want dan zou ze misschien het idee hebben dat hij haar capabiliteit om voor zichzelf te zorgen in twijfel trok omdat ze in een rolstoel zat. ”… en je hebt gelijk,” grinnikte hij dan maar, want hij had het er niet voor over om haar gevoelens te kwetsen met zijn mening. Toch wilde hij het liefste zeggen dat hij liever niet had dat ze ’s avonds nog over straat ging of door donkere steegjes ging, maar wie was hij om daarover te oordelen? Ze was volwassen. Ze kon voor zichzelf zorgen. Hij knipperde kort verward met zijn ogen. Waar maakte hij zich ook druk over? Hij dwong zichzelf om zich te concentreren op wat ze zei over Zuko en Ira en gaf een knikje. ”Ik heb Zuko gevonden in een verlaten groot huis op Cinnabar Island en Hydro heb ik in het wild gevangen vlakbij Cerulean City. Ze zagen er beiden niet slecht uit, maar ik neem aan dat een Pokémon dat je in het wild vangt sowieso meer pit heeft door het buiten te moeten overleven en dat soort dingen, al is dat natuurlijk beter dan van een trainer komen die ze mishandelt.”

Chase gaf een knikje toen Chloe aangaf dat niet iedereen het altijd met elkaar kon vinden en dat het tussen haar en Hayley wel knikte. ”Dat kan ik alleen maar aanmoedigen. Het is niet omdat het tussen mij en dat meisje niet klikt dat dat bij jullie ook zo hoeft te zijn.” Zo kortzichtig was hij niet. Misschien waren er ook wel mensen in zijn omgeving met wie hij het wel kon vinden en bij wie het bij Chloe minder goed was gelukt en dat was ook prima. Al lag het natuurlijk wel een beetje aan de reden waarom dat het niet ging. Hij wist nu al dat als het iemand was die Chloe had uitgelachen met iets of had uitgescholden om iets onbenulligs, dat hij toch maar serieus ging overwegen of de vriendschap wel door kon gaan. Hij kon zich echter niet voorstellen dat hij dat soort vrienden in zijn zeer beperkte vriendenkring van deze regio had zitten en dus dacht hij er niet te veel over na, want zulke gedachten irriteerden hem ook alleen maar. Hij gaf weer een knikje toen ze aangaf dat ze genoeg sterke Pokémon om zich heen had en dat die zieke geesten wel twee keer na zouden denken voordat ze haar lastig zouden vallen. En anders moesten ze maar hopen dat hij niet in de buurt was. ”Dat geloof ik zeker. Flora was vanaf het begin al heel erg aanhankelijk terwijl Zuko dat totaal niet was toen ik hem ving. Hij zat dan ook opgesloten in een verlaten huis met allemaal Koffing, Raticate, Weezing en Ponyta. Ik geloof dat hij een paar keer heeft moeten knokken om het te halen.” Gelukkig hoefde zijn Arcanine dat niet meer mee te maken. Het was een feit dat Chase het maximum van hem verwachtte in een gevecht, maar hij hoefde geen gevecht aan te gaan waarvan Chase al wist dat het niet ging lukken. ”Gelukkig zitten ze nu allemaal in mijn team en hoeven ze daar niet meer aan te denken. Ze hoeven zelfs hun gevechten niet per se te winnen van me, als ze maar inzet tonen.” Maar daar had hij met geen enkele van zijn team een probleem mee, dus dat zat wel goed.

Chase kon het niet laten om even met zijn ogen te rollen toen Chloe maar op één ding gelet had van al hetgeen wat hij verteld had. ”Meen je dit nu?” vroeg hij op een licht plagende toon. ”Als ik een verhaal had verteld dat ik bijna verongelukt was in dat huis zou je er dan ook alleen uit halen dat ik een Ponyta had gezien?” Hij was haar maar aan het plagen natuurlijk, maar het was gewoon grappig. Hij was een heel verhaal aan het vertellen over hoe Zuko toch echt wel zijn best had moeten doen om te overleven op dat eiland en het enige wat ze er uit had opgemerkt, was dat er daar ook Ponyta zaten waar dat hij Zuko had gevangen. Dat vond hij gewoon grappig. Hij werd iets serieuzer toen Chloe het over het breeden had. ”Dat klopt, maar vanaf het moment dat je Pokémon naar een trainer gaat, heb je dat natuurlijk niet meer in de hand. Dan kun je alleen maar hopen dat ze zo aardig voor hun Pokémon zijn als dat ze het deden overkomen naar je voordat je iets voor deed breeden.” Dat zei hij niet voor haar bang te maken of iets dergelijks, maar gewoon omdat het de waarheid was. Er waren trainers die perfect over konden komen in het publiek, maar een monster konden zijn naar hun Pokémon en Chase hoopte dat Chloe nooit één van haar Pokémon zou verkopen aan zo iemand. Dat zou hij best erg vinden voor haar.

Chase’s plagerige glimlach verdween als sneeuw voor de zon toen hij Chloe voor zich uit zag kijken. Hij kon haar blik niet goed plaatsen, maar het leek wel alsof hij angst in haar ogen zag. Flora maakte een gealarmeerd geluid; zij had het ook opgemerkt. De rest van hun gesprek ging volledig langs hem heen en hij knipperde even kort met zijn ogen. Moest hij zich nu focussen op de rest van het gesprek of op hetgeen wat hij gezien had? Hij besloot dat haar gevoelens toch echt wel wat belangrijker voor hem waren dan het simpele gesprek wat ze daarna hadden gevoerd, al was dat natuurlijk ook wel belangrijk. Hij hurkte voor haar neer en legde een hand op haar knie. Zelfs nadat hij dat had gedaan, kwam hij makkelijk nog op ooghoogte met haar omdat hij zo groot was. ”Hé, gaat het wel?” prevelde hij zachtjes. ”Je keek daarnet alsof je een spook zag.” Ook Flora had haar blik zorgzaam naar Chloe gericht. Beiden zaten erg met haar in en Chase kende haar inmiddels nu wel goed genoeg om het te merken als haar iets dwars zat.

In een andere context zou Chase zich misschien om hebben laten praten, haar gespaard hebben en het over iets anders hebben, maar dat wilde hij niet. Hij zag pijn in haar ogen en dat ging hij niet negeren. Als ze een betere band wilden krijgen – en dat wilde hij dan – dan betekende dat ook dat ze het soms over zwaardere onderwerpen moesten hebben. De setting was misschien niet zo geweldig met iedereen die om hun heen liep op een druk festival, maar Chase was bang dat als hij het nu aan zich voorbij liet gaan, ze nooit meer de moed zou vinden om het erover te hebben. ”Chloe, dit is niet grappig. Ik meen het serieus,” zei hij met een zachte zucht tegen haar, waarna hij weer een kneepje in haar knie gaf. ”Ik kan zien dat je pijn hebt. Je probeert het misschien te verbergen, maar die blik in je ogen spreekt boekdelen. Probeer alsjeblieft niet van onderwerp te veranderen en vertel me gewoon wat er aan de hand is, ook al is het moeilijk.” Was dat te direct? Misschien, maar hij had het gevoel dat hij het anders niet uit haar ging krijgen. Haar blik was naar Flora gericht en ook zonder Flora aan te kijken, wist hij dat zijn Grass type Chloe een liefdevolle blik schonk. Zo was ze eenmaal met de mensen van wie ze hield.

Hoewel hij graag wilde weten wat er met haar aan de hand was, kreeg hij ook de neiging om het onderwerp af te weren toen dat hij de bijna paniekerige blik in haar ogen zag. Het was duidelijk een moeilijk onderwerp voor haar en Chase voelde zich bijna schuldig dat hij aandrong, maar hij wist ergens wel dat het het goede was om te doen. Om haar haar verhaal te laten doen en naar haar te luisteren, want dat had ze misschien nu wel het meeste nodig. Hij hield kort zijn adem in, ergens bang zijnde dat ze het toch weer ging afwimpelen. Maar toen begon ze te vertellen en Chase’s ogen werden lichtjes groter toen ze haar woorden sprak. Hij wist niet waarom, maar hij had altijd aangenomen dat ze altijd zo was geweest. Dat ze ermee geboren was, omdat ze zo behendig met haar rolstoel was en het leek alsof ze zich de levensstijl eigen had gemaakt. Wat een domme aanname, eigenlijk. ”Heb je een ongeluk gehad?” vroeg hij zachtjes, want dat was enige conclusie waar hij toe kon komen. Hij bleef onbewogen voor haar zitten en de enige beweging die hij maakte, was het zachtjes vastpakken van haar hand toen hij de tranen in haar ogen zag verschijnen, waar hij een bemoedigend kneepje in gaf. Normaal gezien was hij niet iemand die zich mee liet slepen met de emoties van een ander, maar hij kon naar waarheid zeggen dat haar in tranen zien hem echt pijn deed. En dat was verrassend, zeker voor hem.